نگاهی به پندهای مکتوب بر ابزار و لوازم زندگی ایرانیان باستان و اثر آن بر ادب فارسی و عربی (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

ایرانیان باستان به پندهایی پایبند بودند که آن ها را به منزله ی دستورالعملی در دسترس و تذکری دایمی، برای دست یافتن به زندگی بهتر و مبارزه با انواع مصایب اجتماعی، به کار می بردند؛ به این سبب، همگان موظف به آگاهی و اطاعت از آن ها بودند. این پندها را در روزهای خاصی به سمع مردم می رساندند و آن ها را بر ابزار و لوازم زندگی خود می نوشتند تا دایما در دسترس و مورد توجه آن ها باشد. تنوع و کثرت این پندها از یک سو نشانه ی دامنه ی گسترده و عمق بسیار این پدیده است و از دیگر سو، تناسب این حکمت ها با ابزار و وسایلی که بر آن ها نوشته شده بود، بیان گر باریک اندیشی و نکته سنجی آن هاست و با این که سخن از تاثیر حکمت های ایران باستان در ادب عربی، سخنی نو نیست؛ ولی با باریک کردن مسیر این پژوهش به حکمت های مکتوب بر ابزار و لوازم زندگی و تاثیر آن ها بر ادب عربی و فارسی، می توان از یک سو، عمق و گستره ی پندهای حکمی ایرانی را دریافت و از دیگر سو با این زاویه ی تنگ، عمق تاثیر فرهنگ و ادب ایران را در ادب عربی، نشان داد. همچنین نشان بدهیم که با وجود اهتمام کم نظیر ایرانیان باستان به پندهای حکمت آمیز و تاثیر شگرف آن در ادب عربی و فارسی، در شرح و تعلیقات منابع ادب فارسی، امثال و اشعار عربی یکه تازی کرده اند و نشانی از حکمت های ایرانی دیده نمی شود و شایسته است در این نوع پژوهش ها به پندهای ایرانی توجه بیش تری صورت گیرد.