درخت حوزه‌های تخصصی

این تحقیق بر روی 11 نفر از زنان کاراته کا نخبه کشور انجام شد نخست از آزمودنی ها خواسته شد فن گیاکوزوکی (ضربه مشت) را به دو رشو اجرا از روی کمر و اجرا از نیمه راه و هر روش را به دو شکل کلاسیک و استیل فردی انجام دهند سپس با روش نیمه تجربی و فیلمبرداری دو بعدی به تجزیه و تلحیل و مقایسه روش ها و اشکال گوناگون اجرای فن پرداخته شد و 54 فرض برای آن منظور گردید و پارامتر هایی مانند نیروی بازو وساعد سرعت حرکت مچ دست سرعت زاویه اثر مچ دست و شتاب مچ دست به طور مستقیم و اطلاعاتی مانند انرژی جنبشی بازو و ساعد و توان بازو و ساعد بهش کل غیر مستقیم و با استفاده از فرمول های P= F.V و FK=W=P.T محسابه شد فیلمرداری طی دو مرحله انجام شد در مرلحه اول از آزمودنی ها خواسته شد فن گیاکوزوکی را با حداکثر سرعت و بهش یوه استیل خاص به خود یک بار از روی کمر و بار د یگر از نیمه راه اجرا کنند در مرحله دوم فیلمرداری سه روز قبل از اجرای یک جلسه تمرینی از آزمودنی ها خواسته شد فن گیاکوزوکی را به شکل کاملا کلاسیک و با رعایت پنج نکته اساسی تمرین و روز فیلمبرداری اجرا کنند پس از اخذ داده های مربوط به متغیر ها با استفاده از آزمون T و با ضریب اطمینان 95% خطای آلفای کمتر از 0/05 تجزیه و تحلیل آمار ی به عمل آمد که د رکل پنج فرض 2، 3، 9، 41 و 44 تفاوت معنا داری دیده شد.

هدف از اجرای این تحقیق بررسی تأثیر تمرینات قدرتی بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند سالم بود. 24 مرد سالمند که همگی از سلامت عمومی برخوردار بودند، بدون سابقة زمین خوردن، به دو گروه تمرین قدرتی (12 نفر با میانگین و انحراف استاندارد سنی 96/6± 2/59 سال، وزن 3/5± 5/74 کیلوگرم، قد 2/6 ± 41/172 سانتی متر) و کنترل (12 نفر با میانگین و انحراف استاندارد سنی 68/5 ± 6/63 سال، وزن 7 ± 6/77 کیلوگرم، قد 3/7 ± 4/173 سانتی متر) تقسیم شدند. تعادل ایستا با چشمان باز و بسته از طریق آزمون شارپند رومبرگ (پایایی با چشم باز 91/0 – 90/0 و چشم بسته 77/0 – 76/0) و تعادل پویا به وسیلة آزمون زمان برخاستن و رفتن (پایایی: 99/0) قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد. گروه تمرینی یک دورة تمرین قدرتی هشت هفته ای (هفته ای دو جلسه) از هشت گروه عضلانی را به انجام رساندند. در این مدت گروه کنترل به فعالیت های روزانة خود مشغول بود. برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون بین گروهی، از ANOVA با اندازه گیری مکرر در سطح معناداری 05/0 P≤ استفاده شد. تجزیه وتحلیل آماری از طریق نرم افزار 16 SPSS انجام گرفت. نتایج نشان داد با اینکه تعادل ایستا در وضعیت چشم باز از طریق تمرین قدرتی دستخوش تغییرات شد (06/0=P)، اما این تغییرات در سطح 05/0 P≤ معنادار نبود. تعادل ایستا در وضعیت چشم بسته و تعادل پویا نیز تغییرات معناداری نشان نداد (به ترتیب 287/0= P و 133/0=P). گروه کنترل نیز در بخش تعادل ایستا با چشمان باز و بسته و تعادل پویا تغییرات معناداری از خود نشان نداد (به ترتیب 932/0= P، 237/0 = P و 408/0 = P). نتایج این تحقیق نشان داد که تمرین قدرتی در مدت هشت هفته تأثیر معناداری بر تعادل ایستا و پویای سالمندان ندارد.

