فضاهای ورزشی

در عصر حاضر با گسترش دامنه های استفاده از وسایل جدید مانند آسانسور و پله برقی، ابزارهای فناوری اطلاعات (کامپیوتر، اینترنت و...)، تغییر سبک زندگی و نحوه ی اشتغال افراد و نیز گسترش زندگی آپارتمان نشینی در شهرهای بزرگ، تحرک شهروندان بشدت کاهش یافته است که در حقیقت کم تحرکی افراد عامل موثری برای افزایش میزان مرگ و میر، بیماریها و ناتوانی ها می باشد. ضمناً بدلیل مشغله بیش از حد شهروندان، نبود فرصت کافی جهت انجام تمام کارهای روزمره و نیز فاصله زیاد بین مراکز خدمات رسانی شهری، شهروندان به اتومبیل و سایر وسایل مدرن به شدت وابسته شده اند و فعالیتهای اوقات فراغت نیز به نوعی تنظیم شده که کمترین تحرک و فعالیت بدنی را به همراه دارد. در این راستا نقش مدیریت شهرداری با طیف وسیعی از وظایف عمرانی و خدماتی در زمینه توسعه فضاهای ورزشی با هدف تامین فضاهای لازم برای گذران اوقات فراغت شهروندان بسیار حائز اهمیت است. هدف این مقاله بررسی نقش شهرداری در توسعه فضاهای ورزشی در سطح منطقه 6 شهرداری تهران می باشد تا با بررسی اقدامات و فعالیتهای اخیر شهرداری در تامین فضاهای ورزشی برای گذران اوقات فراغت شهروندان، برنامه ها و راهبردهای مؤثری جهت تحقق یکی از عملکردهای زندگی شهروندان یعنی گذران اوقات فراغت شهروندان ارائه گردد. نوع تحقیق ((کاربردی)) و روش بررسی بصورت کتابخانه ای، پیمایشی و روش تحقیق توصیفی و تحلیل محتوا می باشد. بطورکلی بر اساس یافته های این پژوهش و نتایج مطالعات میدانی محقق در محدوده مورد مطالعه مشخص گردید که شهرداری منطقه 6 تهران بعد از بخش خصوصی دومین جایگاه را در زمینه ی توسعه ورزش برای پرکردن اوقات فراغت شهروندان دارد. البته بعضاً فقدان تامین بودجه -های کافی و کمبودهای مالی شهرداری منطقه 6 و نیز عدم تثبیت جایگاه تشکیلاتی شهرداری در ورزش و فقدان ارتباط مستمر و نتیجه بخش بین شهرداری و سایر بخشها در حوزه ورزش از جمله نقاط ضعف این بخش در توسعه فضاهای ورزشی می باشد. لذا ارائه راهکارها و پیشنهادهای مؤثر با توجه به وضعیت موجود منطقه برای منسجم و پیوسته عمل کردن شهرداری در این مهم از دستاوردهای این پژوهش می باشد.

هدف این پژوهش، بررسی و سطح بندی مکانگزینی فضاهای ورزشی شهرکرد بر اساس معیارهای مکان یابی است. روش پژوهش «توصیفی- تحلیلی» بوده که با استفاده از مطالعات میدانی انجام شده است. جامعه آماری پژوهش، تمام فضاهای ورزشی شهرکرد است. در این پژوهش، داده های حاصل از پیمایش میدانی با مدل AHP وزن دهی شده و با استفاده از مدل تاپسیس درجه مطلوبیت و رتبه هریک از فضاهای ورزشی در چهار معیار همجواری، دسترسی، ایمنی و آسایش مشخص شده است. در مرحله آخر جهت رتبه بندی نهایی فضاهای ورزشی شهرکرد، از مدل تصمیم گیری ویکور استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد، با توجه به وزن های سلسله مراتبی (AHP) و رتبه بندی انجام شده در مدل تاپسیس، بین مکانگزینی وضع موجود فضاهای ورزشی شهرکرد و معیارهای مکانیابی (همجواری، دسترسی، ایمنی و آسایش) تفاوت وجود دارد. یافته های حاصل از روش ویکور نشان می دهد که سالن یادگار امام و مجموعه ورزشی انقلاب در وضعیت مطلوب، مجموعه ورزشی تختی نیمه مطلوب و فضاهای ورزشی حجاب، باستانی و رسالت در وضعیت نامطلوب قرار دارند.

