آرشیو

آرشیو شماره ها:
۶۷

چکیده

   آموزش غیرحضوری در دروان کرونا و در روزهای آلودگی هوا، نیاز به تأمین شرایط برای بهبود تجربه آموختن از راه دور برای دانشجویان را بر ما آشکارتر کرد. یکی از تلاش ها در این راستا، تجهیز برخی دانشگاه های ایران، به برخی سخت افزارها و نرم افزارهای واقعیت مجازی و واقعیت افزوده بوده است. آزمایشگاه های مجهز به تجیهزات متاورس، و آزمایش های پژوهش بر روی خود متاورس در دانشگاه ها، راه اندازی و بهره برداری شده اند تا تجسم مفاهیم ناآشنا یا انتزاعی و انجام آزمایش های خطرناک یا پرهزینه را تجهیز و تسهیل کنند. منظور از متاورس، دنیای مجازیِ غوطه ورانه است که از طریق فناوری های تولید واقعیت جایگزین در دسترس است. پرسش این است اگر متاورس در خارج از دانشگاه هم در دسترس است، و امکان های آموختن در آن فراوان هستند، دیگر چه نیازی به دانشگاه است؟ آیا بسط متاورس، با قبض دانشگاه، همراه است؟ آیا دانشگاه ها می توانند متاورس را در فعالیت های آموزشی به کار گیرند ولی کارکرد نهادی خود را حفظ کنند؟ آیا اغلب دانشگاه ها به متاورس منتقل خواهند شد؟ آیا ساختار دانشگاه ها در متاورس متفاوت خواهد بود؟ پاسخگویی به این پرسش ها نیازمند آن است که نسبت زبانی و مناسبات اجتماعی دانشگاه، فناوری، و جامعه را بازاندیشی کنیم که نیازمند بازگشت به مفهوم دانشگاه، توجه به نقطه عطف چرخش انتظارها از دانشگاه، و فراروندهای دگرگونی های دیجیتال در جامعه است. در این مقاله، ایده دانشگاه و بافت تاریخی آن، تحول گفتمانی چیستی دانشگاه و طرح مفهوم، و ظهور واقعیت های جایگزین و فضای متاورس را مرور کردیم و نسبت زبانی آنها را بازمفصل بندی کردیم، تا بتوانیم تصویری بزرگ از مناسبات اجتماعی آنها را ترسیم کنیم و نقدی معرفت شناختی بر بحث سازگاری و ناسازگاری متاورس و دانشگاه ارائه دهیم. 

Metaverse in the university and university in the metaverse: metaversity and multiversity

The online learning process during the recent Covid-19 pandemic gave us an input about the significance of technological requirements for improving learning experiences in long-distance education. Scanning textbook pages, typing course materials, playing videos of scientific experiments, asking students to record a vide while doing homework, discussions in the chat-box, and even using an interactive whiteboard in virtual classrooms are all examples of technologies used, but they are not unavailable or inaccessible cutting-edge technologies any more. Increasing students’ performance and satisfaction requires adoption and adaptation to other technologies. Therefore some schools and universities in Iran have been equipped with virtual reality (VR) and augmented reality (AR) hardware and software. Metaverse labs in some schools s well as universities have been launched; although its effectiveness is questionable. But the main question is if the metaverse is accessible to learning outside of academia, why do we need universities anymore? Is expansion of the metaverse synonymous with the reduction of the university? May universities use the metaverse in learning activities, but keeping their function to formal higher education? Will universities be transferred to (and transformed in) the metaverse? Will organizational structure (and social role) of universities change in the metaverse? Answering such questions wants us to reconsider the linguistic construct and the social relation of university, technology, and society - which needs returning to the conceptions and conceptualization of the university, turning points of great expectations for/from the university, and megatrends of socio-digital transformations. In this paper, we reviewed John Henry Newman’s idea of a university in its historical context, the discursive turn of higher education (HE) from university to Clark Kerr’s multiversity, and the resurgence of the idea of the metaverse (i.e. a single, universal, and immersive virtual world) as a consequence of pervasive prevalence of alternative technologies. Attempts are to re-articulate those concepts, draw a big picture of their social relations (in what Karl Popper called world 3), and provide an epistemological criticism of current debates on consistencies and controversies of university and the metaverse.

تبلیغات