درخت حوزه‌های تخصصی

در سال های اخیر سنگ نوردی در کشورمان به یکی از ورزش های جذاب و پرطرفدار بویژه در بین جوانان تبدیل شده که شرایط جغرافیایی کشور (اغلب کوهستانی) و پیشرفت های فنی بویژه ساخت دیوارهای مصنوعی در آن بی تاثیر نبوده است. ولی همزمان با پیشرفت و افزایش علاقه مندی به این ورزش به صورت غیررسمی گزارش شده که آمار آسیب های ویژ? این رشته در بین ورزشکاران افزایش یافته است. هدف از تحقیق حاضر بررسی شیوع صدمات اسکلتی – عضلانی اندام های است. به این منظور در فاصله زمانی 3 ماهه، وضعیت آسیب دیدگی 50 سنگ نورد از شهرهای اردبیل، ارومیه، کرمانشاه، نهاوند و همدان با معاینه بالینی در نواحی انگشتان، کف دست، مچ، ساعد، آرنج، بازو و کمربند شانه ای ارزیابی شد. پس از جمع آوری اطلاعات و تجزیه و تحلیل آنها، مشخص شد نیمی از آسیب ها به انگشتان دست وارد شده و نیم دیگر در سایر نواحی مورد مطالعه تقریباً به طور مساوی توزیع شده بود. از نظر نوع آسیب، کشیدگی لیگامنت جانبی بین بندی فوقانی (PIP) در انگشتان دست، و کشیدگی عضلات خم کننده عمقی (FDP) و سطحی (FDS) انگشتان دست، کشیدگی قرقره حلقوی A2 و کشیدگی عضلات چرخاننده کتف بیشترین میزان آسیب ها را شامل می شوند. همچنین تفاوت معنی داری در آسیب ها بین دو گروه از سنگ نوردان باتوجه به درجه صعود آنان به دست آمد. همچنین ارتباط معنی داری بین حداکثر درجه صعود و شدت صدمات قرقره حلقوی A2 مشاهده شد

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تغییرات فعالیت EMG عضله مخالف حین عمل عضله موافق متعاقب تمرین های قدرتی است. آزمودنی های این پژوهش 30 مرد سالم تمرین نکرده با میانگین سنی 83/1 ? 21 سال، قد 94/3 ? 9/173 سانتی متر و وزن 51/7 ? 15/73 کیلوگرم بودند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تجربی تمرین های قدرتی با وزنه (15 =n) و گروه کنترل (15 = n) تقسیم شدند. آنگاه داده های الکترومیوگرافی عضلات دوسربازویی (موافق) و سه سربازویی (مخالف)، محیط بازو و حداکثر انقباض ارادی (MVC) فلکسورهای آرنج مربوط به دست برتر آزمودنی ها در پیش آزمون اندازه گیری شد. گروه تجربی در این پژوهش تمرین های قدرتی ایزوتونیک روی فلکسورهای آرنج را سه جلسه در هفته به مدت 8 هفته انجام دادند. در پایان این دوره تمرینی متغیرهای مورد نظر بار دیگر اندازه گیری شد. برای تعیین تفاوت آماری در متغیرهای تحقیق از آزمون تی استودنت در سطح معنی داری 05/0 P? استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر افزایش معنی داری را در MVC فلکسورهای آرنج و محیط بازو نشان داد، این در حالی است که کاهش معنی داری در فعالیت عضله سه سربازویی وجود داشت اما در فعالیت EMG عضله دوسربازویی تغییر معنی داری مشاهده نشد.

