بهروز عبدلی

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر تداخل زمینه ای و بازداری پیش گستر و پس گستر بر یادگیری مهارت کراس اور اسکیت است. به منظور اجرای تحقیق، 75 دختر مقطع راهنمایی که هیچ گونه آشنایی با مهارت کراس اور اسکیت نداشتند، به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب و به پنج گروه تقسیم شدند. این گروه ها شامل: گروه تمرین ثابت، گروه تمرین مسدود دارای بازداری پیش گستر، گروه تمرین مسدود دارای بازداری پیش گستر و پس گستر ،گروه تمرین مسدود دارای بازداری پس گستر و گروه تمرین تصادفی بود. هر گروه در مرحلة اکتساب، 45 کوشش تمرینی مربوط به سه مهارت را با ترتیب خاصی انجام داد و در آزمون یادداری تنها از مهارت کراس اور استفاده شد. ترتیب انجام مهارت ها در مرحلة اکتساب برای گروه تمرین مسدود دارای بازداری پیش گستر شامل 15 کوشش کراس بک، 15 کوشش اسلالوم و 15 کوشش کراس اور بود، در حالی که این ترتیب برای گروه تمرین مسدود دارای بازداری پیش گستر و پس گستر شامل 15 کوشش کراس بک، 15 کوشش کراس اور و 15 کوشش اسلالوم بود. گروه تمرین مسدود دارای بازداری پس گستر این مهارت ها را به ترتیب 15 کوشش کراس اور، 15 کوشش کراس بک و 15 کوشش اسلالوم انجام دادند. گروه تمرین تصادفی 45 کوشش از سه مهارت را به طور تصادفی و گروه تمرین ثابت تنها 45 کوشش از مهارت کراس اور را انجام دادند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، t مستقل و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد در مرحلة اکتساب، عملکرد گروه های دارای تمرین مسدود بهتر از گروه تمرین تصادفی عمل کردند، اما نتیجة آزمون یادداری عکس این بود .همچنین نتایج نشان داد بازداری پیش گستر و پس گستر در مرحلة اکتساب تأثیر منفی، اما در مرحله یادداری تأثیر مثبت بر عملکرد دارند.

هدف از این تحقیق عبارت است از مقایسه انگیزش پیشرفت و خرده مقیاس های آن (رقابت جویی، پیروزی گرایی، هدف گرایی) در بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال ایران. آزمودنی های تحقیق 115 بازیکن بودند که به دو گروه تقسیم شدند: 57 نفر از بازیکنان تیم های رده اول تا سوم رده بندی در گروه تیم های رده بالا، و 58 نفر از بازیکنان سه تیم رده آخر در گروه تیم های رده پایین. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسش نامه ورزش گرایی (گیل، 1988) بود که بهرام و همکاران (1381) آن را هنجاریابی کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل در سطح 05/0 = α استفاده شد. نتایج نشان داد بین انگیزش پیشرفت و دو خرده مقیاس رقابت جویی و هدف گرایی، بازیکنان تیم های رده بالا و پایین لیگ برتر فوتبال تفاوت معنادار آماری ندارند. اما، بین پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین تفاوت آماری معناداری ملاحظه شد. به عبارت دیگر، می توان گفت پیروزی گرایی بازیکنان تیم های رده بالا در مقایسه با بازیکنان تیم های رده پایین در سطح اطمینان 95% بیشتر است.

