مطالعات کاربردی علوم زیستی در ورزش

زمینه و هدف : در طی رشد جنین، هم تکثیر سلولی و هم آپوپتوز برای رشد صحیح بافت کبد جنین ضروری است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر یک دوره برنامه تمرین استقامتی شنا و مکمل سیلیمارین در طی بارداری بر شاخص آپوپتوزی سلول های کبد نوزادان مو شهای صحرایی در معرض مسمومیت با کادمیوم انجام گرفت. روش تحقیق :  72 سر موش صحرایی باردار نژاد ویستار (وزن 20 ± 200 گرم) به 9 گروه تقسیم شدند. کادمیوم کلراید به میزان 400 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت محلول در آب آشامیدنی به مو شها خورانده شد. برنامه تمرینی در دوران بارداری 60 دقیقه شنا در روز و به مدت 5 روز در هفته بود. سیلیمارین (100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) به صورت زیرجلدی 3 بار در هفته تزریق شد. نمونه برداری از بافت کبد دو روز پس از تولد انجام شد و برای تعیین شاخص آپوپتوزی کبد از تکنیک ایمونوهیستوشیمی تانل به روش غیر رادیواکتیو نشاندار کردن انتهایی در جای خود، استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل یافت هها از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح خطای 0/05≥α  بهره برداری گردید. یافته ها : شاخص آپوپتوزی کبد در گروه های کادمیوم سیلیمارین و کادمیوم  تمرین  سیلیمارین در مقایسه با گروه کادمیوم، کاهش معنی داری (0/001 > p ) نشان داد؛ اما تمرین شنا به تنهایی تاثیری بر شاخص آپوپتوزی کبد نداشت (0/83= p ). نتیجه گیری : تمرین استقامتی شنا در طی بارداری تاثیری بر کاهش شاخص آپوپتوزی سلول های کبد نوزادان ناشی از مسمومیت مادری با کادمیوم ندارد، اما تزریق سیلیمارین به طور احتمالی آن را کاهش می دهد.

زمینه و هدف : پروتئین های نوروتروفیک نقش های گوناگونی را در مغز ایفا می کنند. عامل نوروتروفیک دوپامین مغزی ( CDNF ) نوروتروفین حفاظت کننده سلول های دوپامینی در مغز می باشد. تاکنون در رابطه با تأثیر ورزش و فعالیت های بدنی روی تغییرات سطوح این پروتئین در مغز مطالعه ای صورت نگرفته است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر حاد دویدن روی نوارگردان با سه شدت متفاوت بر CDNF مخچه موش های صحرایی نر بود. روش تحقیق :  32 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار هشت هفته ای پس از 7 جلسه آشنایی با نحوه ی فعالیت روی دستگاه نوارگردان ویژه جوندگان به طور تصادفی به 2 گروه اصلی کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه های تمرینی (هر گروه 8 سر) به انجام یک جلسه تمرین حاد با شدت های مختلف (پایین، متوسط و بالا) پرداختند. از روش الایزا برای اندازه گیری CDNF مغز استفاده گردید. بررسی تفاوت میانگین گروه ها با روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 صورت گرفت. یافته ها : انجام تمرین حاد روی نوارگردان با سه شدت پایین (0/04= p )، متوسط (0/001= p ) و بالا (0/001= p ) موجب افزایش سطوح CDNF مخچه گردید و شدت های گوناگون از این نظر تفاوت معنی داری با هم نداشتند (0/05> p ) نتیجه گیری : بر اساس نتایج به دست آمده، یک جلسه فعالیت استقامتی دویدن روی نوارگردان بدون در نظر گرفتن شدت آن، بهبود سطوح CDNF مخچه را به همراه دارد؛ و احتمالا این راهبرد می تواند برای تنظیم شدت تمرین به منظور تاثیرگذاری مطلوب بر دستگاه عصبی، مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف : هدف از تحقیق حاضر بررسی تغییرات ظرفیت آنتی اکسیدانی تام و پراکسید هیدروژن و در نتیجه استرس اکسیداتیو احتمالی ناشی از فعالیت ورزشی حاد، در موش های نر نژاد ویستار می باشد. روش تحقیق : 14 سر موش صحرایی نر به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و فعالیت ورزشی حاد تقسیم شدند. گروه فعالیت ورزشی حاد با شدت تمرینی 16-26  متر در دقیقه برای یک ساعت، تا رسیدن به واماندگی بر روی نوارگردان دویدند. خونگیری یک ساعت پس از فعالیت ورزشی حاد صورت گرفت. برای اندازه گیری سطح سرمی ظرفیت آنتی اکسیدانی تام و پراکسید هیدروژن به ترتیب از روش FRAP و FOX - 1 استفاده شد. جهت تعیین طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کولموگروف  اسمیرنوف استفاده شد و سپس نتایج با استفاده از آزمون t مستقل در سطح p <0/05 استخراج گردید. یافته ها : طبق یافته های به دست آمده، ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (0/002= p ) و پراکسید هیدروژن (0/003= p ) درگروه فعالیت ورزشی حاد در مقایسه با گروه کنترل، به طور معنی دار افزایش یافت. نتیجه گیری : هر چند در پاسخ به فعالیت ورزشی حاد، میزان پراکسید هیدروژن افزایش یافت، اما بالا رفتن ظرفیت آنتی اکسیدانی موش ها می تواند دال بر واکنش و پاسخ سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی بدن به ورزش حاد اجرا شده باشد.

