غلامرضا شریفی

ظرفیت کار جسمانی فرد تا اندازه ای به توانایی او در گرفتن، انتقال و توزیع اکسیژن در عضلات فعال بستگی دارد که نشان دهنده استقامت قلبی – تنفسی است. لذا این مطالعه به منظور تأثیر تمرین هوازی – بی هوازی همزمان بر ظرفیت کار جسمانی دختران هندبالیست اجرا گردید. در یک مطالعه نیمه تجربی، ظرفیت کار جسمانی ۳۰ نفر از دختران هندبالیست استان اصفهان با دامنه سنی 16.2 ± 15.2 قبل و بعد از ۸ هفته تمرینات هوازی – بی هوازی اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده با استفاده از نرم افزار spss18 تحلیل شده است. میانگین و انحراف معیار ظرفیت کار جسمانی گروه تجربی و گروه کنترل قبل از تمرین به ترتیب 0.440 ± 2.13 و 0.211 ± 1.98 و ظرفیت کار جسمانی گروه تجربی و گروه کنترل بعد از تمرین به ترتیب 0.486 ± 2.32 و 0.222 ± 2.02 بود. لذا ظرفیت کار جسمانی گروه تجربی پس از هشت هفته تمرین هوازی -بی هوازی همزمان به طور معنی داری افزایش یافت (0.05 p). نتایج نشان داد تمرینات هوازی -بی هوازی همزمان بر روی ظرفیت کار جسمانی دختران هندبالیست تاثیر معناداری دارد.

سابقه و اهداف: هدف کلی از انجام این پژوهش تاثیر یک برنامه منتخب تمرینی بر ترکیب بدنی، استقامت قلبی تنفسی و قدرت قایقرانان نخبه آب های خروشان بود.روش بررسی: روش پژوهش شبه تجربی بوده که حجم نمونه را 12 نفر از قایقرانان تیم ملی در سنین 21-35 سال تشکیل می دادند. قبل از شروع برنامه اصلی تمرین شاخص های قد، وزن، شاخص جرم بدن،درصد چربی بدن، حداکثر اکسیژن مصزفی اندازه گیری شد. برنامه تمرین به صورت 2 روز در هفته تمرین استقامتی و 3 روز در هفته تمرین قدرتی به صورت مجزا برای خانم ها و آقایان، طی هشت هفته به اجرا در آمد و پس از 8 هفته نیز اندازه گیری مججد از این شاخص ها انجام شد. جهت مقایسه میانگین پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای وابسته از آزمون t استفاده شد.یافته ها: نتایج بدست امده t مشاهده شده در سطح P</05 تفاوت معناداری را بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون شاخص های وزن، جرم بدن،درصد چربی بدن، حداکثر اکسیژن مصزفی ورزشکاران نشان می دهد به عبارت دیگر، برنامه تمرینی اتخاذ شده در 8 هفته موجب افزایش توده بدون چربی بدن در ورزشکاران زن قایقران شده است. این افزایش هم در زنان و هم در مردان مشاهده شده است.نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد برنامه تمرینی بر شاخص جرم بدن، درصد چربی بدن، توده چربی بدن، حداکثر اکسیژن مصرفی ورزشکاران قایقران تاثیر داشته و بین میانگین نمرات نها تفاوت معناداری وجود داشت.واژگان کلیدی: ترکیب بدنی، استقامت قلبی تنفسی، قدرت، قایقرانان نخبه

رقابت های ورزشی تقاضاهای زیادی را در ورزشکاران ایجاد می کند و اغلب اوقات نتایج رقابت های ورزشی در نتیجه تفاوت در ادراک و مهارت رقابت کنندگان مشخص می شود. این امر، استرس بالایی را در افراد ایجاد می کند که این استرس معمولا ناشی از اضطراب رقابتی ورزشکاران است، لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اضطراب حالتی-رقابتی بازیکنان حرفه ای بسکتبال از طریق پرسشنامه SCAT و کورتیزول خون، انجام شد. در این تحقیق توصیفی-مقایسه ای که به شکل میدانی صورت گرفت تعداد 10 نفر از بازیکنان حرفه ای بسکتبال با سن 2.16±21.5 سال که در مسابقات لیگ برتر 1400 شرکت داشتند و از بین مسابقات خانگی دور رفت آنها، دو مسابقه که در یکی بازیکنان برانگیختگی بالا داشتند (70 درصد احتمال باخت می دادند) و در دیگری برانگیختگی پایین داشتند (احتمال برد می دادند) به صورت تصادفی انتخاب شدند. دو ساعت قبل از اجرای هر دو مسابقه تعیین شده، پرسشنامه اضطراب حالتی رقابتی SCAT در اختیار بازیکنان قرار گرفت و همزمان نمونه گیری خون نیز برای تعیین سطح کورتیزول خون از بازیکنان به عمل آمد. نتایج حاصله از طریق آزمون t مستقل و ویلکاکسون با استفاده از ویرایش ۲۱ نرم افزار SPSS مورد تجزیه تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج نشان داد که در حالت بر انگیختگی بالا با استفاده از هر دو روش پرسشنامه scat و آزمایش کورتیزول خون اضطراب در سطح نسبتا بالایی بود و درحالت بر انگیختگی پایین با استفاده از هر دو روش پرسشنامه SCAT و آزمایش سطح کورتیزول خون اضطراب در سطح پایینی قرار داشت (05/≥p)، همچنین در این پژوهش دو روش اندازه گیری اضطراب حالتی رقابتی یعنی پرسشنامه scatو تعیین سطح کورتیزول خون نیز با یکدیگر مقایسه شد و نتایج عدم تفاوت بین ایندو را نشان داد (0.05≤P )