هدف از انجام این تحقیق مطالعه رابطه بین دامنه حرکتی شانه و ویژگیهای آنتروپومتریک با سندروم عضله تحت خاری در والیبالیستهای نخبه بود 12والیبالیست حاضر در سوپر لیگ باشگاههای کشور با میانگین سنی 3.3± 23.6 سال، قد 1.5 ± 193.5 سانتی متر، وزن 6.4 ± 87.3 کیلوگرم، سابقه فعالیت 3.5 ± 9.1 سال، و عضویت در تیم ملی 3.1± 4.3 سال مبتلا به سندروم عضله تحت خاری بررسی شدند. اختلاف شاخصه های ریشه دوم مجذور، میانگین و انتگرال الکترومیوگرافی یکسو شده و مربوط به عضله تحت خاری دو سمت اندازه گیری شد. همبستگی پارامترهای مذکور با دامنه حرکتی شانه و ویژگیهای آنتروپومتریک با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون (P<0.05) ارزیابی شد. بین میزان فلکشن، اکستنشن، آبداکشن، اینترنال و اکسترنال روتیشن، و وزن خالص بدن با سندروم عضله تحت خاری رابطه معناداری مشاهده شد. یافته های این تحقیق همبستگی بالا بین دامنه حرکتی شانه و وزن خالص بدن با سندروم عضله تحت خاری در والیبالیستها را نشان داده و از فرضی که کشش را عامل بروز این سندروم می داند حمایت کرد.

پژوهش حاضر برای بررسی اثر شیوه های مختلف تمرین ذهنی بر زمان واکنش زنجیره ای دانشجویان انجام شد. به همین منظور 60 آزمودنی با دامنه سنی 19 تا 26 سال به صورت تصادفی به 5 گروه 12 نفری همگن شامل گروه های تمرین ذهنی، تمرین بدنی (تمرین ذهنی + تمرین بدنی)، (تمرین بدنی + تمرین ذهنی) و گروه کنترل تقسیم شدند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود. گروه ها غیر از گروه کنترل تمرین ها را 20 جلسه، هر جلسه 20 بلوک 36 تکرار انجام دادند. برنامه تمرینی گروه بدنی به صورت بدنی و گروه ذهنی به صورت ذهنی اجرا شد. برنامه تمرینی گروه ترکیب (ذهنی + بدنی) نخست به صورت ذهنی و سپس به صورت بدنی و گروه ترکیب (بدنی + ذهنی) ابتدا بدنی و سپس ذهنی اجرا شد. گروه کنترل نیز بدون فعالیت در آزمایشگاه حضور داشتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری کلموگروف – اسمیرنوف، آزمون زوج ها، تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که تمرین ذهنی و بدنی هر کدام به صورت مجزا بر کاهش زمان واکنش زنجیره ای اثر معنی داری دارند که در گروه بدنی این کاهش بارزتر بود. همچنین در گروه ترکیب، اثر معنی داری بر زمان واکنش زنجیره ای مشاهده شد که کاهش زمان واکنش در گروه (ذهنی + بدنی) بیشتر بود.

As life grows more mechanized around the world، most individuals tend to lose interest and even the opportunity for an active life style. Subsequently، this leads to many psychological and physical ailments such as: overweight، muscular and joint pains، mental stresses and depression. To surmount the problem، governments and sport administrators in many countries، including Iran، have devised special procedures and methods in order to encourage participation in physical activities. This article aims to introduce and analyze the following items: A throughout survey of the formation of organized sport for all in Iran، especially after the Islamic Revolution. Definition of the organizations and departments concerned with promoting and developing sport for all among all the layers of society، a survey of objectives and performance of sport for all federation for men and the sport for all Association for women in Iran، Investigation of the performance of the concerned departments in promoting and developing sport for all in Iran، an analysis of current condition of sport for all in Iran. This article intends to present suggestions for the promotion and the improvement of sport for all in Iran، based on the identification of strong and weak points in its performance

پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثر پیاده روی بر کاهش میزان کمردرد زنان باردار در سه ماهه دوم و سوم بارداری به اجرا درآمد. جامعه آماری پژوهش را کلیه خانم های باردار مراجعه کننده به کلینیک مراقبت های دوران بارداری منطقه 4 شهرستان قم (155 نفر) تشکیل می دادند که از بین آنها 20 نفر سه ماهه دوم و 20 نفر سه ماهه سوم بارداری به صورت در دسترس انتخاب شدند. سپس به چهار گروه تجربی 1 (شروع فعالیت ورزشی از سه ماهه دوم بارداری )، تجربی 2 (شروع فعالیت ورزشی از سه ماهه سوم بارداری )، گواه 1 (برای گروه تجربی 1) و گواه 2 (برای گروه تجربی 2) تقسیم شدند. در ابتدا و انتهای پژوهش میزان کمردرد آزمودنی با استفاده از پرسشنامه سنجش کمردرد کبک ارزیابی شد. فعالیت ورزشی دو گروه تجربی ، برنامه ویژه ای شامل پیاده روی با شدت 50 تا 65 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 2 ماه و 3 جلسه در هفته بود. زمان هر جلسه تمرین در هفته اول 15 دقیقه بود که تا هفته هشتم به 30 دقیقه رسید.

