درخت حوزه‌های تخصصی

هدف اصلی این تحقیق، بررسی میزان بروز آسیب در فوتبالیست های حرفه ای که در پست های مختلف بازی می کنند، است. بدین منظور 38 مسابقه از مسابقات لیگ برتر کشور در فصل 85-84 انتخاب و تجزیه و تحلیل ویدئویی شد. میزان آسیب بازیکنان در پست های مختلف، زمان بروز آسیب، علت آسیب و ناحیه آسیب دیدگی بررسی شد. در مجموع 121 آسیب در 38 مسابقه مشاهده شد. میزان آسیب در بازیکنان هافبک (4/40 درصد) به طور معناداری (05/0 P<) بیشتر از دیگر پست ها بود. بعد از پست هافبک، مدافعان با 8/29 درصد، مهاجمان را با 7/16 درصد و در نهایت دروازه بان با 1/13 درصد رتبه های بعدی را از نظر دریافت آسیب به خود اختصاص دادند. در خصوص زمان بروز آسیب، اختلاف معناداری (05/0 P<) بین دوره های مختلف بازی مشاهده شد. تفاوت معناداری در میزان آسیب پایین تنه (6/63 درصد) نسبت به بالاتنه (4/36 درصد) مشاهده شد. بیشترین آسیب دیدگی بازیکنان از نوع آسیب های برخوردی (6/87 درصد) بود. نتایج پژوهش حاصر نشان می دهد که پست و موقعیت بازیکن و زمان بازی در میزان آسیب دیدگی مؤثر است.

رادیکال های آزاد اکسیژن گونه های فعالی اند که متعاقب فعالیت های شدید باعث آسیب های بیولوژیکی در بافت های هدف مانند غشای فسفولیپیدی می شوند. هدف از این مطالعه عبارت است از بررسی تاثیر مصرف حاد ویتامین C بر پراکسیداسیون چربی ناشی از فعالیت. 16 مرد سالم و ناآشنا با پروتکل تمرینی به طور تصادفی به دو گروه پلاسبو (1000 میلی گرم لاکتوز) (P) و آنتی اکسیدانت (1000 میلی گرم ویتامینC) (AO) تقسیم شدند. دو ساعت پس از مصرف ویتامین C یا پلاسبو، آزمودنی ها به مدت 30 دقیقه با 75% حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان (با شیب صفر درصد) دویدند. غلظت ویتامین C پلاسما و مالون دی آلدئید (MDA) با استفاده از کروماتوگرافی با عملکرد بالا (HPLC) و کراتین کیناز (CK) با اتوآنالایزر اندازه گیری شد. برای مقایسه غلظت ویتامین C پلاسما، CK و MDA در هر گروه از روش اندازه گیری مکرر با تصحیح بونفرونی و برای مقایسه این شاخص ها در بین دو گروه از روش t مستقل استفاده شد. سطوح ویتامین C در گروه AO دو ساعت پس از مصرف، همچنین پس از فعالیت، به طور معناداری افزایش یافت (05/0>(P. سطوح CK در هر دو گروه بلافاصله و 2 ساعت پس از فعالیت و 24 ساعت بعد از فعالیت فقط در گروه P افزایش یافت (05/0>P). سطوح MDA پس از انجام فعالیت در گروه P به طور معناداری افزایش یافت (05/0>P)، درحالی که در گروه AO افزایش معناداری مشاهده نشد (05/0

هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه نیروی برشی قدامی زانو در پای چرخیده به داخل و خارج و نرمال در حرکت فرود تک پا بود. آزمودنی های تحقیق را 30 نفر(15 مرد و 15 زن) از دانشجویان فاقد هرگونه آسیب (سن 73/1±00/22 سال و وزن 24/7±32/73 کیلوگرم و قد 34/5±08/175 سانتی متر) رشته تربیت بدنی تشکیل دادند. آزمودنی ها بر اساس تست افتادگی ناوی در هر جنس در سه گروه پای چرخیده به داخل و خارج و معمولی قرار گرفتند. آزمودنی ها از روی جعبه ای به ارتفاع 30 سانتی متر و به فاصله 15 سانتی متر از صفحه نیرو، به صورت تک پا روی مرکز صفحه نیرو فرود آمدند. اطلاعات مربوط به نیروها از طریق صفحه نیرو جمع آوری و بوسیله تقسیم کردن بر وزن افراد، نرمال و سپس فیلتر گردیدند. حداکثر نیروی عکس العمل زمین در جهت خلفی به عنوان نیروی برشی قدامی زانو(معادل فشار بر ACL) در نظر گرفته شد. جهت مقایسه سه گروه پای مردان و همینطور مقایسه سه گروه پای زنان از تحلیل واریانس یک راهه استفاده گردید. نتایج نشان داد گروه پای چرخیده به داخل زنان نسبت به دو گروه دیگر زنان تفاوت معناداری از لحاظ نیروی برشی قدامی زانو دارند. احتمالا زنانی که پای چرخیده به داخل دارند نسبت به دو گروه دیگر زنان بیشتر در معرض صدمه به ACL می باشند.

