اکتساب

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر تمرینات انفرادی، زوجی و گروهی بر اکتساب و یادداری مهارت طناب زنی دانش آموزان مقطع چهارم ابتدایی بود. نمونه آماری پژوهش را 180 دختر و پسر (با دامنه سنی 65/0 ± 10 سال) تشکیل دادند که به صورت تصادفی خوشه ای از بین دانش آموزان مقطع چهارم ابتدایی شهرستان نهاوند انتخاب گردیده و برحسب مقادیر نمرات پیش آزمون در سه گروه انفردی، زوجی و گروهی گزینش شدند و در مدارس جداگانه تحت آموزش طناب زنی بر اساس شیوه نامه طرح ملی طناورز (سال 1390) قرار گرفتند. مرحله اکتساب شامل 12 جلسه تمرین تحت نظر مربی بود که عملکرد افراد در جلسات چهار، هشت و 12 ثبت شده و آزمون یادداری با شش روز تأخیر به عمل آمد. تحلیل داده های مرحله اکتساب با استفاده از تحلیل واریانس مرکب (سه آرایش مکانی * سه دفعات اندازه گیری * دو جنسیت) نشان داد که آرایش مکانی بر اجرای مهارت طناب زنی تأثیر دارد ( P=0.001 ) و عملکرد در آرایش مکانی زوجی و گروهی بهتر است؛ اما اثر جنسیت معنادار نمی باشد. نتایج تحلیل واریانس دوطرفه (دو جنسیت * سه آرایش مکانی) در مرحله یادداری نیز نشان دهنده برتری آرایش مکانی زوجی و گروهی نسبت به انفرادی ( P=0.001 ) و عدم تفاوت بین آرایش زوجی و گروهی می باشد. لازم به ذکر است که اثر جنسیت معنادار نمی باشد. بر اساس نتایج و دشواری مهارت طناب زنی بهتر است که در آموزش این مهارت از تمرینات انفرادی استفاده نشود و از مزایای تمرین دو نفره و گروهی مانند یادگیری مشاهده ای، فعال سازی نرون های آینه ای و غیره بهره برداری گردد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیم در مراحل مختلف خودتنظیم (شامل: مراحل دوراندیشی، عملکرد و خوداندیشی) بر مراحل اکتساب، یادداری و انتقال مهارت سرویس والیبال بود. آزمودنی ها 55 دانشجوی دختر دانشگاه یزد ( با میانگین سنی 03/1 ± 20 سال) بودند که به صورت تصادفی به پنج گروه (سه گروه راهبردهای یادگیری خودتنظیم و دو گروه کنترل بدون تمرین و با تمرین) تقسیم شدند و سرویس والیبال را اجرا کردند. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون در مرحله اکتساب، 12 بلوک 10 کوششی را تمرین نمودند. سپس، در آزمون اکتساب (با همان شرایط پیش آزمون) شرکت کردند. درادامه، (پس از یک هفته) یک بلوک 10 کوششی را در آزمون یادداری و انتقال تمرین نمودند. داده ها در مرحله اکتساب با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه با اندازه گیری مکرر در یک طرح (6*4) تحلیل گردید و برای بررسی داده های حاصل از آزمون های اکتساب، یادداری و انتقال از تحلیل واریانس یک راهه و همچنین، به منظور شناسایی تفاوت ها از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده گردید. نتایج تفاوت معناداری را در گروه های تمرینی که از راهبردهای خودتنظیمی بهره گرفتند نسبت به سایر گروه ها در مراحل اکتساب، آزمون های اکتساب، یادداری و انتقال نشان می دهد ؛ به عبارت دیگر، گروه های راهبردهای خودتنظیم که از مرحله خودارزیابی و خودواکنشی بهره برده اند، عملکرد بهتری داشته اند. این یافته ها نشان می دهد که راهبردهای یادگیری خودتنظیم، عامل مؤثری در پیشرفت عملکرد و یادگیری مهارت های حرکتی است.

