درخت حوزه‌های تخصصی

هدف مطالعه حاضر مقایسه فعالیت میوالکتریکی برخی عضلات اندام تحتانی در بارهای متفاوت تمرینی هنگام اجرای سه حرکت اسکوات، پرس پا و هاک اسکوات بود. تعداد 10 پاورلیفتر مرد (سن: 85 /4±27 سال، قد: 98 /5±177 سانتی متر، وزن: 13 /12±80 کیلوگرم) در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها، حرکات اسکوات، پرس پا و هاک اسکوات را با شدت 70 و 90 درصد یک تکرار بیشینه انجام دادند. در اجرای هر یک از حرکات، سیگنال های الکترومایوگرافی سطحی عضلات نازک نئی بلند، بخش داخلی دوقلو، درشت نئی قدامی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسررانی، نیم وتری، نزدیک کننده طویل و کشنده پهن نیام با استفاده از سیستم 6000ME با فرکانس نمونه برداری 2000 هرتز ثبت گردید. آنالیز واریانس با اندازه های مکرر برای تجزیه و تحلیل آماری بکار برده شد (05 /0P<). نتایج پژوهش حاضر، فعالیت میوالکتریکی بیشتری را در گروه عضلات چهارسرران به ویژه پهن خارجی و داخلی در دو حرکت اسکوات و هاک اسکوات نسبت به پرس پا هنگام اجرای حرکات با بارهای متفاوت نشان داد. تمرین با دستگاه هاک اسکوات به دلیل کاهش میزان فشار وارد شده بر ناحیه کمری و ران، تمرین مطمئنی برای تقویت عضلات چهارسررانی است. پیشنهاد می گردد که ورزشکاران، افراد مبتلا به کمر درد و یا مصدومیت های ورزشی از این حرکت برای تقویت گروه عضلات چهار سر رانی به عنوان جایگزینی مناسب برای دو حرکت اسکوات و پرس پا استفاده نمایند.

هدف پژوهش حاضر عبارت است از بررسی میزان فعالیت الکتریکی عضلات شکمی و تاکننده های ران در وضعیتهای مختلف از حرکات دراز و نشست و کرانچ. آزمودنیهای این پژوهش را 15 داوطلب مرد سالم 4/1+52/21 سال، قد 86/5+3/175 سانتی متر،وزن 2/6+4/73 کیلوگرم، و چربی بدن 1/2+4/12 ، بدون سابقه بیماریهای عصبی، کمر درد...

موفقیت در اجرای فعالیت های ورزشی، علاوه بر وضعیت بدنی مطلوب، نیازمند شناخت ساختار و تیپ بدنی مناسب با آن رشتة ورزشی است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط بین وضعیت تنه و تیپ بدنی با عملکرد بیومکانیکی بانوان تیم ملی دراگون بت قایقرانی بود. آزمودنی های این تحقیق، بیست قایقران تیم ملی دراگون بت بودند. شاخص های وضعیت تنه (کایفوز، لوردوز، اسکولیوز پشتی و کمری و شانة نابرابر)، بیومکانیکی (سرعت، قدرت و توان) متغیرهای مورد بررسی در این تحقیق بودند. از آمار توصیفی، میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی، t تک گروهی، رگرسیون چند متغیره و تحلیل واریانس یکطرفه، در سطح معنی داری 05 /0≥ P برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که بیشتر قایقرانان به درصدی از ناهنجاری های وضعیتی تنه مبتلا بودند. مقایسة میانگین متغیرهای وضعیت تنة قایقران با گروه کنترل نشان داد که متغیرهای لوردوز، اسکولیوز کمری و شانة نابرابر بیشتر از نرم جامعه بودند. بین سرعت و قدرت با شاخص های وضعیت تنه ارتباط معنی داری مشاهده شد، درحالی که بین توان با شاخص های وضعیت تنة بانوان قایقران ارتباط معنی داری مشاهده نشد. بین تیپ بدنی مزومورف قایقرانان با شاخص توان، ارتباط معنی داری مشاهده شد. نتایج به دست آمده مؤید وجود ارتباط بین درصدی از ناهنجاری ستون مهره ها و تیپ بدن قایقرانان تیم ملی بانوان دراگون بت با عملکرد قایقرانان بود. برای اینکه بتوان تفاسیر احتمالی در زمینة این تحقیق را به طور قطعی روشن تر بیان کرد، پیشنهاد می شود تحقیقات بیشتری در این زمینه، به ویژه از نوع طولی انجام گیرد.

