این مقاله بر مبنای پژوهش های کمی و کیفی انجام شده در سه کشور ایران، کانادا، سوئد سعی دارد تا توجه خواننده را به راهنمایی تحصیلی- شغلی به عنوان وسیله ای برای پیشگیری از بیکاری و نارضایتی های تحصیلی- شغلی جلب نماید. نتایج این بررسی، که نظام آموزش و پرورش تحصیلی- شغلی رسمی و غیررسمی دو کشور غربی (کانادا و سوئد) و کشوری در خاورمیانه (ایران) را مقایسه کرده است، حاکی از این است که آموزش رسمی تحصیلی- شغلی در هیچ یک از این سه کشور دانش آموزان را به گونه ای آماده نمی سازد که برای زندگی تحصیلی- شغلی آتی خود به طور موثر برنامه ریزی کنند. بنابراین یافته، پیشنهاد این پژوهش این است که در ایجاد این آمادگی به منظور پیشگیری از بیکاری یا نارضایتی های تحصیلی- شغلی جوانان از خدمات راهنمایی و مشاوره گروهی تحصیلی- شغلی که به صورت یک کارگاه آموزشی سیستماتیک در سال های نهم و یازدهم دبیرستان ارایه می شود و توام با فعالیت های شغلی منتخب و آزمایشی دانش آموزان است حمایت می شود.