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی اثر افزایش بسامد بر ثبات نسبی الگوی هماهنگی نا متقارن دو دست. بدین منظور تعداد 20 نفر از دانشجویان پسر راست دست به صورت تصادفی به دو گروه خارج از مرحله و هم مرحله تقسیم شدندو طی پنج نوبت به تدریج با افزایس بسامد مواجه گردیدند...

The purpose of this study was to compare the EMG activity of Vastus Medialis Oblique (VMO) and Vastus Lateralis (VL) muscles in the single- joint knee extension (KE) and the multi- joint leg press (LP). Subjects performed two maximal voluntary isometric contractions (MVC) and LP and KE actions subsequently performed at individual load، equal 80% of MVC in each exercise modality. 15 healthy men، (mean age 31.93 ± 7.08 yrs، mean height 176.6 ± 5.93 cm، mean weight 72± 12.62 kg) with no previous of knee pain، trauma، surgery، or other joint disease participated in the study.The EMG signal of VMO and VL muscles was recorded bilaterally during both exercises. Results showed no significant difference between LP and KE. However when EMG activity of VMO and VL muscles were compared whit each other، a significant difference was found (p ≤ 0.05)، and in both action the activity of VMO was more than VL. Regardless of the exercise model this suggests the increased demand of involvement may not be equally shared among muscles possessing different anatomical origin and insertion. Motor control plays an important role in rehabilitation in general and patellofemoral joint problems in particular

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از بررسی میزان شیوع، نوع و سازوکار آسیبهای ورزشکاران تکواندوکار پسر نوجوان در رده ملی. جامعه آماری تحقیق حاضر 265 نفر از ورزشکارانی بودند که در مسابقات قهرمانی نوجوانان کشور در سال 1385 شرکت کردند...

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر دو کشش متفاوت ایستا و پویا بر عملکرد دو سرعت 20 متر بود. بدین منظور 97 بازیکن مرد فوتبال باشگاه های تبریز به صورت تصادفی در 4 گروه کشش ایستای غیر فعال (PSS) (28 = n) ، کشش پویای فعال (ADS) (22 = n) ، کشش ایستای فعال (ASS) (24 = n) و کشش ایستای پویا (SDS) (23 = n) قرار گرفتند. هر چهار گروه پس از گرم کردن با دو استاندارد 10 دقیقه ای جاگینگ، 2 بار دو سرعت 20 متر را اجرا کردند. پس از اجرای آزمودنی ها پروتکل های کششی متفاوت ، دو سرعت 20 متر را دوباره اجرا کردند. پس از تجزیه و تحلیل آماری براساس تحلیل واریانس افزایش معنی داری در زمان دو سرعت در گروه های ASS و PSS (P?0.05) و کاهش معنی داری در زمان دو سرعت در گروه های ADS و (P?0.05) SDSمشاهده شد. بنابراین محقق نتیجه گرفت که کشش ایستا به عنوان بخشی ازبرنامه گرم کردن، عملکرد دو سرعت 20 متر را کاهش می دهد در حالی که کشش پویای فعال عملکرد دو سرعت 20 متر را افزایش می دهد.