آسیب لیگامنت متقاطع قدامی از شایع ترین آسیب ها در بین ورزشکاران می باشد. به طوری که این لیگامنت حدود 80 درصد از کل جراحی های انجام شده بر لیگامنت های زانو را به خود اختصاص می دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر یک دوره بازتوانی بر گشتاور عضلانی، حس عمقی و دامنة حرکتی پس از عمل بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی می باشد. تعداد 9 ورزشکار مرد (با میانگین سنی 2/5 ± 77/28 سال) که تحت عمل جراحی بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی به روش استفاده از گرافت همسترینگ قرار گرفته بودند، به عنوان نمونة تحقیق در نظر گرفته شدند. پس از انجام دورة فیزیوتراپی گشتاور عضلانی و حس عمقی با استفاده از دینامومتر ایزوکنیتیک بایودکس سیستم 3 و دامنة حرکتی با استفاده از گونیامتر دستی ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از آزمون Paired Samples T test تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میانگین گشتاور بازکنندة زانو در پای آسیب دیدة بیماران به طور معناداری کمتر از پای سالم بود (05/0 ≥ P). تفاوت معناداری در دامنة حرکتی زانوی آسیب دیده و سالم بیماران مشاهده نشد (05/0 ≤ P). میزان خطای حس عمقی در پای آسیب دیده تنها یک بیمار بیشتر از پای سالم بود و بقیة بیماران اگرچه میزان خطای حس عمقی کمتری در زانوی آسیب دیدة خود نسبت به زانوی سالم داشتند، اما تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0 ≤ P). از یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که اگرچه میزان بازتوانی انجام شده بعد از عمل جراحی نتوانسته میزان قدرت در پای آسیب دیده را به حد پای سالم برساند، اما بازتوانی انجام شده توانسته است سبب بهبودی دامنة حرکتی و حس عمقی در مفصل زانو شده است.

هدف این تحقیق، مقایسه فعالیت عضلات دوقلوی داخلی، نعلی و حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در حرکت فرود تک پای مردان دارای زانوی پرانتزی و نرمال از ارتفاعات مختلف بود.22 دانشجوی مرد سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، شامل 10 نفر دارای زانوی پرانتزی و 12 نفر دارای زانوی نرمال در این تحقیق شرکت کردند. ناهنجاری زانوی پرانتزی با کولیس و گونیامتر انداز ه گیری شد. آزمودنی ها حرکت فرود تک پا را از سه ارتفاع 20، 40 و 60 سانتی متر روی صفحه نیرو انجام دادند. حرکت فرود به دو مرحله تقسیم شد:100 میلی ثانیه قبل از تماس آغازین پا با زمین و 100 میلی ثانیه بعد از تماس پا با زمین (مرحله جذب نیرو). برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار Matlab نسخهR2009a،spss نسخه21 و آزمون تحلیل واریانس دوطرفه استفاده شد (05/0P£). تفاوت معناداری در حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین هنگام برخورد پنجه در سه ارتفاع بین دو گروه مشاهده نشد (05/0<P)، اما تفاوت حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین هنگام برخورد پاشنه بین دو گروه معنادار بود (05/0>P). تفاوت معناداری در فعالیت عضله دوقلوی داخلی و نعلی قبل از فرود بین دو گروه مشاهده نشد، اما در مرحله جذب نیرو تفاوت معناداری در فعالیت عضله دوقلوی داخلی بین دو گروه به دست آمد (05/0>P) و عضله نعلی تفاوت معناداری نشان نداد (05/0<P). همچنین هر کدام از متغیرهای مورد نظر در ارتفاع های مختلف باهم تفاوت معناداری داشتند (05/0>P). افزایش حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین و کاهش فعالیت عضلات ساق پا (به ویژه دوقلوی داخلی) در افراد دارای زانوی پرانتزی، احتمالاً در طولانی مدت سبب آسیب دیدگی و بروز بیماری های تخریب مفصلی شود.

