درخت حوزه‌های تخصصی

فعالیت بدنی منظم در تمامی دوران زندگی، بویژه کودکی و نوجوانی حائز اهمیت است و اثرات مفید آن را بر رشد جسمانی، فکری و روانی کودکان و نوجوانان نباید نادیده گرفت. هدف از انجام این تحقیق تعیین اثر شرکت در کلاسهای ورزشی تابستانی بر عوامل آمادگی جسمانی و حرکتی، ترکیب بدنی و خودپنداره بدنی دختران نوجوان بود. بدین منظور، تعداد سه پایگاه تابستانی، از بین پایگاههای شهر تهران انتخاب گردید و تعداد 54 نفر از دانش آموزان این پایگاهها (با سن15/1±3/13سال و وزن83/8±6/47کیلوگرم) که در طول سال فعالیت بدنی منظم نداشته و فقط در کلاسهای تابستانی (والیبال و بسکتبال) شرکت کردند، به روش نمونه در دسترس انتخاب شدند. همچنین، 10 نفر از دانش آموزان این پایگاهها که فقط در فعالیتهای هنری و علمی مشارکت داشتند به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. توان هوازی، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری، چابکی، ترکیب بدنی و خودپنداره بدنی آزمودنیها قبل و بعد از کلاسها مورد ارزیابی قرار گرفت. طول دوره 8 هفته و تعداد جلسات تمرینی و علمی 3 نوبت در هفته بود. برای مقایسه تغییرات بین گروهی و درون گروهی به ترتیب، از آزمون t مستقل و t همبسته در سطح معنی داری 05/0 P< استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که میزان تغییرات حداکثر اکسیژن مصرفی، استقامت عضلانی در هر دو گروه معنی دار (05/0P< ) می باشد. از طرفی، میزان تغییرات انعطاف پذیری و خرده مقیاس عزت نفس، تنها در گروه تجربی معنی دار(05/0P< ) بود. نتایج تحقیق نشان داد که بین میزان تغییرات توان هوازی، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری، چابکی، شاخص توده بدن، خود پنداره بدنی کلی و خرده مقیاسهای خود پنداره بدنی، در گروه گواه و تجربی تفاوت معنی داری (05/0P> )، وجود ندارد. با توجه به نتایج بدست آمده به نظر میرسد که کلاسهای ورزشی تابستانی با چنین الگویی که در این پایگاهها اجرا می گردد، اثری بر عوامل آمادگی جسمانی، حرکتی، ترکیب بدنی و خودپنداره بدنی ندارد و برای ساماندهی این کلاسها باید چاره اندیشی شود.

پژوهش حاضر تاثیر یک دوره دوی هوازی همراه با مصرف اسپیرولینا بر بیشینه اکسیژن مصرفی و عملکرد برخی از شاخص های دستگاه ایمنی مردان تمرین کرده پس از یک جلسه فعالیت بدنی وامانده ساز را مورد مطالعه قرار داده است. در این پژوهش 40 نفر از دانشجویان تمرین کرده به صورت تصادفی در چهار گروه، اسپیرولینا – دوی هوازی، اسپیرولینا، دارونما – دوی هوازی و گواه موردمطالعه قرار گرفتند. به منظور آزمون فرضیه های تحقیق از روش آماری واریانس (ANOVA) یک سویه با در نظر گرفتن سطح معنی داری 005/0= a و آزمون تعقیبی (LSD) استفاده شد. از آزمودنی ها آزمون مرحله اول در حالت ناشتا و استراحت بلافاصله پس از آزمون بیشینه بروس روی نوارگردان تا رسیدن به واماندگی کامل نمونه خونی گرفته شد و مقدار Vo2max آنها از طریق آزمون مذکور تعیین شد. آزمودنی های گروه های اسپیرولینا – دوی هوازی ودارونما – دوی هوازی به مدت شش هفته روزی سه عدد قرص 500 میلی گرمی اسپیرولینا و 500 میلی گرمی دارونما مصرف نمودند و هفته ای سه بار به مدت 30 دقیقه در آستانه تحریک هوازی دویدند. گروه های اسپیرولینا و دارونما نیز به روش فوق قرص اسپیرولینا و دارونما در مدت شش هفته مصرف نمودند. سپس مجدداً همان آزمون مرحله اول را به عنوان آزمون مرحله دوم انجام دادند. نمونه های خونی برای اندازه گیری تعداد CD4+ ، CD8+ ، NK و نسبت CD4+ بهCD8+ در چهار نوبت پیش و پس آزمون مرحله یک و دو گرفته شد. تجزیه وتحلیل یافته ها نشان داد که: دوی هوازی و مکمل اسپیرولینا هر یک به تنهایی باعث افزایش Vo2max می شوند، دوی هوازی و مصرف اسپیرولینا باعث افزایش بیشتر Vo2max نسبت به سایر گروه ها می شود (05/0P< )، CD4+ و هموگلوبین گروه اسپیرولینا - دوی هوازی تفاوت معنی داری با سایر گروه ها داشت (002/0 = P )، CD4+ گروه ها با هم اختلاف معنی داری نداشتند، NK تمام گروه ها افزایش داشت، نسبت CD4+ به CD8+ گروه ها با هم اختلاف معنی داری داشت (002/0=P )، نسبت CD4+ به CD8+ در گروه اسپیرولینا – دوی هوازی کمتر از گروه اسپیرولینا و دارونما بود. در مجموع می توان نتیجه گرفت که احتمالاً مکمل اسپیرولینا و دوی هوازی باعث افزایش Vo2max و بهبود شاخص های ایمنی می شود.