Muscular strength is generally measured using either of the following methods، one repetition maximum (1- RM) of a weight-lifting exercise، a resisted maximal effort and portable or laboratory-based dynamometry. The 1- RM method refers to measurements of maximum strength using a strength training device such as a barbell or stationary weight-lifting machine. Dynamometry can be divided into two separate methods according to the muscle action involved. Isometric dynamometers assess the force exerted during static muscular actions typically associated with the back، legs and upper limb، e.g. hand (grip). The classical method of recording isometric muscle strength was cable tensiometry، later replaced by use of load cells and force transducers. In experimental studies، maximal voluntary contraction (MVC) is employed as the criterion for muscle strength، typically registered using strain-gauge assemblies. Such devices are relatively inexpensive and convenient to use in and out of the laboratory. Hand grip dynamometers are possibly the most widespread devices for measuring strength however there is concern regarding the strength in the muscle involved in isometric gripping and the generalisation to large muscle group or whole-body strength.The main limitation of such dynamometers is that they do not replicate sport specific activity. Dynamic strength assessment is the preferred method when assessing athletic performances opposed to isometric testing because of the large neural and mechanical differences between isometric and dynamic muscular action. This recommendation is supported by a number of studies that have found a poor association between isometric strength and dynamic performance in strength-based activities.Isokinetic dynamometry is used to assess dynamic muscle action whereby the velocity of limb movement is held constant throughout the range of movement and the resistance applied is equal to the muscular torque during the movement. Such a device allows accurate measurement of torque throughout many limb movements under concentric and eccentric muscle actions. With the subject maintaining a static position، the dynamometer also allows measurement during isometric muscle action. In order to measure absolute strength it is advised that a relatively low velocity is used to allow for production of maximal torque throughout the movement. The protocol used to establish maximum torque can vary، but this function is most often evaluated following several submaximal repetitions and from the first two or six maximal repetitions. Although such dynamometers allow for isolation of specific muscle groups through a single joint motion، they are limited in their representation of typical sports activities. In this paper some important isokinetic parameters relevant to soccer will be discussed.

تاکنون بر اساس فرضیات کندال و همکارانش، عقیده بر آن بوده است که ضعف عضلات شکم و باز کننده مفصل ران، سبب چرخش قدامی لگن و افزایش میزان قوس کمری می شود. اما برخی از تحقیقات اخیر صحت این فرضیه را مورد سئوال قرار داده اند(8،7،6،5،4،3،2). هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط قدرت عضلات شکم و باز کننده مفصل ران با میزان قوس کمر بود. آزمودنی های تحقیق، 90 مرد سالم غیر ورزشکار با میانگین سن79/1± 9/21 سال، وزن54/10 ± 44/70 کیلوگرم و قد07/6 ± 86/176 سانتی متر بودند. میزان قوس کمر، قدرت عضلات شکم و قدرت عضلات باز کننده مفصل ران، به ترتیب به وسیله خط کش منعطف، آزمون پائین آوردن مستقیم پاها و دینامومتر دیجیتال اندازه گیری شد. یافته های تحقیق با استفاده از روشهای آمار توصیفی و همبستگی میان متغیرها، تجزیه و تحلیل گردید. نتایج، رابطه معنی داری میان قدرت عضلات شکم با میزان قوس کمر(11/0 r= ) و قدرت عضلات بازکننده پای راست(11/0 r= ) و چپ(11/0 r= ) با میزان قوس کمر را نشان ندادند. بر اساس یافته های این تحقیق، به نظر نمی رسد که ضعف و یا قدرت عضلات شکم و باز کننده مفصل ران به صورت مطلق و بدون توجه به تعادل عضلانی موجود در ناحیه کمری- لگنی بتواند در تغییرات میزان قوس کمر موثر باشد. به بیان دیگر، باید عملکرد سایر عضلات ناحیه کمری- لگنی را نیز مورد توجه قرار داد و صرفا با توجه به میزان ضعف و یا قدرت برخی از عضلات این ناحیه، در مورد تجویز حرکات اصلاحی تصمیم گیری نشود.

هدف از این تحقیق، مقایسه تاثیر دو نوع زانوبند نئوپرن نرم (حمایت کننده) و سخت (ثبات دهنده) بر حس وضعیت مفصل زانوی بیمارانی است که تحت عمل جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی قرار گرفته اند. حس وضعیت مفصل با گونیامتر الکتریکی به روش آزمایش بازسازی فعال زاویه هدف در زنجیره باز حرکتی اندازه گیری شد. زاویه های هدف 30، 45 و 60 درجه خمیدگی زانو مورد استفاده قرار گرفت. 11 بیمار مرد (با متوسط سن 6/4 ?8/30 سال و وزن 9 ?75 کیلوگرم) متعاقب جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی (به روش BPTB) قبل از پوشیدن زانوبند، بعداز 30 دقیقه پوشیدن زانوبند و پس از برداشتن زانوبند مورد آزمایش قرار گرفتند. این آزمایش ها در سه وضعیت با زانوبند نئوپرن نرم، با زانوبند نئوپرن سخت و بدون زانوبند با فاصله زمانی 24 ساعته انجام شد. میانگین های خطای مطلق بازسازی زاویه هدف پس از 5 بار تکرار آزمایش تجزیه و تحلیل آماری شد. نتایج آماری نشان داد که استفاده از زانوبند نئوپرن سخت در زاویه 30 درجه موجب بهبود معنی دار حس وضعیت مفصل زانو می شود (05/0P<). این بهبود حس وضعیت مفصل پس از برداشتن زانوبند نئوپرن سخت از بین می رفت.