تغییرات زاویه Q، مهم ترین عامل بروز سندروم درد کشککی-رانی در تحقیقات مختلف گزارش شده است. در این پژوهش یک روش غیرتهاجمی جدید برای اندازه گیری زاویه Q ارائه شده است. هدف از پژوهش حاضر، طراحی و تعیین روایی یک سیستم اندازه گیری زاویه Q در حالت درازکش است. این روش با استفاده از پردازش تصاویر گرفته شده از پایین تنه مقدار زاویه Q را محاسبه می کند. به این منظور زاویه Q هجده زانو با میانگین و انحراف استاندارد سن 24/2 ± 55/23 (سال)، وزن47/10 ± 00/73 (کیلوگرم) و قد 28/8 ± 77/175(سانتی متر) با استفاده از روش ابداعی پردازش تصویر و روش CT scan در وضعیت درازکش محاسبه و مقدار همبستگی بین این دو روش از طریق ضریب همبستگی پیرسون محاسبه شد. نتایج نشان داد که بین زوایای Q به دست آمده از روش ابداعی پردازش تصویر با روش CT scan در حالت درازکش ارتباط معناداری وجود دارد (001/0P=). و مقدار همبستگی (92/0r =) به دست آمد. براساس نتایج به دست آمده، روش ابداعی پردازش تصویر همبستگی زیادی با روش CT scan در اندازه گیری زاویه Q دارد، بنابراین از روش ابداعی پردازش تصویر می توان به عنوان یک روش با دقت زیاد در کنار دیگر روش ها استفاده کرد.

کمردرد مشکلی شایع و فراگیر در جوامع امروزی است که در حدود 60 تا 80 درصد از تمام بزرگ سالان را در طول زندگی تحت تأثیر قرار می دهد. راه رفتن، به عنوان مهارتی پایه، بخش عمده ای از فعالیت های روزمرة انسان است. اطلاعات اندکی در مورد ویژگی های راه رفتن در افراد مبتلا به کمردرد، در مقایسه با افراد سالم وجود دارد و تمرینات ثبات دهندة عمقی به عنوان یکی از درمان های مؤثر برای کمردرد مزمن مطرح است؛ از این رو، هدف از تحقیق حاضر بررسی یک دوره تمرینات ثبات دهندة عمقی بر برخی پارامترهای کینماتیک راه رفتن زنان دارای کمردرد مزمن است. 7 زن مبتلا به کمردرد به عنوان گروه تجربی و 9 زن سالم به عنوان گروه کنترل (20- 27 سال) در این مطالعه شرکت کردند. از معیار لبوف و همکاران (1996) برای ارزیابی حاد یا مزمن بودن کمردرد استفاده شد. قبل از دورة تمرینی، پارامترهای کینماتیک، از طریق راه رفتن در مسیری سه متری که دو صفحة نیرو روی آن قرار داشت و مجهز به شش دوربین مادون قرمز بود، اندازه گیری شد (پیش آزمون). برنامة تمرینی ثباتی در دوازده روز متوالی از ساده به مشکل اجرا شد. در نهایت، مجدداً آزمون راه رفتن به عمل آمد (پس آزمون). در مرحلة پیش آزمون بین طول گام زنان سالم و دارای کمردرد تفاوت معنی داری دیده شد (009/0 =P). تفاوت بین سرعت گام و زمان سکون (35/0= P) معنی دار نبود (56/0 =P). در مرحلة پس آزمون در هیچ یک از ویژگی های راه رفتن بین زنان سالم و زنان دارای کمردرد تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0>P)، در حالی که ویژگی های راه رفتن در زنان دارای کمردرد مزمن، قبل و بعد از دورة تمرینی، فقط در طول گام، تفاوتی معنی دار نشان داد ( 004/0 = P). با توجه به نتایج تحقیق، این احتمال وجود دارد که تمرینات ثباتی از طریق کاهش درد، باعث بهبود راه رفتن بیماران مبتلا به کمردرد شود؛ زیرا در این مطالعه طول گام آزمودنی ها بعد از دورة درمان افزایش یافت.

