مهدی نمازی زاده

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط برخی فاکتورهای ورزشی (ارزیابی ذهنی در مورد موفقیت های ورزشی، کناره گیری داوطلبانه و تدریجی، و برنامه ریزی قبلی برای زندگی پس از ورزش) و غیر ورزشی (وضعیت تحصیلی و سن) با کیفیت فرایند کناره گیری از ورزش طراحی شد. شرکت کنندگان 53 ورزشکار سابق کشور (با دامنه سنی 23 تا 52 سال) بودند که حداقل پنج سال پیش دوران ورزش قهرمانی آنان به پایان رسیده بود. از این ورزشکاران خواستیم با استفاده از پرسشنامه کناره گیری از ورزش قهرمانی (سسیک ارپیک و همکاران، 2004)، تجربیات و عکس العمل های خود نسبت به پایان دوران ورزشی را بیان نمایند. یافته های حاصل از پرسشنامه مشخص نمود ورزشکاران تحت بررسی در سطوح شغلی، روانی اجتماعی و شخصیتی مشکلاتی را در ارتباط با کیفیت بازنشستگی خود تجربه نموده اند. بر طبق نتایج، کیفیت فرایند بازنشستگی ورزشی با ارزیابی شرکت کنندگان از موفقیت های ورزشی، داوطلبانه بودن کناره گیری، و سطح تحصیلات آنان همبستگی معنادار دارد. در حالی که همبستگی بین برنامه ریزی پیش از بازنشستگی، کناره گیری تدریجی، و سن با کیفیت سازگاری معنادار نشد. تحقیق ما در مجموع نشانگر این است که کناره گیری از ورزش رویداد مهمی است که می تواند اثرات قابل ملاحظه ای بر زندگی ورزشکار داشته باشد، و این که کیفیت سازگاری با بازنشستگی ورزشی چندوجهی و پیچیده است.

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط بین نیازهای پایه روان شناختی با بهزیستی فضیلت گرا و لذت گرا در فعالیت بدنی مردان معلول جسمی- حرکتی، بر اساس تئوری خودمختاری بود. در این پژوهش توصیفی- همبستگی، 205 مرد معلول جسمی- حرکتی از شهرهای ارومیه، تبریز و تهران، با حداقل دو سال سابقه فعالیت بدنی منظم، با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون، نشان داد که همبستگی معناداری بین سه نیاز روان شناختی با بهزیستی فضیلت گرا و برخی شاخص های بهزیستی لذت گرا وجود دارد. علاوه بر این، نیازهای حس شایستگی و استقلال، به طور معناداری بهزیستی فضیلت گرا را پیش بینی می کنند. در مورد بهزیستی لذت گرا، نیازهای شایستگی و استقلال به طور معنا داری پیش بینی کننده عاطفه مثبت، نیاز به استقلال به طور منفی و معناداری پیش بینی کننده عاطفه منفی و نیاز به وابستگی به طور معناداری پیش بینی کننده رضایت مندی از زندگی می باشد. در کل، نتایج پژوهش بیان می کند که خشنودی از نیازهای پایه ای روان شناختی در فعالیت بدنی افراد معلول جسمی-حرکتی می تواند بهزیستی فضیلت گرا و لذت گرا را پیش بینی کند.

