درخت حوزه‌های تخصصی

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه پرخاشگری و خشم رقابتی و سرسختی ذهنی زنان و مردان دو و میدانی کار نخبه ایرانی بود. روش شناسی: روش پژوهش حاضر، علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل تمامی دو و میدانی کاران زن و مرد نخبه ایرانی و عضو تیم ملی در سال 1399 بود. به همین منظور، نمونه آماری را 100 دو و میدانی کار نخبه (18 تا 30 سال) با میانگین سنی 4.120±23.26 با استفاده از نمونه گیری در دسترس تشکیل دادند (50 زن). برای سنجش پرخاشگری و خشم رقابتی از پرسشنامه پرخاشگری و خشم رقابتی ماکسول و موریس (CAAS) و برای سرسختی ذهنی، پرسشنامه سرسختی ذهنی ورزشی شیرد، گلبی و همکاران (SMTQ) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون یومن ویتنی انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد، بین دو و میدانی کاران زن و مرد در نمره کلی سرسختی ذهنی و خرده مقیاس پایداری آن و نمره کلی خشم رقابتی و پرخاشگری و مؤلفه خشم آن تفاوت معناداری وجود دارد. در مقابل در مؤلفه های اطمینان و کنترل از متغیر سرسختی ذهنی و خرده مقیاس پرخاشگری از متغیر خشم رقابتی و پرخاشگری، بین ورزشکاران زن و مرد تفاوت معناداری مشاهده نشد (p

واگذاری اماکن ورزشی دولتی به بخش خصوصی از جمله برنامه هایی است که در اهداف بلند مدت اجرایی دولت قرار گرفته است؛ کشورهای در حال توسعه همچون ایران، به دلیل تحولات جهانی با مسائلی همچون افت و خیزهای بالای حمایت های دولتی به بخش ورزش، نبود برنامه های یکپارجه و نبود برنامه ای جامع برای جذب مشارکت بخش خصوصی روبرو بوده اند. هدف از انجام تحقیق شناسایی موانع واگذاری اماکن ورزشی دولتی به بخش خصوصی در استان البرز بود. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه مدیران اماکن ورزشی بخش خصوصی استان البرز بود (172 نفر) که با مراجعه به جدول مورگان و توجه به پدیده افت آزمودنی، محقق 130 نفر از مدیران اماکن ورزشی بخش خصوصی را به عنوان نمونه آماری در نظر گرفت. با توجه به اهداف تحقیق و در جهت جمع آوری اطلاعات مورد نیاز از پرسشنامه محقق ساخته موانع واگذاری خصوصی سازی در ورزش استفاده شد که متغیر های استخراج شده شامل چهار بخش موانع اقتصادی، موانع سیاسی - حقوقی، موانع اجتماعی - فرهنگی و موانع مدیریتی بودند. برای تایید روایی صوری و محتوای پرسشنامه از متخصصان و اساتید رشته مدیریت ورزشی استفاده و مورد تایید قرار گرفت؛ همچنین پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ 86/0 به دست آمد. در راستای تحلیل داده های تحقیق از روش آزمون فریدمن برای بررسی و اولویت بندی موانع واگذاری اماکن ورزشی دولتی به بخش خصوصی استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد رتبه های موانع واگذاری اماکن ورزشی دولتی به بخش خصوصی با یکدیگر تفاوت دارند. موانع مدیریتی با میانگین (84/2) اولین اولویت، و بعد از ان به ترتیب موانع اقتصادی با میانگین (66/2)، موانع اجتماعی با میانگین (14/2) و در پایین ترین اولویت موانع سیاسی با میانگین (02/2) جای دارد. پیشنهاد می شود که با واگذاری بخش زیان ده به بخش خصوصی توسط دستگاه های دولتی، کنار گذاشتن بنگاه های دولتی ناتوان و تعامل بین دستگاه های متولی ورزش و حذف موازی کاری-ها می توان شرایط را برای پیشبرد اهداف و از میان برداشتن موانع واگذاری اماکن ورزشی فراهم کرد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه اثر سه روش تمرینی اگزرگیم و راه رفتن روی تردمیل بر کارکرد جسمانی (تعادل و قدرت عضلانی پاها) مرتبط با سقوط در سالمندان بود. شرکت کنندگان 60 نفر از سالمندان 60 تا 70 ساله شهر شیراز بودند که سابقه زمین خوردن و بازی اگزرگیم نداشتند و به صورت تصادفی انتخاب شدند. شرکت کنندگان فرم رضایت نامه مبنی بر شرکت در پژوهش را براساس استانداردهای پژوهشی پژوهشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی وزارت علوم تکمیل کردند. پس از انجام پیش آزمون، شرکت کنندگان به چهار گروه همسان تقسیم شدند: گروه اگزرگیم انفرادی، گروه اگزرگیم گروهی، گروه اگزرگیم شناختی و گروه تردمیل. مدت دوره چهار هفته و هر هفته سه جلسه تمرینی مجزا بود. از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) برای تحلیل داده ها استفاده شد و سطح معنا داری آلفای 05/0 درنظر گرفته شد. ننایج نشان داد که شرکت کنندگان هر چهار گروه در آزمون های تعادل فولرتون و برخاستن و نشستن پیشرفت داشتند (0.05> P)؛ اگرچه گروه اگزرگیم شناختی در قدرت عضلانی پاها تفاوت معناداری را نشان ندادند (0.05 < P). مقایسه بین گروه ها نشان داد که تفاوت معناداری در تعادل فولرتون وجود نداشت؛ اگرچه گروه تمرین های گروهی امتیازهای بیشتری را کسب کردند. در آزمون برخاستن و نشستنن نیز تفاوت معناداری مشاهده نشد و گروه اگزرگیم انفرادی امتیازهای بیشتری را کسب کردند. براساس نتایج پژوهش، افراد غیرفعال سالمند می توانند به منظور بهبود تعادل و پیشگیری از خطر سقوط از تمرین های گام برداری اگزرگیم سود ببرند.

هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه باورهای قالبی جنسیتی با شکل گیری هویت فردی ورزشکاران نخبه زن فوتسال است. پژوهش از نظر ماهیت مساله و نوع هدف، کاربردی و از نظر شیوه پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل، کلیه بازیکنان نخبه لیگ برتر و تیم ملی فوتسال بانوان شهر تهران که بنابر اعلام فدراسیون فوتبال بانوان به تعداد 260 نفر می باشد. با استفاده از فرمول کوکران 152 نفر حجم نمونه در نظر گرفته شد. روش گردآوری داده ها شامل: کتابخانه ای و میدانی بوده است. به منظور گردآوری داده ها، از دو پرسشنامه استاندارد هویت فردی بردبار (1391) و نقش جنسیتی بم (1974) استفاده شده است. برای توصیف داده ها از آمار توصیفی و از آزمون کلموگروف - اسمیرنوف برای تعیین نرمال بودن متغیرهای پژوهش، همچنین برای تحلیل داده ها، از رگرسیون چند متغیره و تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشان داد که بین باورهای قالبی جنسیتی با هویت اغتشاشی ورزشکاران نخبه زن فوتسال رابطه مستقیم وجود دارد، همچنین بین باورهای قالبی جنسیتی با هویت تعهدی ورزشکاران نخبه زن فوتسال رابطه مستقیم وجود دارد.

توجه به رویکرد آموزش مهارت حرکتی نشان می دهد که نوع و ماهیت نحوه تدریس یکی از مهم ترین متغیرهای مؤثر در آموزش مهارت های حرکتی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو روش تدریس کودک-محور و معلم-محور بر رشد حرکتی درشت دانش آموزان پایه سوم ابتدایی بود. 53 نفر از دانش آموزان دختر مبتدی با میانگین سنی 16/0±11/9 برای اجرای پژوهش داوطلب شدند که پس از اجرای پیش آزمون به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی (تمرین عمدی، بازی عمدی و رقابت سازمان یافته) و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه ها به مدت 12 هفته و دو جلسه در هفته مطابق با روش آموزشی تمرین کردند. در پایان هفته ششم، میان آزمون و در پایان هفته 12، پس آزمون انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات از آزمون تبحر حرکتی برونیکس-اوزرتسکی (1978) و برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری 0.05≥P استفاده شد. نتایج نشان داد که روش تدریس در بهبود مهارت بنیادی درشت دانش آموزان تاثیرگذار و اثربخشی آن در گروه رقابت سازمان یافته بیشتر ازبقیه گروه ها بوده است. همچنین بین خرده مقیاس های دویدن، تعادل، هماهنگی دوسویه و هماهنگی اندام فوقانی درمرحله میان و پس آزمون تفاوت معنی داری وجود نداشته و میزان قدرت در مرحله پس آزمون در گروه رقابت سازمان یافته بالاتر از بقیه گروه ها بوده است.

