این پژوهش که با هدف بررسی اثر هشت هفته تمرینات شناختی بر انجماد راه رفتن و کارکردهای شناختی مرتبط با آن (کارکردهای اجرایی و بهره حافظه) در بیماران پارکینسونی مبتلا به انجماد راه رفتن انجام گردید، از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. 14 بیمار پارکینسونی مبتلا به انجماد راه رفتن (مرحله دو تا پنج مقیاس هوهن و یاهر ) با میانگین سنی 92/10±21/60 به صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه کنترل (پنج مرد و دو زن) و تجربی ( چهار مرد و سه زن) تقسیم گردیدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته در تمرینات شناختی شرکت کرد. انجماد راه رفتن، کارکردهای اجرایی و بهره حافظه در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب به وسیله پرسش نامه انجماد راه رفتن، آزمون برج لندن و حافظه بالینی وکسلر اندازه گیری گردید. همچنین، داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس و واریانس چند متغیره در سطح معنا داری (0.05=α) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد که اثر یک دوره تمرینات شناختی بر میانگین کاهش امتیازات انجماد راه رفتن و افزایش امتیازات کارکردهای اجرایی و بهره حافظه در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل معنا دار می باشد. با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که تمرینات شناختی می توانند به عنوان یک روش مداخله ای در بهبود انجماد راه رفتن، کارکردهای اجرایی و بهره حافظه بیماران مبتلا به انجماد راه رفتن مؤثر باشند.