هدف تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین های هوازی بر شاخص های التهابی خطر بیماری قلبی عروقی در مردان چاق است. به همین منظور 24 نفر (16 مرد چاق و 8 مرد لاغر) با دامنه سنی 48 – 35 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. مردان چاق به صورت تصادفی در دو گروه تمرین هوازی و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه سوم هم مردان لاغر بودند. از همه آزمودنی ها در حالت ناشتایی خونگیری (5 سی سی) به عمل آمد. گروه آزمایش 13 هفته هر هفته 3 جلسه تمرین های هوازی داشتند. برنامه تمرین های هوازی شامل دویدن در سالن با شدت 85 – 75 درصد حداکثر ضربان قلب بود. نتایج نشان داد تمرین های هوازی سبب کاهش معنی دار WBC و CRP در مردان چاق می شود (05/0 = ?). همچنین مشخص شد در حالت پایه غلظت های سرمی WBC و CRP در مردان چاق به طور معنی داری بیشتر از مردان لاغر است. می توان گفت انجام تمرین های هوازی سبب کاهش شاخص های التهابی و احتمالاٌ کاهش خطر حوادث قلبی عروقی بعدی در مردان چاق می شود.

پیچ خوردگی مچ پا شایع ترین آسیب ورزشی بوده و عوارض دراز مدت پس از آسیب اولیه منجر به دور ماندن ورزشکار از میادین به مدت طولانی تر شده و عملکرد ورزشکار را با مشکل رو برو می کند. هدف از انجام این تحقیق بررسی قدرت عضلات اورتور و اینورتور در بیماران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و تاثیر تمرینات قدرتی به عنوان یک مداخله درمانی بود. 24 نفر از بازیکنان فوتبال در این تحقیق شرکت داشتند که به دو گروه سالم و مبتلا تقسیم گردیدند. پس از انجام معاینات بالینی، حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن اسنتریک و کانسنتریک حرکات اورژن و اینورژن مچ پا توسط نیروسنج ایزوکینتیک اندازه گیری شد. به دنبال اجرای برنامه تمرین شش هفته ای از گروه مبتلا در شرایط مشابه پس آزمون گرفته شد. سرعت ارزیابی ایزوکینتیک در این تحقیق 60 و 120 درجه بر ثانیه انتخاب گردید. به منظور تحلیل داده های خام از آزمون t استیودنت مستقل جهت مقایسه مقادیر حداکثر گشتاور بین دو گروه و آزمون t استیودنت زوج برای بررسی تاثیر تمرین در گروه بیمار استفاده گردید. نتایج اختلاف معنی داری را بین حداکثر گشتاور اسنتریک عضلات اورتور به وزن بدن در افراد مبتلا نسبت به گروه سالم با دو سرعت انتخابی آزمون ایزوکینتیک نشان داد. ضمنا اختلاف معنی داری بین حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن کانسنتریک اینورژن و حداکثر گشتاور اسنتریک اورژن بین دو گروه مشاهده نشد. ضمنا، مقدار حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن عضلات اورتور در افراد مبتلا به بی ثباتی پس از اجرای تمرین اختلاف معنی دار داشته و به طوریکه تمرین قدرتی باعث افزایش حداکثر گشتاور گردید. مطالعه حاضر نشان داد که ضعف عضلات اورتور می تواند یکی از عوامل بی ثباتی مزمن مچ پا باشد و تمرینات قدرتی پیش رونده می تواند باعث بهبود نسبت قدرت عضلات اورتور به اینورتور در مچ پای دچار بی ثباتی گردد.