زانوی پرانتزی

هدف از انجام این پژوهش، بررسی ارتباط راستای اندام تحتانی با آسیب لیگامان و مینیسک مفصل زانو در کشتی گیران آزادکار نخبه است. تحقق حاضر از نوع تحقیقات توصیفی – همبستگی بوده و طرح تحقیق به کار رفته روش آماری رگرسیون خطی دو متغیره است. جامعه آماری پژوهش را کلیه ورزشکاران کشتی گیر آزادکار ملی پوش کشور با سابقه ورزشی بیش از 5 سال که از ناحیه مفصل زانو دچار آسیب لیگامانی و یا مینیسک مفصل زانو شده بودند، تشکیل می دادند. نمونه های تحقیق را 75 نفر از کشتی گیران آزادکار آسیب دیده با میانگین سن 4/2 ±7/26، وزن 6/4 ±8/71 و قد 3/3 ± 2/179 که در ناحیه مفصل زانو دچار آسیب پارگی در یکی از لیگامان های جانبی داخلی، جانبی خارجی، متقاطع قدامی، متقاطع خلفی، مینیسک داخلی یا مینیسک خارجی بودند، تشکیل می دادند. در این پژوهش از گونیامتر یونیورسال با دقت 1/0 درجه ساخت شرکت LTD کشور ژاپن، برای اندازه گیری زاویه Q و از کولیس صنعتی تغییر شکل یافته با دقت 1/1 ساخت شرکت LTD کشور ژاپن برای ارزیابی ناهنجاری های زانوی پرانتزی و زانوی ضربدری استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده مشخص شد که انحراف راستای اندام تحتانی یعنی کاهش و یا افزایش زاویه Q که به صورت زانوی پرانتزی و زانوی ضربدری در بین ورزشکاران کشتی گیر آزادکار نمایان می شود، از جمله عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامان مفصل زانو است. نتایج توصیفی تحقیق حاضر درصد فراوانی ناهنجاری های ناحیه مفصل زانو در اندام تحتانی را برای زانوی پرانتزی 46 درصد، زانوی ضربدری 19 درصد و فراوانی آسیب های لیگامانی زانو را 38 ، 26، 19 و 17 درصد به ترتیب برای هر یک از آسیب های ACL، MCL، PCL و LCL و 07/65 درصد برای آسیب مینیسک داخلی و 93/34 درصد برای آسیب مینیسک خارجی گزارش می کند. اما نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری داده ها رابطه معنی داری را بین آسیب های مینیسک داخلی و خارجی با تغییرات زاویه Q گزارش نمی کند.

ساختار اسکلتی ورزشکاران به دلیل اجرای تمرینهای بدنی سخت و اجرای الگوهای حرکتی اختصاصی و مستمر، می تواند دچار انواع تغییر شکل شود (10). همچنین، به نظر می رسد که سایر عاملهای فردی می توانند در این تغییر شکلها موثر باشند. در این پژوهش، راستای طبیعی زانوها و ارتباط آن با سن، وزن و سابقه وزشی در ورزشکاران چهار رشته ورزشی بررسی شده است. نمونه های این پژوهش را 100 مرد با میانگین سن20.66 ± 4.37سال و میانگین سابقه ورزشی 3.81 ± 2.77 سال تشکیل دادند. آزمودنیها شامل 20 فوتبالیست ، 20 والیبالیست ، 20 شناگر قورباغه، 20 تکواندوکار و 20 غیرورزشکار بودند. جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه و معاینه صورت گرفت. ناهنجاریهای زانوی پرانتزی و ضربدری، به وسیله کولیس صنعتی تغییر شکل یافته با دقت 1.10 میلی متر، زاویه Q با روش ترسیم استاندارد و به وسیله گونیامتر یونیورسال با دقت یک درجه در وضعیت های استاندارد اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون،ANOVA و آزمون تعقیبی شفه در سطح £0.05 P استفاده شد. در پژوهش حاضر، تفاوت معناداری میان رشته های ورزشی از نظر ابتلا به زانوی پرانتزی، ضربدری و میزان زاویه Q مشاهده شد (P £0.05 ). بین سن، وزن و سابقه ورزشی باراستای طبیعی زانوها ارتباط معناداری مشاهده نشد (P>0.05). با توجه به نتایج، لزوم توجه بر اصلاح ناهنجاریهای زانو و تمرینهای مناسب برای رفع یا اصلاح این ناهنجاریها با کمک مربیان و ورزشکاران ضروری به نظر می رسد.