هدف از تحقیق، بررسی ارتباط عادات استراحتی با ناهنجاری های ستون فقرات دانشجویان دختر دانشگاه های شیراز بود. به این منظور 402 نفر به صورت تصادفی از بین 7800 نفر از دانشجویان ساکن خوابگاه دانشگاه های دولتی شیراز (دانشگاه شیراز، علوم پزشکی و دانشگاه صنعتی) انتخاب شدند. ابتدا پرسشنامه «بررسی نحوه استراحت و وضعیت ستون فقرات»، که اعتبار آن 83 درصد برآورد شده است، در بین آزمودنی ها توزیع شد، سپس وضعیت بدنی آنها با کمک آزمون نیویورک و صفحه شطرنجی و خط شاقول مورد بررسی قرار گرفت. برای اندازه گیری زوایای قوس های مهره ای کمری و پشتی، از خط کش منعطف، که اعتبار آن در مقایسه با تکنیک پرتونگاری 78 درصد گزارش شده است، استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان داد بین وضعیت خوابیدن به پشت با پاهای کشیده و لوردوز کمری و نیز بین وضعیت خوابیدن به پشت و بالا بردن دست ها با اسکلیوز و عارضه شانه نابرابر، ارتباط معنی داری وجود ندارد. همچنین، بین وضعیت خوابیدن به پهلو و خم کردن سر و پاها به درون شکم با کایفوز و بین وضعیت خوابیدن به پهلو و گذاشتن زانوی بالایی بر روی زمین (همراه با چرخش لگن) با اسکلیوز ارتباط معنی داری مشاهده نشد. در این پژوهش بین وضعیت خوابیدن به پهلو در حالی که بالاتنه عقب تر از اندام تحتانی قرار گیرد و بین وضعیت خوابیدن به شکم، با لوردوز کمری ارتباط معنی داری ملاحظه شد (037/ = P، 39/0 = r) . نتایج این پژوهش حاکی از آن است که بین وضعیت خوابیدن به شکم و لوردوز گردنی ارتباط معنی داری وجود ندارد، اما بین وضعیت خوابیدن به شکم و کایفوز ارتباط معنی داری وجود دارد (042/0 = P، 14/0 = r). یافته های این تحقیق، ارتباط معنی داری را بین وزن افراد با وضعیت خواب و ناهنجاری های ستون فقرات نشان نداد. اما ارتباط معنی داری بین قد افراد با وضعیت خوابیدن به پهلو و گذاشتن زانوی بالایی بر روی زمین، مشاهده شد. بر اساس یافته های تحقیق، ارتباط معنی داری میان برخی از شیوه های استراحتی با ناهنجاری های ستون فقرات دیده شد. به نظر می رسد تاثیر وضعیت های استراحتی افراد بر ناهنجاری های ستون فقرات چندان شدید نیست، با این حال آگاهی دادن در این زمینه به دانشجویان و تصحیح عادات استراحتی نادرست در زمان استراحت و خوابیدن برای پیشگیری از ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات اهمیت زیادی دارد.

