درخت حوزه‌های تخصصی

پژوهش حاضر به منظور تعیین نوع رابطه هوش هیجانی و پنج مؤلفه آن با رضایت شغلی معلمان تربیت بدنی انجام گرفته است. روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی بود و جامعه آماری نیز کلیه معلمان تربیت بدنی استان زنجان در سال تحصیلی 1387 – 1386 بود. از بین 486 معلم تربیت بدنی، 215 نفر با بهره گیری از روش نمونه گیری طبقه ای متناسب به طور تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، شامل پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی سیبریا شرینگ و پرسشنامه شاخص توصیف شغلی (JDL) بود. از روش های آمار توصیفی و استنباطی (ضریب همستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام و Z فیشر) برای تحلیل آماری داده های پژوهش استفاده شد. نتایج نشان داد که همبستگی مثبت و معنی داری بین هوش هیجانی با رضایت شغلی (349/0 = r) و همچنین بین سه مؤلفه مهارت های اجتماعی، همدلی و خودانگیزی با رضایت شغلی در سطح 05/0 ?P وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که از بین پنج مؤلفه هوش هیجانی، متغیرهای مهارت های اجتماعی 442/0، همدلی 302/0 و خودانگیزی 235/0 پیش بینی کننده رضایت شغلی معلمان بودند. فیشر محاسبه شده نشان داد که تفاوت بین ضرایب همبستگی در بین معلمان دارای مدرک تحصیلی دیپلم و معلمان دارای مدرک کارشناسی ارشد، در سطح 05/0 ?P معنی دار است. به نظر می رسد می توان در کنار فراهم ساختن امکانات و تامین نیازهای بجای معلمان، با آموزش و افزایش هوش هیجانی، رضایت شغلی آنان را افزایش داد.

هدف از این پژوهش، تعیین ارتباط منبع کنترل و سلامت عمومی دانشجویان پسر ورزشکار و غیرورزشکار دانشگاه تهران است. نمونه آماری تحقیق، 206 نفر از دانشجویان پسر (103 ورزشکار و 103 غیرورزشکار) 25 – 18 ساله دانشگاه تهران بودند. روش تحقیق، از نوع توصیفی – پس رویدادی است. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه های استاندارد منبع کنترل راتر (1966) و سلامت عمومی گلدبرگ (1979) و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری مانند ضریب همبستگی پیرسون، ضریب همبستگی کندال و t استیودنت استفاده شد. نتایج نشان داد که بین منبع کنترل و سلامت عمومی دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معناداری وجود دارد (05/0>P). همچنین بین منبع کنترل و سلامت عمومی با سابقه ورزشی دانشجویان ورزشکار رابطه معناداری مشاهده نشد (05/0>P). از طرفی بین منبع کنترل و میزان سلامت عمومی دانشجویان پسر ورزشکار رابطه مثبت و معناداری مشاهده شد (05/0>P). بنابراین دانشجویان پسر ورزشکار از نظر منبع کنترل، درونی تر و به لحاظ سلامت عمومی، وضعیت بهتری نسبت به دانشجویان پسر غیرورزشکار دارند.

در زمینه ارتباط بین پنج بعد شخصیتی و شیوه های مقابله با تعارض تاکنون تحقیقی در داخل کشور انجام نشده است. هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط بین پنج بعد شخصیتی و شیوه های مقابله با تعارض در بین معلمان تربیت بدنی شهر یزد بود. روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری تحقیق کلیه معلمان تربیت بدنی مناطق یک و دو شهر یزد بودند (125 نفر). نمونه آماری برابر با جامعه آماری انتخاب شد، اما داده های 105 نفر از آنها تجزیه و تحلیل شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های مدیریت تضاد رابینز و شخصیت )مدل(big five بود. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون KS و ضریب همبستگی پیرسون) نشان داد، از بین بُعدهای شخصیتی، سازگاری بالاترین میانگین (51% ± 8/3) را داشت و راهبرد راه حل گرایی (44%)، بیشترین روش مورد استفاده برای مقابله با تعارض بود. همچنین یافته ها نشان داد که بین سازگاری با راهبرد راه حل گرایی و راهبرد کنترل، وجدان با راهبرد راه حل گرایی و راهبرد عدم مقابله، و استقبال از تجربه با راهبرد کنترل رابطه معناداری وجود دارد. بین دیگر مولفه های شخصیت و شیوه های مقابله با تعارض رابطه معناداری مشاهده نشد.