مفصل زانو با ساختار پیچیده خود، ناهنجاری های مختلفی دارد. زانوی پرانتزی یکی از آن ناهنجاری هاست که 73 درصد از بازیکنان فوتبال به آن مبتلا هستند. این مطالعه به منظور بررسی تأثیر زانوی پرانتزی بر اجرای تکنیک شوت فوتبال در پسران فوتبالیست نوجوان انجام شد. این مطالعه از نوع علّی پس از وقوع به صورت مقایسه ای و میدانی بود و بر روی 13 فوتبالیست دارای زانوی پرانتزی و 13 فوتبالیست دارای زانوی طبیعی نوجوان که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده بودند، انجام شد. برای ارزیابی وضعیت ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس اندازه گیری و ثبت شد. جهت ارزیابی مهارت شوت روی پای فوتبال از آزمون استاندارد شده فدراسیون فوتبال انگلستان استفاده شد. برای ارزیابی آماری از روش آزمون تی مستقل در سطح معناداری 95 درصد استفاده شد. یافته های مطالعه نشان داد گروه دارای زانوی پرانتزی عملکرد بهتری نسبت به گروه دارای زانوی طبیعی دارند (05 /0≥P) . میانگین امتیاز کسب شده در گروه دارای زانوی پرانتزی 50 /2±53 /16 و میانگین امتیاز کسب شده در گروه دارای زانوی طبیعی 40 /3±30 /12 بود. نتایج این تحقیق نشان داد که داشتن زانوی پرانتزی نه تنها اختلالی در اجرای مهارت شوت روی پا ایجاد نمی کند بلکه باعث بهبود اجرای مهارت شوت در مقایسه با گروه دارای زانوی طبیعی شده است.

هدف مطالعه حاضر مقایسه ی الکترومایوگرافی عضلات ساق پا، حداکثر نیروهای عمودی عکس العمل زمین در حرکت فرود تک پای مردان دارای زانوی پرانتزی و نرمال می باشد. 26 نفر از میان دانشجویان مرد رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، شامل 13 نفر دارای زانوی پرانتزی و 13 نفر دارای زانوی نرمال در این مطالعه شرکت کردند. فعالیت الکترومایوگرافی برخی از عضلات ساق پا همزمان با داده های نیروهای عکس العمل زمین اندازه گیری گردید. ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس اندازه گیری و ثبت شد. آزمودنی ها حرکت فرود تک پا را از ارتفاع 30 سانتی متر روی صفحه نیرو انجام دادند. حرکت فرود به دو مرحله تقسیم گردید: 100 میلی ثانیه قبل از تماس آغازین پا با زمین و 100 میلی ثانیه بعد از تماس پا با زمین)مرحله جذب نیرو(. تجزیه و تحلیل داده هابا استفاده ازنرم افزار16SPSS و آزمون آماریt مستقل انجام شد(05 /0P). نتایج تحقیق نشان دادند که در مرحله قبل از فرود در فعالیت عضلات نعلی، دوقلوی داخلی و درشت نی قدامی بین دو گروه اختلاف معنادار نبود (به ترتیب (76 /0P)، (09 /0P) و (77 /0P)). در مرحله جذب نیرو در فعالیت عضلات نعلی و درشت نی قدامی اختلاف معناداری نشان داده نشد (به ترتیب (68 /0P) و (92 /0P))، اما اختلاف فعالیت عضله دوقلوی داخلی بین دو گروه معنادار بود (04 /0P). اختلاف معناداری در حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در هنگام برخورد پنجه نشان داده نشد (22 /0P)، اما اختلاف حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین هنگام برخورد پاشنه (003 /0P) بین دو گروه معنادار بود. نتایج این مطالعه نشان داد که افراد دارای زانوی پرانتزی در مقایسه با افراد نرمال در مرحله جذب نیرو هنگام فرود میزان فعالیت کمتری را در عضله دوقلوی داخلی از خود نشان دادند که ممکن است به سبب آن نیروهای بیشتری به مفاصل اندام تحتانی آنها وارد شود. این موضوع ممکن است در طولانی مدت سبب آسیب دیدگی و بروز بیماری های تخریب مفصلی شود.

