هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش محدودیتها در انگیزه مشارکت گردشگران ورزشهای زمستانی پیستهای اسکی توچال و شمشک بود. محدودیتهای گردشگری در ایران از مباحث مهمی است که آنطورکه باید به آن پرداخته نشده است؛ متأسفانه در سالهای اخیر نهتنها اقدام رضایتبخشی بهمنظور رفع محدودیتها برداشته نشده؛ بلکه بیتوجهی به آن موجب بروز مسائل زیادی شده که در نتیجه آن گردشگر ایرانی بهجای کسب آرامش در سفر، از حضور دوباره در مقصد گردشگری منصرف میشود و نتیجه چنین سلب آرامشی تنها محدود به شخص گردشگر نبوده و اثرات آن در محیط خانواده و جامعه و محل کار قابل مشاهده خواهد بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه گردشگران پیستهای اسکی شمشک و توچال بودند که حداقل سالی 3 مرتبه به پیستهای اسکی مراجعه داشتند. بنابراین با توجه به عدم دسترسی به تعداد معین جامعه و نامعین بودن حجم آن از طریق فرمول کوکران ابزار گردآوری اطلاعات برای محدودیتها و انگیزههای .(N= حجم نمونه تعیین گردید ( 141 گردشگران پرسشنامه وی ( 2008 ) بود که روایی صوری و محتوایی آنها در پژوهشهای پیشین تأیید شده بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین متغیر محدودیتها و ابعاد آن با میزان انگیزههای - 0/362 ، P=0/ مشارکت گردشگران ورزشهای زمستانی ارتباط معنادار و معکوس وجود دارد ( 001 و ساختاری (t=- 2/251 ،B=- 0/ همچنین از بین ابعاد محدودیتها، مؤلفههای درون فردی ( 247 .(r= پیشبین قویتری برای متغیر انگیزهها بودند. لذا با توجه به نتایج بهدستآمده، (t=- 2/331 ،B=- 0/238) تسهیل بخشیدن حضور گردشگران از طریق آموزش و کسب تجارب مثبت از اسکی کردن و رفع محدودیتهای ساختاری به لحاظ وجود امنیت و ایمنی برای گردشگران در ایجاد انگیزه و حضور مجدد و مداوم آنان تأثیرگذار است.
