درخت حوزه‌های تخصصی

عموم بازیکنان برای پرتاب یا ضربه زدن به توپ، یک دست و پای برتر دارند، این برتری ممکن است به افزایش تراکم مواد معدنی استخوان در اندام برتر ورزشکاران منجر شود. هدف از این تحقیق، مقایسه تراکم مواد معدنی استخوانی دست برتر و غیربرتر و پای برتر و غیربرتر زنان هندبالیست حرفه ای بود. پانزده هندبالیست زن حرفه ای (میانگین ± انحراف استاندارد، سن: 1 /3±6 /23 سال، قد 6 /3±4 /169 سانتی متر، وزن 7 /5 ±9 /62 کیلوگرم) در این تحقیق شرکت کردند. تراکم مواد معدنی استخوان رادیوس دست برتر و غیربرتر و همچنین گردن و تروکانتر استخوان ران پای برتر و غیربرتر ورزشکاران با استفاده از دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (DEXA) اندازه گیری شد. نتایج تحقیق نشان داد که در تراکم مواد معدنی استخوان دست برتر (7 /381 میلی گرم بر سانتی متر مربع) و غیربرتر (3 /384) هندبالیست ها تفاوت معناداری وجود ندارد (05 /0P) . تراکم مواد معدنی استخوان پای برتر و غیربرتر به طور معناداری بیشتر از دست برتر و غیربرتر بود (05 /0>P) . تراکم مواد معدنی اندام تحتانی هندبالیست ها بیشتر از اندام فوقانی آنها بود (05 /0>P) . تراکم مواد معدنی استخوان بالاتنه نیز به طور معناداری بیشتر از پایین تنه بود (05 /0>P) . می توان نتیجه گرفت که درگیری بیشتر پای غیربرتر در تیک آف، استارت، توقف، پرش و فرود در هندبال موجب افزایش تراکم مواد معدنی استخوان در پای غیربرتر می شود

پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه ای راستای ستون فقرات و آسیب های تنه در کشتی گیران آزاد و فرنگی انجام گرفت. بدین منظور 100 کشتی گیر آزاد و 100 کشتی گیر فرنگی انتخاب شدند. آسیب های قسمت های مختلف تنه از طریق پرسشنامة مخصوص بررسی شد. همچنین از هر سبک کشتی 50 نفر برای ارزیابی راستای ستون فقرات با استفاده از دستگاه اسپاینال موس انتخاب شد. اندازة زاویة کرانیوورتبرال با استفاده از عکس برداری از نمای جانبی سر و گردن و به کمک نرم افزار اتوکد به دست آمد. داده های بدست آمده با آزمون t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آسیب گردن در کشتی گیران آزاد به طور معنی داری بیشتر از کشتی گیران فرنگی است (035 /0P=)، با وجود این، شکستگی دنده (033 /0P=) و اندازة زاویة کرانیوورتبرال (048 /0P=) در کشتی گیران فرنگی به طور معنی داری بیشتر است. اما در آسیب های عضلانی، مفصلی و جراحت ناحیة پشت و کمر و نیز زاویة کیفوز و لوردوز بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد(05 /0

ناتوانی باقیمانده در مچ پا به دنبال پیچ خوردگی اولیه اسپرین مجدد را طی فعالی تهای فیزیکی به دنبال دارد و در 30 درصد از موارد منجر به ناپایداری عملکردی مچ پا م یشود. هدف تحقیق حاضر تعیین حداکثر گشتاور به وزن کانسنتریک و اکسنتریک عضلات مچ پا در زنان ورزشکار سالم و مبتلا به ناپایداری عملکردی بوده است. 30 زن ورزشکار حاضر در لیگ برتر تهران با دامنه سنی 20 تا 28 سال با روش نمون هگیری در دسترس انتخاب شدند. پس از انجام آزمو نهای بالینی و پرکردن پرس