هدف این تحقیق تعیین اثر هشت هفته تمرین اصلاحی بر الگوی توزیع فشار کف پایی نوجوانان دچار زانوی پرانتزی بود. ۱۲ پسر ۱۳ تا ۱۷ ساله دچار دفورمیتی زانوی پرانتزی به عنوان گروه تجربی و ۱۲ نفر بدون دفورمیتی به عنوان گروه شاهد در این تحقیق شرکت کردند. از دستگاه اندازه گیری فشار کف پایی برای اندازه گیری پارامترهای کف پایی حین فاز استانس راه رفتن استفاده شد. گروه دچار زانوی پرانتزی هشت هفته تمرین اصلاحی انجام دادند. در ابتدا و انتهای دوره پیش آزمون و پس آزمون گرفته شد. اطلاعات جمع آوری شده گروه ها از طریق روش های آماری t مستقل و همبسته در سطح معناداری ۰۵/۰ تجزیه و تحلیل شد. نتایج پیش آزمون نشان داد که افراد دچار زانوی پرانتزی در ناحیه انگشتان دوم تا پنجم، حداکثر فشار بیشتری را نسبت به افراد گروه شاهد تجربه می کنند (۰۱۸/۰=P). مرکز فشار پا در جهت جانب داخلی-خارجی این افراد در زیر فاز تماس پاشنه با زمین بیشتر سوپی نیت است (۰۴۹/۰=P). تمرینات اصلاحی موجب کاهش حداکثر فشار در ناحیه انگشتان دوم تا پنجم در گروه تجربی شد (۰۲۲/۰=P)، اما تغییر معناداری در مقادیر مرکز فشار پا در جهت جانب داخلی-خارجی مشاهده نشد (۰۵/۰˃P). با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که حرکات اصلاحی موجب بهبود الگوی توزیع فشار افراد دچار زانوی پرانتزی و بهبود الگوی راه رفتن می شود.

هدف این تحقیق، مقایسه فعالیت عضلات دوقلوی داخلی، نعلی و حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در حرکت فرود تک پای مردان دارای زانوی پرانتزی و نرمال از ارتفاعات مختلف بود.22 دانشجوی مرد سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، شامل 10 نفر دارای زانوی پرانتزی و 12 نفر دارای زانوی نرمال در این تحقیق شرکت کردند. ناهنجاری زانوی پرانتزی با کولیس و گونیامتر انداز ه گیری شد. آزمودنی ها حرکت فرود تک پا را از سه ارتفاع 20، 40 و 60 سانتی متر روی صفحه نیرو انجام دادند. حرکت فرود به دو مرحله تقسیم شد:100 میلی ثانیه قبل از تماس آغازین پا با زمین و 100 میلی ثانیه بعد از تماس پا با زمین (مرحله جذب نیرو). برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار Matlab نسخهR2009a،spss نسخه21 و آزمون تحلیل واریانس دوطرفه استفاده شد (05/0P£). تفاوت معناداری در حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین هنگام برخورد پنجه در سه ارتفاع بین دو گروه مشاهده نشد (05/0<P)، اما تفاوت حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین هنگام برخورد پاشنه بین دو گروه معنادار بود (05/0>P). تفاوت معناداری در فعالیت عضله دوقلوی داخلی و نعلی قبل از فرود بین دو گروه مشاهده نشد، اما در مرحله جذب نیرو تفاوت معناداری در فعالیت عضله دوقلوی داخلی بین دو گروه به دست آمد (05/0>P) و عضله نعلی تفاوت معناداری نشان نداد (05/0<P). همچنین هر کدام از متغیرهای مورد نظر در ارتفاع های مختلف باهم تفاوت معناداری داشتند (05/0>P). افزایش حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین و کاهش فعالیت عضلات ساق پا (به ویژه دوقلوی داخلی) در افراد دارای زانوی پرانتزی، احتمالاً در طولانی مدت سبب آسیب دیدگی و بروز بیماری های تخریب مفصلی شود.