مقدمه و هدف: هدف پژوهش، بررسی رابطه جهت گیری ورزشی و اضطراب رقابتی در رشته های تیمی و انفرادی دختران شرکت کننده در سیزدهمین المپیاد ورزشی دانشگاه های علوم پزشکی (1396) که در استان چهار محال بختیاری برگزار شد، بود. روش شناسی: 131 نفر آزمودنی با متوسط سن (3/2 2/22) تصادفی انتخاب شدند. آزمون ها، جهت گیری ورزشی و اضطراب رقابتی را پیش بینی می کرد. این آزمودنی ها شرکت کنندگان در المپیاد ورزشی دانشگاه های علوم پزشکی بودند. نتایج: بین سن و اضطراب رقابتی تفاوت معناداری وجود دارد. در نتیجه با افزایش سن اضطراب رقابتی کاهش می یابد. از نتایج آماری مشخص شد که بین سن و اضطراب رقابتی رابطه معناداری وجود دارد و تعیین شد گروه های انفرادی و تیمی از نظر اضطراب رقابتی و نوع جهت گیری ورزشی باهم متفاوتند. هم چنین بین سن و اضطراب رقابتی تفاوت معناداری وجود دارد و بین اضطراب رقابتی و هدف مندی نیز اختلاف معناداری وجود دارد. در نتیجه بین اضطراب رقابتی و فاکتورهای جهت گیری ورزشی تفاوت معناداری وجود ندارد.

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر تاثیر تمرینات وای فیت بر مهارت هماهنگی دستی در افراد دارای بیماری پارکینسون بود. روش شناسی: روش تحقیق دراین پژوهش نیمه تجربی است.پژوهش حاضربا دو گروه تجربی باطرح پیش آزمون و پس آزمون انجام گرفته هست. نمونه شامل بر 24 نفر که شرایط لازم برای شرکت در پژوهش را داشتند. این تعداد بطور تصادفی در دو گروه، 12 نفر قرار گرفتند. فرم رضایت نامه افراد منظورگردید. درآغاز طرح پژوهش افراد در پیش آزمون پردو شرکت نمودند و اطلاعات مربوطه به عنوان نمرات پیش آزمون ثبت شد. .پس ازجمع آوری اطلاعات مداخله های تمرینی آغازگردید. نتایج:   از آمار توصیفی برای توصیف، طبقه بندی و تنظیم نمرات خام استفاده شد و در بخش آمار استنباطی برای اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیرو-ویلک، برای تعیین تجانس واریانس ها از آزمون لوین استفاده شد.  همچنین  برای آزمون فرضیه ها از آزمون تی و تحلیل واریانس چندمتغیری (مانکوا) استفاده شد. کلیه تحلیل ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 ، در سطح معناداری 05/0 p<   انجام گردید.   نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تاثیر تمرینات وای فیت بر مهارت هماهنگی دستی در افراد دارای بیماری پارکینسون تاثیر مثبت دارد

یکی از الگوها در مواجهه با تنوع قومی جوامع، «همانندسازی» است که از سوی برخی حکومت ها با هدف ایجاد انسجام داخلی دنبال می شود. در همانندسازی به مثابه یک رهیافت، دو رویکرد کلی وجود دارد: در یکی نفی نمادهای قومی و فرهنگی بدون ترجیح قومی خاص، و در دیگری نفی نمادهای قومی و فرهنگی به سمت قوم برتر و حاکم. از سوی دیگر، یکی از آموزه های دین اسلام ایجاد وحدت در امت است. همین امر شبهه مشابهت دیدگاه اسلام با رهیافت «همانندسازی» را به ذهن متبادر ساخته، خود یک مسئله به نظر می رسد. اما سیاست «همانندسازی قومی» با هر دو رویکرد، از وجوه گوناگون، توسط عقل و شرع محل نقد است. اصل تنوع اقوام و شکل گیری هویت قومی امری طبیعی و البته غیر ذاتی بوده که اسلام آن را پذیرفته و برای آن مصالحی قائل است. این اصل هر دو رویکرد را به نقد می کشد. تبعیض و برتری قومی به مثابه ستون یکی از رویکردهای همانندسازی مردود است. نوع برخورد با سنت های قومی نیز یکسان نیست. چهار رویکرد «پذیرش»، «پذیرش همراه با جهت دهی و اصلاح»، «سکوت و مباح انگاری» و «عدم پذیرش» از سوی اسلام در قبال سنت ها وجود دارد. محور «همانندسازی اسلامی» برخلاف مسئله قومیت، نسبت به همه اقوام و جوامع یکسان بوده و آن ایدئولوژی مبتنی بر ارزش های انسانی و ایمانی است. امکان تحقق این ایدئولوژی به این سبب که جوامع بشری و اقوام نوعی واحدند، میسر است و نقطه نهایی سیر جهان بشری به شمار می رود. شیوه انجام این پژوهش «تحلیل محتوایی» با بهره گیری از استدلال های عقلانی است.

