هدف از این پژوهش، تبیین و اولویت بندی موانع فراروی خصوصی سازی ورزش در کشور ایران است. در این پژوهش نخست با مرور مبانی نظری، مطالعات تطبیقی و انجام مصاحبة عمیق نیمه ساختاریافته با افراد خبره، اطلاعات تکمیلی به منظور شناخت موانع فراروی خصوصی سازی ورزش، گردآوری، کدگذاری و تجزیه و تحلیل شد. پس از شناسایی این موانع، در قالب چهار دسته موانع اقتصادی، اجتماعی – فرهنگی، سیاسی – حقوقی و مدیریتی و چهل مؤلفة فرعی، متغیرهای به دستآمده رتبه بندی شدند. به منظور رتبه بندی، ابتدا موانع چهارگانه با مراجعه به صاحبنظران دانشگاهی و از طریق تکنیک AHP رتبه بندی شد. سپس با استفاده از روش پژوهش توصیفی و سازوکارهای آمار استنباطی، این موانع و چهل مؤلفة آنها از طریق پرسشنامة محقق ساخته و با مراجعه به مدیران اجرایی مورد رتبه بندی قرار گرفت. نتایج نشان داد که موانع اصلی فراروی خصوصی سازی ورزش از منظر صاحبنظران دانشگاهی به ترتیب عبارت است از موانع مدیریتی، فرهنگی – اجتماعی، سیاسی – حقوقی و اقتصادی و از دیدگاه مدیران اجرایی به ترتیب عبارت است از موانع مدیریتی، فرهنگی – اجتماعی، اقتصادی و سیاسی – حقوقی. از دیدگاه مدیران اجرایی، رقابت غیرمستقیم دولت با بخش خصوصی، مقاومت مدیران نسبت به کاهش تصدی دولت به سبب وابستگی شان به بخش دولتی، فقدان امنیت سرمایه گذاری در کشور و استفادة دولت از ورزش به عنوان یک ابزار سیاسی در زمرة مهمترین موانع مدیریتی، فرهنگی – اجتماعی، اقتصادی و سیاسی – حقوقی فراروی خصوصی سازی ورزش در کشور هستند.
