قامت

مطالعات قبلی نشان داده اند که کنترل قامتی می تواند با هدایت توجه اجراکننده به آثار حرکات خود (تمرکز خارجی) به جای حرکات بدن که ایجادکننده این آثار هستند (تمرکز داخلی)، بهبود یابد. هدف از انجام این پژوهش، ارزیابی تأثیر تمرین تعادلی و تمرکز توجه اتخاذشده در تکالیف قامتی و فراقامتی بر کنترل قامتی بود. تعداد 20 مرد مسن (77/5 ± 27/59 سال) به صورت تصادفی انتخاب شدند و در یک طرح پیش آزمون-پس آزمون یک گروهی شرکت کردند. پروتکل تمرین تعادلی شامل 16 جلسه 30 دقیقه ای انجام آزمون رومبرگ تعدیل شده بود. م ؤلفه های مرکز فشار، جابه جایی مرکزی- پیرامونی و قدامی- خلفی تعادل شرکت کنندگان، در دو تکلیف قامتی و فراقامتی در دو شرایط تمرکز توجه درونی و بیرونی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از سیستم پایداری بایودکس ( BSS ) سنجیده شدند. تکلیف قامتی شامل ایستادن روی دستگاه بایودکس در حالت عادی و تکلیف فراقامتی شامل نگهداری ظرفی پر از آب و ایستادن روی دستگاه بایودکس بود. توجه نیز با متمرکزکردن توجه شرکت کنندگان به نقطه ای خارج از بدن و توجه به کاهش نوسان های بدن درحین انجام تکالیف، دست کاری شد. در بخش آمار استنباطی از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون پیگردی بونفرونی برای بررسی جایگاه تفاوت ها در سطح معناداری 0.05 > P ، ازطریق نرم افزار اس.پی.اس.اس. نسخه 22 استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر، تأثیر مثبت تمرین تعادل ی بر تمامی مؤلفه های کنترل قامتی را نشان داد. همچنین، نتایج نشان داد که تمرکز توجه بیرونی نسبت به تمرکز توجه درونی به کاهش نوسان های قامتی در هر سه مؤلفه کنترل قامت منجر می شود. این مطالعه نشان داد که به کارگیری فرایندهای کنترل خودکار می تواند به سادگی با هدایت توجه اجراکنندگان به دور از حرکات بدن خود تسهیل شود.

مقدمه و هدف: عمده ترین تأثیری ک ه نارض ایتی از ت صویر ب دنی برک ارکرد روانشناختی افراد می گذارد، عزت نفس می باشد؛ اما تاکنون نقش جنسیت در این رابطه بررسی نشده است. هدف اصلی تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین عزت نفس با ناهنجاری بدنی و آگاهی از تصویر بدنی پرستاران با تأکید بر نقش تعدیل کننده جنسیت می باشد. روش شناسی: آزمودنی های تحقیق شامل مردان و زنان پرستار (129 نفر) شاغل در بیمارستان های شهرستان بم می شد. ابتدا آزمودنی ها جهت تشخیص وجود عارضه های اسکلتی مورد بررسی قرار گرفتند. سپس پرسش نامه های عزت نفس و تصویر بدنی، در اختیار آزمودنی ها قرار گرفت تا به سوالات پاسخ دهند. به منظور تحلیل روابط بین متغیرها و اثرات بین آنها از آزمون رگرسیون سلسله مراتبی استفاده گردید. نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که عزت نفس به طور معنی داری ناهنجاری بدنی را پیش بینی می کند (0/001 = P). با این حال، ارتباطی بین آگاهی از تصویر بدنی و عزت نفس یافت نشد (0/174 = P). هم چنین نقش جنسیت بر تاثیر ناهنجاری بدنی بر عزت نفس معنی دار بود (0/032 = P). در حالی که نقش متغیر جنسییت بر تاثیر آگاهی از تصویر بدنی بر عزت نفس معنی دار نبود (0/109 = P). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد لازم است به منظور افزایش میزان عزت نفس پرستاران برنامه هایی جهت شناسایی و رفع ناهنجاری های قامتی آنان تدوین شود هم چنین به تفاوت هایی که ناهنجاری قامتی بر عزت نفس بین مردان و زنان می گذارد توجه شود.