اهداف: هدف از این پژوهش، تحلیل پراکنش فضاهای ورزشی شهر زنجان و بررسی میزان دسترسی شهروندان به این مراکز است. روش: روش تحقیق حاضر، از نوع توصیفی- تحلیلی و با استفاده از مطالعات میدانی است. سپس با استفاده از نرم افزار GIS، به تحلیل فضاهای ورزشی و شعاع خدمات رسانی آن پرداخته شده و در نهایت نقشه های خروجی این مدل ارایه شده است. یافته ها/ نتایج: پس از مطالعة وضع موجود فضاهای ورزشی در سطح محلّه، ناحیه، منطقه و شهر زنجان، سطوح و سرانة اختصاص یافته به فضای ورزشی در شهر زنجان مشخص شد. از مجموع نوزده فضای ورزشی شهر زنجان، 9 فضای ورزشی در مقیاس محلّه، 6 فضای ورزشی در مقیاس ناحیه، 3 فضای ورزشی در مقیاس منطقه و1 فضای ورزشی در مقیاس شهر، خدمات رسانی می کنند. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که توزیع فضاهای ورزشی در سطح شهر زنجان مناسب نبوده است. از نظر دسترسی به فضاهای ورزشی، نتایج حاصل از تحلیل شعاع عملکردی، نشان دهندة آن است که فضای ورزشی به ترتبب محلّه، ناحیه، منطقه و شهر، حدود 45، 80/46 و 83 درصد مساحت و 36، 63، 94، 98 درصد جمعیّت شهر زنجان را تحت پوشش عملکردی خود قرار داده است. همچنین، با استفاده از شاخص موران و آمارة عمومی G مشخص شد که پراکنش فضایی کاربری های ورزشی به صورت برنامه ریزی شده نبوده و به صورت تصادفی در سطح شهر توزیع شده است.

این پژوهش با هدف شناسایی موانع مشارکت خیرین در احداث و توسعه فضاهای ورزشی صورت گرفت (مطالعه موردی استان کرمان). روش به کاررفته در پژوهش، پیمایشی بود و جامعه آماری آن را 180 نفر از خیرین استان تشکیل دادند. جهت انجام پژوهش، نمونه ای معادل 123 نفر از طریق نمونه گیری در دسترس مورد بررسی قرار گرفت که از آن میان، 100 پرسش نامه بدون نقص در تجزیه و تحلیل نهایی مورد ارزیابی قرار گرفت. شایان ذکر است که برای تعیین حجم نمونه از جدول مورگان استفاده شد و روایی صوری و محتوایی پرسش نامه از طریق مصاحبه با خبرگان دانشگاهی و چند نفر از خیرین بررسی و تأیید گردید. جهت بررسی روایی سازه نیز از تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شد و پایایی درونی از طریق آلفای کرونباخ (91/0=آلفا) مورد بررسی قرار گرفت. ، به منظور تحلیل داده ها تحلیل عامل اکتشافی، آزمون تی تک نمونه ای و آنالیز واریانس مکرراستفاده شد. یافته ها نشان می دهد که تمامی عوامل موردبررسی در این پژوهش، مانع از مشارکت خیرین در توسعه فضاهای ورزشی بوده اند و میزان ممانعت آن ها به ترتیب اولویت عبارت است از: مانع قانونی اجرایی، اعتقادی، فرهنگی اجتماعی و مانع مربوط به خود ورزش؛ بنابراین، می توان امید داشت که با اقدام نمودن درجهت رفع این موانع، مسیر مشارکت خیرین برای توسعه ورزش هموار