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر آرایش های مختلف تمرینی خودتنظیم و غیرخودتنظیم بر اکتساب، یادداری و انتقال تکالیف ردیابی ساده و پیچیده انجام شد. به همین منظور 96 دانشجوی دختر و پسر راست دست دانشگاه یزد با دامنة سنی 24-18 سال که واحد تربیت بدنی عمومی (1و2) را در نیمسال اول 88-1387 اخذ کرده بودند، به طور داوطلب انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 8 گروه (4 گروه تکلیف ردیابی ساده و 4 گروه تکلیف ردیابی پیچیده) 12 نفری گمارده شدند. هر یک از 4 گروه تمرینی در قالب آرایش های تمرینی (قالبی، تصادفی، خودتنظیم و جفت شده با خودتنظیم) قرار گرفتند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی است. تکلیف مورد استفاده در این تحقیق ، نوعی تکلیف ردیابی است که به صورت نرم افزاری طراحی شده و هدف از اجرای آن ردیابی مسیر با حداکثر سرعت و حداقل خطا است و معیارهای اکتساب تکلیف، زمان حرکت و خطای حرکت (کلیک) منظور شد. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون، در مرحلة اکتساب (2 جلسه)، 8 بلوک 16 کوششی را تمرین کرده و پس از 24 ساعت در آزمون یادداری و انتقال شرکت کردند. داده ها با استفاده از روش های آماری تحلیل واریانس عاملی مرکب و آزمون تعقیبی بونفرونی آزمایش شد. نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین روش های مختلف آرایش تمرین و نوع تکلیف از زمان حرکت وجود دارد (05/0 P<)، یعنی اثر تداخل زمینه ای در مرحلة اکتساب و یادداری زمان حرکت مشاهده شد، در حالی که بین روش های مختلف آرایش تمرین و نوع تکلیف از خطای کلیک تفاوت معنی داری مشاهده نشد؛ به عبارتی اثر تداخل زمینه ای در رابطه با خطای کلیک مشاهده نشد. تفاوت ها در مرحلة انتقال معنی دار نبود، ولی گروه های خودتنظیم از هر دو نوع تکلیف نسبت به سایر گروه ها از میانگین عملکردی بهتری برخوردار بودند. این یافته پیشنهاد می کند ضمن بهره گیری از تاثیرات مثبت تداخل زمینه ای، روش تمرینی خودتنظیم را نیز می توان به عنوان متغیر اثرگذار در سازماندهی تمرین محسوب کرد.

هدف از پژوهش حاضر تعیین و مقایسه سبک های یادگیری ورزشکاران در رشته های مختلف شناختی ادراکی ـ حرکتی و حرکتی است. بدین منظور 27 بازیکن زن شطرنج (شناختی) 30 بازیکن زن والیبال (ادراکی ـ حرکتی) و 26 بازیکن زن پرتاب نیزه و دیسک (حرکتی) با استفاده از پرسشنامه سبک های یادگیری کلب مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داده است توزیع سبک های یادگیری در رشته های فوق تفاوت معنادار دارد. مطابق با نتایج در گروه شناختی؛ سبک یادگیری جذب کننده 20درصد واگرا 2درصد همگرا 5 درصد در گروه ادراکی ـ حرکتی جذب کننده 12 درصد واگرا 10 درصد همگرا 8درصد انطباق یابنده 10درصد و در نهایت در گروه حرکتی سبک یادگیری جذب کننده درصد واگرا 12درصد همگرا 6درصد و انطباقیابنده صفر درصد را به خود اختصاص داده اند ( ( p<0/05 نتایج نشان داده است توزیع سبکهای یادگیری در رشتههای فوق تفاوت معنیداری دارد. بهطوری که سبک غالب در رشتههای شناختی و ادراکی-حرکتی جذب کننده اما سبک غالب در رشتههای حرکتی واگرا بوده است.

در ورزش های تیمی، انسجام گروهی عامل مهمی در کسب موفقیت به حساب میآید. بنابراین هدف تحقیق حاضر بررسی منابع پیش بینی کننده انسجام گروهی در بازیکنان فوتبال از دیدگاه هوش هیجانی است. جامعه آماری تحقیق حاضر را تیم های فوتبال دسته دو باشگاه های تهران در سال 1387 تشکیل داده اند. از این میان تعداد 95 ورزشکار از هشت تیم به صورت خوشه ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه هوش هیجانی شرینگ و پرسشنامه محیط گروهی(کارون، ویدمایر و براولی) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از روش آمار همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی در سطح معنیداری 05/0 P≤ استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که رابطه مثبت و معنیداری بین هوش هیجانی و انسجام گروهی در بازیکنان فوتبال وجود دارد (01/0> p ، 56/0= r). نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که هوش هیجانی، قابلیت پیش بینی انسجام گروهی را داشته است (53/0= r2 Adjusted) و خرده مقیاس های خودآگاهی و مهارت های اجتماعی بهترین پیش بینیکننده های انسجام گروهی بودند. با توجه به نتیجه تحقیق می توان گفت که هوش هیجانی می تواند انسجام گروهی را در تیم های ورزشی پیش بینی کند. لذا با آموزش های لازم برای افزایش هوش هیجانی و مؤلفه های آن می توان به انسجام گروهی بیشتر و در نتیجه به نتایج بهتری در تیم های ورزشی دست یافت.