هدف این پژوهش تبیین نقش رسانه های جمعی در نهادینه کردن ورزش همگانی در کشور است. پیش فرض اساسی در پرداختن به این مقوله، نقش رسانه های جمعی به عنوان منبع غالب شکل گیری واقعیت های اجتماعی است که مهم ترین ویژگی یک عمل نهادی شده است. با استفاده از روش تحقیق پیمایشی و به کارگیری پرسشنامه ای که روایی آن مورد تایید قرار گرفته و پایایی آن 83 درصد برآورد شده بود، به بررسی موضوع در نمونه 340 نفری از شهروندان مناطق 22 گانه تهران که هفته ای حداقل یک بار در ایستگاه های ورزش همگانی حضور می یابند، پرداخته شد. روش نمونه گیری در مرحله اول به صورت خوشه ای و در مرحله دوم تصادفی بود. به منظور آزمون فرضیه ها از آزمون های همبستگی رتبه ای اسپیرمن و تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج پژوهش حاکی از اثر معنی دار رسانه ها بر نهادینه شدن ورزش همگانی (37 درصد) است. به عبارتی 37 درصد تغییرات در نهادینه شدن ورزش همگانی در کشور مربوط به رسانه هاست و 63 درصد بقیه به عوامل دیگر مربوط می شود.

هدف تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین های هوازی بر شاخص های التهابی خطر بیماری قلبی عروقی در مردان چاق است. به همین منظور 24 نفر (16 مرد چاق و 8 مرد لاغر) با دامنه سنی 48 – 35 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. مردان چاق به صورت تصادفی در دو گروه تمرین هوازی و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه سوم هم مردان لاغر بودند. از همه آزمودنی ها در حالت ناشتایی خونگیری (5 سی سی) به عمل آمد. گروه آزمایش 13 هفته هر هفته 3 جلسه تمرین های هوازی داشتند. برنامه تمرین های هوازی شامل دویدن در سالن با شدت 85 – 75 درصد حداکثر ضربان قلب بود. نتایج نشان داد تمرین های هوازی سبب کاهش معنی دار WBC و CRP در مردان چاق می شود (05/0 = ?). همچنین مشخص شد در حالت پایه غلظت های سرمی WBC و CRP در مردان چاق به طور معنی داری بیشتر از مردان لاغر است. می توان گفت انجام تمرین های هوازی سبب کاهش شاخص های التهابی و احتمالاٌ کاهش خطر حوادث قلبی عروقی بعدی در مردان چاق می شود.