هدف از این پژوهش، مقایسه عوامل روانی ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده و پیش بینی ورزشکارانی که در معرض خطر آسیب دیدگی قرار دارند، با توجه به عوامل روان شناختی است. از میان دانشجویان پسر ورزشکار در سال 1384، 169 دانشجوی شرکت کننده در مسابقات دو و میدانی با میانگین سنی 7/3 ± 7/22 سال، به صورت نمونه در دسترس انتخاب و بر اساس نتایج پرسشنامه آسیب، آزمودنی ها به دو گروه ورزشکاران آسیب دیده (75 نفر) و غیر آسیب دیده (94 نفر) تقسیم شدند. در این تحقیق از برگه مشخصات فردی، پرسشنامه اضطراب حالتی رقابتی -2 (CSAI-2) رینر و مارتنز، پرسشنامه 34 سؤالی آیزنک، مصاحبه و پرسشنامه محقق ساخته آسیب های ورزشی، قبل از انجام مسابقات دو و میدانی استفاده و در مورد گروه های نمونه اجرا شد. همچنین از روش آماری تحلیل واریانس یکطرفه برای بررسی تفاوت های بین دو گروه، و از روش تحلیل تمایزات برای پیش بینی احتمالی آسیب دیدگی ورزشکاران استفاده شد. به طور کلی نتایج این تحقیق بین ویژگی های روان شناختی دو گروه، تفاوت نشان می دهد (01/0P<). همچنین تحلیل تمایزات نشان داد ورزشکارانی که از پرسشنامه این تحقیق نمره 83 به بالا را کسب کنند، مستعد آسیب هستند و در آینده بیشتر احتمال دارد دچار آسیب دیدگی شوند. در نهایت محققان بر این باورند که با بررسی ویژگی های شخصیتی و عوامل روان شناختی می توان احتمالاً ورزشکارانی را که در معرض خطر آسیب دیدگی قرار دارند، شناسایی کرد و راهکارهای مناسب را به منظور پیشگیری از آسیب دیدگی به کار برد

هدف اصلی این تحقیق، تجزیه و تحلیل ویدئویی آسیب های بازیکنان لیگ برتر فوتبال ایران در فصل 86-85 است. بدین منظور فیلم ویدئویی 123 مسابقه از 240 مسابقه این بازی ها توسط یکی از محققان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. زمان وقوع آسیب، منطقه بروز آسیب، مکانیزم بروز آسیب، نوع برخورد منجر به آسیب، ناحیه آسیب دیده در بدن بازیکن، نتیجه مسابقه هنگام وقوع آسیب و تصمیم داور در صحنه منجر به آسیب، در برگه مخصوص ثبت شد. در مجموع، 306 آسیب در 125 مسابقه مشاهده شد، یعنی 8/66 آسیب در هر 1000 ساعت مسابقه یا 44/2 آسیب در هر مسابقه. در این تحقیق بیشترین تعداد آسیب در 15 دقیقه پایانی بازی (9/21 درصد) (05/0 P>) و بیشتر آسیب ها در نیمه دوم (176 = N) نسبت به نیمه اول (130=N) اتفاق افتاد (05/0 P<) . میزان بروز آسیب در منطقه پنالتی زمین خودی به طور معناداری (05/0P<) بیش از دیگر مناطق زمین بود. در میان مکانیزم های آسیب، تکل شدن به طور معناداری (05/0 P<) بیش از دیگر مکانیزم ها موجب آسیب بازیکنان شد. همچنین نتایج تحقیق نشان داد که ساق پای بازیکنان (18 درصد) بیش از دیگر نقاط بدن آنها آسیب دید. از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گرفت که میزان بروز آسیب در بازیکنان فوتبال لیگ برتر ایران در مقایسه با همتایان اروپایی خود زیاد است. همچنین آگاهی از زمان و منطقه بروز آسیب، مکانیزم های اصلی به وجود آورنده آسیب و آسیب پذیرترین اندام ها هنگام مسابقه فوتبال، در طراحی برنامه های پیشگیرانه از آسیب مؤثر است و به بازیکنان، مربیان و گروه پزشکی کمک می کند.