یکی از مهم ترین مشکلات و آسیب های زانو، به¬ویژه در میان زنان ورزشکار، سندرم درد پتلوفمورال (PFPS) است که می تواند عملکرد ورزشکاران را تحت تأثیر قرار دهد. هدف از این پژوهش، بررسی اثر بانداژ کشکک بر درد و کنترل وضعیتی پویای افراد مبتلا به PFPS و مقایسه آن با گروه غیرمبتلاست. این تحقیق به روش نیمه¬تجربی روی 30 زن ورزشکار نخبه رشته فوتسال با میانگین سن 37/2± 22، قد 9/4±1/163 سانتی¬متر و وزن7/9 ± 76/61 کیلوگرم انجام شد که نیمی از آن¬ها به PFPS مبتلا بودند. نمونه ها به روش هدفمند از میان بازیکنان لیگ دانشگاه تهران انتخاب شدند. تعادل پویا در دو مرحله قبل و بعد از بانداژ، به¬وسیله دستگاه تعادل¬سنج بایودکس در دو سطح بی¬ثباتی کم (6) و زیاد (3) اندازه¬گیری شد. میزان درد در گروه مبتلا حین انجام حرکت اسکات، با استفاده از شاخص دیداری سنجش درد ثبت شد. برای مقایسه داده ها در هر گروه از آزمون t زوجی وابسته و برای مقایسه اثر بهبودی بانداژ بین دو گروه از آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد در گروه مبتلا ،درد قدامی زانو پس از بانداژ کاهش یافت (05/0>P) و تنها شاخص ثباتی قدامی خلقی در هر دو سطح بی¬ثباتی بهبود یافت. در گروه غیرمبتلا، شاخص¬های قدامی خلفی و طرفی در سطح بی¬ثباتی زیاد بهبود یافتند، ولی در سطح بی¬ثباتی کم، تنها شاخص قدامی خلفی بهبود یافت. مقایسه اثر بهبودی بانداژ بین دو گروه، در سطح بی¬ثباتی کم نشان¬دهنده تأثیر بیشتر بانداژ در گروه مبتلا (05/0>P) و نبود تفاوت در سطح بی¬ثباتی زیاد است (05/0<P). دلایل ارتقای تعادل در این تحقیق را می توان به اثر تحریک¬های پوستی بانداژ، اثر کاهش درد، افزایش حس عمقی یا افزایش فعالیت عضله چهارسر نسبت داد. به نظر می رسد این عوامل موجب افزایش ارسال اطلاعات حسی به مراکز کنترل حرکتی می¬شود و ارتقای تعادل را در پی دارند. هرچند بانداژ کشکک توانسته است درد قدامی زانو را کاهش و تعادل پویا را ارتقاء دهد، انجام بررسی های بیشتر لازم به نظر می رسد. همچنین پیشنهاد می شود کاربرد بانداژ کشکک علاوه بر افراد مبتلا، برای پیشگیری در افراد مستعد آسیب نیز استفاده شود.

هدف این پژوهش مقایسه تأثیر تمرینات فانکشنال (هاپینگ)، اکسترافانکشنال (ثبات مرکزی) و ترکیبی (هاپینگ و ثبات مرکزی) بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا بود. آزمودنی ها به صورت هدفمند با پرسشنامه تشخیص بی ثباتی عملکردی مچ پا انتخاب و به شکل تصادفی در گروه های تمرین فانکشنال، اکسترافانکشنال، ترکیبی و کنترل جای گرفتند. آزمون تعادلی وای پیش و پس از شش هفته مداخله انجام شد. نتایج نشان داد که گروه های تمرین فانکشنال و ترکیبی نسبت به گروه های اکسترافانکشنال و کنترل به طور معناداری عملکرد بهتری در آزمون تعادل داشتند. بین گروه تمرین فانکشنال و ترکیبی نیز تفاوت معناداری یافت نشد تا نشانگر برتری تمرینات ترکیبی بر تمرینات فانکشنال باشد. بر اساس نتایج، اثربخشی تمرینات اکسترافانکشنال برخلاف تمرینات فانکشنال بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا مشاهده نشد. توصیه می شود که از تأکید بر تمرینات ثبات مرکزی مادامی که اثربخشی آن ها در پروتکل های بازتوانی ثابت نشده است خودداری شود.