شنامه آزمودن یها به دو گروه کنترل و گروه با ناپایداری عملکردی مچ پا تقسیم شدند. سپس حداکثر گشتاور به وزن اینورژن، اورژن مچ در سرعت 60 و پلانتار فلکشن و دورسی مستقل t فلکشن مچ پا در سرعت 120 درجه بر ثانیه تعیین شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری استفاده شد. یافته ها نشان داد که تنها تفاوت معن یداری در حداکثر گشتاور کانسنتریک پلانتار فلکشن بین دو نتایج تحقیق بر ضرورت اهمیت گشتاور کانسنتریک عضلات پلانتار فلکسور در .(p < 0/ گروه وجود دارد ( 05 ناپایداری عملکردی مچ پا در برنام هریزی پروتکل های درمانی و توا نبخشی ورزشکاران آسی بدیده دلالت دارد

هدف پژوهش حاضر بررسی میزان شیوع آسیب های حاد ورزشکاران حرفه ای دراگون بوت زن ایران بود. با استفاده از برگة گزارش آسیب، اطلاعات مربوط به شیوع، علل، زمان بروز و نوع آسیب 50 نفر از قایقرانان زن حرف ای ایران (میانگین ± انحراف معیار؛ سن 9/2 ± 6/22 سال، قد 160 سانتی متر و وزن 9/5 ± 58 کیلوگرم) براساس مواد شرکت کننده و محل نشستن پاروزنان در قایق مربوطه جمع آوری شد. از آزمون کای اسکور برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که گرفتگی عضلانی شایع ترین آسیب ها و کمترین آنها مربوط به دررفتگی و متورم شدن کیسه های زلالی بود (هر کدام 8/0 درصد) و تفاوت بین آنها از لحاظ آماری معنادار بود (05/0 P<، 19/266 = X2). در مورد علل آسیب های رخ داده، پیش تمرینی (8/18 درصد) و گرم نکردن (96/11 درصد) مهم ترین علل آسیب دیدگی قبل از تمرین و مسابقه بودند و این تفاوت در بین آنها معنادار بود (05/0 P<، 84/66 = X2). تفاوت معناداری بین محل آسیب های رخ داده درورزشکاران رشتة دراگون بوت مشاهده شد، به طوری که ناحیة کمری ستون فقرات و انگشتان و شانه به ترتیب شایع ترین نواحی آسیب دیده بودند (05/0 P<، 93/123 = X2). در مورد زمان بروز آسیب، نتایج نشان داد که میزان شیوع آسیب در زمان تمرین بسیار بیشتر از آسیب های رخ داده هنگام مسابقه بوده و تفاوت بین آنها معنادار بود (107 در برابر 9 مورد)، (05/0 P<، 79/82 = X2). تفاوت معناداری در میزان آسیب های ثبت شده در بین مواد مختلف مسابقات مشاهده شد، به طوری که ورزشکاران مواد 1000 و 2000 متر دارای بیشترین میزان آسیب بودند (35 و 32 مورد) و تفاوت بین مواد مختلف دراگون بوت معنادار بود (05/0 P<، 14/31 = x2). در مورد میزان شیوع آسیب ورزشکاران در نقاط مختلف قایق تفاوت معناداری مشاهده شد و چهار صندلی وسط و سه صندلی جلو شایع ترین محل های بروز آسیب در قایق بودند (05/0 P<، 43/23 = X2). نتایج تحقیق نشان داد که بیشتر افراد آسیب دیده بعد از آسیب دیدگی و بدون استراحت به ادامة فعالیت پرداختند و بین آنها تفاوت معناداری مشاهده شد (63/54 درصد)، (05/0 P<، 45/105 =X2). به طور کلی نتایج نشان داد که گرفتگی عضلانی شایع ترین آسیب بوده و بیشتر آسیب ها در حین تمرین و ناشی از پرتمرینی بوده است. بنابراین مربیان و دست اندرکاران تیم ها می بایست به نوع تمرینات و مدت آنها توجه بیشتری داشته باشند تا بتوانند شیوع آسیب ها را کاهش دهند.