هدف از این پژوهش، شناسایی تجارب مدیران، کارشناسان و ورزشکاران در مورد دلایل ناکامی ایران در مسابقات المپیک 2008 در حیطة منابع انسانی و مالی بود. روش پژوهش از نوع کیفی است که به شیوة نیمه­سازماندهی­شده انجام گرفت. جامعة آماری پژوهش شامل سه قشر ورزشکاران شرکت­کننده در المپیک پکن (55 نفر)، مدیران ارشد و میانی سازمان تربیت بدنی، کمیتة ملی المپیک و فدراسیون­های المپیکی (70 نفر) و کارشناسان ورزشی بود. نمونه­گیری برای هر گروه با انتخاب هدفمند اولین مشارکت­کننده شروع شد و به­صورت گلوله برفی تا رسیدن به حد اشباع اطلاعات ادامه یافت. بنابراین پژوهشگر با انجام پنج مصاحبه در هر یک از گروه­های ورزشکاران و کارشناسان و شش مصاحبه در گروه مدیران، به اشباع اطلاعات رسید. برای تجزیه­وتحلیل اطلاعات حاصل از فرایند مصاحبه، پس از پیاده­سازی، ویرایش و کدگذاری اولیة آنها، از روش کدگذاری باز و کدگذاری محوری برای طبقه­بندی نظرها در ابعاد و گروه­های مفهومی یکسان استفاده شد. نتایج به­دست­آمده نشان داد که در حیطة منابع انسانی عمده­ترین مشکل «غیرورزشی بودن» و «چندشغله بودن مدیران» و در حیطة منابع مالی اختصاص­یافته، کفایت لازم را برای مسابقات المپیک داشته است و عمده­ترین مشکل در این حیطه، «مدیریت ناکارامد منابع مالی» بوده است.

هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه اثر راهکارهای مختلف توجه بر ادراک و تحمل فشار در شدت های مختلف فعالیت استقامتی. بر اساس مدل تننبام (2001)، توجه به محرک های نامرتبط با تکلیف در حال اجرا در شدت های پایین تمرینی، از ادراک فشار تمرین می کاهد، ولی در شدت های بالا به علت افزایش محرک های فشار و خستگی، توجه به سمت راهکارهای مرتبط متمایل می شود و امکان مداخله در آن وجود نخواهد داشت. همچنین، افزایش ادراک فشار، در تحمل فشار (عملکرد) اثر می گذارد و باعث کاهش آن می گردد که آزمون این مدل مورد نظر محقق بوده است. 30 دانشجوی دانشگاه الزهرا با میانگین سنی 9/0±1/20 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی در دامنه 33 تا37 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه (بر اساس آزمون بروس) که در دوی استقامت بی تجربه بودند به صورت هدف مند آزمودنی های طرح انتخاب شدند. شرکت کنندگان در چهار جلسه با چهار راهکار مختلف توجه و با سه شدت کم، متوسط، و زیاد (از طریق افزایش شیب و سرعت) به فعالیت دویدن روی نوارگردان تا حد واماندگی پرداختند. این راهکارها عبارت بودند از راهکار مرتبط (شمردن تعداد تنفس و گام)، نامرتبط غیر فعال (دیدن فیلم)، نامرتبط فعال (پاسخ به سؤالات ریاضی)، و کنترل (بدون راهکار مشخص). ادراک فشار آزمودنی ها در همه جلسات هنگام اجرای تکلیف بر اساس مقیاس بورگ و ضربان قلب آنان هر یک دقیقه، و نیز تحمل فشار آنان (رکورد دو) با کورنومتر ثبت شد. از روش آماری تحلیل واریانس تک عاملی و دوعاملی با سنجش های مکرر، و آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل معناداری استفاده شد. نتایج نشان داد با وجود اینکه تفاوت معناداری بین میانگین ضربان قلب آزمودنی ها در چهار جلسه آزمون وجود نداشت (یعنی، شرایط فیزیولوژیکی آزمودنی ها کنترل شده بود؛ 05/0 ≤P)، ولی تاثیر انواع راهکار توجه بر میانگین ادراک فشار معنادار بود و اثر متقابل بین راهکار توجه و شدت تمرین بر میزان ادراک فشار نیز معنادار بود (05/0≥P). راهکار نامرتبط فعال تاثیر معناداری در کاهش ادراک فشار داشت و این معناداری فقط در شدت های بالای تمرین (برخلاف مدل تننبام) دیده شد. همچنین، اثر راهکارهای مختلف توجه بر تحمل فشار معنادار نبود (05/0≤P). بنابراین، به کار بردن راهکار توجه نامرتبط فعال در شدت بالای تمرین از ادراک فشار در آن شرایط می کاهد، ولی به کار بردن راهکارهای توجه در تحمل فشار در تمرینات استقامتی نقشی ندارند.

