مطالعات طب ورزشی

هدف این پژوهش مقایسه تأثیر تمرینات فانکشنال (هاپینگ)، اکسترافانکشنال (ثبات مرکزی) و ترکیبی (هاپینگ و ثبات مرکزی) بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا بود. آزمودنی ها به صورت هدفمند با پرسشنامه تشخیص بی ثباتی عملکردی مچ پا انتخاب و به شکل تصادفی در گروه های تمرین فانکشنال، اکسترافانکشنال، ترکیبی و کنترل جای گرفتند. آزمون تعادلی وای پیش و پس از شش هفته مداخله انجام شد. نتایج نشان داد که گروه های تمرین فانکشنال و ترکیبی نسبت به گروه های اکسترافانکشنال و کنترل به طور معناداری عملکرد بهتری در آزمون تعادل داشتند. بین گروه تمرین فانکشنال و ترکیبی نیز تفاوت معناداری یافت نشد تا نشانگر برتری تمرینات ترکیبی بر تمرینات فانکشنال باشد. بر اساس نتایج، اثربخشی تمرینات اکسترافانکشنال برخلاف تمرینات فانکشنال بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا مشاهده نشد. توصیه می شود که از تأکید بر تمرینات ثبات مرکزی مادامی که اثربخشی آن ها در پروتکل های بازتوانی ثابت نشده است خودداری شود.

هدف این مطالعه بررسی تأثیر برنامه جامع گرم کردن فیفا +11 بر پیشگیری از بروز آسیب بازیکنان فوتبال مرد جوان ایران بود.سی وپنج تیم رده سنی جوانان فوتبال ایران در این تحقیق شرکت کردند. این تیم ها به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. تیم هایی که در گروه مداخله قرار گرفتندبه مدت30هفته برنامه جامع گرم کردن فیفا +11 را انجام دادند.تعدادساعات فعالیت تیم های گروه کنترل و مداخله به همراه آسیب های بازیکنان در طول مدت مطالعه به صورت آینده نگر توسط مربیان و کادر پزشکی تیم ها ثبت گردید. در طول مطالعه 1220 آسیب رخ داد. نتایج آزمون پواسون نشان داد بازیکنان گروه مداخله به طور معنی داری کمتر از بازیکنان گروه کنترل آسیب دیده اند.از یافته های این مطالعه می توان نتیجه گرفت که برنامه تمرینی جامع گرم کردن +11 می تواند سبب کاهش آسیب های بازیکنان جوانان فوتبال شود. بنابراین پیشنهاد می گردد مربیان وبازیکنان فوتبال نوجوان از این برنامه تمرینی به جای برنامه گرم کردن عادی جهت کاهش آسیب ها استفاده نمایند.

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرینات ثباتی عملکردی بر فعالیت الکترومیوگرافی عضلات تنه زنان فعال دارای نقص کنترل تنه و مستعد آسیب رباط صلیبی قدامی بود. قبل و پس از شش هفته تمرین، الکترومیوگرافی سطحی از عضلات سرینی میانی، مایل داخلی/عرضی شکم، مایل خارجی شکم و مربع کمری در حین فرود بر روی یک پا از 25 زن فعال دارای نقص به عمل آمد و میزان فعالیت عضلات در 100 میلی ثانیه پس از تماس اولیه در فرود محاسبه شد. نتایج نشان داد که بین فعالیت عضلات گروه کنترل و تجربی در پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد که بیانگر تاثیر گذار بودن تمرینات می باشد. نتایج پژوهش نشان داد که میزان فعالیت عضلات مورد بررسی در پژوهش حاضر، پس از انجام تمرینات در گروه تجربی کاهش یافته و این کاهش در فعالیت عضلات نشان دهنده بهبود کنترل نوروماسکولار است و فرد می تواند تکلیف مشابه را با صرف انرژی کمتر انجام دهد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تغییر ارتفاع پاشنه پا روی فعالیت عضلات منتخب (با تاکید بر پدیده هم انقباضی) و زاویه مفاصل در حرکت اسکات بود. دامنه حرکتی مفاصل و فعالیت عضلات دوقلو داخلی، درشت نئی قدامی، راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دو سر رانی، نیم وتری و باز کننده ستون فقرات 10 مرد فعال حین اجرای حرکت اسکات در چهار وضعیت ۰، ۲، ۳ و ۵ سانتی متری ارتفاع پاشنه پا جمع آوری شد. کاهش معناداری در فعالیت عضله درشت نئی قدامی با افزایش ارتفاع پاشنه مشاهده، در حالیکه میزان فعالیت سایر عضلات با تغییر ارتفاع پاشنه معنادار نبود. همچنین کاهش در هم انقباضی عمومی عضلات مفصل مچ پا در ارتفاع ۳ سانتی متری مشاهده شد که می تواند نشانه ای از کاهش فشار بر مفصل مچ پا در این وضعیت باشد. بنابراین، قرار گرفتن پاشنه پا در ارتفاع ۳ سانتی متری برای اجرای حرکت اسکات با اهداف توانبخشی و بدنسازی توصیه می شود، .

هدف این پژوهش، بررسی تأثیر تمرینات پیلاتس بر میزان ناتوانی و قدرت عضلات ناحیه شکم و پشت در افراد مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک بود. 30 مرد و زن مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک به طور مساوی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی مدت شش هفته تمرینات پیلاتس و گروه کنترل در مدت زمان مشابه تنها درمان های رایج را دریافت کردند. برای ارزیابی متغیرها از پرسش نامة ناتوانی اوسوستری، آزمون پایین آوردن مستقیم پاها برای قدرت عضلات شکم و دینامومتر برای قدرت عضلات پشت استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد شش هفته تمرینات پیلاتس باعث کاهش معنا دار میزان ناتوانی و افزایش معنادار قدرت عضلات شکم و پشت گروه تجربی نسبت به گروه کنترل شد. از اینرو، احتمالاً تجویز با احتیاط تمرینات پیلاتس در این افراد می تواند سودمند باشد.

التهاب غلاف کف پایی رایج ترین علت درد پاشنه می باشد که روشهای درمانی مختلفی برای آن ذکر شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر 8 هفته تمرین در آب بر بیماران مبتلا به التهاب غلاف کف پایی می باشد. 45 بیمار مبتلا به التهاب غلاف کف پایی بکار گرفته شدند. شرکت کنندگان در 2 گروه تمرین (30n=) و کنترل (15n=) قرار گرفتند. برنامه تمرینی 8 هفته تمرین پیشرونده در آب (هفته ای 3جلسه، میانگین 53 دقیقه) شامل کشش غلاف کف پایی و عضلات خلف ساق، و تقویت عضلات داخلی پا بود. متغیر مورد سنجش میزان درد صبحگاهی بود که در هر 2 گروه اندازه گیری شد. تحلیل آماری داده ها در پایان 8 هفته نشانگر تفاوت معنادار درد صبحگاهی در گروه تجربی و نیز در مقایسه با گروه کنترل بود. بنابراین 8 هفته تمرین در آب موجب کاهش درد صبحگاهی مبتلایان به التهاب غلاف کف پایی می شود.