پژوهش حاضر با هدف آزمون کفایت روان سنجی مقیاس قربانی شدن در فضای مجازی در میان 326 نفر از دانش آموزان دختر شهر تهران که با استفاده از روش نمونه گیری گلوله برفی مجازی انتخاب شدند، انجام شد. در مطالعه همبستگی حاضر، دانش آموزان به مقیاس قربانی شدن در فضای مجازی (بوئلگا و همکاران، 2019)، مقیاس ارتباط والد-نوجوان (پورسل، 2007) و مقیاس قربانی شدن توسط همسالان (جوزف و استاکتون، 2018) پاسخ دادند. به منظور تعیین روایی عاملی مقیاس قربانی شدن در فضای مجازی از روش های آماری تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل عاملی تأییدی و به منظور بررسی همسانی درونی آن از ضرایب آلفای کرونباخ استفاده شد. همچنین، به منظور مطالعه روایی سازه، ضریب همبستگی بین مقیاس قربانی شدن در فضای مجازی و مقیاس های ارتباط والد-نوجوان و قربانی شدن توسط همسالان گزارش شد. نتایج تحلیل مؤلفه های اصلی با استفاده از چرخش واریماکس نشان داد مقیاس قربانی شدن در فضای مجازی از دو عامل قربانی مستقیم و قربانی غیرمستقیم در فضای مجازی تشکیل شده است. شاخص های برازش تحلیل عاملی تأییدی بر پایه نرم افزار آموس، وجود این دو عامل را تأیید کرد. نتایج مربوط به همبستگی مثبت بین ابعاد مقیاس قربانی شدن در فضای مجازی با ابعاد مقیاس قربانی شدن توسط همسالان و همبستگی ضعیف با ابعاد مقیاس ارتباط والد-نوجوان به طور تجربی از روایی سازه مقیاس قربانی شدن در فضای مجازی حمایت کرد. مقادیر ضرایب همسانی درونی مقیاس (93/0=a) مطلوب گزارش شد. در مجموع، یافته های پژوهش نشان داد که مقیاس حاضر برای سنجش قربانی شدن در فضای مجازی در دانش آموزان دختر ابزاری روا و معتبر است.