تحقیق حاضر با هدف پاسخ به این پرسش انجام شد که آیا افزایش منظم سطح تداخل زمینه ای، برای یادگیری پاس بسکتبال از آرایش مسدود یا تصادفی اثربخش تر است. 30 نفر دانشجوی کارشناسی پسر و مبتدی، گزینش و به صورت تصادفی در سه گروه متفاوت دسته بندی شدند. تفاوت گروه ها در آرایش تمرین سه نوع پاس بسکتبال بود. گروه مسدود، از هر پاس، 10 تکرار را به صورت پیاپی تمرین میکرد. گروه تصادفی در هر جلسه، 30 تکرار را با انتخاب تصادفی از بین سه نوع پاس اجرا میکرد. گروه افزایشی در جلسه اول، از هر سه نوع پاس، 9 تکرار را با آرایش مسدود تمرین میکرد و اجرای پاس آخر به-صورت تصادفی، از سه نوع پاس انتخاب میشد. آرایش تمرینی این گروه، به این شکل تغییر میکرد که با افزایش جلسات اکتساب (9 جلسه)، یک پاس از پاس های مسدود کم و به تصادفی (10% در هر جلسه) اضافه میشد. نتایج نشان داد آرایش افزایشی، در مقایسه با تمرین تصادفی، باعث اجرای بهتر در آزمون های یاداری و انتقال تأخیری شده است (p<0.01). در مجموع، پیشنهاد شد برای تسهیل یادگیری چند مهارت حرکتی، آرایش جلسات از تداخل کم شروع و به سمت تداخل زیاد برنامه ریزی شود.

تداعی بین الگویی از محرک ها و پاسخ صحیح، در نتیجة تنها یک بار همایندی این دو و به حداکثر رسیدن نیرومندی این ارتباط، با عنوان «یادگیری بینشی» یا «تک کوششی» شناخته می شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسة اثر پیچیدگی و سازمان بر مشاهدة پدیدة یادگیری تک کوششی در چهار تکلیف حرکتی با زمان بندی متوالی متفاوت بود. پیچیدگی، با افزودن یک بخش به تکلیف ساده و سازمان، با افزایش ارتباط زمانی بین قطعات تغییر کرد. شرکت کنندگان داوطلب (75N=) موظف بودند الگوهای ارائه شده را با حفظ زمان بندی مطلق و نسبی تولید کنند. در مرحلة اکتساب، چهار دسته کوشش دوازده تایی همراه با بازخورد تمرین شد. آزمون یادداری شامل یک دسته کوشش دوازده تایی بدون بازخورد بود که 10 دقیقه بعد گرفته شد. تحلیل نتایج آزمون یادداری نشان داد پیچیدگی و سازمان تکلیف بر تعداد کوشش ها و میزان خطایی که در مورد زمان بندی مطلق یادگیری تک کوششی در آن مشاهده شده اثر معنیداری نگذاشت، در حالی که تنها وقتی سازمان تکلیف کم بود، پیچیده تر شدن تکلیف باعث شد میزان خطای زمان بندی نسبی افزایش یابد. نتایج، جدایی سازوکارهای کنترلی درگیر در زمان بندی نسبی و مطلق را تأیید کرد.