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر تداخل زمینه ای کم با تداخل زمینه ای زیاد بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت های پایه ژیمناستیک در کودکان سه تا شش سال بود. جامعه آماری شامل52 کودک سه تا شش سال ثبت نام شده در مدرسه ژیمناستیک بودند که از بین آنها 20 نفر به طور تصادفی ساده انتخاب شدند. مربی در آغاز مهارت های پرش جک پاباز، جک پاجفت و تپانچه، مهارت های تعادلی ساده، لک لک، فرشته و مهارت های غلت پاجفت، غلت پاباز و غلت یک پا را نمایش داد و سپس آزمودنی ها در پیش آزمون این مهارت ها شرکت کردند. از اجرای تمام پیش آزمون ها فیلم برداری شد و بر اساس مجموع میانگین امتیاز سه داور رسمی، آزمودنی ها به ترتیب رتبه بندی و در دو گروه ده نفره تداخل زمینه ای کم و تداخل زمینه ای زیاد قرار گرفتند. گروه تداخل کم در هر جلسه فقط یکی از مهارت های را تمرین و در آخر همان جلسه، پس آزمون اکتساب و 48 ساعت بعد در شروع جلسه بعد، پس آزمون یادداری و انتقال مهارت جلسه قبل را اجرا و تمرین مهارت بعدی را اجرا کردند. گروه تداخل زیاد هر جلسه تمام مهارت ها را برای نُه جلسه تمرین و در پایان جلسه نهم پس آزمون اکتساب و 48 ساعت بعد، پس آزمون یادداری و انتقال را اجرا کردند. امتیازات داوران از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیره در سطح 5 0/0 تحلیل شد. نتایج نشان داد در هر سه مهارت تعادل، پرش و غلت، بین دو گروه تمرین مسدود و تصادفی، تفاوت معنادار بود ( P<0.05 ). نتایج، برتری تمرین تصادفی را در دامنه سنی سه تا شش سال در ژیمناستیک تأیید و بر تأثیر نوع مهارت در تداخل زمینه ای تأکید داشت.

بازخورد هنجاری درنتیجه یادگیری بهتر باعث افزایش خودکارآمدی، خودواکنشی مثبت و علاقه به تکلیف می شود. این پژوهش با هدف تعیین تأثیر بازخورد هنجاری در افراد با عزت نفس بالا و پایین در یادگیری سرویس بلند بدمینتون انجام شد. تعداد 60 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه پیام نور دلفان به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای همگن کردن شرکت کنندگان، یک مرحله پیش آزمون 10 کوششی اجرا شد و براساس امتیاز به دست آمده و پرسش نامه عزت نفس کوپر، شرکت کنندگان در چهار گروه 15 نفری به صورت تصادفی قرار گرفتند و به مدت 12 جلسه تمرین کردند. 48 ساعت پس از آزمون اکتساب، آزمون یادداری اجرا شد و نتایج ثبت گردید. نتایج نشان داد که ارائه بازخورد هنجاری مثبت در افراد با عزت نفس بالا، اثر تسهیل کننده تری بر یادگیری مهارت سرویس بلند بدمینتون در مراحل اکتساب و یادداری دارد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر خطای بینایی بر یادگیری یک مهارت هدف گیری در کودکان بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح سنجش مکرر و آزمون یادداری بود. نمونه آماری تحقیق 36 نفر از کودکان 10 ساله بودند که به صورت در دسترس انتخاب و پس از تخمین سایز هدف به سه گروه ادراک دایره بزرگ تر، ادراک دایره کوچک تر و گروه کنترل تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در این تحقیق خطای ابینگهاوس نمایش داده شده بر روی زمین و توپ تنیس برای پرتاب از بالای