مقدمه و هدف : تغذیه مهم ترین عامل موازی با تمرینات ورزشی برای رسیدن به موفقیت محسوب می شود و تنها عاملی است که اثربخشی سایر عوامل نیز به آن وابسته است هدف از این پژوهش تعیین ویژگی های روانسنجی پرسشنامه نگرش به تغذیه در بین نوجوانان ورزشکار بوده است. روش شناسی: روش پژوهش از نوع پژوهش های کاربردی بوده و در دسته پژوهش های توصیفی-اکتشافی می باشد. نمونه پژوهش شامل تعداد285 نفر از پسران نوجوان ورزشکار شهرستان کرج بوده اند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه نگرش به تغذیه کانر و همکاران(1979) بوده است. نتایج: یافته ها نشان داد این ابزار دارای اعتبار مناسبی می باشد و میزان الفای کرونباخ 89/. گزارش شد. همچنین سه عامل برای پرسشنامه استخراج شد و روایی سازه پرسشنامه مناسب بود. مدل تاییدی نیز از برازش مطلوبی برخوردار بود و جداول نرم پرسشنامه ارائه شد. نتیجه گیری: درنتیجه نشان داده شد که این ابزار جهت سنجش نگرش به تغذیه در بین نوجوانان ورزشکار مناسب می باشد.

ازبین شیوه های مختلف رقابت، مطالعات متعددی آثار نسبی رقابت فردی و گروهی را بر تکالیف شناختی، بهبود تصمیم گیری و اجرای مهارت های ورزشی بررسی کرده اند؛ باوجوداین، آثار انواع مختلف رقابت بر یادگیری مهارت های ورزشی بررسی نشده است. هدف اصلی از انجام پژوهش حاضر، مقایسه آثار رقابت فردی و گروهی بر اکتساب و یادداری سرویس چکشی والیبال بود. تعداد 40 دانش آموز دوره متوسطه دوم (18-16 سال) که تجربه ای در این مهارت نداشتند، به صورت دردسترس انتخاب شدند. با توجه به نمرات پیش آزمون، شرکت کنندگان به دو محیط رقابت فردی و گروهی تقسیم شدند. شرکت کنندگان هر دو گروه تکلیف را در 10 جلسه تمرین کردند. پیش آزمون قبل از مداخله، آزمون های اکتساب در مرحله اکتساب و آزمون های یادداری فوری و تأخیری بعد از مداخله اجرا شدند. برای اندازه گیری اجرای شرکت کنندگان از آزمون سرویس والیبال ایفرد (1984) استفاده شد. برای تحلیل داده ها، آزمون تی نمونه های مستقل و آزمون تحلیل واریانس با تکرار سنجش در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد که در مرحله اکتساب بین گروه های موردمطالعه تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما در مرحله یادداری، میانگین امتیازهای گروه رقابت گروهی به طور معناداری بهتر از گروه رقابت فردی بود. بنابر نتایج پژوهش می توان اذعان کرد که یادگیری سرویس چکشی والیبال در محیط رقابت گروهی نسبت به رقابت فردی بهتر است. معلمان و مربیان می توانند برای استفاده از نوع رقابت در محیط تمرین برای آموزش سرویس والیبال به دانش آموزان نوجوان، به یافته های این پژوهش توجه نمایند