با توجه به نقش کلیدی تعادل در فعالیت های روزانه و ورزشی، هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر خستگی ناشی از فعالیت وامانده ساز بر تعادل پویا و زمان بازیافت تعادل مردان فعال دارای زانوی پرانتزی و طبیعی بود. 40 دانشجوی مرد فعال سالم، شامل 20 نفر دارای زانوی پرانتزی و 20 نفر دارای زانوی طبیعی در این تحقیق نیمه تجربی شرکت کردند. ناهنجاری زانوی پرانتزی با کولیس و گونیامتر انداز ه گیری شد. از آزمون آستراند برای ایجاد خستگی استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تحلیل واریانس مرکب درون- برون گروهی، t مستقل و t زوجی استفاده شد. نتایج حاصل از میانگین شاخص ثبات پویا از طریق آزمون t زوجی نشان داد که این شاخص در هر دو گروه در مقایسه پیش آزمون و پس آزمون افزایش معنا داری داشت (00/0= P). اما آزمون t مستقل نشان داد که میانگین این تغییرات در دو گروه تفاوت معنا داری نداشت (56/0= P). همچنین شاخص ثبات پویا در دو گروه 10 دقیقه پس از خستگی به طور کامل بازیافت شد. جابه جایی خط جاذبه به طرف داخل در افراد زانو پرانتزی می تواند موجب افزایش نوسانات پوسچر طرفی شود و از آنجا که ناهنجاری زانوی پرانتزی موجب چرخش داخلی ساق پا و تبدیل آن به پرونیشن مفصل ساب تالار در وضعیت تحمل وزن می شود، این تغییر در ساختارهای پا می تواند موجب تغییر عملکرد پا برای کنترل تعادل شود.

در طول مراحل رشد حرکتی، مهارت های ینیادی جابجایی تاثیربسزایی در تقویت رشد حرکتی در طول عمر خواهند داشت چرا که با ایجاد امکان برای واکاوی بیشتر محیط موجبات رشد بهتر را مهیا می کند. هدف از تحقیق حاضر مقایسه مهارت های بنیادی جابجایی در کودکان 7 سال مبتلا به ناهنجاری های اندام تحتانی با افراد سالم بود. جامعه آماری تحقیق حاضر، دانش آموزان پسر 7 سال دارای ناهنجاری های اندام تحتانی ساکن شهر قزوین بودند. پس از تهیه لیست مدارس، چند مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شدند. سپس در یک غربالگری اولیه تعداد 96 کودک دارای ناهنجاری اندام تحتانی (کف پای صاف، زانوی ضربدری و پرانتزی) از میان جامعه آماری شناسایی شدند. در این تحقیق برای ارزیابی راستای زانو و اندازه گیری زانوی ضربدری و پرانتزی از کولیس با دقت 1/1 میلی متر استفاده شد. برای ارزیابی قوس کف پا از روش CSI استفاده شد. مهارت های حرکتی جابجایی آزمودنی ها به وسیله آزمون مهارت های حرکتی درشت اُلریخ ویرایش دوم بررسی و مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان داد، تفاوت معنی داری در اجرای مهارت های بنیادی بین گروه کف پای صاف و زانوی پرانتزی جابجایی با گروه کنترل اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0<P). در صورتی که اختلاف معنی داری در گروه زانوی ضربدری با گروه کنترل در اجرای مهارت های بنیادی جابجایی یافت شد (05/0 >p). نتایج حاصله نشان داد که انحراف ایجاد شده در ناهنجاری زانوی ضربدری علاوه بر ایجاد اختلال در راستای اندام تحتانی، می تواند بر عملکرد کودکان در مهارت های جابجایی تأثیر منفی بگذارد.