شانه به سمت هدف بود. روش اجرا بدین صورت بود که، ابتدا شرکت کنندگان 10 کوشش را در مرحله پیش آزمون اجرا کردند. سپس در مرحله اکتساب 6 بلوک 10 کوششی را اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه اکتساب آزمون یادداری در 10 کوشش از آزمودنی ها گرفته شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس مرکب با اندازه گیری تکراری، تحلیل واریانس یکراهه به همراه تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که هم در مرحله اکتساب و هم در مرحله یادداری بین گروه ها تفاوت معناداری مشاهده شد که این تفاوت به نفع گروه ادراک دایره کوچک تر بود. در کل، نتایج این تحقیق نشان دهنده تأثیر سودمند خطای بینایی بر یادگیری یک مهارت ورزشی است. بنابراین، به مربیان و دست اندرکاران ورزشی پیشنهاد می شود که از این متغیر جهت بهبود عملکردها و بهبود جلسات تمرینی استفاده کنند.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر مشاهده مدل های مبتدی، ماهر و ترکیبی در یادگیری مهارت شناختی- حرکتی تردستی با سه توپ بود. آزمودنی ها 40 نفر از دانشجویان دختر 25-19 ساله بودند که هیچ آشنایی با تردستی نداشتند. شرکت کننده ها بعد از انجام پیش آزمون، به چهار گروه مشاهده مدل مبتدی، ماهر، ترکیبی و گروه فعالیت بدنی تقسیم شدند. گروه مشاهده مدل ماهر اجرایمهارت را توسط یک فرد ماهر ازطریق فیلم ویدئویی تماشا کردند. گروه مشاهده مدل مبتدی اجرای مهارت را توسط یک فرد مبتدی ازطریق فیلم ویدئویی تماشا کردند و مدل ماهر- مبتدی، هر دو نمایش مدل ماهر و مبتدی را مشاهده کردند. پژوهش طی ششهفته انجام شد. سه مرحله پیش آزمون؛ یعنی اکتساب، یادداری و انتقال انجام شد.تجزیه و تحلیل داده ها ازطریق تحلیل واریانس یک راهه با اندازه گیری مکرر انجام شد (P <0.05). از آزمونکرویتموچلی، آزمونتعقیبیشفه وتوکی وروش گرین هاوس-گیزر نیز استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که در آزمون اکتساب، یادداری مشاهده مدل مبتدی به طور معناداری نسبت به گروه های دیگر بهبود بیشتری را به همراه دارد؛ اما درآزمون انتقال معنادار نبود.درمجموع،این پژوهش نشان می دهد که مدل مبتدی برای یادگیری یک تکلیف شناختی- حرکتی سودمندی بیشتری دارد.

قسمت نخست این تحقیق، مقالات مختلف حوزه نوآوری باز را مرور می کند. چهار مرحله کلی در استفاده از رویکرد نوآوری باز متصور است: 1- به دست آوردن نوآوری 2- یکپارچه سازی نوآوری 3- تجاری سازی نوآوری 4- مکانیسم های تعاملی. در قسمت دوم که تحقیق میدانی است اطلاعاتی بر اساس مصاحبه های نیمه ساختار یافته جمع آوری شده و با استفاده از روش "رویش نظریه" و بر اساس مدل چهار فازی ارائه شده در ادبیات، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. در این مرحله صنایع بانکی و پرداخت با توجه به ویژگی های متناسب با این تحقیق، به عنوان مورد مطالعه انتخاب شده اند. در انتها ملاحظات اصلی که فعالان صنایع بانکی و پرداخت برای پیاده سازی رویکرد نوآوری باز باید به آن توجه کنند و چالش هایی که در این مسیر با آن مواجه اند مشخص شده است. همچنین پیشنهاد شده است که مدل مناسب برای پیاده سازی رویکرد نوآوری باز در بانک ها چه مدلی است.

