طناب زنی

هماهنگی، طرح­یابی بدن و اندام­ها در ارتباط با اشیا و رخدادهای محیطی است. هدف از این پژوهش، بررسی لزوم اجرای طرح طناورز در مدارس کشور بود و از آنجا که یکی از مشکلات عمده در یادگیری نوشتن، هماهنگی چشم و دست است، تأثیر یک دوره تمرینات طناب­زنی بر هماهنگی چشم – دست در دانش­آموزان پایة چهارم ابتدایی بررسی شد. پژوهش حاضر با گروه آزمایش و گروه کنترل همراه با طرح پیش­آزمون – پس­آزمون روی دانش­آموزان پایة چهارم ابتدایی در سال 91 – 1390 در شهرستان بهارستان تهران انجام گرفت. آزمودنی­ها 60 دانش­آموز پسر پایة چهارم ابتدایی بودند که به­طور نمونه­گیری مرحله­ای انتخاب و به تعداد برابر به دو گروه تقسیم شدند. دانش­آموزان گروه آزمایش به مدت 10 هفته و هفته­ای 3 جلسه به مدت 50 دقیقه برنامة منتخب طناب­زنی را اجرا کردند. برای ارزیابی مهارت هماهنگی چشم – دست، از مجموعه آزمون وی – ینا در دو نوبت پیش­آزمون – پس­آزمون استفاده شد. داده­های حاصل پس از سنجش نرمال بودن به­وسیلة آزمون K-S با استفاده از آزمون آماری t مستقل و وابسته در سطح معناداری 05/0 تجزیه­وتحلیل شد. نتایج نشان­دهندة پیشرفت معنادار در گروه آزمایش (44/0 = P برای دست راست و 009/0 = P برای دست چپ) بود. همچنین بین میانگین نمرة پس­آزمون هماهنگی چشم – دست در گروه­های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری مشاهده شد (0009/0 = P). نتایج نشان داد که برنامة تمرینی طرح طناورز موجب پیشرفت در هماهنگی چشم – دست شده است. ازاین­رو این تحقیق اجرای طرح طناورز را در مدارس کشور مفید و ضروری می­داند.