در پژوهش حاضر، دو گروه ورزشکاران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی (15 نفر با میانگین سنی 06/24 سال) و ورزشکاران سالم (15 نفر با میانگین سنی 06/24 سال) از دو رشته کشتی و فوتبال شرکت کردند. زمان استقامت در ورزشکاران دچار کمردرد مزمن به طور معنی داری کمتر و شیب فرکانس میانه بیشتر بود (05/0) که نشان دهنده خستگی پذیری بیشتر در این گروه است. آنالیز همبستگی نشان داد که بین زمان استقامت و BMI همبستگی مثبت معنی داری در گروه کمردرد وجود دارد (61/0=). وزن و BMI نیز همبستگی مثبت متوسط تا قوی معنی داری با شیب فرکانس میانه عضلات ارکتوراسپاین در هر دو گروه داشتند (76/0 – 62/0 = r). پیشنهاد می شود ورزشکاران در برنامه های تمرینی خود به بهبود استقامت عضلات اکستنسور کمر و ران توجه بیشتری داشته باشند و کاهش وزن را به عنوان راهکاری احتمالی در پیشگیری از رخداد مجدد کمردرد در آینده مورد توجه قرار دهند.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر آمادگی روانی ورزشکاران شرکت کننده در دهمین المپیاد ورزشی دانشجویان سراسر کشور بر میزان بروز آسیب های ورزشی در آنان بود. بدین منظور 375 نفر از این افراد در دو گروه دختر (178 نفر) و پسر (197 نفر) در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها از هفت رشته ورزشی انتخاب شدند که در دو دسته رشته های تیمی و انفرادی قرار گرفتند. اطلاعات تحقیق از طریق فرم گزارشی آسیب های ورزشی و پرسشنامه آمادگی روانی OMSAT-3 جمع آوری شد. از روش های آمار توصیفی (مانند میانگین و انحراف استاندارد) و آزمون ضریب همبستگی پیرسون در سطح اطمینان 95 درصد برای تحلیل داده ها استفاده شد. بررسی تفاوت های جنسیتی در متغیرهای تحقیق نشان داد که بیشترین میزان بروز آسیب در ورزشکاران دختر در اندام تحتانی بود درحالی که در ورزشکاران پسر اندام فوقانی بیشترین شیوع آسیب دیدگی را داشت. ضمن اینکه ورزشکاران دختر و پسر در سه دسته مهارت های روانی تفاوت زیادی با یکدیگر نداشتند. نتایج نشان داد که در ورزشکاران دختر بین مهارت های شناختی و میزان بروز آسیب در اندام تحتانی ارتباط معکوس و معنی داری وجود داشت (015/0=r). همچنین بین مهارت های شناختی و میزان شیوع آسیب ها در استخوان ها و مفاصل ارتباط معکوس و معنی داری مشاهده شد (003/0=r و 046/0=r). اما در ورزشکاران پسر ارتباط معنی داری بین مهارت های روانی و آسیب در اندام ها و بخش های مختلف بدن وجود نداشت. در مجموع یافته های این تحقیق نشان می دهد که برخورداری از سطح بالایی از مهارت های شناختی (مانند طرح مسابقه) به ورزشکاران کمک می کند تا بهتر بتوانند با موقعیت های مختلفی که در ورزش اتفاق می افتد کنار بیایند. این پدیده می تواند در کاهش بروز آسیب های ورزشی نقش مهمی داشته باشد. بنابراین به مربیان و متخصصان ورزش جوانان توصیه می شود تلاش کنند تا مهارت های شناختی را در ورزشکاران جوان ارتقا دهند تا از این طریق احتمال بروز آسیب های ورزشی را در آنها کاهش دهند. به طور کلی نتایج این تحقیق از جنبه های مختلف مدل آسیب- استرس حمایت می کند.

