درخت حوزه‌های تخصصی

"این پژوهش بر پایه روش پیمایشی، حاصل نظر 310 نفر از بینندگان بخش‌های خبری ساعت 21 شبکه اول و ساعت 22:30 شبکه دوم است که دارای تحصیلات دیپلم و بالاتر بوده‌اند. مهم‌ترین هدف این پژوهش عبارت بوده است از: مقایسه میزان اعتماد بینندگان به بخش‌های خبری ساعت 21 شبکه اول و ساعت 22:30 شبکه دوم و بررسی عوامل مؤثر بر آن. مهم‌ترین یافته‌های این تحقیق عبارتند از: میزان اعتماد بینندگان به بخش خبری شبکه اول بیشتر از بخش خبری شبکه دوم بوده است. نتایج نشان داد بین میزان اعتماد و نوع شبکه ارتباط معنی‌داری وجود دارد. نتایج آزمون X2 نشان داد بین متغیرهای جنس، سن، تحصیلات و ارتباطات رسانه‌ای بینندگان با میزان اعتماد آنان به اخبار شبکه اول سیما رابطه معنی‌داری وجود دارد. چنان که زنان بیش از مردان، گروه‌های سنی 39-30 سال بیش از سایر گروه‌های سنی و افراد با تحصیلات دیپلم و فوق دیپلم بیش از سایر گروه‌های تحصیلی به اخبار شبکه اول اعتماد داشته‌اند. افرادی که ارتباطات رسانه‌ای‌شان در حد خیلی زیاد و زیاد بوده است کمتر از سایرین به بخش خبری شبکه اول اعتماد داشته‌اند. نتایج آزمون X2 نشان داده است بین متغیر جنس و میزان اعتماد به بخش خبری شبکه دوم رابطه معنی‌داری وجود ندارد اما رابطه بین سن و تحصیلات و ارتباطات رسانه‌ای و میزان اعتماد به بخش خبری شبکه دوم معنی‌دار است. زنان و مردان تقریباً به یک نسبت به بخش خبری شبکه دوم اعتماد دارند. افراد دارای 39-30 سال بیش از سایر گروه‌های سنی و افراد دارای 60 سال به بالا، کمتر از سایر گروه‌های سنی به این بخش خبری اعتماد دارند. از نظر تحصیلات، افراد دارای تحصیلات دیپلم و فوق دیپلم بیش از سایر گروه‌های تحصیلی و افرادی که در حد خیلی زیاد و زیاد ارتباطات رسانه‌ای دارند کمتر از سایرین به بخش خبری شبکه دوم اعتماد دارند. "

"مسئله ورود رسانه‌ها به حریم خصوصی یا خلوت افراد یکی از بارزترین مسائل اخلاق رسانه‌هاست. این مسئله حایز دو معناست: وسیع و محدود، معنای وسیع اقداماتی را در بر می‌گیرد که حس زیبایی‌طلبی، سلیقه‌های اقتصادی و در یک کلام سبک زندگی مخاطبان را جهت می‌دهد. برخی این معنا را مقتضای ذات و ماهیت رسانه‌ها می‌دانند که نمی‌توان در حقوق رسانه‌ها از آن سخن گفت. اما معنای محدود در مراجع قضایی یا صنفی به عنوان ورود غیرمجاز به حریم خصوصی قابل پیگیری است. براساس رویه قضایی و دکترین‌های ارائه شده در حقوق عرفی، تجاوز به حریم خصوصی در چهار گروه خلاصه می‌شود که عبارتند از: 1ـ تجاوز به حریم خلوت و تنهایی عینی و فیزیکی افراد 2ـ انتشار (پخش) موضوعات مربوط به حریم خصوصی 3ـ نمایش شخص در حالت نامناسب یا غیرواقعی 4ـ تصاحب نام یا سوءاستفاده از تشابه یک شخص برای اهداف تجاری از سوی دیگر علی‌رغم فقدان تعریف قانونی روشن و صریح از حریم‌ خصوصی در غالب کشورها؛ حمایت از این حق در مقابل رسانه‌ها با استفاده از سازوکارهای مدنی، کیفری و شیوه‌های خود تنظیمی صورت می‌گیرد و ضروری است در حقوق رسانه‌ای ایران نیز در جهت تکمیل این حمایت‌ها پیش‌بینی لازم در قوانین و مقررات صورت گیرد. "