شاعران فارسی در دوره های مختلف از حوزه های متنوعی جهت ساخت تصویر و مضمون بهره جسته اند. یکی از این موارد خلق مضمون و تصویر برپایه اصطلاحات شعری است. هدف این مقاله نشان دادن وجوه مختلف به کارگیری اصطلاحات شعری با تاکید بر اصطلاحات عروض و قافیه است که با روش توصیفی تحلیلی با توجه به اشعار سی شاعر سنتی از دوره های مختلف تا دوره بازگشت ادبی، در دو محور مضمون سازی از اصطلاحات عروض و قافیه و ساخت توجیهات ادبی هنگام ارتکاب لغزش در حوزه این علم، انواع خلاقیت های شاعران را در این حوزه نشان داده است. استفاده از اصطلاحات شعری در این حوزه که به صورت مواردی چون ذکر افاعیل عروضی، ویژگی های تقطیع و اشاره به اختیارات شاعری است، در خلق تصاویر و مضامین و پرورش معانی، ایجاد طنز، انتقال عاطفه و تقویت موسیقی انجام گرفته است. در حوزه دوم، شاعر با اشاره به انحرافات از هنجارها و ضوابط شعر، ضمن عذرخواستن، از آن به عنوان عنصری برای پروراندن معانی و ساخت مضمون بهره برده و از این طریق، نه تنها قبح لغزش را کم رنگ ساخته بلکه میدانی برای تخیل خود فراهم کرده است. هراس از ایراد خرده گیران و متهم شدن به ناتوانی از یکسو و محدودیت های ضوابط شعری در پرداخت معانی از سوی دیگر موجب شده شاعر با ذکر توجیهی ادبی هنگام لغزش، شیوه ای خلاقانه به کار گیرد و نشان دهد با آنکه شعر، در ظاهر قواعدی الزام آور دارد اما غیرقابل اغماض نیست و می توان رعایت نکرد و متهم به ناتوانی نشد.