ورزش سه گانه، یکی از رشته های ورزشی پرهیجان و بسیار محبوب است. از آنجا که ورزش سه گانه شامل موادی چون شنا، دوچرخه سواری و دو است، عوامل خطرزای زیادی در آن موجب ایجاد آسیب در ورزشکاران می شوند، از این رو هدف از این تحقیق بررسی ویژگی های آسیب ها در ورزشکاران سه گانه بود. به این منظور اطلاعات مربوط به آسیب های یک سال گذشته 60 ورزشکار زبده سه گانه شرکت کننده در مسابقات قهرمانی کشور (بوشهر) از طریق برگه گزارش آسیب گردآوری و به وسیله آزمون خی دو تجزیه و تحلیل شد. در مجموع 123 آسیب گزارش شد (حدود 2 آسیب در سال برای هر ورزشکار). در مقایسه با بالاتنه، تعداد بیشتری از آسیب ها در پایین تنه (78 درصد) رخ داد. ساق پا (28 درصد)، شانه (22 درصد)، زانو (21 درصد) و مچ پا (11 درصد) بیشترین تعداد آسیب را به خود اختصاص دادند (05/0P<) و 67/42= 2). متداول ترین نوع آسیب ها درد جلوی ساق پا (26 درصد)، درد شانه (22 درصد)، درد زانو (15 درصد) و خراشیدگی و کوفتگی (14 درصد) بود (05/0 P< و 43/13=2). استفاده بیش از حد (30 درصد)، مهم ترین علت وقوع آسیب ها (05/0 P< و 95/35=2) و بعد از آن تغییر محل دویدن (19 درصد)، کفش نامناسب (15 درصد) و گرم کردن ناکافی (13 درصد)، از دیگر علل اصلی وقوع آسیب ها بودند. آسیب های غیربرخوردی (83 درصد) به طور معنی داری از آسیب های برخوردری (17 درصد) بیشتر بود (05/0P< و 34/53 = 2). آسیب های روی داده در زمان تمرین (76 درصد) بیشتر از آسیب های زمان مسابقه (24 درصد) بود (05/0P< و 26/32=2) . آسیب های روی داده در مرحله دویدن (51 درصد) بیشتر از آسیب های روی داده در مرحله دوچرخه سواری (27درصد) و شنا (22 درصد) بود (05/0P< و 14/18=2). از نظر شدت آسیب ها، بیشتر آسیب ها خفیف (85 درصد) بود (05/0P< و 53/61= 2). آسیب های سمت راست (64 درصد) به طور معنی داری بیشتر از آسیب های سمت چپ بود (05/0P< و 95/9= 2) از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که بیشتر آسیب ها در پایین تنه و در مرحله دویدن رخ دادند و ساق پا و شانه مستعدترین نواحی آسیب در ورزشکاران سه گانه بودند و دلیل اصلی وقوع آسیب ها نیز استفاده بیش از حد بود. ازاین رو پیشنهاد می شود که دست اندرکاران پزشکی تیم ها، بدنسازان، ورزشکاران و مربیان به نکات مذکور توجه داشته باشند و همچنین طی برنامه های پیشگیری از آسیب، این موارد را مد نظر قرار دهند.

