درخت حوزه‌های تخصصی

Although uninterpretable features are claimed to be an area of difficulty for EFL learners, they are still one of the less explored areas of research in the field of L2 pedagogy. The present study sought to investigate the impacts of two techniques, namely contrastive analysis and dictogloss on EFL learners’ mastery of resumptive pronouns, an uninterpretable feature absent in English relative clauses but present in most Persian ones. To this end, 77 elementary EFL learners with similar background in English were selected and assigned to three groups: one control and two experimental. Before and after the instruction the participants were administered a 50-item Grammaticality Judgment test and a 20-item translation test which had been developed and validated for use in this study. The results showed that all three groups had significant progression after the treatments, but the comparison among the groups indicated no statistically significant difference. This may suggest that L2 exposure had a more important role in the participants’ performance than the instruction type (contrastive analysis and dictogloss). The findings seem to support the importance of exposure to such L2 structures over time and that instruction cannot always accelerate acquisition.

یکی از نظریه های موجود در باره ی چگونگی رشد توانش منظورشناختی زبان آموزان نظریه ی اجتماعی-فرهنگی ویگوتسکی است. مقاله حاضر با بررسی یکی از مفاهیم این نظریه یعنی ""حوزه رشد تقریبی"" برای رشد توانش منظورشناختی زبان آموزان پرداخته و به دو سوال پاسخ می دهد: اول اینکه آیا ارتباطی میان میزان کمک و حمایت ارائه شده به زبان آموز و سطح بسندگی زبانی او در یادگیری توانش منظورشناختی وجود دارد؟ دوم اینکه آیا ارتباطی میان ""حوزه رشد تقریبی"" فردی و ""حوزه رشد تقریبی"" گروهی وجود دارد؟ بدین منظور، بیست زبان آموز با دو سطح بسندگی زبانی انتخاب شده و به دو گروه تقسیم شدند. آموزش هر دو گروه بر اساس ""حوزه رشد تقریبی"" انجام شد. نتایج نشان داد که ارتباط معناداری میان سطح بسندگی زبانی و یادگیری توانش منظور شناختی وجود ندارد. از طرف دیگر، میان ""حوزه رشد تقریبی"" فردی و گروهی رابطه وجود دارد. این بدان معناست که دانش عمومی زبان تاثیر چندانی بر یادگیری توانش منظورشناختی ندارد. همچنین می توان گفت که کمک ارائه شده به زبان آموز کاملا فردگرایانه است و بر اساس ظرفیت و توان فرد زبان آموز معنا و مفهوم پیدا می کند.

پژوهش حاضر رابطه ی بین باورهای انگیزشی زبان آموزان انگلیسی و استفاده از راهبردهای یادگیری را بررسی می کند. سه جز انگیزه (جز انتظار، ارزش و عاطفه) در رابطه با راهبردهای شناختی، فراشناختی و مدیریت تلاش بررسی شدند. دویست و پنجاه و هفت زبان آموز انگلیسی از سطوح مختلف توانش زبانی پرسشنامه ی فارسی ر اهبردهای انگیزشی برای یادگیری را پاسخ گفتند. بررسی تاثیر سطح زبانی بر باورهای انگیزشی بیانگر تاثیر معنا دار سطح توانش زبانی بر اضطراب آزمون و رویکرد هدف بیرونی بود، بدین معنا که زبان آموزان با توانایی زبانی پایین تر در مقایسه با زبان آموزان سطوح بالاتر به طور معنا داری مضطرب تر بوده و رویکرد هدف بیرونی بیشتری داشتند. نتایج همچنین نشان داد که خودباوری، کنترل عقاید یادگیری، رویکرد هدف درونی، و ارزش تکلیف حدود ۷۰ درصد از واریانس راهبرهای خودتنظیمی را توضیح می دهد. این پژوهش با پیشنهادهایی برای تقویت عقاید انگیزشی و راهبردهای یادگیری زبان پایان می یابد.

این تحقیق یادگیری لغات انگلیسی برای درک مطلب دانش آموزان از طریق آموزش تکلیف محور را مورد بررسی قرار داد. صد و سی وپنج دانش آموز دختر دبیرستانی از دو سطح مختلف تحصیلی یعنی کلاس اول و چهارم از یکی از دبیرستان های شهر اصفهان انتخاب شدند. آن ها به طور تصادفی در چهار گروه یعنی دو کلاس شاهد و دو کلاس آزمایش در دو سطح مختلف قرار گرفتند. جهت ارزیابی درک مطلب دانش آموزان در ابتدای شروع ترم و قبل از تدریس دروس یک آزمون از هر چهار گروه به عمل آورده شد. گروه های آزمایش لغات چهار درس را از طریق آموزش تکلیف محور و گروه های شاهد همان تعداد دروس را به شیوه ی سنتی آموزش دیدند. در پایان ترم، درک مطلب دو گروه در هر دو سطح توسط آزمون دیگری مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج به دست آمده از طریق مقایسه ی میانگین بین دوکلاس شاهد وآزمایش در هر دو سطح نشان داد که گروه آزمایش که از طریق تکلیف محور آموزش دیده بودند بهتر از گروه کنترل که به شیوه سنتی آموزش دیده بودند به آزمون پاسخ داده بودند. همچنین تست نمونه مستقل نشان داد که عملکرد کلاس اولی ها بهتر از عملکرد کلاس چهارمی ها بود.