هدف از اجرای پژوهش حاضر، بررسی اثرات تمرکز و تصویرسازی درونی وبیرونی بر اکتساب و یادداری مهارت پرتاب دارت با تأکید بر آزمون فرضیه ولف و همکاران(1998) و ماهونی و اَونر(1977) به صورت جداگانه و ترکیبی بوده است. به منظور دستیابی به اهداف تحقیق تعداد 112دانشجوی پسر دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران با میانگین سنی SD1 24 و توانایی تصویرسازی 57/23و06/25 در دو وجه جنبشی(منتسب به بُعد درونی تصویرسازی) و بینایی (منتسب به بُعد بیرونی تصویرسازی)، به صورت داوطلب انتخاب شدند. بعد از اجرای مرحله پیش آزمون، نمونه آماری پژوهش به صورت همگن (با استفاده از روش ABBA) در8 گروه 14 نفره گمارده شدند. با تعیین گروه های آزمایشی هشت گانه، آزمودنی ها به صورت جداگانه پیرامون متغیر مستقل اعمال شده در گروه مربوطه آموزش دیدند. سپس آزمودنی های چهارگروه اول (تصویرسازی درونی، تصویرسازی بیرونی، تمرکز درونی،تمرکز بیرونی) در قالب آزمایش اول و چهار گروه دوم (گروه های ترکیبی تصویرسازی درونی + تمرکز درونی، تصویرسازی بیرونی + تمرکز درونی، تصویرسازی بیرونی+ تمرکز بیرونی و تصویرسازی درونی+ تمرکزبیرونی) در قالب آزمایش دوم، وارد مراحل دیگر آزمون یعنی مرحله اکتساب (5جلسه تمرین مهارت پرتاب دارت با دست برتر، هر جلسه 90کوشش)، مرحله پس آزمون (10کوشش پرتاب دارت بادست برتر) و مرحله آزمون یادداری (10کوشش پرتاب دارت بادست برتر)شدند. تجزیه و تحلیل یافته های حاصل از دو آزمایش با استفاده از نرم افزار 15 SPSSو آزمون تحلیل واریانس در اندازه های تکراری نشان داد که اگرچه عملکرد آزمودنی ها در مرحله اکتساب هر دو آزمایش پیشرفت داشت اما تفاوت معنی داری بین گروه های آزمایشی در این مرحله مشاهده نشد. از سوی دیگر، اثر اصلی مراحل آزمون در هر دو آزمایش معنی داربود، اما اثر اصلی گروه و همچنین تعامل مراحل آزمون و گروه به لحاظ آماری معنی دار نبوده است. به عبارت سادهتر، تفاوت اثرات ابعاد تصویرسازی ذهنی و تمرکز(به طور جداگانه و به صورت ترکیبی) بر اکتساب و یادداری مهارت دارت معنی دار نبود. نتایج برآمده از هر دو آزمایش این تحقیق، فرضیه ولف و همکاران و ماهونی و اَونررا که به ترتیب، بر اثر بخشی بیشتر تمرکز بیرونی و تصویرسازی درونی تأکید داشتند، رد می کند.

هدف از این تحقیق عبارت است از مقایسه انگیزش پیشرفت و خرده مقیاس های آن (رقابت جویی، پیروزی گرایی، هدف گرایی) در بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال ایران. آزمودنی های تحقیق 115 بازیکن بودند که به دو گروه تقسیم شدند: 57 نفر از بازیکنان تیم های رده اول تا سوم رده بندی در گروه تیم های رده بالا، و 58 نفر از بازیکنان سه تیم رده آخر در گروه تیم های رده پایین. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسش نامه ورزش گرایی (گیل، 1988) بود که بهرام و همکاران (1381) آن را هنجاریابی کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل در سطح 05/0 = α استفاده شد. نتایج نشان داد بین انگیزش پیشرفت و دو خرده مقیاس رقابت جویی و هدف گرایی، بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال تفاوت معنادار آماری ندارند. اما، بین پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین تفاوت آماری معناداری ملاحظه شد. به عبارت دیگر، می توان گفت پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین در سطح اطمینان 95% بیشتر است.

