نظریه های کلان روابط بین الملل در طول نیم قرن گذشته معدود بوده اند. «نظریه سیاست بین الملل» کنت والتز در سال 1979، و بیست سال پس از آن، «نظریه اجتماعی سیاست بین الملل» الکساندر ونت منتشر شد و اکنون، ریچارد ند لیبو «نظریه فرهنگی روابط بین الملل » را ارائه کرده است. بررسی لیبو با این مقدمه آغاز می شود که برانگیزاننده سیاست بین الملل، سه محرک کنش انسانی هستند که در دوران باستان توسط توسیدید ، ارسطو ، افلاطون و دیگران تشخیص داده شدند و عبارتند از: اشتها، خِرَد، و «روحیه». لیبو استدلال می کند که روحیه و مفاهیم مرتبط با آن (افتخار، منزلت، هویت، و پرستیژ)، در نظریه های کلان صرفه جویانه پیشین سیاست بین الملل، ازجمله نظریه هایی که خود را رئالیست و سازه انگار معرفی می کنند، به اندازه کافی مورد توجه و نظریه پردازی قرار نگرفته است.