تاکنون بر اساس فرضیات کندال و همکارانش، عقیده بر آن بوده است که ضعف عضلات شکم و باز کننده مفصل ران، سبب چرخش قدامی لگن و افزایش میزان قوس کمری می شود. اما برخی از تحقیقات اخیر صحت این فرضیه را مورد سئوال قرار داده اند(8،7،6،5،4،3،2). هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط قدرت عضلات شکم و باز کننده مفصل ران با میزان قوس کمر بود. آزمودنی های تحقیق، 90 مرد سالم غیر ورزشکار با میانگین سن79/1± 9/21 سال، وزن54/10 ± 44/70 کیلوگرم و قد07/6 ± 86/176 سانتی متر بودند. میزان قوس کمر، قدرت عضلات شکم و قدرت عضلات باز کننده مفصل ران، به ترتیب به وسیله خط کش منعطف، آزمون پائین آوردن مستقیم پاها و دینامومتر دیجیتال اندازه گیری شد. یافته های تحقیق با استفاده از روشهای آمار توصیفی و همبستگی میان متغیرها، تجزیه و تحلیل گردید. نتایج، رابطه معنی داری میان قدرت عضلات شکم با میزان قوس کمر(11/0 r= ) و قدرت عضلات بازکننده پای راست(11/0 r= ) و چپ(11/0 r= ) با میزان قوس کمر را نشان ندادند. بر اساس یافته های این تحقیق، به نظر نمی رسد که ضعف و یا قدرت عضلات شکم و باز کننده مفصل ران به صورت مطلق و بدون توجه به تعادل عضلانی موجود در ناحیه کمری- لگنی بتواند در تغییرات میزان قوس کمر موثر باشد. به بیان دیگر، باید عملکرد سایر عضلات ناحیه کمری- لگنی را نیز مورد توجه قرار داد و صرفا با توجه به میزان ضعف و یا قدرت برخی از عضلات این ناحیه، در مورد تجویز حرکات اصلاحی تصمیم گیری نشود.

پیچ خوردگی مچ پا شایع ترین آسیب ورزشی بوده و عوارض دراز مدت پس از آسیب اولیه منجر به دور ماندن ورزشکار از میادین به مدت طولانی تر شده و عملکرد ورزشکار را با مشکل رو برو می کند. هدف از انجام این تحقیق بررسی قدرت عضلات اورتور و اینورتور در بیماران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و تاثیر تمرینات قدرتی به عنوان یک مداخله درمانی بود. 24 نفر از بازیکنان فوتبال در این تحقیق شرکت داشتند که به دو گروه سالم و مبتلا تقسیم گردیدند. پس از انجام معاینات بالینی، حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن اسنتریک و کانسنتریک حرکات اورژن و اینورژن مچ پا توسط نیروسنج ایزوکینتیک اندازه گیری شد. به دنبال اجرای برنامه تمرین شش هفته ای از گروه مبتلا در شرایط مشابه پس آزمون گرفته شد. سرعت ارزیابی ایزوکینتیک در این تحقیق 60 و 120 درجه بر ثانیه انتخاب گردید. به منظور تحلیل داده های خام از آزمون t استیودنت مستقل جهت مقایسه مقادیر حداکثر گشتاور بین دو گروه و آزمون t استیودنت زوج برای بررسی تاثیر تمرین در گروه بیمار استفاده گردید. نتایج اختلاف معنی داری را بین حداکثر گشتاور اسنتریک عضلات اورتور به وزن بدن در افراد مبتلا نسبت به گروه سالم با دو سرعت انتخابی آزمون ایزوکینتیک نشان داد. ضمنا اختلاف معنی داری بین حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن کانسنتریک اینورژن و حداکثر گشتاور اسنتریک اورژن بین دو گروه مشاهده نشد. ضمنا، مقدار حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن عضلات اورتور در افراد مبتلا به بی ثباتی پس از اجرای تمرین اختلاف معنی دار داشته و به طوریکه تمرین قدرتی باعث افزایش حداکثر گشتاور گردید. مطالعه حاضر نشان داد که ضعف عضلات اورتور می تواند یکی از عوامل بی ثباتی مزمن مچ پا باشد و تمرینات قدرتی پیش رونده می تواند باعث بهبود نسبت قدرت عضلات اورتور به اینورتور در مچ پای دچار بی ثباتی گردد.