هدف:از این مطالعه مقایسه نمرات آزمونهای عملکردی تارارا در مردان فعال با و بدون ناهنجاریهای زانوی ضربدری و پرانتزی بود. روش ها:60 مرد فعال 18 تا 25 سال با و بدون ناهنجاریهای ضربدری و پرانتزی (هر گروه 20 نفر، ارزیابی بوسیله کولیس) به صورت هدفمند انتخاب و در این مطالعه شرکت کردند. سپس آزمودنیها به اجرای آزمونهای عملکردی 16 مرحله ای تارارا پرداختند. داده ها با استفاده از روشهای آمار توصیفی و آزمون ANOVA تجزیه و تحلیل شد نتایج:نتایج نشان داد بین سه گروه، فقط در اجرای 7 آزمون، تفاوت معناداری وجود دارد و گروه ضربدری در اجرای این 7 آزمون ضعیف تر از دو گروه دیگر بودند. همچنین در اجرای آزمونهای تارارا بین افراد با و بدون ناهنجاری پرانتزی تفاوت معناداری یافت نشد که این امر نشان می دهد این ناهنجاری خود در اجرای برخی آزمونها برتری محسوب می شود. بحث:با افزایش بدراستایی ها و ناهنجاری های وضعیتی زانو در میان ورزشکاران، اهمیت تاثیر این ناهنجاری ها بر عملکرد ورزشی جایگاه ویژه خود را بیش از پیش نمایان تر می سازد. با توجه به نتایج باید توجه بیشتری از سوی مربیان به ناهنجاری زانوی ضربدری در رابطه با در نظر گرفتن اقداماتی جهت برطرف نمودن آن شود.

زمینه و هدف: انحراف در راستای مطلوب مفصل زانو موجب تغییر در چگونگی توزیع وزن و در نتیجه کاهش کارایی مکانیکی آن می شود (1و2). آگاهی از میزان تغییرات بیومکانیکی حاصل از این ناهنجاری ها به هنگام خستگی گام مهمی در جهت پیشگیری از بروز آسیب های بعدی می باشد لذا هدف از  این تحقیق، بررسی اثر خستگی بر حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در حرکت فرود تک پای زنان دارای زانوی پرانتزی، ضربدری و نرمال بود. مواد و روش ها: 40 دانشجوی زن سالم رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی، دارای زانوی پرانتزی(14نفر)، زانوی ضربدری (14نفر) و زانوی نرمال(12نفر) در این تحقیق شرکت کردند. از کولیس برای ارزیابی راستای زانوی استفاده شد و آزمودنی ها در سه گروه (زانو پرانتزی، ضربدری و نرمال) قرار گرفتند. سپس آزمودنی ها فرود تک پا را از 50 درصد حداکثر پرش سارجنت بر روی صفحه نیرو انجام دادند. پس از اجرای پروتکل خستگی، تکلیف پرش_فرود دوباره اندازه گیری و ثبت شد. برای مقایسه درون گروهی، آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها : مقدار حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در زنان با راستاهای متفاوت زانو (p=0/314) معنادار نبوده و همچنین خستگی (p=0/479) بر مقدار این مولفه تفاوت معناداری نداشته است. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد خستگی (مطابق پروتکل این تحقیق) نتوانست میزان نیروی عمودی عکس العمل زمین در افراد با راستاهای مختلف زانو را دست خوش تغییر سازد که ضرورت انجام مطالعات بیشتر با پروتکل های مختلف خستگی را روشن می سازد.