هدف از این مطالعه، بررسی اثر تداخل زمینهای بر اکتساب، یادداری و اشتغال مهارتهای والیبال (مبتنی بر تغییرات در برنامههای حرکتی تعمیم یافته و پارامتر) بوده است. این تحقیق در قالب دو آزمایش انجام شد. در این پژوهش، تعداد 78 دانشجوی دختر مبتدی با میانگین سنی 1032203 شرکت کردند. آزمودنیها، در آزمایش یک، مهارتهای والیبال شامل پنجه، پاس و سرویس را آموختند. آزمایش 2، شامل مهارت پنجه در فواصل مختلف بود. سپس شرکتکنندگان در سه گروه گمارده شدند. قبل از قرار گرفتن افراد در گروهها، پیشآزمون به عمل آمد. سه گروه شامل تمرین مسدود، زنجیرهای و تصادفی بود. همه آزمودنیها در 6 جلسه تمرین شامل: 60 کوشش در هر جلسه و 20 کوشش برای هر تکلیف شرکت کردند. پس از پایان جلسات تمرین آزمونهای یادداری و انتقال در روزهای مجزا انجام شد. تحلیل عاملی واریانس با اندازههای تکراری روی جلسات تمرین، پیشرفت معنیدار سه گروه را در هر دو آزمایش نشان داد. اما تفاوت بین گروهها معنیدار نبود. نتایج ANOVA یک راهه اثر معنیداری را بین گروههای در آزمونهای یادداری و انتقال نشان نداد. براساس نتایج این تحقیق، هیچ اثر معنیداری از تداخل زمینهای در یادگیری مهارتهای والیبال یافت نشد. یافتههای این تحقیق نشان میدهند که تمرینهای قالبی، زنجیرهای قالبی یا تصادفی میتوانند برای یادگیری مهارتهای والیبال در افراد مبتدی مورد استفاده قرار گیرند.

هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی نقش اضطراب شناختی و جسمی در عملکرد ورزشی است. نمونه آماری شامل 60 نفر از فوتبالیست های شرکت کننده در مسابقات فوتسال سازمان تأمین اجتماعی در شهر تهران بین سال های 1389-1388 و با روش تصادفی می باشد. در این مطالعه، اضطراب شناختی و اضطراب جسمی متغیرهای پیش گویی کننده و عملکرد ورزشی متغیر ملاک است. برای جمع آوری اطلاعات، از اندازه گیری فشار خون و ضربان قلب، پرسشنامه اضطراب حالتی رقابتی (CSAI-2) و پرسشنامه عملکرد بازیکنان استفاده شد. در تجزیه و تحلیل اطلاعات، همبستگی پیرسون و رگرسیون دو متغیر به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که بین اضطراب شناختی و جسمی با عملکرد ورزشی در ورزشکاران ارتباط منفی معنی داری وجود دارد. همچنین اضطراب شناختی و جسمی هر کدام حدود 12 درصد از عملکرد ورزشی را تبیین می کند. بر اساس این مطالعه، اضطراب در سطح متوسط بهترین عملکرد ورزشی را در پی دارد ولی اضطراب بالا و پایین منجر به تخریب عملکرد ورزشی می شود.