هدف از این تحقیق بررسی اثر خستگی ناشی از تمرین بر تعادل پویای دانش آموزان دختر 15 تا 18 ساله با قوس کف پای متفاوت بود. برای اندازه گیری قوس کف پای آزمودنی ها از آزمون افت استخوان ناوی استفاده شد. سپس 75 دانش آموز که به صورت تصادفی و هدفمند انتخاب شدند، در سه گروه 25 تایی 1. گروه با قوس کف پای نرمال؛ 2. گروه با قوس کف پای صاف؛ و 3. گروه با قوس کف پای گود قرار گرفتند. پیش آزمون تعادلی (SEBT)، پروتکل خستگی عملکردی (20 دقیقه فعالیت در 7 ایستگاه) و پس آزمون SEBT اجرا شد. برای تعیین میزان خستگی از مقیاس میزان درک تلاش (RPE) بورگ قبل از شروع ایستگاه اول، پایان ایستگاه سوم و دقیقاً بعد از اتمام ایستگاه هفتم استفاده شد. از آزمون t وابسته و آزمون تحلیل واریانس یکسویه و آزمون تعقیبی شفه در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج تفاوت معناداری بین نمره های تعادل پیش آزمون و پس آزمون در هر سه گروه نشان داد (004/0P=). آزمون تعقیبی شفه نیز نشان داد که بین میانگین تفاضل نمره های تعادل در پیش آزمون و پس آزمون گروه کف پای نرمال با گروه کف پای صاف و با گروه کف پای گود اختلاف معناداری وجود دارد (05/0P<). با توجه به کاهش معنادار تعادل در آزمودنی های دچار ناهنجاری قوس کف پا، ازاین رو اصلاح ناهنجاری های قوس کف پا و استفاده از دوره های تمرینی مناسب به منظور ارتقای آمادگی جسمانی این افراد توصیه می شود.

هدف از مطالعه حاضر، تعیین اعتبار آزمون های بروس و کانکانی با روش گاز آنالیزر در برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max) کشتی گیران تیم ملی است . به این منظور 24 نفر از کشتی گیران دعوت شده به اردوی تیم ملی به طور غیرتصادفی و هدفدار از جامعه کشتی گیران برتر کشور انتخاب شدند (سن = 7/2 ± 3/24 سال ، قد = 5/8 ± 175 سانتی متر و وزن =6/20 ± 6/77 کیلوگرم ). برای تعیین اعتبار آزمون های بروس و کانکانی در برآورد Vo2max از روش گاز آنالیزر استفاده شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که همبستگی مثبت و بالایی بین آزمون بروس و گاز آنالیزر در برآورد Vo2max کشتی گیران وجود دارد (94/0 = r ). در حالی که بین آزمون کانکانی و روش گاز آنالیزر همبستگی بالایی مشاهده نشد (29/0=r). با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد که آزمون بروس آزمون مناسبی برای برآورد Vo2max کشتی گیران نخبه کشور است .

هدف تحقیق حاضر بررسی سینما توگرافیکی اصل زنجیره سینتیکی بر روی اجرای مشت است روش اجرای مشت بدین شکل است کهدست ضربه زننده مخالف پایی است که در جلو قرار داده شده است . در این تحقیق دو روش اجرا برای مشت مخالف یا معکوس در نظر گرفته شده بود پرتاب دست به سمت جلو به دنبال شروع چرخش کمر به داخل و شروع حرکت پرتابی دست به سمت جلو پس از شروع چرخش کامل کمر به سمت داخل (با تاخیر زمانی)دو روش اجرای ضربه زیر مجموعه الگوی حرکتی پرتاب ها می باشند که از قوانین مربوط به الگوی حرکتی پرتاب ها (اصل زنجیره سینتیکی) تبعیت می کنتد تفاوت روش اجرای این دو ضربه در زمان بندی درگیری مفاصل و اندام ها در حین اجرااست بدین معنی که در اجرای هر یک از این دو روش زمان درگیر شدن چرخش لگن و تنه نسبت به شروع حرکت دست متفاوت است جهت اجرای ضربه برای این منظور دو روش اجرای مشت به دو گروه 12 نفره که هگی مبتدی بودند به مدت یک ترم آموزش داده شد مدت آموزش 17 جلسه 1/5 ساعته بود و برای هر دو گروه موارد تمرینی یکسان در نظر گرتفه شده بود در پایان دوره آموزشی برای مقایسه این دو روش با یکدیگر پارامتر های سینماتیک از طریق سینماتوگرافی دو بعدی از اجرای آزمودنی ها به عمل آمد که پارامتر های زمان سرعت متوسط و شتاب متوسط به صورت مستقیم و نیرو انرژی جنبشی و توان ضربه به صورت غیر مستقیم از تصاویر ویدیویی محاسبه گردید برای تجزیه و تحلیل اطلاعات و آزمون فرضیه های تحقیق از روش آماری تست T و آلفای 0/05 استفاده شد که تفاوت معنی داری بین پارامتر های اندازه گیری شده به دست نیامد.

هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی سینماتیکی و سینتیکی پرتاب های آزاد موفق و ناموفق بسکتبال با استفاده از اطلاعات به دست آمده از برنامه ی پردازش تصویر و مدل سازی دینامیکی بود. شرکت کنندگان شش نفر از بسکتبالیست های حرفه ای با میانگین سن 09/2 ± 23 سال بودند. برنامه ی پردازش تصویر در MATLAB طراحی شد تا مختصات دو بعدی به دست آمده از تصویر دوربین ها (u & v) را به زوایای بین مفاصل تبدیل کند. زوایای محاسبه شده ی بین مفاصل به عنوان ورودی به مدل دینامیکی داده شد و اطلاعات سینتیکی مانند ضربه ی زاویه ای و بیشینه ی گشتاور به عنوان خروجی به دست آمد. از آزمون ناپارامتریک ویلکاکسون با نرم افزار SPSS نسخه ی 18 برای مقایسه ی پرتاب های موفق و ناموفق در سطح 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد در پرتاب های موفق، مفصل مچ دست (046/0 p ≤) دارای فلکشن بیشتر و مفصل آرنج (028/0 p ≤) دارای فلکشن کمتر نسبت به پرتاب های ناموفق است. سرعت زاویه ای هر سه مفصل در لحظه ی رهایی در پرتاب های موفق بیشتر از پرتاب های ناموفق بود، اما در سرعت زاویه ای مچ دست و آرنج اختلافات، معنی دار شد. در بررسی ضربه ی زاویه ای اختلاف معنی داری بین پرتاب موفق و ناموفق وجود نداشت، اما در پرتاب های موفق، بیشینه ی گشتاور مفصل مچ دست بیشتر از پرتاب های ناموفق بود (046/0 p ≤). در یک نگاه کلی، به نظر می رسد افزایش در سرعت زاویه ای مفصل مچ دست که ناشی از گشتاور بیشتر در این مفصل می باشد، در موفقیت پرتاب های آزاد تأثیر داشته است.

تحقیق حاضر به منظور مقایسه میزان شادکامی دانشجویان ورزشکار دختر و پسر دانشگاه تهران انجام شده است . بدین منظور 282 دانشجوی ورزشکار دختر و پسر دانشگاه تهران انتخاب شدند و به منظور بررسی میزان شادکامی آنها از پرسشنامه شادکامی آکسفورد که روایی آن در داخل کشور مشخص شده ، استفاده شد. پس از توزیع و جمع آوری پرسشنامه مذکور در بین افراد مورد مطالعه و استخراج نتایج ، تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که دانشجویان ورزشکار دختر نسبت به دانشجویان ورزشکار پسر از سلامت روانی ، خلق مثبت ، کارامدی و رضایت از زندگی بیشتری برخوردارند. هر چند در مورد شاخص عزت نفس این دو گروه در یک سطح قرار داشتند ، اما به طور کلی دانشجویان دختر ورزشکار از میزان شادکامی بیشتری برخوردار بودند.