زمینه و هدف: رژیم های غذایی نامناسب و کاهش فعالیت بدنی، با بروز بیماری های قلبی- عروقی ارتباط دارند. با توجه به این که نقش تمرین تناوبی شدید (HIIT) و محدودیت کالریک، بر استرس اکسیداتیو بافت قلب به خوبی شناخته نشده است، هدف تحقیق حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرینات HIIT با و بدون محدودیت کالریک، بر فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز (GPx)، مالون دی آلدئید (MDA) و پروتئین کربونیل (PC) قلبی موش های صحرایی تحت رژیم غذای پرچرب بود. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 24 سر موش صحرایی نر چاق به 4 گروه شامل رژیم غذای پرچرب، رژیم غذای پرچرب+محدودیت کالریک، رژیم غذای پرچرب+محدودیت کالریک+HIIT، و رژیم غذای پرچرب+HIIT تقسیم شدند. تعداد 6 سر موش هم در گروه کنترل سالم قرار گرفتند. برنامه HIIT به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته با شدت بالا به اجرا درآمد و موش های با رژیم غذایی در همین مدت، غذای پرچرب دریافت کردند. شاخص های GPx و MDA با روش الایزا و PC به روش اسپکتوفتومتری اندازه گیری شدند؛ سپس نتایج با روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی در سطح 05/0>p استخراج گردید. یافته ها: سطوح PC در گروه های رژیم غذای پرچرب+محدودیت کالریک (001/0=p)، رژیم غذای پرچرب+HIIT (001/0=p)، و رژیم غذای پرچرب+محدودیت کالریک +HIIT (01/0=p) به طور معنی داری پایین تر از گروه رژیم غذای پرچرب بود. این متغیر همچنین در گروه رژیم غذای پرچرب +HIIT از گروه های رژیم غذای پرچرب+محدودیت کالریک (005/0=p) و رژیم غذای پرچرب+محدودیت کالریک +HIIT (001/0=p) به طور معنی داری پایین تر بود. از طرف دیگر، MDA در گروه رژیم غذای پرچرب+ HIIT از گروه های رژیم غذای پرچرب (03/0=p) و رژیم غذای پرچرب+محدودیت کالریک +HIIT (009/0=p) به طور معنی داری کمتر بود. ارزش های GPx نیز در گروه رژیم غذای پرچرب+محدودیت کالریک +HIIT به طور معنی داری بالاتر از گروه رژیم غذای پرچرب بدست آمد (001/0=p). نتیجه گیری: اجرای HIIT نسبت به محدودیت کالریک، بهبودی بیشتری در شاخص های استرس اکسیداتیو ایجاد می کند؛ در حالی که HIIT و محدودیت کالریک به طور توام، فقط در بهبودی GPx بافت قلب موش های صحرایی تحت رژیم غذای پرچرب موثر بودند.