در مطالعاتی که تاکنون پژوهشگران کنترل حرکتی انجام داده اند حرکات دست در ترسیم و نوشتن از جنبه های مختلفی مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی پژوهش حاضر بازآزمایی قوانین پیشنهاد شده گودنو و لوین است که بر نظریه سلسله مراتبی در کنترل حرکت مبتنی است. به این منظور 103 نفر شرکت کننده در تحقیق در پنج گروه سنی (شامل چهار گروه کودکان و یک گروه بزرگسال) قرار گرفتند. همه شرکت کنندگان در تحقیق راست دست بودند. به هر شرکت کننده پانزده طرح ارائه شد. هریک از شرکت کنندگان برای ترسیم هر طرح فرصت کافی را در اختیار داشتند. آزمونگر هم زمان با ترسیم شرکت کنندگان مسیر حرکت دست و توالی ضربات قلم آنان را ثبت می کرد. سپس طرح هایی که با توجه به شکل های اصلی به طور صحیح ترسیم شده بود از نظر قوانین مندرج در مدل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از هفت اصل پیشنهاد شده در مدل به عنوان قوانین حرکت دست دو اصل نخست مربوط به انتخاب نقطه شروع حرکت دو اصل بعدی مربوط به ترتیب ضربات قلم و سه اصل آخر مربوط به انتخاب جهت حرکت در ادامه ترسیم شکل ها بود. نتایج آزمون فرضیه های پژوهش از وجود تفاوت معنادار بین فراوانی مشاهده شده با فراوانی مورد انتظار در انتخاب جهت حرکت و مسیر حرکت در چهار گروه سنی کودکان وگروه بزرگسال در سطح 01/0 حکایت می کرد که نشانگر عدم همخوانی نتایج با اصول مندرج در مدل گودنو و لوین است. همچنین در گروه بزرگسال در ارتباط با انتخاب نقطه شروع و جهت حرکت در ترسیم با انتخاب آن در یک تکلیف حرکتی نتایج مربوط به محاسبه ضریب همبستگی به روش تاوکندال برابر با 62/0 نشان دهنده همبستگی مثبت در اجرای دو تکلیف بود. جمع بندی کلی از نتایج نشان می دهد الگوی حرکت دست تحت تاثیر عوامل مختلفی از جمله تفاوت ظاهری علائم جهت نوشتن (از چپ به راست یا از راست به چپ یا حتی از بالا به پایین) و شکل های ترسیمی قرار دارد.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از تعیین اثر تداخل زمینه ای در شرایط یادگیری پنهان و آشکار در مهارت ردیابی. آزمودنی های این تحقیق 36 دانشجوی پسر غیرتربیت بدنی (دامنه سنی 18-26 سال) راست دست بودند که به صورت تصادفی به چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از آشنایی با تکلیف پیگردی چرخان، 15 کوشش را در مرحله پیش آزمون اجرا و در مرحله اکتساب به مدت 4 روز و هر روز 4 بلوک 9 کوششی به صورت مسدود و تصادفی تمرین کردند. دو گروه یادگیری آشکار فقط تکلیف پیگردی و گروه های یادگیری پنهان هم زمان با تکلیف پیگردی یک تکلیف ثانویه حروف حافظه را نیز در مرحله اکتساب انجام دادند. در آزمون یادداری فوری که 10 دقیقه پس از مرحله اکتساب انجام شد افراد 15 کوشش را اجرا کردند. داده ها با تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و تحلیل واریانس مختلط در سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند و نتایج اثربخشی یادگیری پنهان را به همان اندازه روش یادگیری آشکار تایید کرد. نتایج یادداری همچنین نشان داد که تمرین تصادفی برتر از تمرین مسدود است. به طور کلی، با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان گفت با وجود اینکه در مرحله اکتساب گروه تمرین مسدود در مقایسه با گروه تصادفی برتری نداشت، اما گروه تمرین تصادفی در مرحله یادداری به مراتب بهتر از گروه مسدود عمل کرد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر دشواری نسبی تکلیف و نوع دستورالعمل کانون توجه (پایه، درونی و بیرونی) بر اجرای تکلیف تعادلی است. نتایج تحقیقات اخیر نشان می دهد که کانون توجه اجراکننده، به ویژه وقتی تکلیف جدید و چالش انگیز است، نقش مهمی بر اجرا و یادگیری مهارت های حرکتی دارد. در این پژوهش 48 دانشجوی دانشگاه آزاد مشهد شرکت داده شد و به طور تصادفی به دو گروه تکلیف تعادلی آسان و تکلیف تعادلی دشوار تقسیم شدند. شرکت کنندگان، تکلیف متعادل ایستادن بر صفحه تعادل سنج دیجیتال را به تعداد 3 کوشش 15 ثانیه ای در شرایط بدون دستورالعمل، دستورالعمل توجه درونی و دستورالعمل توجه بیرونی اجرا کردند. نتایج نشان داد که عملکرد گروه تکلیف دشوار در شرایط توجه بیرونی به طور معنی داری بهتر از دو حالت دیگر بود، درحالی که نوع دستورالعمل کانون توجهی تفاوت معنی داری را در اجرای تکلیف تعادلی در گروه آسان ایجاد نکرد. بنابراین نتیجه می گیریم که اثربخشی کانون توجه به عنوان یک متغیر اجرا و یادگیری حرکتی به عواملی مانند دشواری تکلیف بستگی دارد.