هدف این پژوهش بررسی اثر یک دوره برنامه تمرینی ثبات مرکزی بر تعادل دانش آموزان معلول شنوایی بود. 27 نفر از دانش آموزان ناشنوای پسر (میانگین س 03 /1 ± 47 /17 سال، قد 05 /5 ± 5 /170 سانتی متر و وزن 21 /6 ± 25 /60 کیلوگرم) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (14 نفر) و کنترل (13 نفر) تقسیم شدند. تعادل ایستا با استفاده از آزمون ارزیابی خطاهای تعادل (BESS) و تعادل پویا با استفاده از آزمون تعادلی ستاره ای (SEBT) اندازه گیری شد. گروه تجربی یک دوره برنامه تمرینی ثبات مرکزی را به مدت 8 هفته و 3 بار در هفته انجام دادند. از آزمون های آماری مستقل و همبسته به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که افزایش معناداری در تعادل ایستا و پویا به دنبال 8 هفته تمرین در گروه تجربی وجود داشت (05 /0 ≥ P) . همچنین نشان داد که در چهار جهت داخلی، خلفی، خلفی داخلی و خلفی خارجی در گروه تجربی تفاوت معنی دار وجود دارد (05 /0 ≥P) . باتوجه به یافته های این تحقیق می توان چنین جمع بندی نمود که به طور کلی تمرینات ثبات مرکزی می تواند تعادل ایستا و پویا را در معلولین شنوایی بهبود بخشد و می توان از آن در کنار برنامه های تمرینی دیگر استفاده کرد.

هدف از تحقیق حاضر، ارائه نیمرخی از آسیب های حاد مردان و زنان کاراته کای حرفه ای حاضر در رقابت های سوپرلیگ ایران در سال 1387 بود. تعداد 140 فرد (مرد و زن) شرکت کننده در این مسابقات در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات در زمینه آسیب های رخ داده در این مسابقات که 101 مرد ( میانگین ± انحراف معیار، سن 2/3 ±7/21 سال، قد 9/6 ±9/176 سانتی متر، وزن 9/8 ±4/69 کیلوگرم ) و 39 زن (میانگین ± انحراف معیار، سن 3 ± 22 سال، قد 8/6 ± 4/164 سانتی متر، وزن 2/6 ± 6/55 کیلوگرم) در آن شرکت کرده بودند، از طریق فرم ثبت آسیب و با کمک پزشک و فیزیوتراپ تیم ها جمع آوری شد. عواملی همچون میزان شیوع، محل آسیب دیده، سازوکار و علت آسیب ها و برخی عوامل دیگر مورد توجه قرار گرفتند. از آمار توصیفی و خی دو برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که در مجموع 170 مسابقه تیمی (1436 بازی انفرادی)، 326 آسیب ثبت شد (مردان 244 آسیب و زنان 82 آسیب). میزان شیوع آسیب مردان، 2/8 آسیب در هر 100 دقیقه ورزشکار در معرض مسابقه بود و این میزان برای زنان 4/13 آسیب در هر 100 دقیقه ورزشکار در معرض مسابقه بود. در مردان، شیوع آسیب های بالاتنه بیشتر از پایین تنه و تفاوت آنها از لحاظ آماری معنادار بود (05/0>P، 24/21 =2) اما در مورد زنان تفاوت معناداری مشاهده نشد (43 در برابر 39 مورد)، (05/0P، 26 = 2، 05/0 P، 15 = 2، 05/0

هدف از این مطالعه، ارتباط بین میزان قوس طولی داخلی کف پا با استقامت قلبی ـ تنفسی و چابکی در پسران دانش آموز 12 تا 14 سال بود. روش تحقیق حاضر از نوع همبستگی ـ توصیفی است. جامعه آماری تحقیق شامل کل مدارس راهنمایی پسرانه شهرستان شهرکرد بودند که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای تعدادی از مدارس انتخاب شدند. نمونه آماری این تحقیق شامل 90 نفر بود که با توجه به محدودیت ها از میان دانش آموزان پسر این مدارس