ازبین شیوه های مختلف رقابت، مطالعات متعددی آثار نسبی رقابت فردی و گروهی را بر تکالیف شناختی، بهبود تصمیم گیری و اجرای مهارت های ورزشی بررسی کرده اند؛ باوجوداین، آثار انواع مختلف رقابت بر یادگیری مهارت های ورزشی بررسی نشده است. هدف اصلی از انجام پژوهش حاضر، مقایسه آثار رقابت فردی و گروهی بر اکتساب و یادداری سرویس چکشی والیبال بود. تعداد 40 دانش آموز دوره متوسطه دوم (18-16 سال) که تجربه ای در این مهارت نداشتند، به صورت دردسترس انتخاب شدند. با توجه به نمرات پیش آزمون، شرکت کنندگان به دو محیط رقابت فردی و گروهی تقسیم شدند. شرکت کنندگان هر دو گروه تکلیف را در 10 جلسه تمرین کردند. پیش آزمون قبل از مداخله، آزمون های اکتساب در مرحله اکتساب و آزمون های یادداری فوری و تأخیری بعد از مداخله اجرا شدند. برای اندازه گیری اجرای شرکت کنندگان از آزمون سرویس والیبال ایفرد (1984) استفاده شد. برای تحلیل داده ها، آزمون تی نمونه های مستقل و آزمون تحلیل واریانس با تکرار سنجش در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد که در مرحله اکتساب بین گروه های موردمطالعه تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما در مرحله یادداری، میانگین امتیازهای گروه رقابت گروهی به طور معناداری بهتر از گروه رقابت فردی بود. بنابر نتایج پژوهش می توان اذعان کرد که یادگیری سرویس چکشی والیبال در محیط رقابت گروهی نسبت به رقابت فردی بهتر است. معلمان و مربیان می توانند برای استفاده از نوع رقابت در محیط تمرین برای آموزش سرویس والیبال به دانش آموزان نوجوان، به یافته های این پژوهش توجه نمایند

مقدمه و هدف: در این پژوهش تأثیر افزایش انتظارات عملکرد از طریق بازخورد مقایسه ای بر یادگیری مهارت هدف گیری پرتابی و لذت از فعالیت بدنی در نوجوانان 13 تا 15 ساله شهر کرج ارزیابی شد. روش شناسی: بدین منظور 60 دانش آموز پسر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 20 نفره، بازخورد مثبت مقایسه ای، بازخورد منفی مقایسه ای و بازخورد واقعی از عملکرد مهارت هدف گیری را در شش بلوک شش کوششی تمرین کردند. تکلیف تمرینی، پرتاب کیسه 100 گرمی از فاصله سه متری بود؛ که آزمودنی ها در چهار مرحله پیش آزمون، اکتساب، یادداری و انتقال ارزیابی شدند. علاوه بر این میزان لذت آزمودنی ها از فعالیتشان با استفاده از پرسشنامه لذت از تربیت بدنی ارزیابی شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس یک راهه با اندازه-گیری مکرر، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد بین نمرات آزمون پرتابی گروه بازخورد مثبت در مراحل پیش آزمون با اکتساب، یادداری و انتقال تفاوت معناداری وجود دارد، این تفاوت ها در گروه بازخورد منفی و کنترل معنادار نبود. هم چنین نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد بین گروه بازخورد مثبت، گروه بازخورد منفی و کنترل در مراحل آزمون اکتساب، یادداری و انتقال تفاوت معناداری وجود دارد. نتایج پرسشنامه لذت نیز تفاوت معنادار بین گروه ها را در پس آزمون نشان داد. نتیجه گیری: یافته ها بیانگر این موضوع است که بازخورد هنجاری مثبت در یادگیری حرکتی اثر تسهیل کننده ای و انگیزشی دارد. ازاین رو مربیان و تعلیم دهندگان می توانند برای تسریع در یادگیری فراگیران از آن بهره ببرند.

پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر بازخورد مقایسه ای-اجتماعی بر اکتساب و تحکیم یادگیری یک مهارت ادراکی-حرکتی در دانش آموزان پسر دبیرستانی انجام شد. در این تحقیق تعداد 36 دانش آموز دبیرستانی به عنوان نمونه های آماری بصورت تصادفی در سه گروه 12 نفری بازخورد مقایسه-اجتماعی مثبت، منفی و واقعی قرار گرفتند. پس از ثبت امتیازات پیش آزمون، در مرحله اکتساب که پنج روز به طول انجامید آزمودنی ها در هر روز تعداد ده بلوک سه تایی سرویس بلند بدمینتون اجرا کردند که بعد از هر بلوک بازخورد میانگین امتیازات خود را با توجه به گروهی که متعلق به آن بودند بصورت مثبت (بالاتر از امتیاز واقعی)، منفی (پایین تر از امتیاز واقعی) و واقعی (امتیاز واقعی) دریافت کردند. آزمون تحکیم یادگیری نیز بعد از 72 ساعت بی تمرینی همانند پیش آزمون اجرا شد. پس از بررسی نرمال بودن داده ها و همگنی واریانس ها به منظور تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری (05/0≥ P ) استفاده شد.نتایج بررسی نشان داد که در مرحله اکتساب، تمرین موجب بهبود عملکرد گروهها شد. اما بین عملکرد گروه های بازخورد مثبت، منفی و واقعی در این مرحله تفاوت معنی داری مشاهده نشد. میزان تحکیم یادگیری نیز در گروه بازخورد مثبت بطور معنی داری بهتر از گروه های دیگر بود. یافته های تحقیق بیانگر این است که بازخورد مقایسه ای- اجتماعی مثبت در تحکیم یادگیری یک مهارت ادراکی- حرکتی مانند سرویس بلند هدفدار بدمینتون موثر است.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یادگیری چند تکنیک پایه فوتبال بر مهارت های ادراکی-شناختی در محیط میدان بود. 58 شرکت کننده  (45 دانشجوی زن مبتدی کارشناسی دانشگاه  آزاد اسلامی واحد تبریز و 13 فوتبالیست ماهر زن باشگاهی) با میانگین سنی  08/3 ±30/22 به صورت داوطلبانه و در دسترس و براساس معیارهای ورود به مطالعه، در پنج گروه (شناختی-نزدیک، شناختی-دور، حرکتی، کنترل و ماهر) انتخاب شدند. روش پژوهش از نوع مطالعات نیمه تجربی و طرح آن پیش آزمون-یادداری بود. ابتدا از تمامی گروه ها ، پیش آزمون میدانی به عمل آمد. بلافاصله، مرحله اکتساب برای گروه میدانی و تمرین برای گروه ها ی آزمایشگاهی آغاز و در نهایت، پس از یک هفته، آزمون یادداری از گروه ها به عمل آمد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس چند متغیره، با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس نسخه 21 انجام شد. میزان مهارت پیش بینی-تصمیم گیری در محیط میدان در گروه حرکتی و گروه ماهر به طور معنی داری بیشتر از دو گروه تکالیف آزمایشگاهی بود. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نش ان داد که اثر گروه در سطح احتم ال 99 درصد معن ی دار می باش د (001/0=p، 50/0=مج ذور ات ا، 77/12=( 53.4)F). به نظر، تمرین مهارت های پایه در ترکیب با یادگیری مشاهده ای موجب درگیری مضاعف فرایند حل مسئله و بهبود مهارت پیش بینی-تصمیم گیری می گردد.

ادغام سازمان های دولتی نوعی تجدید ساختار در بخش دولتی و یکی از راهبردهای اصلاح نظام اداری در این بخش بوده و هست که تشکیلات جدیدی در بدنه دولتی ایجاد می کند و بر عملکرد سازمان ها تأثیر زیادی می گذارد. مسئله اصلی در این پژوهش، ناکامی در ادغام موفقیت آمیز سازمان های دولتی در ایران است که رفع آن به بررسی علمی با رویکرد مدیریتی نیاز دارد. هدف اصلی تحقیق حاضر شناخت عوامل مؤثر بر ادغام موفقیت آمیز سازمان های دولتی ایران است. روش تحقیق از نظر هدف، شناختی کاربردی و به لحاظ نحوه گردآوری داده ها از نوع توصیفی پیمایشی است. جامعه آماری این پژوهش، سازمان های ادغام شده در بخش دولتی ایران، به تعداد 35 دستگاه است که با توجه به جدول کرجسی و مورگان حجم نمونه 32 دستگاه انتخاب شده است.داده های مرتبط با متغیرهای پژوهش به روش پرسشنامه ای با مقیاس لیکرت هفت تایی گردآوری شد. یافته های این تحقیق نشان می دهد که ادغام دستگاه های دولتی ایران موفق نیست و «اعتمادسازی و انصاف»، «مدیریت تفاوت ها»، «تعارض و ابهام» و «مدیریت دانش و همگرایی» عوامل مؤثر بر ادغام موفقیت آمیز در سازمان های ایران به شمار می آیند. یافته های این پژوهش می تواند در خط مشی گذاری ادغام سازمان های دولتی به کار گرفته شود و مدل احصاشده در ارتقای دانش بومی کشور در زمینه ادغام تأثیرگذار است.

