هدف از پژوهش حاضر ارائه ایده ای جدید در مکان گزینی اماکن ورزشی بود. در مرحله اول محدوده مطالعاتی با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی و براساس معیارهای دوازده گانه دوری یا نزدیکی به عناصر و کاربری های مختلف شهری به شش طیف گسسته تقسیم شد که اراضی با حداکثر ارزش با مساحتی برابر 8/1502965 متر مربع، 6 درصد از محدوده را تشکیل می دادند. پس از آن با تشکیل تیم تحقیقاتی، محدوده با بالاترین ارزش، مورد برداشت میدانی قرار گرفت که 5 قطعه زمین A، B، C، D و E به عنوان ورودی های حالت گسسته در نظر گرفته شدند. این قطعه زمین ها، در دنیای واقعی و به لحاظ دیگر معیارها قابل ملاحظه و تحقیق برای ساخت اماکن ورزشی جدید بودند. به منظور اولویت بندی این ورودی ها از چهار روش تاپسیس، الکتر، ساو و تاکسونومی استفاده شد که معیارهای مشترک آنها را قیمت، شرایط ژئومورفیک، قابلیت تملیک، ارزش کاربری موجود، جمعیت، دسترسی و همچنین فاصله از اماکن ورزشی مجاور تشکیل می دادند. در نهایت با جمع بندی نتایج حاصل از روش های یادشده توسط یک مجموعه رتبه بندی جزئی (POSET)، مشخص شد که قطعه زمین C بهترین مکان برای ساخت مکان ورزشی جدید است.