این مطالعه موردی به بررسی این موضوع می پردازد که یک معلم تایوانی که در یک دوره ی کارشناسی ارشد آموزش زبان شرکت کرده است چگونه از زبانشناسی ساختارمند- نقش گرا و آموزش سبک محور در طراحی و آموزش زبان به فراگیران زبان انگلیسی در تایوان استفاده کرده است. با استفاده از روش مدت دار قوم شناسی، نتیجه این تحقیق نشان داد که برداشت و تصور این معلم از دستور زبان از دیدی سنتی، محدود به جمله و متمرکز بر ساختار به فهمی کاربردی تر از ارتباطات پیوسته مابین سبک و ویژگی های متن تغییر قابل توجهی کرد. این تغییر زمانی رخ داد که معلم توانست از زبانشناسی ساختارمند- نقش گرا برای فهم عملکرد زبان در ادبیات کودکان استفاده کند. با این وجود، میزان توانایی این معلم برای استفاده از زبانشناسی ساختارمند- نقش گرا و آموزش سبک محور در تمرینات کلاس تا حدی تحت تاثیر چارچوب برنامه ریزی شده ی اجباری تدریس و آزمون های رایج در مکانی بود که وی پس از بازگشت به تایوان در آن مشغول به کار شد. این تحقیق بیشتر در ایجاد فهمی جدید از دستور زبان در آموزش زبان انگلیسی و تربیت معلمان بهتر در آسیا کاربرد دارد.

The importance of input has been a broadly documented concept in the field of second or foreign language acquisition. However, kinds of input and ways of its presentation are among the controversial issues in L2 classroom research. Therefore, this study was designed to compare the effects of three kinds of input-based instruction on intake and acquisition of the English causative structures by Iranian EFL learners. A total of 105 university students in four intact classes were randomly assigned to four different conditions: processing instruction (PI), textual input enhancement (TE), consciousness-raising (C-R), and control (CO). A pretest/posttest (immediate and delayed) design was used, where participants’ ability to interpret and produce the target structure was assessed through administering a multiple choice interpretation test and a sentence-level production test. Moreover, a grammaticality judgment test was run to assess the amount of intake. Results revealed that learners in the PI group significantly outperformed learners in the other groups on both immediate/delayed production posttests. The findings also indicated that, C-R group could not retain the significant effect of instruction on delayed production posttest and TE tasks were not effective in improving the learners’ production of the target structure. Moreover, the PI group outperformed the other groups on grammaticality judgment test too. Based on these findings, we can conclude that PI which encompasses the most outstanding features of both focus on form and meaning instruction might be a more effective approach in helping EFL learners to acquire the target grammatical forms.

Among the linguistic resources for creating grammatical metaphor, nominalization rewords processes and properties metaphorically as nouns within the experiential metafunction of language. Following Halliday's (1998a) classification of grammatical metaphor, the current study investigated nominalization exploited in an English applied linguistics textbook and its corresponding Persian translation. Selection of these textbooks was motivated by consulting 10 ELT professors. Analysis started by identifying nominalization instances and recurrent patterns of nominalization in the books through adopting a mixed approach. The frequency of nominal expressions was counted, and eventually chi-square was run to find out the probable significance of nominalization use in English and Persian academic text samples. The quantitative differences in using nominalization turned out to be significant, and results revealed variations in the ranking patterns of nominalization in both texts. Qualities as entities tended to recur more in English than in Persian. However, the noun to noun modifier was frequently exploited in the Persian translation. The similarities in the employment of nominalization patterns might reflect the awareness of both the author and the translator of the role of metadiscourse markers in scientific texts. The main reason for the differences lies in the matter that knowledge is realized in different languages. The findings of this study have implications for textbook writers, English for Academic Purposes students, and translators.

Almost little is known about creative writing. In this research, creative writing has been introduced as an alternative to academic writing. The aims were to introduce creative writing as an alternative to academic writing to boost the participants’ attitude towards writing in general. The participants were 32 senior university students studying English Translation at Islamic Azad University, Tehran. The study includes two phases: quantitative and qualitative. For the quantitative phase, the participants were given a questionnaire so that the researchers could measure their attitudes about writing. Then, a creative writing pretest was administered, followed by a posttest to see to what extent the treatment could help the participants improve their writing skill. For the qualitative phase, a videotaped oral interview with the participants was closely examined to find out about the participants’ attitudes towards writing. The means of the pretest and posttest indicated a three-fold increase in the scores after the treatment was over. The oral interview, furthermore, showed that most participants had a negative attitude towards creative writing. It was finally concluded that creative writing might be considered as a useful asset in academic contexts, expected to alleviate the negative attitude of learners towards writing to feel more confident.