گردد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی عوامل مؤثر در بهبود قابلیت های فضاهای ورزشی در راستای توسعه امنیت شهری انجام شده است. روش پژوهش حاضر از نوع پیمایشی بود که به صورت میدانی اجرا شد. جامعه آماری پژوهش همه اساتید دانشگاهی و مدیران برخی مکان های ورزشی خصوصی و دولتی شهر تهران بودند. ابزار پژوهش پرسش نامه پژوهشگرساخته ای بود که با توجه به نظریه پیشگیری از جرم ازطریق طراحی محیطی و نظرهای خبرگان طراحی شد. روش آماری شامل آزمون های تحلیل عاملی اکتشافی و همچنین فرایند تحلیل سلسله مراتبیگروهی بود. همه تجزیه وتحلیل داده های پژوهش حاضر در نرم افزارهای اس. پی. اس. اس. و سوپردسیژن انجام شد. نتایج تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که درمجموع، هشت عامل 482/84 درصد از واریانس کل سؤال ها را در برگرفتند. نتایج رتبه بندی نشان داد که عوامل نظارتی با نمره نرمال 318/0، مهم ترین عامل برای بهبود قابلیت های فضاهای ورزشی در راستای توسعه امنیت شهری بودند. همچنین، براساس نتایج، عوامل برنامه ای-فعالیتی با نمره نرمال 271/0 و عوامل دسترسی مربوط با نمره نرمال 234/0، دیگر عوامل برای بهبود قابلیت های فضاهای ورزشی در راستای توسعه امنیت شهری بودند. افزون براین، عوامل آسایش بصری و محیطی با نمره نرمال 045/0 کم اهمیت ترین عامل در مقایسه با سایر عوامل برای بهبود قابلیت های فضاهای ورزشی در راستای توسعه امنیت شهری بود.

تاریخچه پر فراز و نشیب تربیت بدنی و فعالیت های ورزشی در جهان خود گواهی بر این مدعاست که ورزش می تواند نقشی سازنده در ایجاد روابط دوستانه بین المللی داشته باشد و فارغ از هرگونه کدورت و دشمنی دولت ها، ملت ها را به یکدیگر نزدیک کرده و زمینه ساز صلح جهانی باشد. در دوران هشت سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران سازمان های مختلف غیرنظامی در ایران نقش آفرینی کرده اند. این مقاله به تحلیل عملکردسازمان تربیت بدنی ایران در کمک و پشتیبانی از جنگ در مقطع تاریخی سال های 1359 تا 1367پرداخته است. روش اصلی تاریخی اسنادی و روش تجزیه و تفسیر تحلیل محتوای تلخیصی می باشد که با استفاده از اسناد و منابع دسته اول و دوم و روایت مطلعان و تاریخ شفاهی مدیران سازمان تربیت بدنی صورت گرفته است. این مطالعه نشان می دهد که در این مقطع تاریخی سازمان تربیت بدنی با راه اندازی ساختارها و تشکل های سازمانی برای پشتیبانی جنگ،جمع آوری کمک های نقدی و غیر نقدی به جبهه، تأمین و اعزام نیرو به جبهه ها، تخصیص امکانات و ورزشگاه ها وفضاهای ورزشی به جبهه و جنگ، روحیه دادن از سوی قهرمانان ورزشی به رزمندگان و مردم در زمان جنگ، تشکیل کلاس های آموزشی برای رزمندگان و بازسازی فضاها و ورزشگاه های ورزشی آسیب دیده در اثر جنگ کمک کرده است. 