در خصوص حافظه، محل ذخیره حافظه و ارتباط آن با یادگیری، نظریات زیادی وجود دارد ولی هیچ یک از آنها کنجکاوی بشر دانش پژوه را به تمامی ارضا نکرده است. مقاله حاضر با استناد به یافته های فیزیک، ژنتیک و روان شناسی، فرضیه جدید و متفاوتی را در حیطه حافظه معرفی کرده است و رویکردهای مستخرج از آن را که ممکن است در پژوهش های آتی تربیت بدنی و علوم ورزشی سودمند باشد، مطرح می کند. مطابق با این فرضیه، یادگیری و رفتار افراد یک گونه در حافظه جمعی آن گونه ثبت شده و استفاده تمام افراد گونه مذکور از آن را ممکن می سازد. این فرضیه به وجود میدانی به نام میدان شکل ساز اشاره می کند که در بیرون و درون ارگانیزم قرار دارد. در میدان شکل ساز، اطلاعات مربوط به شکل (ساختار) و رفتار (یادگیری) ارگانیزم ثبت شده و به این ترتیب یادگیری افراد یک گونه به سبب یادگیری دیگران تسهیل می شود. به عبارت دیگر یادگیری میان افراد یک گونه قابل انتقال است. از دیدگاه علم فیزیک، این میدان در قالب کوانتوم، به صورت ذره و موج عمل می کند و تحت تاثیر زمان و مکان نیست. در این مقاله با رجوع به شواهد پژوهشی موجود که تبیین کننده تاثیر میدان شکل ساز در تسهیل یادگیری است، چشم اندازی برای پژوهش های آتی در حیطه یادگیری حرکتی ترسیم شده است.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از بررسی میزان شیوع، نوع و سازوکار آسیبهای ورزشکاران تکواندوکار پسر نوجوان در رده ملی. جامعه آماری تحقیق حاضر 265 نفر از ورزشکارانی بودند که در مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور در سال 1385 شرکت کردند...

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر روش های مختلف آرایش تمرین بر اکتساب، یادداری و انتقال برنامه حرکتی تعمیم یافته و پارامتر اجرا شد. در این تحقیق که در دو آزمایش جداگانه انجام شد، 120 آزمودنی به طور تصادفی انتخاب شدند. تکلیف شرکت کننده ها در آزمایش اول تعقیب هدف نوری روی صفحه نمایش با برنامه حرکتی ثابت و پارامتر متغیر با آرایش های مختلف بود. تکلیف در آزمایش دوم تعقیب هدف نوری با پارامتر ثابت و برنامه حرکتی متغیر با آرایش های مختلف بود. آزمودنی ها می بایست در کوشش های 20 ثانیه ای هدف نوری را تعقیب کنند. زمان باقی ماندن روی هدف توسط رایانه به عنوان نمره عملکرد آنها منظور شد. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون در دوره اکتساب 9 جلسه به تمرین پرداختند و در انتها در آزمون های یادداری و انتقال شرکت کردند. داده ها به کمک روش های آماری تحلیل واریانس، کوواریانس، اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی دانکن تحلیل شد. نتایج نشان داد که تفاوت ها بین روش های مختلف آرایش تمرین در اکتساب و انتقال پارامتر معنی دار، ولی در مرحله یادداری تاخیری معنی دار نیست.