با توجه به تأثیری که تمرینات هوازی می تواند بر عملکرد شناختی و حافظه داشته باشد، چالشی که همچنان در تحقیقات وجود دارد این است که زمان بندی اجرای تمرینات هوازی نسبت به جلسه آموزشی تکلیفی که می بایست به خاطر سپرده شود، چگونه باشد. پژوهش حاضر در پی پاسخگویی به این پرسش است که تمرینات هوازی در زمان های قبل، حین و بعد از اکتساب، چه تأثیری بر فرایند تحکیم حافظه کلامی دارد. در این تحقیق نیمه تجربی 48 دختر غیرورزشکار 20 تا 30 سال در چهار گروه کنترل، تمرین قبل، بعد و حین اکتساب با زمان بندی متفاوت، ترکیبی از تکلیف یادگیری کلامی شنوایی ری و 15 دقیقه فعالیت هوازی با شدت متوسط را انجام دادند. سپس تمامی گروه ها یک و 24 ساعت بعد در آزمون یادداری تکلیف حافظه شرکت کردند. یافته ها نشان داد که بین گروه ها در روند تغییرات در مرحله اکتساب تفاوت معناداری وجود نداشت. علاوه بر این گروه ها در آزمون های یادداری عملکرد یکسانی داشتند. تنها تفاوت مشاهده شده در میزان افت عملکرد در آزمون یادداری اول نسبت به جلسه انتهای اکتساب بود که براساس آن به غیر از گروه بعد و حین تمرین سایر گروه ها افت عملکرد معناداری داشتند. بر این اساس به نظر می رسد تمرینات هوازی در حین اکتساب و همچنین بعد از آن می تواند دارای تأثیرات مثبت کوتاه مدتی بر حافظه کلامی باشد، هرچند این اثر در زمان بندی قبل از اکتساب مشاهده نشد.

مقدمه و هدف: فعالیت ورزشی و رفتاری که باعث افزایش GDNF در مغز شوند، می توانند شکل پذیری مغز را حفظ و موجب تسهیل یادگیری شوند. همچنین فرایندهای تصمیم گیری در محیط آموزشی که با میزان استفاده فراگیران از راهبردهای خودتنظیمی یادگیری مرتبط است به آموزش مهارت ورزشی کمک می کند. در این مطالعه تأثیر راهبردهای خودتنظیمی بر سطوح سرمی GDNF، عملکرد شناختی و اکتساب مهارت شوت سه گام هندبال بررسی شد.مواد و روش ها: 42 پسر با دامنه سنی 18 تا 24 سال غیرفعال به صورت تصادفی، به عنوان نمونه انتخاب و به سه گروه خودتنظیم، کنترل با تمرین و کنترل بدون تمرین تقسیم شدند. آزمودنی ها در 15 جلسه به فعالیت شوت سه گام هندبال طبق آزمون هندبال زین پرداختند. 48 ساعت قبل و بعد از پیش آزمون و پس آزمون خون گیری و سنجش عملکرد شناختی به صورت آزمون استروپ انجام شد. عامل خونی GDNF به روش الایزا سنجیده شد. تحلیل آماری با آزمون های مربوطه با نرم افزار SPSS  نسخه 22 در سطح معناداری 0.05>P  انجام شد.یافته ها: راهبردهای خودتنظیمی بر سطوح سرمی GDNF (P=0.67) و همچنین بر عملکرد شناختی تأثیر معناداری نداشت (0.07=P < span lang="AR-SA">) اما بر اکتساب مهارت شوت سه گام هندبال تأثیر معناداری داشت (0.01˂P < span lang="AR-SA">)، همچنین، با توجه به نتایج تحلیل واریانس یک راهه برای مقایسه تغییرات در سه گروه در شاخص مهارت شوت سه گام هندبال پس از انجام پروتکل تمرینی بین گروه ها نیز تفاوت معنا داری نشان داد (0.01˂P < span lang="AR-SA">) که با توجه به نتایج آزمون تعقیبی شفه، بین گروه خودتنظیم با کنترل بدون تمرین و کنترل با تمرین تفاوت معناداری وجود داشت (0.01˂P < span lang="AR-SA">). اما بین سایر گروه ها تفاوت میانگین معنادار نبود.بحث و نتیجه گیری: استفاده از راهبردهای خودتنظیمی در آموزش مهارت شوت سه گام هندبال مؤثر است. توصیه می شود مربیان در جلسات آموزشی، از راهبردهای خودتنظیمی استفاده کنند و ورزشکاران بالاخص افراد مبتدی برای یادگیری بیشتر و بهتر مهارت ها و بهبود سطح عملکرد خود از راهبردهای خودتنظیمی استفاده کنند.