هدف از انجام این تحقیق، مقایسه کینماتیکی مرکز ثقل بدن در حین اجرای شوت جفت موفق و ناموفق بسکتبال در دو مسافت الف (25/4 متر، خط پرتاب آزاد، 2 امتیازی) و مسافت ب (25/6 متر، خط پرتاب3 امتیازی) بود. 6 نفر از بهترین شوتیست های مرد حاضر در سوپر لیگ بسکتبال باشگاههای کشور با میانگین سنی (04/3±33/23 سال)، قد (21/2±67/189 سانتی متر)، وزن (58/5±84 کیلوگرم)، سابقه بازی (5/2±10 سال) که همگی راست دست بودند، در دو پست گارد راس و فوروارد بازی می کردند و سابقه عضویت در تیمهای ملی را نیز دارا بودند، در این تحقیق شرکت نمودند. پس از تکمیل فرم رضایتنامه توسط بازیکنان، با نصب مارکر بر روی نقطه %57 بدن از شوت جفت موفق و ناموفق در دو مسافت 25/4 متر (خط پرتاب آزاد) و 25/6 متر (خط پرتاب3 امتیازی) با استفاده از دو دوربین کداک فیلمبرداری گردید. اطلاعات بدست آمده توسط نرم افزارتری دی اس مکس8، تجزیه و تحلیل شد. مقایسه میانگین پارامترهای کینماتیکی مرکز جرم بدن در دو شوت جفت موفق و ناموفق با استفاده از نرم افزار spss و به کار گیری روش آماری ویلکاکسونp<0/05) ) انجام شد. میانگین ارتفاع ماکزیمم مرکز جرم در شوت موفق 25/4 متری (s4 ) 10 سانتی متر بیشتر از شوت ناموفق (f4 ) و در شوت موفق 25/6 متری (s6 ) 3 سانتی متر بیشتر از شوت ناموفق(f6 ) بود. در (f4 ) و (s4 ) رهایی توپ در 07/0 ثانیه پس از اوج پرش، در (f6 ) 02/0 ثانیه قبل از اوج پرش، در حالی که در (s6 ) رهایی همزمان با اوج پرش اتفاق افتاد. مدت زمان در هوا بودن برای شوت 3 امتیازی بیشتر از شوت 2 امتیازی(25/4 متر) بود. اگرچه در این مسافت توپ در درصد کمتری از ارتفاع پرش نسبت به 2 امتیازی رها شد. این یافته ها با نتایج الیوت(1989) همراستا است. بین هیچ یک از پارامترهای کینماتیکی مرکز جرم بدن در شوت جفت موفق و ناموفق تفاوت معناداری دیده نشد.

در تحقیق حاضر برخی از عوامل سینماتیکی وسینتیکی که در اجرای پرتاب کنندگان برتر کشور مؤثرند،مورد بررسی واندازه گیری قرار گرفتند .10 پرتاب کننده ی برتر کشور که میانگین وانحراف معار سن ،قد ووزن آنها به ترتیب 61/5?1/26 ،055/0?88/1 و89/8?2 /107 بود ودرمسابقات لیگ باشگاه های کشور در سال 1380 شرکت داشتند، به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. اجرای این پرتاب کنندگان با استفاده از دودوربین با شاترهای بالا‹9000› از دو جهت فیلمبرداری شد وارتباط بین متغیرهای مختلف با نتیجه ی اجرا‹برد› به وسیله ی تجزیه وتحلیل ویدئویی وبه کمک مدل های ریاضی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین مسافت پرتاب ومتغیرهای سرعت زاویه ای دوران دوم ، سرعت رهایی ، نیروی گریز از مرکز ، کار انجام شده توسط عضلات ، توان مصرفی عضلات ، گشتاور وارد بر مفصل شانه، مسافت طی شده توسط دیسک در دوران ، شعاع دوران، زاویه ی رهایی وزمان پرواز دیسک ، همبستگی معنی داری وجود دارد.علاوه براین، مشخص شدکه عامل اصلی افزایش برد،نیروی گریز از مرکز استونیروی عضلات صرفاًبرای کنترل دیسک در هنگام دوران به کار می آید.از طرف دیگر ،سرعت زاویه ای در هر مرحله از دوران متفاوت است وزوایای رهایی ، وضعی وحمله ی یک پرتاب کننده باید متناسب با سرعت رهایی اوتغییرکند.

هدف این تحقیق بررسی اثر الگوی ترجیح جانبی چشم و دست، تکلیف و سطح مهارت بر عملکرد بازیکنان تنیس روی میز بود. جامعه آماری این پژوهش بازیکنان تنیس روی میز شهر تهران بودند که بعد از تعیین دست و چشم برتر 48 بازیکن با میانگین سنی (08/3 ±) 85/23 سال انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 4 گروه (همسوی ماهر، دگرسوی ماهر، همسوی مبتدی و دگرسوی مبتدی) قرار گرفتند. پرسشنامه دست برتری آنت با روایی 80 درصد و پایایی 86 درصد و کارت سوراخ دار برای تعیین چشم و دست برتر بازیکنان استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس عاملی ترکیبی نشان داد که اثر متقابل تکلیف و الگوی ترجیح جانبی بر متغیر دقت و الگو معنادار نبود (05/0 P>). همچنین، نتایج نشان داد که اثر متقابل تکلیف و سطح مهارت بر متغیر دقت معنادار نبود (05/0 P>) ولی بر الگو معنادار بود (05/0 P≤). به علاوه، نتایج نشان داد که اثر متقابل تکلیف، الگوی ترجیح جانبی و سطح مهارت بر متغیر دقت و الگو نیز معنادار نبود (05/0 P>). با توجه به نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد الگوی ترجیح جانبی در اجرای مهارت های فورهند و بکهند رشته تنیس روی میز مهم نباشد. می توان گفت که این عامل در سطوح مورد مطالعه تحقیق حاضر اثری نداشت؛ ولی شاید در سطوح بالا با تجربه زیاد اثر داشته باشد و یا با ارزیابی های دقیق تر کینماتیکی اثرات معنی داری دیده شود که نیاز به تحقیقات بیشتر دارد..