هدف از این پژوهش، بررسی اجرای طرح ملی طناورز بر تعادل ایستا و پویای دانش آموزان بود. پژوهش حاضر با دو گروه تجربی و کنترل همراه با طرح پیش آزمون- پس آزمون روی دانش آموزان پسر پایه چهارم ابتدایی در سال 91–1390در شهر بهارستان (منطقه ای در رباط کریم تهران) انجام گرفت. به این منظور، 60 آزمودنی به صورت نمونه گیری مرحله ای از جامعه دانش آموزان پایه چهارم ابتدایی مدارس شهر بهارستان تهران انتخاب و به تعداد برابر به دو گروه تقسیم شدند. دانش آموزان گروه تجربی به مدت 10 هفته و هفته ای 3 جلسه به مدت 50 دقیقه برنامه منتخب طناب زنی را اجرا کردند. داده های حاصل پس از سنجش نرمال بودن از طریق آزمون K-S با استفاده از آزمون آماری t مستقل و وابسته در سطح معناداری 05/0P< تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان دهنده پیشرفت معنادار در گروه تجربی برای هر دو آزمون تعادل ایستا (019/0= P) و پویا (05/0= P) بود. همچنین میانگین نمره پس آزمون تعادل پویا در گروه تجربی به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (041/0= P) بود، ولی چنین تفاوتی در نتایج آزمون تعادل ایستا بین دو گروه کنترل دیده نشد (225/0=P). براساس نتایج به دست آمده، برنامه تمرینی طرح طناورز موجب پیشرفت تعادل دانش آموزان شد، ازاین رو این تحقیق اجرای طرح طناورز در مدارس کشور را مفید ارزیابی می کند.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی آثار دو نوع  تمرینات هوازی (طناب زنی و دویدن) بر عوامل آمادگی جسمانی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی 12-10 سال بود.30 دانش آموز پسر کم توان ذهنی با میانگین سن 96/0±81/10 سال، قد 94/7±67/141 سانتی متر و وزن 16/5±22/36 کیلوگرم به روش خوشه ای تصادفی از مدرسه استثنایی ابتدایی انتخاب شدند و به طور تصادفی به سه گروه طناب زنی (10نفر)، دویدن (10نفر) و کنترل (10نفر) تقسیم شدند. اندازه گیری های اولیه شامل سنجش قد، وزن، ترکیب بدن، استقامت قلبی-تنفسی، استقامت عضلانی، انطاف پذیری و چابکی انجام شد. سپس، با توجه به گروه بندی، هرکدام از گروه های تمرینی به مدت 8 هفته تمرینات ویژه طناب زنی و دویدن را انجام دادند. فاکتورهای فوق الذکر آمادگی جسمانی مجدداً بعد از 8 هفته تمرین مورد سنجش قرار گرفت. نتایج بیانگر اثر مثبت یک دوره تمرینات طناب زنی و دویدن بر توان هوازی، ترکیب بدن، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و چابکی دانش آموزان پسر کم توان ذهنی 12-10 ساله بود، درحالی که بر توان بی هوازی دانش آموزان تأثیر معناداری نداشت (05/0< P)، همچنین، تفاوت معناداری بین آثار تمرین طناب زنی و دویدن بر عوامل آمادگی جسمانی وجود نداشت (05/0< P). بنا به نتایج بدست آمده به نظر می رسد به دلیل کمبود فضای ورزشی مناسب در خانه و مدرسه، طناب زنی می تواند به منظور افزایش آمادگی جسمانی وابسته به تندرستی در کودکان کم توان ذهنی جایگزین خوبی برای دویدن باشد و با رعایت ملاحظات عواید تندرستی را برای آنان به همراه داشته باشد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر تمرینات انفرادی، زوجی و گروهی بر اکتساب و یادداری مهارت طناب زنی دانش آموزان مقطع چهارم ابتدایی بود. نمونه آماری پژوهش را 180 دختر و پسر (با دامنه سنی 65/0 ± 10 سال) تشکیل دادند که به صورت تصادفی خوشه ای از بین دانش آموزان مقطع چهارم ابتدایی شهرستان نهاوند انتخاب گردیده و برحسب مقادیر نمرات پیش آزمون در سه گروه انفردی، زوجی و گروهی گزینش شدند و در مدارس جداگانه تحت آموزش طناب زنی بر اساس شیوه نامه طرح ملی طناورز (سال 1390) قرار گرفتند. مرحله اکتساب شامل 12 جلسه تمرین تحت نظر مربی بود که عملکرد افراد در جلسات چهار، هشت و 12 ثبت شده و آزمون یادداری با شش روز تأخیر به عمل آمد. تحلیل داده های مرحله اکتساب با استفاده از تحلیل واریانس مرکب (سه آرایش مکانی * سه دفعات اندازه گیری * دو جنسیت) نشان داد که آرایش مکانی بر اجرای مهارت طناب زنی تأثیر دارد ( P=0.001 ) و عملکرد در آرایش مکانی زوجی و گروهی بهتر است؛ اما اثر جنسیت معنادار نمی باشد. نتایج تحلیل واریانس دوطرفه (دو جنسیت * سه آرایش مکانی) در مرحله یادداری نیز نشان دهنده برتری آرایش مکانی زوجی و گروهی نسبت به انفرادی ( P=0.001 ) و عدم تفاوت بین آرایش زوجی و گروهی می باشد. لازم به ذکر است که اثر جنسیت معنادار نمی باشد. بر اساس نتایج و دشواری مهارت طناب زنی بهتر است که در آموزش این مهارت از تمرینات انفرادی استفاده نشود و از مزایای تمرین دو نفره و گروهی مانند یادگیری مشاهده ای، فعال سازی نرون های آینه ای و غیره بهره برداری گردد.

تعیین شدت تمرین در برنامه های ورزشی کودکان همواره از اهمیت زیادی برخوردار بوده است. هدف این پژوهش بررسی فعالیت طناب زنی با سه شدت متفاوت بر پاسخ حاد کروموگرانین A و آلفا آمیلاز بزاقی در دانش آموزان دختر بود. 45 دانش آموز مقطع چهارم ابتدایی به سه گروه (شدت پایین، متوسط و بالا) تقسیم بندی شدند. آزمودنی ها یک جلسه فعالیت طناب زنی را با سه شدت 50 ، 65 و 75 درصد ضربان قلب ذخیره، طبق ضرب آهنگ مترونوم اجرا کردند. ضربان قلب ذخیره به روش کاروونن محاسبه شد. قبل و بلافاصله پس فعالیت نمونه های آلفا آمیلاز و کروموگرانین A بزاقی جمع آوری و با روش الایزا سنجش شدند. از آزمون های t و تحلیل واریانس برای بررسی داده ها استفاده شد. آلفا آمیلاز و کروموگرانین A پس از هر سه شدت به طور معناداری افزایش یافتند. نتایج تفاوت معنی داری بین شدت ها در میزان کروموگرانین A نشان نداد، درحالی که میزان آلفا آمیلاز در گروه با شدت 75 درصد ضربان قلب ذخیره بیشتر از گروه 50 درصد بود. گرچه نیاز به تحقیقات بیشتر در این زمینه وجود دارد اما با توجه به نتایج حاضر می توان گفت احتمالاً یک جلسه فعالیت طناب زنی با شدت 50 درصد ضربان قلب ذخیره اثر افزایشی کمتری بر آلفا آمیلاز بزاقی دانش آموزان دختر دارد.