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر دست کاری کانون توجه بر اجرای ضربه فورهند تاپ اسپین بازیکنان ماهر و مبتدی تنیس روی میز در شرایط فشار روانی بالا بود. تعداد 30 نفر (15 ماهر و 15 مبتدی) در این پژوهش شرکت کردند. افراد در شرایط فشار روانی بالا و پایین و کانون های توجهی مختلف (حالت یک تکلیفی، تکیف دوگانه با توجه درونی، تکلیف دوگانه با توجه بیرونی نامرتبط و تکلیف دوگانه با توجه بیرونی مرتبط) ضربه تاپ اسپین را اجرا کردند. نتایج نشان داد که گروه مبتدی در حالتی که توجه آن ها به سمت درون هدایت شده بود، افت کمتری در شرایط فشار روانی بالا داشتند. در گروه ماهر، زمانی که توجه آن ها به سمت بیرون بود (مرتبط یا نامرتبط)، در شرایط فشار بالا افتی در عملکرد آن ها دیده نشد. این نتایج با توجه به اثر دوگانه فشار روانی و همچنین، بحث کنترل درجات آزادی توجیه شد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی عوامل پویای مؤثر در حرکات درشت کودکان نه تا 12 ماهه بوده است. این پژوهش مطالعه ای توصیفی- پیمایشی است که با درنظرگرفتن نوع و اهداف آن در حیطه پژوهش های کاربردی است. تعداد 283 کودک به وسیله مقیاس مرحله- سن غربالگری شدند. مقیاس های مورداستفاده شامل فراهم سازه محیط خانه برای تکامل حرکت اطفال، دلبستگی والدین پس از زایمان، پرسش نامه فرصت محیطی، پرسش نامه فعالیت بدنی عادتی بک و پرسش نامه سلامت عمومی بودند. عوامل مؤثر در رشد حرکات در سه بخش عوامل فردی، عوامل مادر و عوامل محیطی کودک دسته بندی شدند. برای تجزیه وتحلیل داده های کیفی از تی مستقل و برای تحلیل داده های کمی از مانوا، رگرسیون خطی به روش گام های منطقی و مدل معادلات ساختاری استفاده شده است. نتایج معادلات ساختاری نشان داد که عوامل فردی با ضریب اثر استاندارد برابر با 85/0 بیشترین تأثیر را بر رشد حرکات درشت داشتند و بعد از آن، عوامل محیطی با ضریب استاندارد برابر با 42/0- و عوامل مادرِ کودک با ضریب استاندارد برابر با 14/0 رشد حرکات درشت را پیش بینی کردند. نتایج رگرسیون نشان داد که در قسمت عوامل فردی، انگیزش و در قسمت عوامل محیطی، فراهم سازه محیط خانه سهم معناداری در پیش بینی حرکات درشت داشتند. نتایج پژوهش حاضر تأکیدی بر مدل برانفن برنر است. برانفن برنر ادعا می کند که رشد و تکامل طفل در ابتدا تحت تأثیر عوامل فردی و بیولوژیک او است و سپس، متأثر از عوامل محیطی طفل است.

فعالیت های بدنی در دوران بارداری آثار مثبت متعددی برای مادر، جنین و طفل همراه دارند، اما درمورد نتایج آن از نظر پیامد هایی که در کودکان دارد، ابهام هایی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین های هوازی، مقاومتی وترکیبی در دوران بارداری مادر بر رشد مهارت های حرکتی ظریف و درشت کودکان 12 ماهه بود. روش پژوهش، نیمه تجربی با طرح پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه گیری، هدفمند و شامل 60 نفر از زنان باردار سالم در دوره سه ماهه دوم باداری بود که داوطلبانه در مطالعه شرکت کردند. نمونه ها به طور تصادفی به چهار گروه 15 نفری شامل تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته در قالب 24 جلسه 60 دقیقه ای طبق برنامه مربوطه تمرین کردند. پس از زایمان، کودکان در 12 ماهگی توسط آزمون پی بادی-نسخه دوم سنجش شدند. تجزیه وتحلیل داده ها ازطریق آزمون آنوا و آزمون تعقیبی ال.اس.دی. و نرم افزار اس.پی.اس.اس. نسخه 22 انجام شد.یافته ها نشان داد که بین مهارت های حرکتی کودکان 12 ماهه ای که مادران آن ها تمرین بدنی داشتند، با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود داشت؛ به گونه ای که گروه تمرین هوازی بهترین عملکرد را داشتند.