هدف تحقیق: هدف تحقیق حاضر مقایسه ویژگی های شخصیتی خودپایی و احساس جویی در ورزشکاران (نخبه و غیرنخبه) و غیر ورزشکاران بود. روش تحقیق: 120 نفر از ورزشکاران مرد رشته های ورزشی بسکتبال، هندبال، والیبال، جودو و کاراته که عضو تیم های ملی و باشگاهی (60 نفر عضو تیم ملی و 60 نفر عضو لیگ دسته دوم و سوم باشگاهی ) بودند و 60 مرد غیر ورزشکار با دامنه سنی 30-20 سال، به صورت داوطلبانه انتخاب و پرسشنامه های خودپایی و احساس جویی را تکمیل نمودند. برای تحلیل داده های پژوهش، از شاخص ها و روش های آمار توصیفی و استنباطی شامل میانگین، انحراف معیار، تحلیل واریانس یک راهه، آزمون تعقیبی توکی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج: نتایج تحقیق نشان داد که به طور کلی متغیر خودپایی در ورزشکاران و غیر ورزشکاران تفاوت معنی داری دارد (001/0 < P). به بیان دیگر، خودپایی در ورزشکاران نخبه و غیر نخبه بالاتر از افراد غیر ورزشکار بود و ورزشکاران نخبه نیز در مقایسه با ورزشکاران غیر نخبه از خودپایی بالاتری برخوردار بودند (001/0 < P). همچنین آزمودنی های سه گروه از نظر میزان احساس جویی تفاوت معنی داری داشتند (001/0 < P). سطح احساس جویی در ورزشکاران نخبه و غیر نخبه از افراد غیر ورزشکار پایین تر بود و ورزشکاران نخبه نیز در مقایسه با ورزشکاران غیر نخبه از احساس جویی پایین تری برخوردار بودند (001/0 < P). علاوه براین، بین متغیر خودپایی و احساس جویی هر سه گروه همبستگی منفی و معنی داری مشاهده شد (001/0 < P). بحث و نتیجه گیری: به طور کلی مربیان، روانشناسان ورزشی و دست اندرکاران تربیت بدنی و ورزش قهرمانی با به کارگیری نتایج حاصل از این تحقیق می توانند در ارتقای عملکرد ورزشکاران تاثیر مثبت بگذارد. زیرا شناخت به موقع مؤلفه های شخصیتی ورزشکاران در تصمیم گیری آن ها برای انتخاب و شناسایی استعدادهای مناسب در سطوح قهرمانی می تواند تاثیر گذار باشد.

هدف این پژوهش ، برسی میزان اوقات فراغت دانشجویان دختر دانشگاه تهران با تاکید بر تربیت بدنی و ورزش است . بدین منظور 300 دانشجوی دختر شرکت کننده در کلاس های عملی واحد 1 تربیت بدنی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه تهیه شده بر اساس سوابق پژوهشی و اهداف تحقیق بود که پس از تکمیل توسط دانشجویان دختر با استفاده از روش های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که حدود 80 درصد دانشجویان در ساعات عصر و شب اوقات فراغت خود را می گذرانند و حدود 27 درصد آنها از امکانات تفریحی و فراغتی دانشگاه راضی نیستند و 47 درصد اصلا از فعالیتهای فوق برنامه دانشگاه استفاده نمی کنند. بیشترین فعالیت دانشجویان در زمان اوقات فراغت مطالعه است . پیاده روی با 60 درصد بیشترین فراوانی و بسکتبال با 0 درصد کمترین فراوانی را در بین دانشجویان دارند . در صورتی که فراوانی ورزش بدنسازی در بین دانشجویان متاهل 17 درصد و افراد مجرد 10 درصد ، و شنا در بین دانشجویان متاهل 0 درصد و در بین افراد مجرد 7 درصد است. نتیجه آنکه بهتر است مسئولان برای پر کردن اوقات فراغت دانشجویان دختر ، فعالیت های ورزشی با امکانات وسیع تری را به همراه اطلاع رسانی بیشتر داشته باشند تا ایشان بتوانند با آگاهی و دانش بیشتر در مورد استفاده از فعالیت های ورزشی مناسب برای سلامتی جسمی و روانی خود از امکانات موجود در دانشگاه بهره مند شوند.