هدف از این مطالعه شناسایی استراتژی کنترل تعادل هنگام اجرای بالانس بر روی پارالل بود. تعداد 8 نفر ژیمناست باتجربه (میانگین سن 59/1±62/16 سال قد94/4±75/160سانتیمتر و وزن14/7±24/53) دراین تحقیق شرکت کردند. تعداد 18 مارکر منعکس کننده نور کروی شکل به قطر 2 سانتیمتر روی نقاط مشخص شده آناتومیکی آزمودنی ها نصب شد. آزمودنی ها حرکت بالانس را سه بار روی یک پارالل شبیه سازی شده انجام دادند. حرکت بالانس با استفاده از سیستم آنالیز حرکتی (Motion (Analysis system با سه دوربین دیجیتال و با فرکانس 120 هرتز به مدت 5 ثانیه ثبت گردید. اندازه های آنتروپومتریک هر فرد شامل جرم اندام ها موقعیت مرکز جرم و طول هر اندام تعیین گردید. دامنه حرکتی سرعت و شتاب زاویه ای مفاصل مختلف بدن در نرم افزار EVa محاسبه شد سپس با استفاده از روش دینامیک معکوس در محیط نرم افزار MATLAB و بهرهگیری از یک مدل 5 قسمتی گشتاور مفاصل مچ دست آرنج شانه و ران محاسبه شد. برای کاهش پارازیتهای اطلاعات از فیلتر دیجیتال با فرکانس برشی 2 هرتز مورد استفاده قرار گرفت. جهت تحلیل داده ها از تست های آماری MANOVA وt وابسته استفاده گردید.(p<0/05) میزان تغییرات و نوسانات مرکز جرم اندام ها و مرکز جرم کلی بدن در جهت قدامی ـ خلفی بیشتر از جهت داخلی ـ خارجی بود(005/0p=). گشتاور مفاصل مچ دست آرنج شانه و ران در کنترل تعادل دخالت داشتند اما نقش گشتاور مفصل مچ دست بیشتر از سایر مفاصل بود. در نتیجهگیری کلی اینکه درگیری گشتاور مفاصل برای حفظ تعادل در اجرای بالانس روی پارالل به ترتیب مچ آرنج شانه و ران است.

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی و مطالعه تأثیر تمرینات با توپ سوئیسی بر بهبود کارکرد حسی- حرکتی سه پسر مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود. در این پژوهش از روش مورد منفرد استفاده شد. سه شرکت کننده دچار اختلالات طیف اوتیسم تمرینات توپ سوئیسی را به مدت نه هفته انجام دادند. تغییر در نمره های خرده آزمون حیطه حسی- حرکتی از طریق آزمون عصب روان شناختی نپسی در طول مداخله و دو هفته پس از پایان مداخله در توالی های یک هفته ای اندازه گیری شد و در پایان پس از دو ماه دوباره از شرکت کنندگان آزمون گرفته شد. مداخله مورد نظر در مورد هر سه شرکت کننده اثربخش بود (با PND 100% برای شرکت کننده اول و 78/77 درصد برای شرکت کننده های دوم و سوم) و این کاهش دو هفته پس از مداخله پایدار ماند. یافته های پژوهش نشان داد تمرینات با توپ سوئیسی موجب بهبود چشمگیر کارکرد حسی- حرکتی پسران مبتلا به اوتیسم می شود.

پژوهش حاضر به منظور هنجاریابی شاخص های پیکرسنی شامل WC،BMI،WHR و در صد چربی بدن در بین مردان 30 تا 55 ساله شهر تهران انجام گرفت نمونه آماری پژوهش 450 آزمودنی مرد بودند که به صورت نمونه گیری خوشه ای از بین 1024547 مرد 30 تا 55 ساله تهرانی انتخاب شدند بر اساس یافته های پژوهش برای آزمودنی های مورد مطالعه هنجارWHR برابر 057/0+95/0 هنجار WC برابر با 22/10+ 77/93 سانتی متر هنجار BMI برابر با 65/3+8/25 کیلوگرم بر متر مربع به دست آمد تجزیه و تحلیل یافته های نشان داد هنجار مربوط به WC.BMI.WHR و در صد چربی بدن در بین مردان 30 تا 55 ساله شهر تهران که بعنوان شاخص های پیشگو در مطالعات اپیدمیولوژیکی و سوخت و سازی ونیز بروز بیماری های مرتبط با چاقی مطرح اند در مقایسه با نمونه های خارجی آن بالاست این تفاوت ها احتمالا به دلیل وجود مجموعه ای از اختلافات فرهنگی – اجتماعی و اقتصادی و اختلالات تغذیه ای کمی فعالیت های ورزشی منظم و عدم اطلاع مردم از خطرهای ناشی از چاقی و کم تحرکی است