امروزه بررسی تحولات جهانی  حاکی از این است که شهر و شهرنشینی با تغییرات بنیادی کمی و کیفی روبرو بوده است. یکی از مهم ترین پیامدهای آن در دهه های اخیر، نابسامانی در نظام توزیع خدمات و تمرکز مراکز خدماتی در یک مکان خاص می باشد. این در حالی است که نیاز روزافزون جمعیت به ورزش و مدیریت قوی در سطوح محله، ناحیه، منطقه و شهر بدون استفاده از اطلاعات، ابزار، روش های مدرن و به روز هرگز میسر نمی باشد. لذا، دسترسی سهل و سریع و کم هزینه به خدمات ورزشی، صرفه جویی در هزینه ها و تخصص بهینه منابع مستلزم کاربرد مدل ها و روش های علمی و معیارهای مرتبط و کارا جهت پشتیبانی از مدیریت شهرها می باشد. بر این اساس، در این پژوهش به ارزیابی الگوی فضایی و ارائه الگوی بهینه به منظور مکان یابی مراکز ورزشی در سطح شهر تهران، پرداخته شده است. روش پژوهش ترکیبی از روش های توصیفی و تحلیلی و نوع آن کاربردی است. جهت تحلیل داده ها از نرم افزارهای ArcGIS، Super Decisions و با استفاده از شاخص میانگین نزدیک ترین همسایه، مدل ANP و مدل فازی جهت مکان یابی فضاهای ورزشی استفاده شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که با توجه به الگوی خوشه ای پراکنش فضاهای ورزشی در سطح شهر تهران و همچنین پایین تر بودن سرانه فضاهای ورزشی این شهر نسبت به حداقل سرانه ها، دسترسی به این مراکز در وضعیت موجود مناسب نمی باشند. نتایج مدل فازی نشان داد که وضعیت مناطق مرکزی تهران در این زمینه نامناسب تر می باشد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر فضاهای ورزشی بر محیط شهری با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی می باشد . این تحقیق به لحاظ زمان اجرا از نوع مقطعی و به لحاظ خروجی ها از نوع کاربردی است و به لحاظ تجزیه و تحلیل از نوع توصیفی - تحلیل و نیز تطبیقی است.جامعه مورد مطالعه، مجموعه های ورزشی شمال شرق شهر تهران می باشد که مطابق با تقسیم بندی اداره ورزش و جوانان شهر تهران، شامل مناطق 13-8-7-4 است. و نیز در برگیرنده، 48 مجموعه ورزشی می باشد. که به شکل کل شمار بررسی گردید . بدین منظور، داده های آماری 5 ایستگاه فعال در منطقه مطالعاتی شامل: ایستگاههای دروس، ستاد بحران، گلبرگ، پیروزی و اقدسیه در بازه زمانی ابتدای فروردین 1399 تا ابتدای فروردین 1401، گردآوری و بررسی گردیدند. در ابتدا موقعیت جغرافیایی ایستگاههای سنجش آلاینده تعیین و وارد محیط GIS شد و تبدیل به شیپ فایل گردید. سپس، از طریق تکنیک IO اقدام به رویهم گذاری لایه موقعیت مکانی مجموعه های ورزشی و لایه های پهنه بندی آلاینده ها گردید و نقشه ها تهیه و تولید گردید , در ادامه با استفاده از معادلات ساختاری مدل تحقیق ترسیم گردید . یافته ها نشان داد که بخش اعظمی از فضاهای ورزشی با مناطق آلاینده همپوشانی دارند .از طرفی مدل ارائه شده فضای ورزشی بر محیط زیست دارای برازش کافی بود و نشان از تاثیر فضای ورزشی بر محیط شهری داشت .. بی شک لازمهانجام هرگونه اقدامی ارتقا سطح دانش عمومی افراد نسبت به موارد مرتبط با مسائل زیست محیطی از طریق ورزش

امروزه فضاها و اماکن ورزشی از مهمترین کاربری های دانشگاهی هستند که نقشی اساسی در بهبود کیفیت زیستی و افزایش معیارهای زندگی مطلوب دانشجویان دارند، بگونه ای که پرداختن به وضعیت این فضاها در طول تاریخ و ارائه راهکارهای ارتقائ جایگاه آنها در دانشگاهها و اشاره به استانداردها و ضوابط طراحی آنها اهمیتی اساسی دارد. این مقاله با استفاده از روش تطبیقی، فضاهای ورزشی دانشگاههای منتخب جهان را بررسی کرده است، بگونه ای که پس از جمع آوری داده ها از طریق بررسی اسناد و طرح های فضاهای ورزشی در دانشگاههای نمونه آماری پژوهش، شباهتها و تفاوتهای بین آنها بر اساس اصول اولیه استخراج شده از مبانی نظری و داده های اولیه شامل محتوا و عملکرد، تقارن و تعارض، پرسپکتیو سه بعدی ورزشگاه، همخوانی ورزشگاه با سبک و چهره عمومی دانشگاه، بیان سازه ای، استفاده خلاق از فضا و بالاخره یکی شدن ورزشگاه با شهر و منظره، شناسایی گردید و تلاش شد تا عوامل تاثیر گذار بر این شباهت ها و تفاوتها بررسی گردد و آثار تاثیر گذار ویژگی های فضاهای ورزشی در این دانشگاهها بر کیفیت زندگی دانشجویان، توضیح داده شود. در ادامه پس از ارائه نمونه هایی از واقعیت های فضاهای ورزشی امروزی در دانشگاهها، به استانداردها و ضوابط طراحی فضاهای ورزشی دانشگاهی و راهکارهایی چند در زمینه بهبود طراحی و معماری فضاهای ورزشی در دانشگاههای ایران می پردازیم.