به صورت تصادفی و هدفمند انتخاب شدند. ابتدا از تمامی آزمودنی ها آزمون نقش کف پا به عمل آمد و قوس کف پای آزمودنی ها با استفاده از شاخص استاهلی (SI) به صورت کمی طبقه بندی شدند. سپس با توجه به محدودیت هایی که محقق در نظر گرفته بود، آزمودنی ها با میانگین و انحراف معیار سن 82 /0±13 سال، وزن 19 /7±46 کیلوگرم و قد 086 /0± 54 /1 متر در سه گروه 30 نفره، گروه 1)آزمودنی های با قوس کف پای 44 /0>SI، گروه 2) آزمودنی های با قوس کف پای 89 /0≥SI≥44 /0 و گروه 3) آزمودنی با قوس کف پای 89 /0

هدف این تحقیق عبارت است از مطالعه پاسخ برخی شاخص های تنفسی در فازهای لوتئال و ابتدای فولیکولار چرخه قاعدگی زنان فعال و غیرفعال هنگام دو نوع فعالیت ورزشی فزاینده. بدین منظور، 20 دانشجوی فعال که عضو تیم بسکتبال دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی بودند و20 دانشجوی زن سالم غیرفعال که هیچ گونه فعالیت ورزشی منظم و تفریحی نداشتند، به صورت داوطلب در این تحقیق شرکت کردند. هر یک از گروه های فعال و غیرفعال، به طور تصادفی به دو گروه تجربی کار با نوارگردان و چرخ کارسنج تقسیم شدند. میانگین قد، وزن، و سن آزمودنی های در چهار گروه به قرار زیر بود: در گروه فعال در کار با نوارگردان، قد (50/4±165) سانتی متر، وزن (44/2±31/52) کیلوگرم، و سن (3±22) سال؛ در گروه چرخ کارسنج، قد (77/3±165) سانتی متر، وزن (19/4±43/53) کیلوگرم، و سن (3±22) سال؛ در گروه غیرفعال در کار با نوارگردان، قد (51/5±163) سانتی متر، وزن (16/4±32/55) کیلوگرم، سن (3±22) سال؛ در گروه چرخ کارسنج، قد (30/4±162) سانتی متر، وزن (78/5±56/56) کیلوگرم، سن (3±22) سال. آزمودنی های گروه نوارگردان، فعالیت ورزشی فزاینده را در فازهای لوتئال و ابتدای فولیکولار چرخه قاعدگی و آزمودنی های گروه چرخ کارسنج نیز، فعالیت ورزشی فزاینده را در فازهای لوتئال و ابتدای فولیکولار چرخه قاعدگی اجرا کردند. فاز لوتئال، سطح هورمون های پروژسترون، پرولاکتین، هورمون محرک فولیکولی و هورمون لوتئینی با نمونه گیری خونی اندازه گیری شد. در چهار گروه، تهویه دقیقه ای، با استفاده از دستگاه آنالیز گازهای تنفسی در دو فاز سنجیده شد. برای تعیین اختلاف عملکرد دو فاز در دو نوع فعالیت ورزشی از روش آماری t-test همبسته استفاده شد (05/0=α). نتایج نشان داد بین میانگین تهویه دقیقه ای در فازهای لوتئال و اوایل فولیکولار چرخه قاعدگی زنان فعال در هیچ یک از دو نوع فعالیت ورزشی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین میانگین تهویه دقیقه ای در فازهای لوتئال و اوایل فولیکولار چرخه قاعدگی زنان غیرفعال در هیچ یک از دو نوع فعالیت ورزشی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین میانگین متغیر تهویه دقیقه ای در دو نوع فعالیت ورزشی نوارگردان و چرخ کارسنج در هر دو گروه زنان فعال و غیرفعال تفاوت معنادار وجود داشت (05/0>Ρ) که در نوارگردان بیشتر از چرخ کارسنج بود. به نظر می رسد با توجه به افت جسمانی زنان به دلیل عدم فعالیت در دوران خونریزی چرخه قاعدگی، نمی توان جایگزینی دو نوع فعالیت ورزشی دویدن و رکاب زدن را با هدف تسهیل فعالیت و ترغیب به عدم ترک آن توصیه کرد.