در فوتبال، امتیاز بازی خانگی عامل مهمی در تعیین نتیجه بازی است. هدف اصلی این تحقیق بررسی میزان بروز آسیب در بازیهای خانگی و دور از خانه در فوتبالیستهای حرفه ای است. بدین منظور 38 مسابقه از لیگ برتر کشور در فصل 84-85 دو تیم ذوب آهن و سپاهان که به طور رفت و برگشت انجام شد انتخاب و تجزیه و تحلیل ویدیویی شدند. میزان آسیب، زمان بروز آسیب، مکان آسیب، شدت آسیب، سمت آسیب دیدگی بدن و علت آسیب در هر دو بازیهای خانگی و دور از خانه مقایسه و بررسی شد. از آزمون خی دو (X2) برای آنالیز داده ها استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد میزان آسیب در بازیهای دور از خانه (69= تعداد) 14 درصد بیشتر از بازیهای خانگی (52= تعداد) است، اما این تفاوت از لحاظ آماری (0.05

با گسترش ورزش، آسیب های ورزشی نیز افرایش یافته است. مطالعات نشان داده اند که یکی از عوامل خطر زا در آسیب های اندام تحتانی، ضعف تعادل است؛ لذا، هدف از انجام پژوهش حاضر، پیش بینی آسیب های مچ پا و زانو به وسیله آزمون تعادل ایستا بود. جهت انجام پژوهش، 501 ورزشکار حرفه ای زن و مرد به صورت نمونه دردسترس مورد بررسی قرار گرفتند. پیش از شروع فصل ورزشی، آزمون تعادل تک پا از آزمودنی ها اخذ گردید و در انتهای فصل نیز گزارش آسیب های اندام تحتانی از پزشک تیم دریافت شد. براساس نتایج آزمون های تحلیلی خی دو و تحلیل تشخیص مشاهده می شود که بین تعادل ورزشکاران و آسیب های اندام تحتانی ارتباط معناداری وجود دارد. نتایج بیانگر این هستند که آزمون تعادل تک پا می تواند به عنوان یک آزمون پیش بینی کننده در آسیب های اندام تحتانی مورد استفاده قرار گیرد.

هدف اصلی این تحقیق، تعیین شدت فعالیت عضلات کمری- لگنی مؤثر در پایداری ناحیه مرکزی با تغییر مرکز ثقل در پل زدن بر روی سطوح پایدار و ناپایدار بود. آزمودنیهای این تحقیق16زن غیرورزشکار (با میانگین سن2±75/21 سال، میانگین قد38/5±5/161 سانتی متر، میانگین وزن43/5±54/57 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدنی78/1±81/21) بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی (SEMG) عضلات راست شکمی (RA)، مایل خارج شکمی (EO)، مایل داخل شکمی/عرضی شکمی (IO/TA)و راست کننده مهره های کمری (ES)در طرف راست تنه ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر درSPSS 17 انجام گرفت. فعالیت عضلات راست شکمی، مایل خارجی و مایل داخلی/عرضی شکمی هنگام پل زدن روی توپ تمرینی در دو سطح ناپایدار در مقایسه با سطح پایدار افزایش معنی داری نشان داد. فعالیت عضله راست کننده ستون مهره های کمری تنها در سطح ناپایدار دو نسبت به سطح پایدار افزایش معنیداری پیدا کرد. تغییر اثر نیروی جاذبه بر روی مرکز ثقل عامل مؤثری در افزایش فعالیت عضلانی نیست و ناپایداری سطح نسبت به تغییر مرکز ثقل عامل مؤثرتری است. همچنین پل زدن به شکم روی توپ تمرینی در یک برنامه پیش رونده که هدف افزایش تدریجی فشار تمرینی است، برای تقویت فعالیت انقباضی عضلات شکمی سطحی و عمقی ناحیه مرکزی مناسب است.

