جابجایی توده ای مواد از قبیل لغزش از جمله فرآیندهای دامنه ای مشکل آفرین در حوضه ی جوانرود واقع در شمال غرب زاگرس چین خورده است. زیرا این پدیده تخریب اراضی جنگلی، زمین های کشاورزی و مراتع این منطقه را به همراه داشته و برای تردد جاده ای نیز یک تهدید به شمار می رود. از این رو شناسایی پهنه های حساس به زمین لغزش برای ساکنین منطقه حائز اهمیت است. مطالعه ی حاضر در این راستا صورت گرفته است و جهت نیل به این هدف نیز از روش آماری دو متغیره تراکم سطح استفاده شده است.
برای این منطور ابتدا لایه ی پراکنش 31 نقطه ی لغزشی به وقوع پیوسته درسطح حوضه به عنوان متغیر وابسته و 8 لایه تاثیرگذار بر وقوع لغزش مانند لیتولوژی، شیب، فاصله از جاده، فاصله از زهکش، فاصله از سکونتگاه، جهت گیری دامنه، شکل دامنه (مورفولوژی) و کاربری اراضی به عنوان متغیرهای مستقل تهیه گردیدند. سپس از طریق هم پوشانی و قطع یک به یک نقشه های عامل با نقشه پراکنش لغزش به طور مستقل و جداگانه، تراکم سطح لغزش در هر رده یا طبقه از عوامل فوق محاسبه گردید. آنگاه از ترکیب و تلفیق مقادیر وزنی تمام لایه ها با فرض وجود یک حداقل همبستگی بین هر متغیر با متغیر دیگر، نقشه ی پهنه بندی پتانسیل لغزش در 4 سطح: پهنه با خطر خیلی زیاد، پهنه با خطر زیاد، پهنه با خطر متوسط و پهنه با خطر کم به دست آمد. نتایج نشان داده است که از نظر لیتولوژی، رخداد بیشترین مقدار لغزش بر روی دو واحد گورپی و رادیولاریت بوده است. از لحاظ شیب، طبقه ی شیب 6-18 درصد، از نظر جهت گیری دامنه، دامنه های رو به شمال شرق و از نظر شکل دامنه و کاربری اراضی نیز، اراضی تپه ماهوری با دامنه های محدب و منظم و پوشیده از جنگل بلوط تخریب شده بیشترین مقدار تراکم لغزش را به خود اختصاص داده اند. اما مهمترین نتیجه، تبعیت بیشترین تراکم نقاط لغزشی تا شعاع 200 متری از جاده و بستر زهکش ها بوده است. بر اساس این نتایج حدود 65 درصد از اراضی حوضه جوانرود دارای پتانسیل لغزش با خطر زیاد و خیلی زیاد است.
