پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل موثر بر خودشیفتگی برند در صنعت ورزش ایران تدوین شده است.روش پژوهش کیفی، ازلحاظ استراتژی توصیفی-پیمایشی که براساس تئوری داده بنیاد مبتنی روش چارمز می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه متخصصان حوزه ی بازاریابی ورزشی و صاحب نظران مدیریت ورزشی و افراد صاحب نظر و آگاه در ارتباط با بازاریابی و برند بودند. تعداد 12نفر برای انجام مصاحبه عمیق با بهره گیری از تکنیک های هدفمند و گلوله برفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تکنیک های آماری توصیفی(درصد فراوانی،فرمول شنون) و تکنیک تحلیل محتوای پنهان در قالب استراتژی پدیدارشناسانه(کدگذاری باز و محوری)توسط نرم افزارMAXQDA18استفاده گردید. بر اساس نتایج، تعداد 11 مقوله اصلی شامل تعلق به برند (تجربه فرد، شیفتگی برند، وفاداری برند، احترام)، عوامل اجتماعی، هویت برند، نگرش به برند شامل(اعتبار برند، تصویر برند)، سلبریتی ها، حامیان مالی، تبلیغات شامل(تبلیغات تجاری، تبلیغات شفاهی)، شهرت برند شامل(ادغام با ورزش، ماهیت برند)، خصوصیات اخلاقی و رفتاری شامل(رفتار مصرف کننده، ویژگی های بیولوژیکی، ویژگی های شخصیتی)، متفاوت سازی برند با سایر رقبا و عامل رسانه به عنوان عوامل موثر بر خودشیفتگی برند شناسایی شد.
