طبق آمارهای ارگانهای ذیربط غالب مسافرتهای گردشگری از طریق زمین و غالباً بهوسیله اتومبیلهای شخصی است . این امر سرمایه گذاری در بخش استراحتگاه های ردشگری بینراهی، خصوصاً در منطقه ای شمالی کشور که از امکانات طبیعی و بالقوه بهرهمند است را کاملاً توجیه میکند، لیکن فقدان طرح توسعه بر اساس چارچوب مشخص اولویت دهی مستدل و علمی پس از احداث و بهره برداری این مجموعه ها کاملاً محسوس است.
بهطور قطع بررسی موضوع و جهت دهی به اعتبارات سرمایه ای که در این راستا هزینه میشود، اهمیت ویژهای دارد لیکن به مواردی چون کاهش تصادفات و حوادث بین جادهای، افزایش کیفیت سفر و توسعه صنعت گردشگری برای عموم مردم از جمله نتایج توسعه اندیشیده شده این استراحتگاه ها میتواند باشد.، ایجاد مشاغل جدید و برنامه ریزی جهت هدفمندی اوقات فراغت نیز اشاره کرد.
در این پژوهش نخست با بررسی وضع موجود و ارائه نقاط جدید پیشنهادی ، به عوامل اصلی اولویت دهی به مراکز استراحتگاهی بینراهی پرداخته شده و در نهایت با اشاره به سابقه مطالعات انجام شده در این زمینه سه سطح اصلی برای استراحتگاه ها معرفی و 3 ضریب وزنی برای سطوح مذبور پیشنهاد 1 بر اساس (AHP) و در نهایت جدول اولویت دهی استراحتگاه ها از طریق روش تحلیل سلسله مراتبی نقاط پیشنهادی و موجود ارائه شده است. مسلماً با توجه به ضرورت و پیچیدگی موضوع یک مقاله پاسخگوی تام و کامل تمامی مسائل موجود در این زمینه نمیباشد لیکن در این پژوهش سعی شده است تا با انتخاب روشی بهینه به گشایش یک افق جدید در زمینه توسعه و ترویج خدمات گردشگری در جهت ساماندهی بخش مهمی از اعتبارات گردشگری دست یافت.