پژوهش حاضر با بهره گیری از چارچوب آمیخته بازاریابی و با در نظر داشتن عناصر چهارگانه آمیخته بازاریابی که ارکان و اساس بازاریابی را در هر صنعتی و از جمله در ورزش تشکیل می دهد و شامل عنصرهای محصول، مکان، ترویج و قیمت می باشد، در راستای بررسی وضعیت لیگ فوتبال حرفه ای ایران صورت گرفته است. در این بررسی از میان عناصر چهارگانه آمیخته بازاریابی سعی در توصیف عنصر محصول (لیگ فوتبال) و نیز مقایسه وضعیت متغیرهای تشکیل دهنده هر یک در بین لیگهای فوتبال ایران، و دو کشور منتخب آسیایی ژاپن و کره جنوبی شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی مدیران باشگاه های شاغل در لیگ های برتر فوتبال ایران، کره جنوبی و ژاپن، بوده که به سؤالات پرسشنامه تهیه شده توسط محققین پاسخ گفته اند. در این مطالعه، با توجه به اینکه سطح اندازه گیری سؤالات پرسشنامه فاصله ای بوده و متغیر مورد بررسی، کمی و پیوسته می باشد، از مدل های آمار پارامتریک و روش تحلیل واریانس چندگانه یکطرفه استفاده شده است. نتایج حاصل از پژوهش حاکی از آنست که از دیدگاه مدیران باشگاههای حاضر در لیگ فوتبال ایران اکثریت متغیرهای مورد بررسی از وضعیت چندان مطلوبی برخوردار نمی باشند، در این میان لیگ ژاپن نسبت به لیگ های ایران و کره جنوبی از وضعیت مناسبتری برخوردار می باشد.

سلامت جسمی و روانی کارکنان مسئله مهمی است که همواره مورد توجه مدیران و روسای سازمان ها بوده است، زیرا از جمله عواملی است که کارآیی افراد را افزایش داده و موجب بهره وری سازمان می گردد. این تحقیق به بررسی تاثیر ورزش بر فشار روانی کارکنان دانشگاه های آزاد اسلامی منطقه 3 کشور پرداخته است. 905 نفر نمونه به طور تصادفی از واحدهای دانشگاهی انتخاب شدند. با استفاده از دو پرسشنامه ویژگی های فردی و فشار روانی شخصی در چهار حیطه (پاسخ های جسمی، رفتاری، شناختی و هیجانی) دانش های مورد نیاز جمع آوری شد. کارکنان بر اساس میزان شرکت در فعالیت های ورزشی به دو دسته ورزشکار و غیرورزشکار تقسیم شدند. نتایج بررسی ها نشان داد که بین فشار روانی کارکنان ورزشکار و غیرورزشکار تفاوت معنی داری وجود داشت. به طوریکه فشار روانی کارکنان ورزشکار کمتر از کارکنان غیرورزشکار بود (p<001 ) و کارکنان ورزشکاری که در طول هفته تعداد جلسات تمرین بیشتری داشتند به طور معنی داری فشار روانی کمتری را نشان دادند. همچنین با افزایش مدت هر جلسه تمرین در کارکنان ورزشکار، فشار روانی روند کاهش را نشان داد، اما این تفاوت ها فقط در پاسخ های جسمی بین زمان 15 و 90 دقیقه معنی دار بود. فشار روانی کارکنان ورزشکاری که سوابق طولانی تری در فعالیت های ورزشی داشتند کمتر بود و نیز فشار روانی کارکنان ورزشکار دارای سابقه قهرمانی در هر چهار حیطه، بیشتر از کارکنــــــان ورزشکار بدون سابقه قهرمانی بود، اما این تفاوت ها در هیچ یک از حیطه ها معنی دار نبود. نتایج حاکی از آن است که تمرینات بدنی و ورزش، یک شیوه مفید و موثر در مدیریت فشار روانی و کاهش فشار عصبی می باشد، که باید مورد توجه مدیران سازمان قرار گیرد و متغیرهایی مانند مدت، شدت وتکرار مناسب ورزش عوامل مهمی هستند که می توانند در نیل به اهداف سازمانی بیشتر مفید واقع شوند.

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی رابطه بین ویژگیهای شخصیتی و دموگرافیکی مدیران ورزشی با مهارتهای شغلی آنان در سازمانهای ورزشی به منظور دادن پیشنهادهایی جهت بهسازی مهارتهای مدیریتی مدیران ورزشی و توصیه هایی به منظور انتخاب و انتصاب شایسته مدیران در سازمانهای مختلف ورزشی...