هدف این پژوهش، تعیین تأثیر خستگی موضعی عضلات چهارسر ران بر پارامترهای الکترومایوگرافی مرحلة استانس راه رفتن بود. به این منظور 12 مرد فعال (سن 27/2±5/24 سال، وزن 61/4±8/75 کیلوگرم، قد 46/6±6/178 سانتی متر) انتخاب شدند. برای ایجاد خستگی عضلات چهارسر ران از دستگاه Leg extension با بار 50 درصد یک تکرار بیشینه استفاده شد. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسررانی، نیم وتری، دوقلوی داخلی و درشت نیی قدامی هنگام راه رفتن قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی ثبت شد. از روش آماری t همبسته برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد بعد از خستگی موضعی، فعالیت عضلات مورد بررسی در مرحلة استانس راه رفتن کاهش یافته است. از این تحقیق می توان نتیجه گرفت که خستگی عضلات چهارسر ران با کاهش فعالیت دیگر عضلات و به ویژه همسترینگ همراه است که ممکن است سبب کاهش ثبات مفصل زانو در مرحلة استانس راه رفتن و در نتیجه احتمال آسیب دیدگی مفصل زانو شود.

تغییر جهت بدن در حرکات سریع ورزشی از منظر ایجاد خطر بروز آسیب همواره مورد توجه بوده و در این میان سازوکار های آسیب رباط متقاطع قدامی اهمیت ویژه ای داشته است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه بروز الگوهای خطرزای آسیب رباط متقاطع قدامی در پای برتر و غیر برتر حین عمل برش و به تفکیک دختران و پسران بود. تعدادی از ورزشکاران ملی و باشگاهی رشته اسکواش شامل 13 دختر (با میانگین سن6/6±04/23 سال، قد4/5±3/163 سانتی متر و وزن0/5±60/61 کیلوگرم) و 13 پسر (با میانگین سن1/4±7/24 سال، قد 8/5±9/179 سانتی متر و وزن8/7±8/78 کیلوگرم) در تحقیق حاضر شرکت کردند. به منظور اندازه گیری زوایای خم شدن زانو، خم شدن تنه، خم شدن جانبی تنه و والگوس زانو حین حرکت برش و در دو لحظه تماس اولیه پا با زمین و مرحله میانی سکون، حرکت برش با پای برتر و غیر برتر بررسی شد. پس از نصب نشانگرها، حرکت برش با استفاده از دوربین های پرسرعت کاسیو مدل Exilim، با فرکانس300 هرتز ثبت شد و حرکات ثبت شده به وسیله نرم افزار WinAnalyzeنسخه 1-4 3Dآنالیز شد. به منظور مقایسه زوایای به دست آمده از تحلیل حرکت در پای برتر و غیر برتر، از نرم افزار SPSS20 و آزمون آماری تی زوجی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد زوایای مفصلی زانو و تنه حین حرکت برش در پای برتر و غیر برتر در دختران به طور معناداری تفاوت دارد که این تفاوت در پای برتر و غیر برتر پسران فقط در دو مؤلفه خم شدن زانو و تنه در لحظه تماس اولیه معنادار بود (05/0 ≤ P). این نتایج نشان داد که الگوهای خطرزای آسیب رباط متقاطع قدامی در حرکت برش با پای غیر برتر بیشتر بروز می کند و در نتیجه خطر بروز آسیب رباط متقاطع قدامی در حرکت برش با پای غیر برتر بیشتر از حرکت با پای برتر است.