یکی از مهم ترین درمان های توصیه شده به بیماران مبتلا به کمردرد مزمن است و تا به حال تمرینات مختلفی برای درمان این بیماران پیشنهاد شده است. هدف از پژوهش حاضر عبارت است از مقایسه درد، ناتوانی، و عوارض روانی ناشی از کمردرد مزمن پیش و پس از یک دوره ورزش ثبات دهنده. بدین منظور 16 زن مبتلا به کمردرد مزمن با دامنه سنی 20 تا 40 سال به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. شدت درد، ناتوانی، و سلامت روانی تمامی آزمودنی ها به ترتیب با استفاده از پرسشنامه های کبک، اوسوستری، و فهرست کنترل R-90-SCL سنجیده شد. این اندازه گیری ها پس از 14 جلسه پی درپی ورزش ثبات دهنده تکرار گردید. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t زوجی نشان داد میزان درد و ناتوانی بیماران به ترتیب 9/50 و 2/50 درصد کاهش یافت. همچنین، میزان افسردگی و اضطراب نیز کاهش داشت (001/0=P). با توجه به یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که ورزش های ثبات دهنده در ارزیابی ذهنی بیماران نسبت به درد، سطح ناتوانی، افسردگی، و اضطراب نقش مثبتی دارد.

سندرم درد کشککی رانی، یکی از ناهنجاری های آناتومیکی است که موجب بروز نوعی درد جلو زانو می شود و یکی از شایع ترین مشکلات مفصل زانو به شمار می رود. ضعف عضله پهن مایل داخلی و کوتاهی عضلات پلانتار فلکسور، از جمله مهم-ترین دلایل ذکرشده برای این بیماری است، از این رو هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی بر سندرم درد کشککی رانی بود. به این منظور 30 نفر از زنان مبتلا به سندرم درد کشککی رانی (سن 5/3 ±4/38 سال، وزن 9/2 ±5/70 کیلوگرم) به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته علاوه بر درمان های معمول پزشکی، تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی و گروه کنترل تنها درمان های معمول پزشکی را انجام دادند. از آزمودنی ها قبل و بعد از دوره درمانی، آزمون های درد، عملکرد و سفتی مفصل (WOMAC)، زاویه Q، دامنه حرکتی دورسی فلکشن و اکستنشن زانو به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های تکرارشده در سطح 05/0>P تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که پس از 8 هفته درمان، میانگین امتیاز WOMAC نسبت به پیش آزمون در هر دو گروه به طور معناداری (05/0>P) کاهش یافت. این تغییرات در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود. میانگین زاویه Q در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون به صورت یکسان کاهش معناداری (05/0>P) یافت. میانگین دامنه حرکتی دورسی فکلشن گروه تجربی نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل افزایش معناداری (05/0>P) یافت. میانگین دامنه حرکتی اکستنشن زانو در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون افزایش یافت، اما گروه تجربی نسبت به گروه کنترل افزایش بیشتری نشان داد. براساس یافته های این تحقیق می توان گفت که تمرینات همزمان کششی عضلات پلانتار فلکسور و قدرتی عضله پهن مایل داخلی موجب افزایش کارایی درمان و بهبود بیماران مبتلا به سندرم درد کشککی رانی می شود. از این رو برای این دسته از بیماران این نوع تمرینات توصیه می شود.