مقدمه و هدف: فعالیت بدنی تحت تاثیر رفتارهای بهداشتی مانند شایستگی حرکتی واقعی، ادراک شده و آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت قرار می گیرد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر شایستگی حرکتی واقعی، شایستگی ادراک شده و آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت برای پیش بینی فعالیت بدنی کودکان بود. روش شناسی: 204 نفر از پسران 11-8 سال با میانگین سنی (9/9) و شاخص توده بدن (9/19) در این مطالعه شرکت نمودند. فعالیت بدنی و شایستگی حرکتی ادراک شده به ترتیب با استفاده از پرسشنامه فعالیت بدنی برای کودکان بزرگ تر و مقیاس توانایی جسمانی پرسشنامه خودتوصیفی بدنی مارش استفاده شد. همچنین از آزمون بروینینکس اوزرتسکی فرم کوتاه برای اندازه گیری شایستگی حرکتی و از آزمون راه رفتن/دویدن 540 متر به عنوان منتخبی از آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت استفاده شد. یافته ها: نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد شایستگی مهارت حرکتی واقعی 31 درصد، ادراک شده 35 درصد و استقامت قلبی-عروقی 14 درصد فعالیت بدنی پسران را پیش بینی می کنند. همچنین آزمون آنوا یک طرفه نشان داد تفاوت معناداری در سطوح فعالیت بدنی کودکان با شایستگی مهارت حرکتی و ادراک شده بالا و پایین و بالا و متوسط پیدا شد؛ علاوه بر این فعالیت بدنی کودکان با سطوح مختلف استقامت قلبی عروقی معنادار نبود. همچنین شایستگی ادراک شده بهترین پیش بینی کننده فعالیت بدنی پسران در این دوره سنی است. نتیجه گیری: پیشنهاد می شود در طراحی برنامه های مداخله ای برای بهبود شایستگی حرکتی، توجه ویژه ای به شایستگی ادراک شده برای ترویج فعالیت بدنی پسران شود.

هدف این مطالعه، بررسی تأثیر تحریک موزون دیداری بر پارامترهای کینماتیکی راه رفتن بیماران مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس بود. تعداد 18 بیمار مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس (پنج مرد و 13 زن) با امتیاز گسترش یافته وضعیت ناتوانی سه تا شش به شیوه نمونه گیری دردسترس و هدفمند انتخاب شدند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برای گروه تجربی، تمرینات شامل راه رفتن با تحریک موزون دیداری و برای گروه کنترل، شامل راه رفتن بدون تحریک بود. تمرینات به مدت سه هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه انجام شدند. قبل و بعد از تمرینات، طول گام، زمان گام، زمان دواتکایی، آهنگ و سرعت راه رفتن توسط دستگاه تجزیه وتحلیل حرکتی اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و روش ناپارامتری بوت استرپ در مدل آنالیز کوواریانس انجام شد. یافته ها نشان داد که تمرین راه رفتن با تحریک موزون دیداری به 36 درصد بهبودی در طول گام، 22 درصد در زمان گام، 41 درصد در زمان دواتکایی، 29 درصد در آهنگ و 80 درصد در سرعت راه رفتن بیماران مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس منجر شد؛ اما بین گروه تجربی و گروه کنترل تفاوت معناداری در بهبود طول گام، زمان گام، زمان دواتکایی، آهنگ و سرعت راه رفتن مشاهده نشد ( P > 0.05 )؛ بنابراین، تمرین راه رفتن با تحریک موزون دیداری را می توان به عنوان یک روش درمان مکمل برای بهبود عملکرد راه رفتن بیماران مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس پیشنهاد کرد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، استفاده از رو شی نوین مبتنی بر تکنیک های شبکه های اجتماعی برای شناسایی نقشه های خودسازمانی در تیم های فوتبال بود. نوع پژوهش مشاهده ای بود و براساس داده های استخراج شده از سایت فیفا، بعد از هر بازی شاخص های شبکه در دو سطح میکرو و ماکرو سازمان دهی شدند و سه بازی رسمی تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی 2018 تحلیل شدند. درمجموع، 517 فاز هجومی در سه بازی تحلیل شدند. برای هر فاز هجومی یک سری ماتریکس های مجاورت ایجاد شدند که براین اساس، مقادیر چگالی، ضریب خوشه بندی و مرکزیت بازی براساس موقعیت نسبی بازیکن در زمین در دو سطح با است ف اده از ن رم اف زار Nod XL تحلیل شدند. نتایج حاصل توضیحی را برای عملکرد تاکتیکی و ویژگی های شبکه های تیم ملی ایران در این بازی ها فراهم کرد و مقادیر پایین چگالی و ضریب خوشه بندی بر وجود راه حل های تاکتیکی ضعیف در فاز هجومی دلالت داشتند. به طورکلی، یافته های این پژوهش راهبردهایی عملیاتی را فراهم می کنند که بتوان ازطریق آن ها ساختار شبکه تیمی و شاخص های آن را در تیم های فوتبال بررسی کرد و بتوان به مربیان در درک ویژگی های رفتار تیمی، بهبود تصمیم گیری درحین مسابقه و ارائه پروتکل های تمرینی مناسب کمک کرد .