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات توسعه فرهنگ محیطزیست در سازمانهای ورزشی میباشد. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ از ﻧﻈﺮ روش ﺗﺤﻘیﻖ توصیفی-تحلیلی از ﻧﻮع ﭘیﻤﺎیﺸی است که به لحاظ هدف جزو تحقیقات کاربردی محسوب می شود. در این تحقیق از روش دلفی به عنوان روش تحقیق کیفی برای تدوین عوامل اثر گذار بر توسعه فرهنگ محیط زیست در سازمان ها و تدوین پرسشنامه بخش کمی استفاده گردید. در بخش کمی نیز از نتایج روش دلفی پرسشنامه ای طراحی گردید تا میزان توسعه و بکارگیری فرهنگ محیط زیست در جامعه آماری را بررسی نمائیم. جامعه آماری در بخش کیفی شامل کلیه متخصصان در حوزه فرهنگ محیط زیست سازمانی است که تعداد 20 نفر از 6 سازمان با استفاده از روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شدند. در بخش کمی نیز جامعه آماری تحقیق شامل کارکنان ادارات ورزشی، اساتید و داﻧﺸﺠﻮیﺎن دکتری و ارشد مدیریت ورزشی دانشگاه آزاد می باشد. براساس روش نمونه گیری تصادفی و جدول کرجسی و مورگان 297 نفر از جامعه آماری (1300 نفر) به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند. یافته های تحقیق در بخش کیفی 43 گویه موثر بر توسعه فرهنگ محیط زیست سازمانی را شناسایی نمود که با انجام آزمون تحلیل عاملی اکتشافی این گویه های در قالب شش عامل اصلی توانستند 34/65 درصد از واریانس کل را تببین نمایند. همچنین نتایج نشان داد که کلیه این عامل ها بر توسعه فرهنگ محیط زیست موثر هستند. و در نهایت پیشنهاداتی برای توسعه هر چه بیشتر این عوامل در راستای توسعه فرهنگ محیط زیست ارائه گردید.

هدف از انجام این تحقیق، شناسایی و اولویت بندی جرایم اجتماعی رایج در فضاها و اماکن ورزشی کشور است. این تحقیق از نوع کاربردی است که به شیوه پیمایشی و با استفاده از پنل خبرگان (45 نفر) انجام شده است. از دو روش سلسله مراتبی (AHP) و TOPSIS برای اولویت بندی بهره گرفته شد. همچنین آزمون رتبه ای اسپیرمن نیز استفاده شد. نتایج بیانگر آن است است که دوازده جرم اجتماعی در محیط های ورزشی رایج است که در دو دسته سبک و سنگین طبقه بندی می شوند. وزن جرایم سبک نسبت به جرایم سنگین، بالاتر برآورد گردیده است که این امر نشان دهنده احتمال وقوع بیشتر این نوع از جرایم می باشد (456/0 در مقابل 388/0). 3 مورد نیز در هر دو روش AHP و TOPSIS یکسان می باشد. به این ترتیب که جرم «عدم توجه به مقررات وضع شده در محیط ورزش»، بیشترین میزان را در فضاها و اماکن ورزشی به خود اختصاص داده است و جرم «درگیری منجر به قتل در محیط ورزش» کمترین میزان وقوع را در محیط های ورزشی دارا بوده است. با توجه به ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن به دست آمده برای جرایم سبک و سنگین (به ترتیب 3/95٪ و 2/88٪) معلوم می شود که بین دو روش مورد استفاده چه در حالت کلی و چه در حالت جزیی همبستگی بالایی وجود دارد. که این خود نشان دهنده میزان بالای هماهنگی بین نتایج حاصل شده از دو روش مورد استفاده برای اولویت بندی در این تحقیق است. با اختصاص بودجه کافی برای برنامه های آموزشی، ترویجی و تبلیغی می توان در راستای استفاده مطلوب از اماکن ورزشی گام برداشت.

