مطالعات طب ورزشی

هدف: آسیب های عضلانی یکی از شایع ترین دلایل غیبت بازیکنان است و عضله ی همسترینگ در این میان یکی از پرخطرترین عضلات به حساب می آید. نقش این عضله در حمایت از لیگامنت ها نیز پراهمیت است. علی رغم ویژگی های متفاوت ساختاری و کینماتیکی همسترینگ در مردان وزنان مطالعات اندکی به بررسی این اختلافات پرداخته اند؛ لذا این تحقیق قصد دارد به تعیین اثر شش هفته اجرای تمرینات همسترینگ نوردیک بر قدرت ایزوکنتیک عضله همسترینگ بازیکنان نخبه زن و مرد فوتبال بپردازد.روش شناسی پژوهش: جامعه آماری تحقیق حاضر، بازیکنان فوتبال لیگ دسته یک امید استان تهران بودند. 24 نفر بازیکن فوتبال (12 نفر دختر و 12 نفر پسر) در رده سنی 16 تا 20 سال در این مطالعه شرکت کردند. قدرت آیزوکنتیک عضلات همسترینگ و چهار سر در سرعت های زاویه ای گوناگون به صورت درون گرا و برونگرا در پیش و پس آزمون اندازه گیری شد. آزمودنی ها پس از پیش آزمون، شش هفته تمرین نوردیک را به عنوان بخشی از گرم کردن خود انجام دادند و مجدداً جهت بررسی تغییرات در پس آزمون شرکت کردند. یافته ها: انجام تمرینات همسترینگ نوردیک سبب ایجاد تفاوت معنی دار در قدرت ایزوکینتیک عضله همسترینگ در پس آزمون و در سرعت های زاویه ای 60، 180 و 300 درجه بر ثانیه و همچنین تفاوت معنی دار در نسبت قدرت ایزوکینتیک همسترینگ به چهار سر در سرعت 60 درجه بر ثانیه بین دختران و پسران شده است (001/0=P). نتیجه گیری: اجرای شش هفته تمرینات همسترینگ نوردیک نیز به عنوان یک تمرین اکسنتریک، می تواند گزینه ی مناسبی جهت بهبود قدرت عضلات همسترینگ و به دنبال آن کاهش خطر بروز آسیب در مفصل زانو باشد.

پس از عمل بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی، همچنان تغییراتی در مکانیک دویدن باقی می ماند. بررسی مسیر مرکز فشار یکی از متغیرهای نشان دهنده مکانیک کلی راه رفتن و دویدن است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه مسیر مرکز فشار در افراد با سابقه جراحی بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی بود. 48 بسکتبالیست مرد (24 نفر با سابقه جراحی و 24 نفر سالم) در این مطالعه شرکت کردند. مسیر مرکز فشار هر دو پای آزمودنی ها طی راه رفتن و دویدن با پای برهنه توسط دستگاه فوت اسکن در دو محور داخلی-خارجی و قدامی-خلفی ثبت و در 4 زیرفاز مرحله سکون محاسبه شد. نتایج نشان داد که حین راه رفتن و دویدن در گروه با سابقه جراحی در فاز پوش آف جلوی پا مسیر مرکز فشار داخلی تر از گروه سالم بود. همچنین در گروه با سابقه جراحی، مسیر مرکز فشار پای آسیب دیده در فاز پوش آف جلوی پا حین راه رفتن و دویدن داخلی تر از پای سالم بود. از یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گیری کرد که مسیر مرکز فشار افراد با سابقه بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی با افراد سالم متفاوت است. این تفاوت در مسیر مرکز فشار می تواند باعث تغییر بارگذاری زانو شده و خطر ابتلا به استئوآرتریت زانو را افزایش دهد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات مقاومتی با کش تراباند بر عملکردحرکتی، خستگی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به مولتیپل اسکلوروزیس(ام اس) بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان 20 تا 50 سال مبتلا به ام اس با نمره ی مقیاس وضعیت شدت ناتوانی 1تا 5/2 و عضو انجمن ام اس شهر اصفهان بودند. از بین بیماران داوطلب 30 نفر به روش نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب و در دوگروه تجربی وکنترل (15 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های هردو گروه قبل از شروع برنامه تمرینی پرسشنامه های کیفیت زندگی و شدت خستگی بیماران ام اس را تکمیل کردند و درآزمون های برخاستن و راه رفتن زمان دار و نشستن و برخاستن30ثانیه از روی صندلی شرکت کردند. گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات مقاومتی با کش تراباند را سه جلسه درهفته و به مدت60 دقیقه اجرا کردند و گروه کنترل در این مدت فعالیت های روزمره خود را انجام داد. پس از هشت هفته آزمودنی های دو گروه مجدد با آزمون های قبلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها از طریق آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد و آزمون هایt مستقل و آنالیزکوواریانس و با نرم افزارSPSS نسخه 23 و در سطح خطای 05/0 تحلیل شد. نتایج نشان داد پس آزمون های برخاستن و راه رفتن زمان دار (001/0= p)، نشستن و برخاستن30ثانیه (001/0= p)، شدت خستگی (001/0= p) و کیفیت زندگی (001/0= p) بین دوگروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری داشت. همچنین نتایج گروه تجربی نشان داد به ترتیب عملکردحرکتی نشستن و برخاستن30 ثانیه2/37 درصد، برخاستن و راه-رفتن زمان دار6/32 درصد، کیفیت زندگی 9/22 درصد افزایش و خستگی1/22 درصد کاهش داشت. درمجموع کاربرد تمرینات مقاومتی با کش تراباند با ویژگی های خاصی که دارد در برنامه توانبخشی بیماران ام اس توصیه می گردد.