هدف از انجام مطالعه حاضر، تحلیل محتواى مقاله های نشریه های علمی- پژوهشى داخل کشور در حوزه رفتار حرکتی و روان شناسی ورزشی منتشرشده در سال هاى 1388 تا 1395 بود. پژوهش حاضر ازنوع کاربردى و روش پژوهش، تحلیل محتوا بود. در این مطالعه، درمجموع، 814 مقاله در شش نشریه مختلف بررسی شدند. پس از مراجعه به نسخه بایگانی شماره های منتشرشده از نشریه ها و ورود داده های کمّی خام در برگه کدگذاری، شاخص های آماری توصیفی ازطریق نرم افزار اس.پی.اس.اس. محاسبه شدند و جدول های توزیع فراوانی تنظیم شدند. نتایج نشان داد که نشریه رفتار حرکتی با 28 درصد بیشترین تعداد و نشریه پژوهش نامه مدیریت ورزشی و رفتار حرکتی با 7/5 درصد کمترین مقاله را داشتند. مشاهده شد که کمترین زمان پذیرش مقاله ها به نشریه مطالعات روان شناسی ورزشی با میانگین 227/2 ± 50/3 ماه مربوط بود. نویسندگان مرد با 9/70 درصد ، نویسندگان دانشجوی دکتری با 8/11 درصد، نویسندگان با رتبه علمی استادیار با 5/20 درصد و نویسندگان گرایش رفتار حرکتی با 4/71 درصد، بیشتر نویسندگان مقاله ها بودند . همچنین، مشخص شد که عمده مقاله ها با موضوع روان شناسی ورزشی و بعد از آن، با موضوع یادگیری حرکتی منتشر شده اند و به حیطه رشد و کنترل حرکتی کمتر پرداخته شده است. دراین میان، مقوله هیجان ها (3/13 درصد) بیشتر از سایر موارد موردتوجه پژوهشگران بود. در مقاله های موردبررسی، عمده آزمودنی ها غیرورزشکار و ازنظر سطح مهارت، «مبتدی» بودند و فقط 2/7 درصد در دسته «نخبه» قرار داشتند. همچنین، بیشتر مقاله ها در حوزه «سلامت» انجام شده بودند. نمونه های انسانی، جوان و سالم اغلب نمونه آماری مقاله ها را تشکیل می دادند و فقط در 5/12 درصد از مقاله ها، آزمودنی ها مبتلابه کم توانی بودند. نتایج نشان داد که در مقاله ها از منابع انگلیسی بیشتر از منابع فارسی استفاده شده بود. همچنین، بیشترین خوداستنادی نشریه در نشریه رشد و یادگیری حرکتی- ورزشی (124 مورد) و بیشترین خوداستنادی نویسنده به نشریه رفتار حرکتی (146 مورد) مربوط بود . اغلب پژوهش ها ازنوع کاربردی بودند و از روش پژوهش نیمه تجربی استفاده شده بود. همچنین، مشخص شد که دانشگاه تهران با 477 مورد، بیشترین سهم از مقاله ها را دربین نهادهای علمی مشارکت کننده به خود اختصاص داده است. براساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گیری کرد که با توجه به بی توجهی به جامعه سالمندان و افراد کم توان و همچنین، نبود توازن در مطالعات انجام شده در حیطه های گوناگون رفتار حرکتی، تعیین اولویت های پژوهشی براساس نیازسنجی در نشریه های مختلف و اطلاع رسانی به پژوهشگران می تواند گامی درجهت رفع کمبودها و خلأ های علمی و پژوهشی باشد . کمبود پژوهش های کیفی، کمبود مشارکت علمی بین رشته ای دربین نویسندگان مقاله ها، سهم کم دانشیاران و استادان درزمینه تولید مقاله ها، تمایل اندک به انجام پژوهش درزمینه رشد و کنترل حرکتی و بهره گیری کم از گروه سنی کودک و سالمند به عنوان نمونه پژوهش، از نقاط ضعف و محدودیت های مهم درخور اشاره هستند.  

هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر سه رویکرد آموزشی مبتنی بر تاکتیک، ترکیبی و تکنیک به تاکتیک (سنتی) بر تصمیم گیری، اجرای مهارت، حمایت و یادگیری تکنیک های پایه ای بسکتبال بود. پژوهش ازنوع نیمه تجربی بود که در یک طرح پیش آزمون- میان آزمون- پس آزمون- یادداری- انتقال درمدت هشت هفته اجرا شد. شرکت کنندگان 45 دانشجوی پسر بودند که به سه گروه مبتنی بر تاکتیک (15 نفر)، ترکیبی (15 نفر) و سنتی (15 نفر) تقسیم شدند و در 18 جلسه آموزش بسکتبال شرکت کردند. نتایج نشان داد که دو گروه مبتنی بر تاکتیک و ترکیبی در تصمیم گیری و حمایت نسبت به گروه سنتی بهتر بودند؛ اما در آزمون های مهارتی ایفرد، گروه ترکیبی و سنتی بهتر عمل کردند. یافته ها پیشنهاد می کنند که مدل های آموزش مبتنی بر تاکتیک و استفاده از فرایند پرسش و پاسخ درقالب بازی های تعدیل شده روش تمرینی مناسبی برای ارتقای عملکرد بازی در دانشجویان هستند و به نظر می رسد که این پیشرفت قابلیت انتقال بیشتری به شرایط بازی واقعی را دارد.

با توجه به تفاوت در بینش ها و گرایش ها، دو نوع سبک زندگی دینی و غیردینی (سکولار) وجود دارد. از موضوعات مهم در این دو گونه سبک زندگی، بدن انسان و نقش آفرینی آن در کمال، سعادت، هویت بخشی و ایجاد آرامش برای فرد است. در جامعه امروزی، بدن یک سرمایه نمادین و سرمایه اجتماعی و دارای جایگاه منزلتی و کارکردی است و اهمیت آن تا جایی است که با دانش ها و موضوعاتی نظیر «جامعه شناسی بدن» و «مدیریت بدن» سعی در مدیریت آن دارند. در سنت ادیان توحیدی نیز بدن دارای جایگاه ویژه کارکردی است. این نوشتار نخست به موضوعات مرتبط با بدن، نظیر چیستی و جایگاه بدن، جامعه شناسی بدن، مدیریت بدن و رابطه بدن با زیبایی پرداخته و در ادامه، چند کارکرد بدن، نظیر کارکرد هویتی، تجاری و نمایشی را در دو نگرش دینی و سکولار واکاوی کرده است. حاصل این نوشتار که به روش کتابخانه ای، تطبیقی و تحلیلی صورت پذیرفته، این است که به رغم جایگاه ویژه بدن در هر دو رویکرد، تفاوت بنیادینی در نوع نگاه به بدن، تعریف و کارکرد آن و نیز مبانی، اهداف و انگیزه های توجه به بدن وجود دارد.

مقدمه و هدف:  هدف از پژوهش حاضر، تاثیر تمرینات ذهن-بدن با رویکرد شناختی-حرکتی بر کارکردهای اجرایی سالمندان دارای اختلال پردازش  شناختی  بود. روش شناسی: بدین منظور در یک پژوهش نیمه تجربی 20 سالمند دارای اختلال شناختی (با میانگین قد 3/3±150 سانتی متر، وزن 6/3±041/35 کیلوگرم، سن 5/2±45/9سال) به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و  به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. این تحقیق از نوع نیمه تجربی و کاربردی که به صورت طرح تحقیقی دو گروهی پیش آزمون پس آزمون اجرا گردید که کارکردهای شناختی سنجیده شد. نتایج: تجزیه وتحلیل آماری داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس در سطح معنا داری 05/0p≤ انجام گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که تمرینات ذهن-بدن با رویکرد شناختی-حرکتی بر کارکردهای اجرایی سالمندان دارای اختلال پردازش  شناختی تاثیر مثبت داشت(05/0p₌). نتیجه گیری: در نهایت بر اساس نتیجه به دست آمده تمرینات ذهن-بدن با رویکرد شناختی-حرکتی کارکردهای اجرایی را بهبود داده است، پس  انجام طولانی مدت این تمرینات می تواند شیوه مداخله ای مؤثری برای بهبود کارکردهای اجرایی در سالمندان دارای اختلال پردازش شناختی باشد. کلید واژه ها: تمرینات ذهن-بدن، کارکردهای اجرایی، اختلال پردازش شناختی