این پژوهش با هدف مقایسه برخی پارامترهای الکترومیوگرافی و الکترونوروگرافی شامل انتگرال فعالیت الکترومیوگرافیک (IEMG)، دامنه موج M (amplitude)، سرعت هدایت عصبی (N.C.V)، و زمان تاخیر موج M (latency) در دو گروه ورزشکار و یک گروه غیر ورزشکار انجام گرفت تا سازگاریهای احتمالی عصبی- حرکتی و زمان وقوع این سازگاریها به دنبال شرکت در تمرینات قدرتی با وزنه بررسی شوند. آزمودنیها شامل مردان 18 تا 24 ساله و متشکل از سه گروه بودند: اندام پروران حرفه ای (10n=، با حداقل 2 سال سابقه تمرینات منظم با وزنه)، اندام پروران مبتدی (10n=، با 3 تا 4 ماه سابقه تمرینات منظم باوزنه)، و غیر ورزشکاران (11n=، بدون هیچ سابقه تمرینی). پارامترهای الکترونوروگرافی با تحریک عصب موسکولوکوتانئوس عضله دوسربازویی ثبت شد. برای اندازه گیری پارامترهای الکترومیوگرافی از انقباض ایزومتریک ارادی عضله دوسر بازویی با 50 درصد حداکثر انقباض ارادی (MVC) استفاده شد. با استفاده از تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون توکی، پارامترهای مورد نظر در سه گروه مقایسه شد. نتایج نشان داد زمان تاخیر موج M (11/0P=) و سرعت هدایت عصبی (36/0P=) در سه گروه تفاوت معناداری ندارد، در حالی که بین دامنه موج M ورزشکاران (حرفه ای و مبتدی) و افراد غیر ورزشکار اختلاف معناداری مشاهده شد (04/0P=) که نشان دهنده تاثیر فعالیتهای مقاومتی با وزنه بر افزایش به کارگیری و فرکانس آتش واحدهای حرکتی است. با وجود این، بین انتگرال EMG سه گروه تفاوت معناداری دیده نشد (34/0P=).

هدف پژوهش حاضر عبارت است از بررسی میزان فعالیت الکتریکی عضلات شکمی و تاکننده های ران در وضعیتهای مختلف از حرکات دراز و نشست و کرانچ. آزمودنیهای این پژوهش را 15 داوطلب مرد سالم 4/1+52/21 سال، قد 86/5+3/175 سانتی متر،وزن 2/6+4/73 کیلوگرم، و چربی بدن 1/2+4/12 ، بدون سابقه بیماریهای عصبی، کمر درد...

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تراکم استخوان ستون فقرات کمری و استخوان ران فوتبالیست های حرفه ای و افراد غیرورزشکار است. بدین منظور پانزده نفر از فوتبالیست های حرفه ای (میانگین ± انحراف استاندارد، سن 2/0 ±2/23 سال، وزن 8/1 3±/70 کیلوگرم، قد 1 ± 3/174 سانتیمتر) و 14 نفر از افراد سالم غیرورزشکار (میانگین ± انحراف استاندارد، سن 4/0± 22 سال، وزن 4/2 ±6/61 کیلوگرم و قد 2/1 ±9/173 سانتیمتر) در این تحقیق شرکت کردند. داده ها به وسیله دستگاه سنجش تراکم مواد معدنی استخوان (DEXA) و پرسشنامه سابقه پزشکی جمع آوری شد. تراکم مواد معدنی استخوان گردن و تروکانتر ران پای راست و چپ و همچنین مهره های دوم تا چهارم کمری اندازه گیری شد و با استفاده از آزمون t وابسته و t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. تراکم مواد معدنی استخوان ران و مهره های کمر فوتبالیست ها به طور معناداری بیشتر از استخوان ران و مهره های کمر افراد غیرورزشکار (000/0 = P، 19/7 = t، 49/8 = t) بود (5/1311 و 1/1332 در برابر 3/941 و 1/1054 میلی گرم بر سانتیمتر مربع) . تراکم مواد معدنی استخوان مهره های کمر افراد غیرورزشکار (001/0 = p ، 4 = t) به طور معناداری بیشتر از استخوان ران آنها بود (در 1/1054 برابر 3/941 میلی گرم بر سانتیمتر مربع)، اما بین تراکم مواد معدنی استخوان مهره های کمر و استخوان ران فوتبالیست ها تفاوت معناداری مشاهده نشد (51/0 = P، 66/0 = t) (5/1311 در برابر 1/1332 میلی گرم بر سانتیمتر مربع) . نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تراکم مواد معدنی مهره های کمر و استخوان ران فوتبالیست های حرفه ای به طور معناداری بیشتر از تراکم مواد معدنی استخوان مهره های کمر و استخوان ران افراد غیرورزشکار است که این تراکم بالا ممکن است در به تاخیر انداخن بیماری های استخوانی و کاهش شکستگی استخوان در سال های پیری نقش داشته باشد.