هدف از این تحقیق، مقایسه مشکلات مدیریت کلاس های تربیت بدنی (مشکلات مربوط به رفتار دانش آموزان و سایر عوامل آموزشی) در مدارس محروم و برخوردار از امکانات ورزشی است. این تحقیق از نوع توصیفی است و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ای بود که از مقاله (Mc Cormack، 1997) با اعتبار 87 درصد استخراج و ترجمه شد. ضریب پایایی این پرسشنامه با تغییراتی اندک، در یک مطالعه راهنما روی 50 نفر از معلمان، با روش آلفا، کرونباخ 86 درصد به دست آمد. جامعه آماری تحقیق 141 معلم تربیت بدنی مدارس راهنمایی و دبیرستان شهر رشت بودند که 108 نفر (59/76 درصد) در تحقیق شرکت کردند و پرسشنامه ها را به طور کامل بازگرداندند. در تجزیه و تحلیل استنباطی اطلاعات از برنامه رایانه ای SPSS و آزمون t مستقل، F و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری (05/0? P) استفاده شد. نتایج نشان داد که مشکلات مربوط به رفتار دانش آموزان در مدارس به ترتیب بی نظمی، پرخاشگری و عدم انگیزه (تنبلی) است و این مشکلات در مدارس محروم کمتر از مدارس برخوردار از امکانات ورزشی است. از بین مشکلات مربوط به سایر عوامل آموزشی، عامل امکانات و معلم بالاترین اولویت را داشت. مشکلات مربوط به تأثیر سایر عوامل آموزشی از دیدگاه معلمان با سابقه زیر 10 سال بیشتر از معلمان با سابقه 20 – 11 سال و بالای 20 سال بود. در ضمن از دیدگاه معلمان زن، مشکلات رفتاری در مدارس دخترانه بیشتر از مدارس پسرانه است. باتوجه به نقش عامل امکانات از دیدگاه معلمان و شیوع مشکلات رفتاری دانش آموزان ، این موضوع به تحقیقات بیشتری برای بررسی روش های کلاس داری نیاز دارد.

فرایند برنامه ریزی حرکتی (تعیین و آماده سازی پارامترهای برنامه ی حرکتی)، یکی از موضوعات مورد بحث در کنترل حرکتی است. تحقیق حاضر به منظور شناخت بیشتر این فرایند، با استفاده از روش پیش نشانه کردن پارامتر به بررسی اثر میزان همپوشی تجمع های سلولی قشر مخ، مستقل از نوع پیش نشانه بر زمان واکنش (RT ) پرداخت. بدین منظور 18 دانشجوی داوطلب در دامنه ی سنی 25-20 سال با استفاده از دستگاه پیش نشانه کردن پارامتر، طی 5 جلسه تحت 6 وضعیت (2 وضعیت پیش نشانه ی اندام با همپوشی کم و زیاد، 2 وضعیت پیش نشانه ی نیرو با همپوشی کم و متوسط، 2 وضعیت پیش نشانه ی جهت با همپوشی متوسط و زیاد) قرار گرفتند. تکلیف مورد بررسی تولید نیروی ایزومتریک بلافاصله پس از نمایش هدف بود. زمان واکنش در وضعیت های مختلف اندازه گیری شده و با استفاده از 3 تحلیل واریانس 2 (همپوشی) در 4 (جلسه) با سنجش های مکرر تجزیه و تحلیل شد. مطابق نتایج، فقط اثر اصلی همپوشی و جلسه معنی دار بود (05/0p< ). در وضعیت های دارای پیش نشانه ی یکسان، با افزایش همپوشی RT به طور معنی داری کاهش یافت. یافته­ها نشان داد که موافق نظریه ی تجمع سلولی قشر، RT تابعی از میزان همپوشی تجمع های سلولی است.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر 12 روز بی تمرینی بر ظرفیت های هوازی ، بی هوازی و عملکرد شناگران نخبه کشور است . به این منظور تمامی 15 شناگر پسر نخبه کشور که در اردوی آمادگی تیم ملی برای شرکت در مسابقات قهرمانی رده سنی آسیا (سال 82 ) حضور داشتند، به عنوان آزمودنی در نظر گرفته شدند. کلیه آزمودنی ها تحت 12 روز بی تمرینی قرار گرفتند. از آزمون 400 متر شنای زیر بیشینه و آزمون 100 متر بیشینه برای برآورد ظرفیت هوازی آزمودنی ها از طریق محاسبه V4 و نیز از آزمون 100 متر بیشینه از طریق تعیین بیشینه تولید لاکتات برای برآورد ظرفیت بی هوازی آزمودنی ها استفاده شد. این آزمون ها به صورت پیش و پس آزمون نسبت به دوره بی تمرینی انجام شدند. روش آماری مورد استفاده در این تحقیق آزمون t همبسته بود. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که در هیچ یک از ظرفیت های هوازی ، بی هوازی و عملکرد شناگران نخبه پس از اعمال 12 روز بی تمرینی ، تفاوت معنی داری وجود ندارد.