زمینه و هدف : هدف از این تحقیق بررسی رابطه انجام فعالیت ورزشی در دوران قبل از بارداری با انجام فعالیت ورزشی در دوران بارداری و تعیین مه مترین دوره قبل از بارداری در پیش بینی انجام فعالیت ورزشی در دوران بارداری زنان باردار بود. روش تحقیق : شرکت کنندگان در این تحقیق شامل 137 زن باردار بودند که به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. از طریق مصاحبه اطلاعات مربوط به انجام فعالیت ورزشی در هشت و یک سال قبل از بارداری و سه ماهه اول، دوم و سوم بارداری ثبت گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند و سطح معنی داری p <0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها : نتایج نشان داد که بین انجام فعالیت ورزشی در کلیه دورا نهای قبل از بارداری با انجام فعالیت ورزشی در دوران بارداری رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد (0/001= p ). همچنین دوره یک سال قبل از بارداری نسبت به دوره ماقبل از یک سال قبل از بارداری، پیش بینی کننده بهتری برای انجام فعالیت ورزشی در دوره بارداری بود. نتیجه گیری : به منظور ترغیب زنان به انجام فعالیت در دوران بارداری، توصیه م یشود مادران در فعالیت ورزشی قبل از بارداری و به ویژه یک سال قبل از بارداری، شرکت نمایند.

زمینه و هدف : هدف این پژوهش بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی با توپ سوئیسی بر تعادل فوتبالیست های نوجوان بود. روش تحقیق : از بین کلیه ورزشکاران فوتبالیست 12 تا 15 سال حاضر در مدارس فوتبال شهر لاهیجان، 30 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. گروه تجربی برنامه تمرینی شامل تمری نهای مرتبط با ثبات مرکزی را به مدت 8 هفته با تکرار 3 بار در هفته، به اجرا درآوردند. در چهار هفته اول، تمرینات مذکور، 2 بلوک 5 کوششی و در چهار هفته دوم، 2 بلوک 10 کوششی بود؛ در این مدت گروه کنترل تنها در کلا سهای فوتبال شرکت داشتند. تعادل ایستا و پویا به ترتیب با آزمون ایستادن لک لک و آزمون تعدیل شده ستاره  ( Y ) ارزیابی گردیدند. پس از بررسی طبیعی بودن توزیع میانگین داد هها با آزمون کولموگروف - اسمیرنوف، از آزمون t مستقل و وابسته برای مقایسه تغییرات بین گروهی و درون گروهی استفاده گردید و سطح معنی داری 0/05 > p درنظر گرفته شد. یافته ها : نتایج نشان داد که اختاف معنی داری در تعادل ایستا بین دو گروه در پس آزمون وجود ندارد (0/91= p ). در تعادل پویا اختاف معنی داری در دو جهت خلفی خارجی (0/04= p ) و خلفی داخلی (0/002= p ) در گروه تجربی پس از تمرینات مشاهده شد، اما در جهت قدامی پیشرفت معناداری بدست نیامد (0/33= p ). نتیجه گیری : با توجه به نتایج این تحقیق مربیان و معلمان م یتوانند از تمرینات ثبات مرکزی برای بهبود تعادل پویا در افراد نوجوان استفاده نمایند، وضعیتی که با بهبود اجرا، یادگیری بهتر، و کاهش آسیب های ورزشی همراه خواهد بود.