"نمونـه ای از 163 معلول (53 ورزشکار پارالمپیکی، 50 ورزشکار ملی و 60 غیرورزشکار) پرسشنامه هوش هیجانی بار ـ ان (1997) را تکمیـل کـردند. نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان دادند که هر دو گـروه ورزشکـار نسبت به گروه غیرورزشکار دارای هوش هیجانی بالاتـری بودنـد. نتایج تحلیل واریانـس چند متغیری حـاکی از نمره های بـالاتر ورزشکـاران پارالمپیـکی در دو زیر مقیاس خودتحقق دهی و استقـلال نسبت به ورزشکاران ملی بود. ورزشکاران در زیرمقیاسهای خودآگاهی، مسئولیت پذیری اجتماعی، روابـط بین فردی، حل مسئله، تحمل تنیدگـی و شادکامی نسبت به غیرورزشکاران نمره های بالاتری کسب کردند. "

هدف تحقیق حاضر، مطالعه اثر تداخل زمینهای با استفاده از دو نوع بازخورد دامنهای و خود کنترلی بر یادگیری پارامتر و برنامه حرکتی تعمیم یافته در تکالیف تعقیبی بود. در دو آزمایش جداگانه، 180 آزمودنی راست دست، بدون تجربه و آشنایی قبلی با تکلیف، و با دامنه سنی 25-18 سال شرکت کردند و هر آزمایش شامل 6 گروه قالبی، زنجیرهای و تصادفی دامنهای و خودکنترلی (6 گروه 15 نفری در هر آزمایش) بود. تکلیف آزمودنیها در آزمایش اول تعقیب هدف نوری روی دستگاه پیروی سنج چرخان با برنامه حرکتی ثابت (مربع) و پارامتر متغیر (سرعتهای 20، 30 و 40 دور در دقیقه)و در آزمایش دوم، تکلیف آنان تعقیب هدف نوری با پارامتر ثابت (20 دور در دقیقه) و برنامه حرکتی متغیر (الگوهای مربع، دایره و مثلث) با آرایش و بازخورد مختلف بود. زمان باقی ماندن روی هدف به عنوان نمره عملکرد افراد منظور شد. آزمودنیها پس از شرکت در پیش آزمون (1بلوک 9 کوششی)، در مرحله اکتساب به مدت 8 جلسه و هر جلسه 2 بلوک 9 کوششی را تمرین و سپس در آزمون اکتساب و بعد از 72 ساعت در آزمونهای یادداری و انتقال شرکت کردند. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل واریانس عاملی مرکب با اندازهگیریهای مکرر و آزمون بونفرونی تحلیل شد. یافتهها نشان میدهد که در هر دو آزمایش، عملکرد گروههای قالبی دامنهای و خود کنترلی در اکتساب نسبت به گروههای دیگر بهتر (05/0> P) بوده است. همچنین عملکرد گروههای آزمایش اول (پارامتر) در یادداری و انتقال تفاوت معنیداری با یکدیگر نداشتند (05/0< P) اما در آزمایش دوم، عملکرد گروههای تصادفی دامنهای و خود کنترلی نسبت به گروههای دیگر در سطح (05/0> P) معنیدار بود. از سوی دیگر، عملکرد گروههای بازخورد خود کنترلی در هر دو آزمایش از گروههای بازخورد دامنهای در تمامی مراحل آزمون بهتر بود (05/0>P). به طور کلی نتایج پژوهش حاضر اثر سودمند بازخورد دامنهای و خود کنترلی بر یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته نسبت به پارامتر را نشان میدهد و حمایتی دیگر از جدایی نظری این فرایندها و فرضیه مگیل وهال (1990) را فراهم میکند.

هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه بین جو سازمانی دانشکدهها و گروههای تربیت بدنی و روحیه کارآفرینی در دانشجویان پسر تربیت بدنی دانشگاههای ایران بوده است. روش پژوهش با توجه به ماهیت تحقیق، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری این تحقیق مدیران، استادان و دانشجویان پسر دانشکدهها و گروههای تربیت بدنی دانشگاهها و مراکز آموزش عالی وابسته به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در سال تحصیلی 86-1385 بودهاند که تعداد 47 نفر از اعضای هیات علمی دانشکدهها و گروههای تربیت بدنی و 150 دانشجوی پسر مقطع کارشناسی تربیت بدنی از طریق نمونهگیری طبقه ای و به صورت تصادفی انتخاب شدند. به منظور گردآوری دادهها، دو پرسشنامه جو سازمانی هالپین و کرافت و روحیه کارآفرینی استفاده شد. ضریب پایایی پرسشنامهها به ترتیب 84/0 و 87/0 برآورد شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری t تک نمونه ای و رگرسیون چندمتغیری مورد استفاده قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داده که جو سازمانی دانشکدهها و گروههای تربیت بدنی بیشتر به جو باز سازمانی گرایش داشته است. شاخصهای روحیه کارآفرینی (خلاقیت، عزت نفس، انگیزه پیشرفت، منبع کنترل درونی، آینده نگری و خطرپذیری) در دانشجویان بالاتر از حد متوسط بوده است (05/0p<). همچنین، میان جو سازمانی و روحیه کارآفرینی دانشجویان رابطه مثبت و معنیداری وجود داشته است (05/0p< ، 533/0r=). در ارتباط با شاخصهای جو سازمانی، سه مولفه صمیمیت، عدم جوشش و بازدارندگی پیش بینی کنندههای معنی دار روحیه کارآفرینی بودهاند (05/0 p<، 07/30F=). اما میان شاخصهای روحیه (805/0t=، 429/0p=)، کناره گیری (274/1-t=، 215/0p=)، نفوذ (989/1-t=، 058/0p=)، تاکید برتولید (299/1-t=، 206/0p=) و مراعات (519/0-t=، 609/0p=) با روحیه کارآفرینی رابطه معنیداری مشاهده نشده است. در مجموع نتایج پژوهش حاضر نشان میدهد که دانشکدهها و گروههای تربیت بدنی به جو سازمانی باز، گرایش بیشتری داشتهاند و به نظر میرسد که جو سازمانی باز در رشد و پرورش روحیه کارآفرینی در دانشجویان موثر بوده است.