زمینه و هدف : رشد چاقی مرتبط با کاهش فعالیت بدنی باعث شده تا رو شهای گوناگونی برای افزایش فعالیت بدنی روزان هی کودکان در نظر گرفته شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات طناب زنی بر آمادگی جسمانی دانش آموزان 12 – 9 ساله پسر دارای اضافه وزن بود. روش تحقیق : از بین دانش آموزان مدارس ابتدایی شهرستان سنندج در سال تحصیلی 92 – 91 ، تعداد 240 دانش آموز 12 – 9 ساله پسر به صورت خوشه ای انتخاب شده و از میان آن ها، تعداد 30 نفر به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. افراد حاضر در تحقیق دارای اضافه وزن یا چاق بودند. تمرینات 3 روز در هفته و به مدت 8 هفته برای گروه تجربی برگزار شد؛ اما گروه کنترل غیر از کلاس های عمومی تربیت بدنی، فعالیت بدنی منظم دیگری نداشتند. شاخص های ترکیب بدنی، استقامت قلبی- تنفسی، استقامت عضلانی و انعطا فپذیری شرکت کنندگان قبل و پس از 8 هفته مداخله با آزمون های استاندارد ارزیابی شدند. اطلاعات جمع آوری شده با روش های آماری t وابسته و t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و سطح معنی داری  0/05> p   منظور گردید. یافته ها : در گروه تجربی بهبود معناداری در وزن، درصد چربی، شاخص توده بدن، آمادگی قلبی– تنفسی  (0/0001 > p ) ، نسبت دور کمر به لگن (0/03 > p )، استقامت عضلانی (0/001 > p ) و انعطا ف پذیری (0/002 > p ) به دست آمد. همچنین، بین دو گروه نیز در تمامی متغیرها، اختاف معناداری به نفع گروه تجربی وجود داشت (0/05 > p ). نتیجه گیری : تمرینات اینتروال طناب زنی بر آمادگی جسمانی مرتبط با سامتی دانش آموزان 12 - 9 ساله دارای اضافه وزن یا چاق ، تأثیر مطلوبی دارد.

پژوهش حاضر با هدف مطالعه تاثیر یک دوره 8 هفته ای تمرینات طناب زنی بر شاخص های توان هوازی و ترکیب بدن دانش آموزان پسر ابتدایی پسر غیرورزشکار در دوران کرونا انجام شد. آزمودنی های تحقیق، 28 نفر از دانش آموزان پسر غیر ورزشکار بودند که داوطلبانه با محقق همکاری کردند. دانش آموزان پس از آشنایی کامل با چگونگی اجرای طرح پژوهش، به طور تصادفی به دو گروه 14 نفره کنترل و تمرین طناب زنی تقسیم شدند. قبل از انجام تمرین اندازه گیری های قد، وزن و ضخامت چربی زیر پوستی 3 نقطه ای (سینه، شکم و ران)، انجام گرفت. سپس در یک جلسه، آزمون 540 متر قبل از شروع دوره تمرین اجرا شد. بعد از آشنایی آزمودنی ها با نحوه انجام کار، برنامه تمرینی طناب زنی به مدت 8 هفته شروع شد. هر هفته شامل دو جلسه تمرین به مدت 45 دقیقه بود که شامل10 دقیقه گرم کردن، 30 دقیقه تمرین اصلی و 5 دقیقه سرد کردن و هر جلسه هم به 2 قسمت تمرین 15 دقیقه ای با دوره استراحتی یک دقیقه ای بین آن ها و هر 15 دقیقه به 3 ست 5 دقیقه ای با 90 ثانیه تمرین و 30 ثانیه استراحت تقسیم شد. به منظور تجزیه و تحلیل آماری و مقایسه بین گروه ها از آزمون تی مستقل و مقایسات درون گروهی از آزمون تی همبسته و آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها نشان داد که زمان دویدن آزمون 540 متر در دانش آموزان غیر ورزشکار پس از 8 هفته تمرین کاهش معناداری داشت. همچنین مشخص شد که درصد چربی بدن و توده خالص بدنی آزمودنی ها، پس از 8 هفته تمرین به ترتیب دچار کاهش و افزایش معناداری شد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که احتمالاً تمرین طناب زنی می تواند به عنوان جایگزین مناسبی برای دویدن هوازی تناوبی در مدارس به کار گرفته شود.