امروزه فضاها و اماکن ورزشی از مهمترین کاربریهای درون شهری هستند که نقشی اساسی در بهبود کیفیت زیستی و افزایش معیارهای زندگی مطلوب شهروندان دارند که پرداختن به مفهوم شکل گیری آنها در تاریخ و ارائه راهکارهای ارتقاء جایگاه آنها در مناسب سازی آنها برای معلولان و اشاره به استانداردها و ضوابط طراحی های مربوط به آن اهمیتی اساسی دارد. روش تحقیق پژوهش حاضر، روش «توصیفی- تحلیلی» است و روش گردآوری داده به صورت اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که اقداماتی که تاکنون توسط نظام مدیریت شهری به اجرا درآمده است از نقطه نظر معلولان در حوزه های اجتماعی- اقتصادی و کالبدی و مدیریتی خاصه در حوزه مناسب سازی و «طراحی فراگیر» شهر و خاصه فضاهای ورزشی کشور موثر واقع نشده و نتوانسته نیازهای معلولان را به شکل شایسته فراهم نماید که در پایان نیز جنبه های مناسب سازی محیط در مجموعه های ورزشی برای معلولان به تفصیل مورد اشاره قرار گرفته است.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تحلیل پراکندگی و ارزیابی میزان دسترسی به کاربری های ورزشی بر پایه داده های شهر تهران انجام گرفت. روش تحقیق حاضر از نوع پژوهش های کاربردی و از نظر میزان نظارت بر متغیرها و تحلیل داده ها، توصیفی-تحلیلی بود. روش پژوهش: برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار ARC GIS استفاده شد. ارزیابی توزیع و پراکنش فضاهای ورزشی به دو شکل روش تحلیل شبکه بر پایه دسترسی به فضاهای ورزشی و روش آنالیز آمار فضایی کانونی بر پایه وسعت فضاهای ورزشی انجام پذیرفت که اطلاعات مورد نیاز آن از شبکه راه های شهر تهران به منظور مدلسازی و طراحی شبکه دسترسی شهر تهران نقشه فضاهای ورزشی شهر تهران به عنوان مرکز خدمات بر روی شبکه دسترسی شهر تهران، نقشه کاربری اراضی شهری مناطق ۲۲ گانه کلانشهر تهران به ویژه کاربری مسکونی و سایر دادهای جغرافیای مربوط به مرز مناطق شهر تهران استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که منطقه 1۰با ۸۶ درصد بالاترین محدوده خدمات دهی فضای ورزشی و بعد از آن مناطق ۶، ۱۴، ۸ و ۳ به ترتیب با ۸۴، ۸۰، ۷۹، و ۷۷ درصد در رده های بعدی قرار می گیرند. مناطق 21 و 22 با وجود سرانه بالای فضای ورزشی، دارای کمترین محدوده خدمات دهی فضای ورزشی اند و مناطق ۱۸، ۵ و ۴ به ترتیب با ۳۵، ۴۳ و ۵۷ درصد دارای کمترین سرویس دهی هستند. در منطقه ۲۱ تنها ۴۳ درصد از سطح کاربری مسکونی در محدوده خدمات دهی فضاهای ورزشی واقع شده و بعد از آن مناطق 2۲ و ۵ کمترین مطلوبیت را دارا هستند. منطقه ۸ با ۹۶ درصد و منطقه 1۰ با ۹۹ درصد بالاترین نسبت سطح کاربری مسکونی در محدوده خدمات فضاهای ورزشی را دارند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، داشتن سرانه ورزشی بالا لزوماً مستلزم استفاده بیشتر و دسترسی بیشتر نیست و در حقیقت، امکانات اصلی ورزشی شهر تهران در مناطقی واقع شده اند که میزان دسترسی به آنها نسبتاً کم است.    

