تحقیق حاضر با هدف بررسی و مقایسه عوامل استرس زای شغلی و راهکارهای سازمانی مدیریت آن در مسئولان ورزش شرکت نفت ایران انجام شد. روش تحقیق حاضر از نوع توصیفی - پیمایشی بود. مسئولان ورزش شرکت ملی نفت در سه گروه مدیران، کارشناسان و مربیان بررسی شدند. کل این افراد 170 نفر بودند که با استفاده از جدول مورگان 117 نفر از طریق نمونه-گیری تصادفی نظام دار انتخاب شدند. از پرسشنامه های استاندارد اشپیل برگر (1984) با پایایی (905/0 = a) و پرسشنامه محقق ساخته (با تاکید بر مدل رندال و آلتمایر (1994) با (پایایی (96/0 = a) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. روایی پرسشنامه محقق ساخته توسط استادان و متخصصان (10 نفر)، تایید شد. مهم ترین عامل استرس زای شغلی سازمانی مربوط به عامل شیوه سرپرستی (82/5) و کمترین میانگین شدت مربوط به عامل استفاده کمینه از نیروها (67/4) بود. بررسی راهکارهای سازمانی مدیریت استرس شغلی و نتایج آزمون t در این گروه ها نشان داد شرکت نفت در سطح متوسط به پایین از این راهکارها در هر سه گروه و در سطح بالاتری از این راهکارها برای گروه مدیران نسبت به دو گروه دیگر استفاده می کرد. بیشترین میزان استفاده، به راهکار مدیریتی روابط میان فردی (76/2) و کمترین میزان استفاده به راهکار مدیریتی جو و ساختار سازمانی (33/2) مربوط بود. مقایسه نمره های میانگین در سه گروه (آزمون ANOVA) نشان داد که امور ورزش شرکت ملی نفت ایران در سطح به نسبت بالاتری از راهکارهای سازمانی مدیریت استرس شغلی برای گروه مدیران نسبت به دو گروه دیگر استفاده می-کند.