استعدادیابی به کسب و تکرار موفقیت در بازی های پارالمپیک کمک و مسیر شرکت افراد با معلولیت در ورزش را هموارتر می کند. بنابراین هدف این پژوهش، شناسایی و اولویت بندی شاخص های استعدادیابی در فوتبال نابینایان بود. روش: در یک مطالعه دلفی (3 دور) به جمع آوری نظر گروه متخصصان، شامل استعدادیابان و مربیان فوتبال نابینایان، فوتبالیست های نابینا (B1) و اساتید، متخصصان و پژوهشگران در زمینه ورزش نابینایان، در مورد شاخص های مهم برای استعدادیابی در فوتبال نابینایان پرداخته شد. سپس درجه اهمیت شاخص های مورد توافق با روش تحلیل سلسله مراتبی مشخص شد. در این مرحله، گروه متخصصان شامل 7 نفر از استعدادیابان و مربیان فوتبال نابینایان بودند. برای تحلیل داده ها در این مرحله از نرم افزار اکسپرت چویس، نسخه 11، استفاده شد. نتایج: فهرست نهایی شاخص های مهم برای استعدادیابی در فوتبال نابینایان شامل 36 شاخص بود که در 6 گروه دسته بندی شدند. مهارت های تاکتیکی با وزن (254/0) به عنوان مهم ترین معیار استعدادیابی در فوتبال نابینایان انتخاب شد. مهارت های تکنیکی (207/0)، شاخص های فیزیولوژیکی/ آمادگی جسمانی (189/0)، شاخص های آنتروپومتریکی (170/0)، شاخص های روانشناسی اجتماعی (117/0) و عوامل مرتبط با معلولیت بینایی (063/0) به ترتیب در اولویت های بعدی قرار گرفتند. نتیجه گیری: فرآیند استعدادیابی در فوتبال نابینایان، یک فرآیند چندوجهی است و فوتبالیست های نابینا باید در همه شاخص های تعیین شده از سطح مناسبی برخوردار باشند تا بتوانند در این رشته پارالمپیکی به موفقیت دست یابند.

هدف از پژوهش حاضر تجزیه و تحلیل ویدیوئی آسیب های بازیکنان فوتبال در جام جهانی 2022 بود. بدین منظور فیلم ویدیوئی تمامی بازی های جام جهانی (62 مسابقه)، توسط محقق مورد بررسی قرار گرفت و میزان شیوع آسیب، مکانیسم وقوع آسیب، نوع برخورد منجر به آسیب، زمان بروز آسیب و ناحیه آسیب دیده در فرم گزارش آسیب ثبت شد. باتوجه به نتایج 127 آسیب در طی 62 مسابقه یا 96/55 آسیب در هر 1000 ساعت مسابقه رخ داد. بیشترین میزان بروز آسیب در 15 دقیقه انتهایی نیمه دوم (75-90) (3/21 درصد) اتفاق داد (05/0P<). برخورد و تصادم بیشترین سازوکار به وجود آورنده آسیب بود (6/23 درصد) (05/0P<) و بیشترین میزان آسیب در اندام تحتانی بازیکنان رخ داد (1/55 درصد) و مچ پا بیش از دیگر نقاط بدن آنان آسیب دید (7/19 درصد) (05/0P<). همچنین بیشتر آسیب ها بر اثر برخورد به وجود آمدند (9/38 درصد) (05/0P<). میزان بروز آسیب در این بازی ها بیشتر از بازی های جام جهانی قبل بود. که این می تواند ناشی از تفاوت در تعریف آسیب، متفاوت بودن سیستم بازی، تفاوت در مدت و نوع تمرینات آماده سازی و بدنسازی و متفاوت بودن روش های جمع آوری اطلاعات باشد. همچنین آگاهی از زمان بروز آسیب و نوع برخورد منجر به آسیب، مکانیسم های اصلی به وجود آورنده آسیب و آسیب پذیرترین اندام ها هنگام مسابقه فوتبال، در طراحی برنامه های پیشگیرانه از آسیب مؤثر است و به بازیکنان، مربیان و گروه پزشکی کمک می کند.

اخیراً نوار کینزیوتیپ برای بهبود حس وضعیت مفصل، تعادل و راه رفتن مورد توجه قرار گرفته است، اما مطالعات موجود یافته های متناقضی دارند. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر کنزیوتیپ بر فعالیت الکترومیوگرافی منتخبی از عضلات اندام تحتانی ورزشکاران با و بدون ناپایداری مزمن مچ پا در حین اجرای آزمون های تعادلی بود.. فعالیت عضلات تیبیالیس قدامی، نازک نی طویل، دوقلوی داخلی و خارجی، نعلی، پهن داخلی و خارجی و عضله دو سررانی 12 ورزشکار با ناپایداری مزمن مچ پا و 12ورزشکار سالم در حین انجام آزمون زمان ایستادن روی یک پا و آزمون تعادل ستاره ای ثبت شد. آزمون طرح تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری تکراری برای بررسی اثرات درون و بین گروهی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که کنزیوتیپ اثری روی سطح فعالیت عضلات و نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون زمان ایستادن روی یکپا ندارد همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه در سطح فعالیت عضلات و نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای زمان آزمون ایستادن روی یک پا وجود ندارد (05/ 0˃ p). در مقابل کنزیوتیپ تاثیر معنی داری بر نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادلی ستاره ای دارد (05/ 0˃ p). اما نتایج بین دو گروه معنی دار نبود(14/0 P=، 27/2F=) . با توجه به تاثیر کنزیوتیپ بر نسبت هم انقباضی عضلات در حین اجرای آزمون تعادل ستاره ای پیشنهاد می شود که از آن جهت بهبود تعادل پویا استفاده گردد