امروزه جوامع توسعه یافته هریک بر اهمیت توسعه فضاهای ورزشی و اثرات روشن آنها بر سلامت اجتماعی، بهبود کارایی، وحدت ملی و استفاده بهینه و صحیح از اوقات فراغت واقف هستند. در همین رابطه، تاثیر فضاها و مراکز ورزشی نیز اهمیت دوچندان دارد. باتوجه به اهمیت این موضوع، لازم است تا فضاهای ورزشی به گونه ای مکان یابی شده و در سطح شهر پراکنده شوند که عموم قادر باشند با سهولت به آنها دسترسی داشته باشند. هدف از انجام پژوهش حاضر، ارزیابی الگوهای فضایی و تدوین الگوی بهینه جهت مکان یابی مراکز ورزشی در سطح شهر سنندج است. فرایند تحلیل به صورت ترکیبی از روش های توصیفی و تحلیلی می باشد. جهت تحلیل داده ها از نرم افزارهایGIS ، SUPER DECISIONS و از شاخص میانگین نزدیکترین همسایه جهت ارزیابی الگوی فضایی مراکز ورزشی و مدل ANP و مدل فازی جهت مکان یابی فضاهای ورزشی استفاده شده است. به نحوی که از مدل فرایند تحلیل شبکه ای جهت تعیین ارزش و وزن معیارهای مختلف و از سیستم اطلاعات جغرافیایی جهت تحلیل لایه ها و ارائه خروجی درقالب نقشه استفاده شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داده اند که پراکنش ناهمگون فضاهای ورزشی در سطح شهر و همچنین پایین بودن سطح سرانه فضاهای ورزشی و مشکلات دسترسی شهروندان به این مراکز از جمله اصلی ترین مسائل مرتبط با الگوی فضایی مراکز ورزشی در شهر سنندج است.

هدف این تحقیق، تبیین وضعیت نیازهای شهروندان ارومیه ای به ورزش همگانی با توجه به فضاهای ورزشی بود. این پژوهش به صورت توصیفی- پیمایشی و میدانی انجام گرفت. جامعه آماری تحقیق را کلیه شهروندان بالای 20 سال شهر ارومیه که حداقل دارای مدرک دیپلم بودند، تشکیل می دادند) 96141(N= و نمونه آماری بر اساس جدول مورگان 368 نفر انتخاب گردید. به منظور جمع آورى داده ها، از پرسشنامه نیازسنجی شهروندان در زمینه ورزش های همگانی مجید حیدری چروده (1390) با پایایی 79/0a = استفاده شد. روش های آمار توصیفی و استنباطی (آزمون t مستقل و آزمون تحلیل رگرسیون جندگانه و آزمون فریدمن) در این تحقیق مورد بهره گیری قرار گرفت و نتایج نشان داد که با توجه به مقدار F ، تفاوت معنی داری در سطح (05/0P<) بین میانگین مولفه های تحقیق در میان شهروندان بر حسب درآمد (40/23F=)، منطقه (6/82F=) و تحصیلات (04/23F=) وجود دارد. همچنین، با توجه به مقدار t، تفاوت معنی داری در سطح (05/0P<) بین میانگین مولفه های تحقیق در میان کارکنان برحسب وضعیت تاهل (1.76-t= ) وجود ندارد، ولی در مورد ویژگی جمعیت شناختی جنسیت (78/4t=) تفاوت معنی دار       می باشد. نتایج آزمون فریدمن حاکی از آن بود که ناهمواری سطوح پیاده رو ها و دویدن در اولویت اول و نبود فضای مخصوص خانواده ها و کمبود فضای کافی برای سالمندان به ترتیب در اولویت های دوم و سوم نیازهای شهروندان بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت که مسئولان باید اهتمام کافی و وافی را در زمینه ترجیحات منتج از تحقیق حاضر در زمینه ورزش همگانی  برای ارتقا و رشد کمی و کیفی سلامت شهروندان مبذول نمایند.