تحقیق حاضر با هدف مقایسه ویژگی های شخصیتی در سالمندان فعال و غیر فعال مرد و ارتباط آنها با تحول روانی- اجتماعی انجام شد. 300 سالمند (150 سالمند فعال و 150 سالمند غیر فعال) مرد شهر تهران با دامنه سنی 60-85 سال از بین سالمندانی که به طور منظم در فعالیت های بدنی شرکت داشتند و سالمندانی که در این فعالیت ها شرکت نمی کردند به صورت تصادفی در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه خصوصیات فردی پرسش نامه شخصیتی آیزنک (EPI) و پرسش نامه تحول روانی- اجتماعی هاولی (MPD) بود. نتایج پژوهش نشان داد بین سالمندان فعال و غیر فعال از نظر ویژگی های شخصیتی (برون گرایی-درون گرایی و باثباتی- بی ثباتی) و نمره کلی تحول روانی- اجتماعی تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0> P). بین ویژگی درون گرایی- برون گرایی با تحول روانی اجتماعی در سالمندان فعال و غیرفعال همبستگی مثبت و معنی داری وجود داشت. نتیجه این که متغیر شخصیتی برون گرایی-درون گرایی در سالمندان فعال و سالمندان غیرفعال دارای رابطه خطی با متغیر معیار (تحول روانی- اجتماعی) بوده است و می تواند واریانس تحول روانی- اجتماعی را به صورت معنی دار پیش بینی کند. براساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت ورزش در مردان سالمند رشد ویژگی های شخصیتی و تحول روانی اجتماعی را موجب می شود.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از تعیین اثر تداخل زمینه ای در شرایط یادگیری پنهان و آشکار در مهارت ردیابی. آزمودنی های این تحقیق 36 دانشجوی پسر غیرتربیت بدنی (دامنه سنی 18-26 سال) راست دست بودند که به صورت تصادفی به چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از آشنایی با تکلیف پیگردی چرخان، 15 کوشش را در مرحله پیش آزمون اجرا و در مرحله اکتساب به مدت 4 روز و هر روز 4 بلوک 9 کوششی به صورت مسدود و تصادفی تمرین کردند. دو گروه یادگیری آشکار فقط تکلیف پیگردی و گروه های یادگیری پنهان هم زمان با تکلیف پیگردی یک تکلیف ثانویه حروف حافظه را نیز در مرحله اکتساب انجام دادند. در آزمون یادداری فوری که 10 دقیقه پس از مرحله اکتساب انجام شد افراد 15 کوشش را اجرا کردند. داده ها با تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و تحلیل واریانس مختلط در سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند و نتایج اثربخشی یادگیری پنهان را به همان اندازه روش یادگیری آشکار تایید کرد. نتایج یادداری همچنین نشان داد که تمرین تصادفی برتر از تمرین مسدود است. به طور کلی، با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان گفت با وجود اینکه در مرحله اکتساب گروه تمرین مسدود در مقایسه با گروه تصادفی برتری نداشت، اما گروه تمرین تصادفی در مرحله یادداری به مراتب بهتر از گروه مسدود عمل کرد.

در تحقیق حاضر تاثیر روش های یادگیری پنهان و آشکار بر زمان واکنش زنجیره ای مقایسه شد 66 آزمودنی به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم شدند گروه های اول و دوم تکلیف را بدون آگاهی از قواعد موجود در تکلیف (به صورت پنهان) تمرین کردند و گروه دوم علاوه بر تکلیف زمان واکنش زنجیره ای یک تکلیف ثانویه اضافی را نیز همزمان اجرا کردند به گروه سوم (یادگیری آشکار) از وجود تکرار در بخش میانی تکلیف اطلاعاتی داده شد تکلیف مورد نظر شامل 21 محرک چهار گزینه ای بود که در هر بلوک یک سوم ابتدایی وانتهایی آ ن شامل الگوهای تصادفی بود و یک سوم میانی همیشه به صورت یکنواخت تکرار می شد شرکت کنندگان پس از شرکت در پیش آزمون به مدت پنج روز و در هر روز 20 بار بلوک 21 کوششی را تمرین کردند و سپس در آزمون یاد داری مصاحبه و بازشناسی شرکت و پرسشنامه ویژه ای را تکمیل کردند داده ها با روش تحلیل واریانس عاملی مرکب تجزیه و تحلبل و مشخص شد که شرکت کنندگان دو گروه پنهان و گروه آشکار به طور کلی در اجرای تکلیف زمان واکنش زنجیره ای در دوره تمرین پیشرفت کردند ولی این پیشرفت برای گروه یادگیری آشکار و گروه یادگیری پنهان با تکلیف ثانویه بیشتر بود در آزمون یاد داری میانگین زمان واکنش گروه یادگیری پنهان با تکلیف ثانویه بهتر از گروه یادگیری آشکار و هر دو گروه بهتر از گروه پنهان بدون تکلیف ثانویه بودند ولی تفاوت بین گروه ها از نظر آماری معنی دار نبود. در نتیجه می توان گفت که در مهارت های پیچیده یادگیری پنهان حداقل به اندازه یادگیری آشکار درعملکرد افراد موثر است.