کمردرد در بین اقشار جامعه عارضه ای است که می تواند به علل و عوامل مختلفی از جمله روش زندگی، میزان تحرک، اضافه وزن، فشارهای گوناگون روی ستون فقرات که به خاطر ضعف های عضلانی و ناهنجاری ساختمانی مربوط می شود، موجب اختلالات آناتومیکی بین لگن و ستون فقرات و اندام تحتانی در واقع عدم تعادل عضلانی بین عضلات فلکسور و اکستنسورهای مربوط به کمر و ران گردد . استفاده از روش کشش مرحله ای در مقابل مقاومت ممکن است موجب کشش عضلات کوتاه شده همسترینگ گردیده و تعادل عضلانی را در بین گروه عضلات فلکسور و اکستنسور مفصل ران گردد و در نتیجه میزان درد کمر را کاهش دهد.هدف از پژوهش حاضر چگونگی تاثیر یکی از روشهای درمانی(تسهیل عصبی و عضلانی) به نام کشش مرحله ای در مقابل مقاومت است ک روی بیماران مبتلا به کمر درد مزمن یک طرفه با کوتاهی همسترینگ می باشد. 56 آزمودنی زن بیمار واجد شرایط از بیمارستان های تهران با سابقه یک سال درد بر گزیده شد و بصورت تصادفی به دو گـروه تـجربی و کنترل بـا میانگین سـنی گـروه تـجربی5/34 سال، قـد 4 ±161سانتی متر و وزن12 ± 69 کیلوگرم و گروه کنترل 5±33. سال، قد 9±161 سانتی متر و وزن 8 ± 67 کیلوگرم تقسیم شدند. آزمودنی ها پرسشنامه میزان درد را تکمیل کردند و برای مدت 12 جلسه هفته ای 3 نوبت و هر جلسه به مدت 90 دقیقه در محل تحقیق حضور یافتند. برای اندازه گیری میزان محدودیت حرکتی عضلات همسترینگ از تست SLR و از گونیامتر یونیورسال برای اندازه گیری دامنه حرکتی مفصل ران و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تی استودنت و خی دو با سطح اطمینان آزمون 95% و میزان معناداری 05% مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که تفاوت معنی داری در افزایش دامنه حرکتی زا ویه مفصل ران در طول دوران درمان مشاهده شد (01/0 (P< . همچنین تفاوت معنی داری در کاهش میزان کمر درد در بیماران نشان داده شد که با استفاده از روش درمانی کشش مرحله ای در مقابل مقاومت می توان میزان درد کمر را درمان نموده و موجب کاهش آن شد (01/0 (P< .

تا کنون بر اساس فرضیات کندال، عقیده بر آن بوده است که ضعف هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری- لگنی، با تاثیر بر لگن خاصره و مهره های کمری، در میزان قوس کمر تغییر پدیدمی آورد. اما برخی تحقیقات اخیر، با تردید به صحت این مطلب می نگرند. بنابراین، هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط میان حداکثر قدرت ایزومتریکی عضلات کمربند کمری- لگنی با میزان قوس کمر بود. بدین منظور، 107 دانشجوی مرد سالم و غیر ورزشکار با میانگین سن 75/1±85/21 سال، وزن 50/10±88/70 کیلوگرم، و قد 16/6±12/177 سانتی متر به صورت تصادفی انتخاب و به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. میزان قدرت عضلات با دینامومتر دیجیتال و آزمون پایین آوردن مستقیم پاها و میزان زاویه قوس کمر با خط کش منعطف اندازه گیری شد، به طوری که میانگین قدرت عضلات اکستنسور کمری، فلکسور و اکستنسور مفصل ران (برحسب کیلوگرم) و شکم (برحسب درجه) به ترتیب برابر با 17/20±96/52، 73/5±12/22، 46/4±56/15، و 46/16±76/48 و میزان زاویه قوس کمر برابر با 51/7±04/38 به دست آمد. یافته های تحقیق با استفاده از روشهای آماری همبستگی بین متغیرها تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد بین قدرت هیچ یک از عضلات مذکور با میزان قوس کمر ارتباط معناداری وجود ندارد (05/0P>). در نتیجه، با توجه به یافته های حاصل، به نظر نمی رسد میزان ضعف یا قدرت هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری- لگنی به صورت جداگانه و بدون توجه به تعادل میان آنها بتواند در تغییرات میزان قوس کمر مؤثر باشد.