ازآنجاکه زانوی پرانتزی یکی از عارضه های اندام تحتانی است، اصلاح نکردن آن به ایجاد ناهنجاری های ثانویه در بزرگ سالی می انجامد. هدف این پژوهش، بررسی اثر برنامه تمرینی اصلاحی بر مؤلفه های نیروی واکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد طی مرحله استقرار راه رفتن بود. به این منظور، 17 کودک مبتلا به اختلال زانوی پرانتزی داوطلب مشارکت در این پژوهش شدند (سن: 1/68 ± 11/71 سال؛ قد: 0/09 ± 1/40 متر؛ جرم؛ 11/47 ± 35/14 کیلوگرم، و شاخص توده بدن: 3/61 ± 17/49 کیلوگرم بر متر مربع) . اطلاعات نیروی واکنش زمین به وسیله صفحه نیروی کیستلر طی پیش و پس آزمون اندازه گیری شد. تمرین های اصلاحی طی شانزده هفته برای آزمودنی ها اجرا شد. مقدار زمان رسیدن پای برتر به اوج در مؤلفه نیروی واکنش زمین در راستای داخلی-خارجی، در لحظه تماس پاشنه، حدود 61/90 درصد کاهش نشان داد ( 0 / 011 = p ) . همچنین، مقادیر زمان رسیدن به اوج نیروی عمودی واکنش زمین در میانه مرحله استقرار، تمایل به افزایش معناداری را در حدود 11/47 درصد طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون نشان داد ( 0 / 063 = p ) . مقادیر اوج مؤلفه های نیروی واکنش زمین، میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد بین پیش و پس آزمون اختلاف معنی داری نداشت. یا فته ها نشان داد که تمرین های اصلاحی به کار رفته در پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفه های زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنش زمین داشته است، اما اثر معنی داری بر مؤلفه های میزان بارگذاری، ضربه و گشتاور آزاد نشان نداده است. تمرین های اصلاحی پژوهش حاضر بیشترین اثر را بر مؤلفه های زمان رسیدن به اوج نیروهای واکنش زمین و بهبود آنها داشته است. از سوی دیگر، این تمرین ها بر مقادیر بارگذاری عمودی و ضربه و گشتاور آزاد اثر معناداری نداشته اند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر کفی کفش با شیب خارجی متفاوت بر ایمپالس و گشتاور اداکشن خارجی زانو در افراد دارای زانوی پرانتزی انجام شد. شاخص های کینتیکی و کینماتیکی مفصل زانو حین دویدن با پای برهنه، کفش بدون کفی، کفش همراه کفی با شیب خارجی صفر، 5 و 10 درجه با روش داینامیک معکوس محاسبه شد. براساس نتایج، اختلاف معناداری بین کفی های کفش در میزان اوج گشتاور و ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو مشاهده شد، به طوری که کفی های با شیب خارجی 5 و 10 درجه، باعث کاهش معنادار اوج گشتاور و ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو در مقایسه با شرایط پای برهنه، کفش بدون کفی و کفش همراه کفی با شیب صفر درجه شدند بر این اساس، می توان کفی های با شیب خارجی را به عنوان راهکاری مؤثر و غیرتهاجمی با هدف پیشگیری از اختلالات اسکلتی عضلانی از جمله استئوآرتریت مرتبط با ناهمراستایی زانوی پرانتزی در افراد مبتلا پیشنهاد نمود.

