مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر دو پروتکل متفاوت تقویت پس از فعال سازی بر عملکرد بی هوازی دختران ورزشکار بود. روش شناسی: دوازده دانشجوی دختر در یک طرح متقاطع تصادفی در چهار گروه کنترل (اجرای آزمون وینگیت پس از گرم کردن معمولی و سنتی)، تجربی یک (اجرای آزمون وینگیت بعد از سه ست حرکت اسکات با هشتاد درصد یک تکرار بیشینه)، تجربی دو (اجرای آزمون وینگیت بعد از سه ست حرکت اسکات با بیست درصد یک تکرار بیشینه همراه با انسداد عروق) و تجربی سه (اجرای آزمون وینگیت پس از گرم کردن معمولی، انسداد عروق به تنهایی) قرار گرفتند. جهت اندازه گیری قدرت از آزمون یک تکرار بیشینه در حرکت اسکات استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: بر اساس یافته های پژوهش، بین اوج توان، میانگین توان و حداقل توان در چهار حالت مختلف (تجربی یک، تجربی دو، تجربی سه و کنترل) تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0P >). نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که اجرای سه ست حرکت اسکات (با یا بدون انسداد عروق) تاثیری بر برون ده توان بی هوازی در دختران ورزشکار ندارد. احتمالاً پیش فعال سازی قبل از حرکات توانی باید با شدت یا با فاصله استراحت بیشتر صورت پذیرد.