غواصان اسکوبا و حبس نفس برای اجرای بهترین غوص به اعماق آب، به آمادگی تنفسی نیاز دارند تا در حین مأموریت، دچار مشکلات تنفسی و خستگی نشوند. در این مطالعه که در تابستان 1388 روی غواصان استان اصفهان انجام گرفت، غواصان به دو گروه اسکوبا و حبس نفس تقسیم شدند. برای هر گروه تعهد نامه، برنامه تمرینی و تجهیزات خاص هر تکنیک اختصاص داده شد. آزمودنی ها 17 نفر (9 نفر اسکوبا و 8 نفر حبس نفس) بودند. از همه آزمودنی ها تست اسپیرومتری جاگر به عنوان پیش آزمون در آزمایشگاه فیزیولوژی گرفته شد و پارامترهای حداکثر ظرفیت حیاتی (VCMAX)، ظرفیت دمی (IC)، ظرفیت حیاتی اجباری (FVC) و حجم بازدمی اجباری در یک ثانیه (FEV1)، ثبت شد. بعد از دو ماه برنامه تمرینی زیر بیشینه برای هر گروه پارامترها دوباره اندازه گیری و ثبت شد. ابتدا از آزمون Tهمبسته، به منظور مقایسه نتایج حاصل از پیش آزمون و پس آزمون در هر گروه استفاده شد و سپس برای مقایسه دو جامعه ازT مستقل (P< 0/05 ) استفاده شد. بعد از یک دوره تمرینی در پارامترهایFVC , VC MAX افزایش معناداری در هر دو گروه و نیز در هر گروه نسبت به پیش آزمون خود مشاهده شد. نتایج حاکی از آن است که غواصان اسکوبا به علت حمل تجهیزات و سازگاری با دستگاه تنفسی بعد از یک دورة تمرینی در تست های ریوی خود پیشرفت داشتند، این حالت همپای غواصان حبس نفس بود که تمریناتی را برای افزایش رکورد حبس نفس خود انجام می دادند.

تحقیق حاضر با هدف مقایسة تاثیر دو روش خودالگودهی و نمایش ویدئویی فرد ماهر بر یادگیری مهارت سرویس والیبال انجام شد. آزمودنی ها 30 نفر از دانش آموزان مبتدی پسر 14-12 سال بودند که سابقة بازی والیبال نداشتند و پس از انجام پیش آزمون به دو گروه همسان تقسیم شدند. گروه خودالگودهی (15 نفر) شیوة اجرای خود در تکلیف ملاک را و گروه نمایش ویدئویی فرد ماهر (15 نفر) اجرای مهارت را توسط یک فرد ماهر از طریق فیلم ویدئویی تماشا می کردند. هر دو گروه آموزش کلامی نیز دریافت می کردند. مدت دوره 4 هفته، هر هفته 3 جلسه بود. در پایان جلسة دوازدهم آزمون اکتساب و ده روز بعد آزمون یادداری به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از آزمون ها t همبسته و t مستقل استفاده شد. سطح معنی داری آلفای 05/0 نیز در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که هر دو گروه در اکتساب و یادداری مهارت ملاک پیشرفت معنی داری داشتند. دو گروه تفاوت معنی داری در آزمون اکتساب با هم نشان ندادند، اما در یادداری تکلیف ، گروه نمایش ویدئویی فرد ماهر برتری معنی داری بر گروه خودالگودهی داشت. به نظر می رسد نمایش ویدئویی فرد ماهر به یادگیری بهتر در سرویس والیبال منجر می شود .

هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان شیوع نوع محل و مکانیزم آسیب های ورزشکاران شرکت کننده در رقابت های قوی ترین مردان ایران بود. آسیب های ورزشی با استفاده از فرم ثبت آسیب ها از طریق مشاهده و مصاحبه با افراد آسیب دیده و کمک پزشک تیم جمع آوری شد. جامعه آماری تحقیق حاضر 104 نفر ورزشکار شرکت کننده در مسابقات کشوری سال 1386 بودند که از تعداد افراد آسیب دیده 41 نفر به عنوان نمونه (میانگین و انحراف استاندارد سن افراد آسیب دیده 62/3  3/26 سال قد 33/5  3/181 سانتیمتر و وزن 34/3  1/101 کیلوگرم) انتخاب شدند. از مجموع 223 آسیب ثبت شده در 14 ناحیه بدن کشیدگی عضلانی (5/25 درصد) متداول ترین نوع آسیب بود (P<0/05). شایع ترین محل آسیب کمر (1/16 درصد) شناخته شد (P<0/05). بیشترین مکانیزم بروز آسیب فشار بار وزنه ها (4/18 درصد) بود (5/84 =2 و P< 0/05). اسکات تعادلی بیشترین میزان بروز آسیب (2/24 درصد) را در بخش تجهیزات ورزشی به خود اختصاص داد (560/2 P< 0/0 =2). میزان شیوع آسیب در مرحله نهایی (9/4 آسیب در هر ورزشکار) بیشتر از مراحل مقدماتی و نیمه نهایی بود.کشیدگی عضلانی شایع ترین نوع آسیب؛ کمر مستعدترین محل آسیب؛ فشار بار علت اصلی آسیب؛ اسکات تعادلی خطرناک ترین وسیله و مرحله نهایی آسیب زاترین مرحله بود؛ بنابراین مربیان ورزشکاران و دست اندرکاران پزشکی باید در برنامه ریزی تمرینی و پیشگیری از آسیب به این نکات توجه کنند.