زمینه و هدف: در سال های اخیر استفاده از تمرینات تراباند به دلیل هزینه پایین، نیاز به فضای کم و ایمن بودن، در توانبخشی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر 12 هفته تمرین تراباند بر وضعیت زانو، زاویه Q و تعادل ایستا و پویای دانش آموزان مبتلا به پای پرانتزی بود. روش تحقیق: 30 دانش آموز دختر دوره متوسطه اول مبتلا به زاتوی پرانتزی به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری تجربی (سن 1/6±14/01 سال، قد 0/12±1/57 متر و وزن 9/7±50/3 کیلوگرم) و کنترل (سن 1/6±14/06 سال، قد 0/18±1/56 متر و وزن 11/3±50/03 کیلوگرم) وارد مطالعه شدند. فاصله بین زانو ها، زاویه Q، تعادل ایستا و تعادل پویای آزمودنی ها به ترتیب توسط کولیس، گونیامتر، آزمون لک لک و آزمون Y اندازه گیری شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 12 هفته، هفته ای 3 جلسه و در هر جلسه 60 دقیقه به تمرین پرداختند. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس ترکیبی در بسته آماری SPSS نسخه 22 استفاده شد (0/05>P). یافته ها: پس از دوره تمرینی، کاهش معنی داری در فاصله بین زانو ها (0/001=p) و افزایش معنی داری در زاویه Q (p=0/04)، تعادل ایستا (0/001=p) و تعادل پویا در جهت قدامی (0/001=p)، خلفی داخلی (0/002=p) و خلفی خارجی (0/003=p) دیده شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل می توان اذعان نمود که تمرینات تراباند مربوط به پروتکل تمرینی ارائه شده در تحقیق حاضر بر بهبود زانوی پرانتزی، زاویه Q و تعادل دانش آموزان مبتلا به زانوی پرانتزی مؤثر بوده است.

زانوی پرانتزی و ضربدری شایع ترین تغییر شکل های پاسچرال مفصل زانو می باشند. به منظور اندازه گیری این ناهنجاری ها، از زاویه کوادریسپس استفاده می شود. روش های اندازه گیری این زاویه به دو دسته تهاجمی و غیرتهاجمی تقسیم می گردد. هدف از این مطالعه بررسی پایایی درون/ بین آزمونگر روش غیرتهاجمی آنالیز لندمارک های بدن برای اندازه گیری زاویه کوادریسپس می باشد. هفده آزمودنی مرد (سن: 7/1 ± 40/23 سال، قد: 41/6 ± 32/176 سانتی-متر، وزن: 6/14 ± 25/72 کیلوگرم و شاخص توده بدنی: 38/1 ± 33/22 کیلوگرم بر مترمربع) در این تحقیق شرکت نمودند. سیستم آنالیزور لندمارک های بدنی از یک قلم (فرستنده) و دوربین (گیرنده) که هر دو مجهز به سنسور IR هستند تشکیل شده است. موقعیت های آنتروپومتریک خار خاصره ای قدامی فوقانی، اپی کندیل داخلی و خارجی فمور، برجستگی درشت نئی و قوزک داخلی و خارجی مچ پا برای تشخیص و محاسبه وضعیت زاویه کوادریسپس مورد استفاده قرار گرفت. برای تشخیص پایایی درون و بین گروهی از مدل دو طرفه ی مختلط ضریب همبستگی درون گروهی بر روی توافق مطلق برای پیدا کردن میزان اعتبار درون/ بین آزمونگرها استفاده شد. نتایج نشان داد که پایایی درون آزمونگر برای تکنسین اول 0.83؛ تکنسین دوم 0.81 و تکنسین سوم 0.8 می باشد. علاوه براین، پایایی بین آزمونگر نیز 0.85 به دست آمد. بنابراین می توان چنین نتیجه گرفت که روش آنالیز لندمارک های بدن پایایی مناسب برای استفاده در استخراج ناهنجاری های مفصل زانو دارد. لذا می توان پیشنهاد کرد که در کنار سایر روش های غیرتهاجمی از این سیستم نیز استفاده گردد.