هدف ازاین تحقیق ،ارائه ی مدل ریاضی است که بتواند با اندازه گیری آنتروپومتریکی واطلاعات استخراج شده از فیلم ویدئویی اجرای ورزشکاران ،میزان نیروی عضلات، نیروی عکس العمل زمین، کاروتوان مصرف ورزشکار در مراحل جهش ‹تماس یا با زمین «T.D» یا حداکثر فلکشن زانو«MKF» جداشدن از زمین «T.O» پرش طول را محاسبه کند.اندازه گیری آنتروپومتریکی شامل اندازه ی قد،وزن، طول ران ،طول ساق وکف پای ورزشکار است. اندازه گیری های هنگام اجرا عبارت است از:طول دورخیز، زمان دورخیزوطول پرش. اطلاعات استخراج شده از فیلم ویدئویی شامل زمان T.D،زمان پرواز، ارتفاع مرکز ثقل در مرحله ی T.Dو MKFو T.O است. برای محاسبه ی عوامل منتخب ،به محاسبه ی عوامل دیگری مانند سرعت T.D ومؤلفه ی عمودی سرعت T.D ،شتاب T.D، مؤلفه عمودی شتاب T.D،زاویه مرکز ثقل در T.O،سرعت T.O، سرعت T.Oومؤلفه عمودی وافقی سرعت T.O،شتاب T.O ، مؤلفه عمودی شتاب T.O نیاز است. بدین منظور اجرای 8 نفر برتر پرش طول دانشجویان المپیاد سال1379 که به دور نهایی راه یافتند،مورد بررسی ومحاسبه قرارگرفت ودر پایان با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون ،میزان همبستگی عوامل فوق با طول پرش بررسی شد.

هدف از این مطالعه، بررسی برخی از پارامترهای سینتیکی مفاصل پای ضربه و انجام مقایسه بین دو شوت زمینی و هوایی به کمک مدل دینامیکی مناسب بود. بدین منظور از 6 نفر ورزشکار ماهر با میانگین سن: 2/2± 16/25 سال، وزن: 6/6±8/70 کیلوگرم و قد: 5/6±173 سانتی متر، دعوت شد تا به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کنند. به منظور محاسبه ی سینماتیک حرکت، تعداد 5 مارکر به نقاط آناتومیکی پای ضربه متصل و از حرکت شوت زمینی و هوایی ورزشکاران با دو دوربین کاسیو (ZR200) با سرعت نمونه برداری 240 فریم بر ثانیه تصویر گرفته شد. برای انجام تحلیل سینتیکی حرکت، داده های سینماتیکیِ بدست آمده از پردازش تصویر، وارد مدل دینامیکی شد که بوسیله نرم افزار شبیه ساز مکانیکی ساخته شده بود. مدل ساخته شده دارای 4 درجه ی آزادی شامل فلکشن و آبداکشن ران، اکستنشن زانو و پلانتار فلکشن مچ بود. نتایج پژوهش نشان داد که دو شوت زمینی و هوایی در گشتاور ایجاد شده در فلکشن ران و پلانتار فلکشن مچ، با یکدیگر اختلاف معنی دار داشتند. بعلاوه هیچگونه اختلاف معنی داری بین دو شوت در گشتاور آبداکشن ران و اکستنشن زانو مشاهده نشد. در نهایت باید گفت وجود یک ترتیبِ توالی وار در بروز گشتاور مفاصل، عاملِ انجام یک شوت هماهنگ و پر قدرت است.