مقدمه و هدف : اینترلوکین 18 و پروتئین واکنش گر C (CRP) دو ریسک فاکتور قلبی- عروقی هستند که در سال های اخیر مطرح شده اند و به طور مستقل خطر آترواسکلروز را نشان می دهند. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات طناب زنی بر 18-IL و CRP نوجوانان دارای اضافه وزن و چاق است. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است. تعداد30 نوجوان دارای اضافه وزن و چاق به طور تصادفی در دو گروه تجربی (تعداد: 15 نفر، قد 165.28 سانتی متر ، وزن 83.02 کیلوگرم، سن 13.73سال، شاخص توده بدنی (BMI) 31.04) و گروه کنترل (تعداد: 15 نفر، قد 164.54 سانتی متر ، وزن  83.02 کیلوگرم، سن 13.93 سال، BMI 30.404) تقسیم شدند. سپس گروه تجربی تحت تاثیر یک برنامه تمرینی طناب زنی فزاینده به مدت هشت هفته قرار گرفتند. در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند و تنها پیگیری شدند. متغیر های وزن، درصد چربی، BMI و حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max) قبل و بعد تمرینات از هر دو گروه اندازه گیری شدند. نمونه خونی در حالت ناشتا طی دو مرحله، 48 ساعت قبل و بعد از تمرینات برای سنجش میزان 18-IL، CRP سرم گرفته شد. به منظور مقایسه ی درون گروهی از آزمون آماری t همبسته و برای مقایسه بینگروهی از آنالیز واریانس دو طرفه استفاده شد. یافته ها: پس از هشت هفته تمرینات طناب زنی در مقایسه درون گروهی با آزمون t همبسته متغیر های وزن (0.001=P)، BMI (0.001=P)، درصد چربی ( 0.001=P)، 18-IL (P=0.001) و CRP (P=0.001) کاهش معنی دار داشتند، ولی در مقایسه بین گروهی با آنالیز واریانس دو طرفه متغیر های وزن ( 0.5=P)، BMI (P=0.257)و درصد چربی (0.068=P) کاهش غیر معناداری داشتند، 18-IL (P=0.001) و CRP (P=0.01) به طور معناداری کاهش یافتند و V02max افزایش معنی دار داشت (0.009=P).بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه انجام تمرین طناب زنی موجب کاهش اینترلوکین 18 و کاهش التهاب در نوجوانان دارای اضافه وزن و چاق شد، بنابراین ممکن است انجام این گونه تمرینات در پیشگیری و کاهش آترواسکلروز در نوجوانان چاق مفید باشد

زمینه و هدف: تمرین ورزشی برای کاهش اختلالات عملکرد جسمانی کودکان ناتوان ذهنی مورد توجه است. هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثیر دو برنامه تمرین ترکیبی (ترامپولین - راکتی و طناب ز نی - راکتی) بر شاخص های آمادگی جسمانی و قابلیت حرکتی کودکان کم توان ذهنی بود. روش تحقیق: تعداد 24 دانش آموز پسر کم توان ذهنی، با دامنه سنی 15-8 سال و دارای نمره بهره هوشی 50 تا 70، به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند (هر یک هشت نفر). یکی از گروه های تجربی، تمرین (هشت هفته، سه جلسه در هفته، 60 دقیقه در هر جلسه) با ترامپولین – راکت؛ و گروه تجربی دوم، تمرین طناب زنی - راکت را به اجرا درآوردند. گروه کنترل در مداخله تمرینی شرکت نداشته و برنامه های معمول آموزشگاه را دنبال کردند. قبل و بعد از دوره تمرینی از همه افراد آزمون های آمادگی جسمانی و  قابلیت حرکتی گرفته شد. از روش تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح معنی داری 05/0≥p بهره برداری گردید. یافته ها: هر دو برنامه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل، باعث بهبود شاخص های تعادل ایستا با چشمان بسته، تعادل پویا، استقامت عضلات شکمی، توان عضلات اندام های تحتانی و  قابلیت حرکتی گردید؛ اما بین دو برنامه تمرینی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. شاخص تعادل ایستا پای چپ با چشمان باز و توان انفجاری فقط در گروه طناب زنی -  راکتی در مقایسه با گروه ترامپولین - راکتی و کنترل؛ بهبود معنی داری پیدا کرد؛ با این حال، شاخص های آمادگی قلبی - تنفسی و توان عضلات دست ها بین سه گروه تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: کودکان کم توان ذهنی احتمالا می توانند برای بهبود برخی شاخص های عملکرد جسمانی و  قابلیت حرکتی خود از هر دو برنامه تمرینی اجرا شده استفاده کنند.