هدف از این مطالعه عبارت است از مقایسه زمان رسیدن به پایداری در ناهنجاری پای چرخیده به داخل و خارج با تاکید بر ساختار پا و اطلاعات حسی. 27 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی (سن 65/1±29/23 سال، وزن 77/7±17/70 کیلوگرم) که با استفاده از تست شاخص افتادگی استخوان ناوی در سه گروه پای چرخیده به داخل، خارج، و معمولی قرار گرفتند در این مطالعه شرکت کردند. زمان رسیدن به پایداری آزمودنی ها با استفاده از صفحه نیرو در حرکت پرش- فرود در دو راستای قدامی- خلفی و جانبی محاسبه شد. نتایج آماری نشان داد نوع (شکل) پا بر زمان رسیدن به پایداری در راستای جانبی تاثیر می گذارد. در زمان رسیدن به پایداری بین گروه پای چرخیده به داخل و گروه پای چرخیده به خارج اختلاف معناداری مشاهده شد (05/0P<). از طرف دیگر، میانگین زمان رسیدن به پایداری گروه پای چرخیده به خارج بیشتر از دو گروه دیگر بود (05/0P<). چنین به نظر می رسد که افزایش زمان رسیدن به پایداری در گروه پای چرخیده به خارج به علت ساختار (شکل) پا، همچنین اختلال در اطلاعات حسی این نوع پاست. بنابراین، پیشنهاد می شود به منظور جلوگیری از آسیب ناشی از پرش- فرود در افراد با پای چرخیده به خارج علاوه بر اصلاح ساختار این نوع پا بر تمرین گیرنده های عمقی و مفصلی نیز تاکید شود.

هدف از تحقیق حاضر عبارت است از بررسی دیدگاه فیزیوتراپیست های ایرانی به کاربرد مهارت های روان شناسی در برنامه های بازتوانی ورزشکاران آسیب دیده. برای این منظور، فیزیوتراپیست های 65 باشگاه ورزشی در سه شهر تهران، اصفهان، و شیراز به صورت هدفدار انتخاب شدند. ابزار تحقیق پرسشنامه استانداردشده روان شناسی ورزش و فیزیوتراپی (PSPQ) بود که آروینن بارو و همکاران در سال 2007 استفاده کردند و در مجله بازتوانی به چاپ رسید. در این پرسشنامه وضعیت روانی ورزشکاران آسیب دیده از دید فیزیوتراپیست ها، مهارت های روانی مورد استفاده آن ها در درمان ورزشکاران، و برخی موارد دیگر ارزیابی شده بود. در مجموع، 52 نفر پرسشنامه ها را به طور کامل برگرداندند. نتایج این تحقیق نشان داد 98 درصد فیزیوتراپیست ها معتقد بودند ورزشکاران آسیب دیده از لحاظ روحی تحت تاثیر آسیب قرار می گیرند. همچنین، 1/96 درصد درمان ورزشکار آسیب دیده را از لحاظ روانی مهم دانستند. در تحقیق حاضر، 75 درصد از فیزیوتراپیست ها عنوان کردند که تاکنون هرگز ورزشکاران آسیب دیده را به علت مشکلات روانی ناشی از آسیب به روان شـناسان ارجــاع نداده اند. 73 درصد از آن ها به روان شناسان معتبر دسترسی نداشتند، و 8/78 درصد از آن ها هیچ روش استاندارد و خاصی برای ارجاع ورزشکاران آسیب دیده به روان شناسان نمی شناختند. به گفته فیزیوتراپیست ها، تمایل به ادامه ورزش (7/0±5/4) مهم ترین مشکل روانی ورزشکاران آسیب دیده بوده است. از نظر فیزیوتراپیست ها، اعتماد به نفس(1/46 درصد) مهم ترین خصوصیت روانی برای موفقیت در برنامه بازتوانی است، ضمن آنکه افزایش اعتماد به نفس (96/0±2/4)، تشویق به مثبت نگریستن به درمان (99/0±4)، و آموزش فنون ریلکسیشن عضلانی (1/1±7/3) به ترتیب مهم ترین تکنیک های روانی فیزیوتراپیست ها در درمان ورزشکاران آسیب دیده بوده است. در مجموع 5/86 درصد، آموزش در زمینه روان شناسی را برای فیزیوتراپیست ها لازم و ضروری دانسته اند. ایجاد همکاری متقابل بین روان شناسان و فیزیوتراپیست ها و برگزاری کارگاه ها و سمینارهای روان شناسی در رفع نیازهای آموزشی فیزیوتراپیست ها در زمینه مهارت های روان شناختی کمک کننده است.