زمینه و هدف : رشد چاقی مرتبط با کاهش فعالیت بدنی باعث شده تا رو شهای گوناگونی برای افزایش فعالیت بدنی روزان هی کودکان در نظر گرفته شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات طناب زنی بر آمادگی جسمانی دانش آموزان 12 – 9 ساله پسر دارای اضافه وزن بود. روش تحقیق : از بین دانش آموزان مدارس ابتدایی شهرستان سنندج در سال تحصیلی 92 – 91 ، تعداد 240 دانش آموز 12 – 9 ساله پسر به صورت خوشه ای انتخاب شده و از میان آن ها، تعداد 30 نفر به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. افراد حاضر در تحقیق دارای اضافه وزن یا چاق بودند. تمرینات 3 روز در هفته و به مدت 8 هفته برای گروه تجربی برگزار شد؛ اما گروه کنترل غیر از کلاس های عمومی تربیت بدنی، فعالیت بدنی منظم دیگری نداشتند. شاخص های ترکیب بدنی، استقامت قلبی- تنفسی، استقامت عضلانی و انعطا فپذیری شرکت کنندگان قبل و پس از 8 هفته مداخله با آزمون های استاندارد ارزیابی شدند. اطلاعات جمع آوری شده با روش های آماری t وابسته و t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و سطح معنی داری  0/05> p   منظور گردید. یافته ها : در گروه تجربی بهبود معناداری در وزن، درصد چربی، شاخص توده بدن، آمادگی قلبی– تنفسی  (0/0001 > p ) ، نسبت دور کمر به لگن (0/03 > p )، استقامت عضلانی (0/001 > p ) و انعطا ف پذیری (0/002 > p ) به دست آمد. همچنین، بین دو گروه نیز در تمامی متغیرها، اختاف معناداری به نفع گروه تجربی وجود داشت (0/05 > p ). نتیجه گیری : تمرینات اینتروال طناب زنی بر آمادگی جسمانی مرتبط با سامتی دانش آموزان 12 - 9 ساله دارای اضافه وزن یا چاق ، تأثیر مطلوبی دارد.

زمینه و هدف : هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین برخی از شاخص های آنتروپومتریک با توانایی های حرکتی پایه در دانش آموزان 9 تا 11 سال بیرجند بود. روش تحقیق : جامعه آماری کلیه دانش آموزان پسر غیر ورزشکار پایه چهارم و پنجم مدارس ابتدایی شهر بیرجند به تعداد ۶۵۰ نفر بودند که از بین آن ها، تعداد ۱۲۹ نفر به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. شاخص های آنتروپومتریک شامل: قد، وزن، زاویه   Q ، ارتفاع قد نشسته، طول اندام فوقانی، طول کف دست، پهنای شانه، طول ران، ارتفاع زانو، طول کف پا، پهنای شانه، پهنای جلو کف پا، و دور ران اندازه گیری شدند. برخی از قابلیت های جسمانی- حرکتی شامل پریدن، تعادل، انعطاف پذیری و چابکی با توجه به آزمون توانایی حرکتی پایه ( BMAT )  نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل دادها از روش همبستگی پیرسون در سطح  0/05≤ p استفاده شد. یافته ها : بین توان انفجاری پاها با دور بازو (0/03= p ) و دور ران  (0/04= p ) رابطه مثبت و معنی داری به دست آمد، ولی با سایر شاخص های آنتروپومتریک رابطه معنی داری به دست نیامد. بین میزان تعادل با ویژگی های پهنای پاشنه (0/04= p )، دور ساق پا (0/04= p )، و وزن بدن (0/04= p ) رابطه معنی دار و مثبتی بدست آمد. بین چابکی با قد، وزن، ارتفاع زانو، طول ران، طول پا، و پهنای پاشنه نیز رابطه منفی معنی داری 0/05 > p مشاهده گردید. نتیجه گیری : با توجه به نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می شود در فرآیند استعدادیابی این عوامل مورد توجه قرار گیرند.

زمینه و هدف : هدف از این پژوهش، مقایسه توان هوازی، توان بی هوازی، شاخص توده بدن درصد چربی دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار دانشگاه آزاد اسامی واحد کاشمر بود. روش تحقیق: 30 دانشجوی مرد ورزشکار عضو تیم های ورزشی دانشگاه آزاد اسامی واحد کاشمر و 30 دانشجوی غیر ورزشکار در رده سنی 25 – 20 سال به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب گردیدند. اندازه گیری توان هوازی به وسیله آزمون آستراند، توان بی هوازی از طریق آزمون پرش عمودی، درصد چربی زیر پوستی به وسیله کالیپر از سه ناحیه سینه، شکم و ران انجام گرفت. شاخص توده بدن آزمودنی ها نیز از تقسیم وزن (به کیلوگرم) بر مجذور قد (متر) محاسبه گردید. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS   نسخه 14 و به کمک آزمون تی مستقل ( t - test )  در سطح معنی داری 0/05 > p   انجام گرفت. یافته ها : تفاوت معنی دار آماری بین توان هوازی و شاخص توده بدن دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار وجود نداشت، در حالی که مقادیر توان بی هوازی ورزشکاران به طور معنی داری ( 0/03= p ) بالاتر از آزمودنی های غیر ورزشکار بود. در مقابل، درصد چربی زیر پوستی غیر ورزشکاران به طور معنی داری ( 0/001= p ) بالاتر از ورزشکاران بود. نتیجه گیری : تمرینات ورزشی در دوره دانشجویی و محیط دانشگاه، موجب بهبود توان بی هوازی و کاهش درصد چربی زیر پوستی در دانشجویان ورزشکار در مقایسه با دانشجویان غیرورزشکار می گردد.