درخت حوزه‌های تخصصی

یکی از درخشان ترین ادوار نقاشی ایرانی مربوط به عصر صفوی بوده و مکتب اصفهان آ‎غازگر تحولاتی جدید در این عرصه به شمار می آید. تجزیه و تحلیل نقاشی این دوران نه فقط امکان شناسایی شیوه های هنری این عصر و تصویری از تکامل تدریجی نقاشی را فراهم می آورد، بلکه: با هر بار اندیشیدن و بازاندیشی در مورد آثار هنری این دوران، امکان شناسایی زوایای ناشناخته و پنهان این عرصه نیز فراهم می آید. این مقاله در مورد نگاره هایی که یک ویژگی منحصر به فرد دارند بحث می کند: تمام آنها دارای نقش مهرهای شاه عباس اول هستند. در بررسی این آثار، دستیابی به بهترین نتیجه از انتخاب نگاره هایی حاصل می شد که در محدوده یک مکتب و در زمانی مشابه خلق شده بودند. در این راستا آثار سه تن از برجسته ترین نقاشان این عصر به نام های محمدی، محمد قاسم و رضا عباسی مطالعه گردید. پس از بررسی مشخص شد که اگرچه حضور این مهرها می توانند به تاریخ خلق اثر اشاره داشته باشند، اما نمی توان در این مورد به نتیجه گیری قاطعی دست یافت. از این رو مطالعه انتساب های موجود بر حاشیه تصاویر نیز می توانست اطلاعات جدیدی در مورد هنرمندان مذکور ارائه دهد. از جمله اینکه: نیمه اول قرن هفدهم از نظر استاد متنوع و غنی بوده و دیگر با یک شخصیت محوری «رضا عباسی» تفسیر نمی شود.

در بخش اول این پژوهش ، تحلیلی محتوایی انجام گرفته است ، به گونه ای در نظریه های فرهنگی جدید ، بر وحدت میان نظریه و عمل ، میان کار فکری و کاردستی ، میان تجربه های گذشته و زمان حال ، و در هم آمیختگی و هم زمانی آموختن و آموزاندن تاکید شده است . بر این اساس در پژوهش حاضر ، و اهمیت موضوع یادگیری ، شناخت اصول طراحی روشهای آموزشی و بحث فراشناختی تحلیلی می شود ...

رشد روزافزون جمعیت شهری در هند، پیرو پیشرفت های اقتصادی ایجاد شده در دهه اخیر میلادی، مسئله زاغه نشینی و گسترش بافت های مسئله دار شهری را به عنوان یکی از مسایل مهم مدیریت شهری در هند مطرح کرده است. هرچند تمامی کشورهای درحال توسعه به این مشکل مبتلا هستد؛ اما هندی ها در این خصوص رتبه دوم جهان را دارند. از طرف دیگر، جمعیت بالای ساکن این بافت ها، برای ارتقای وضعیت محدوه ها در شهرهای هند، امکان بهره مندی از روش مداخله کشورهای چین و ترکیه را به لحاظ اقتصادی با مشکل تأمین منابع مواجه می کند. با این حال پیچیدگی و گستردگی موضوع باعث رویکرد انفعالی هندی ها به این بافت ها نشده است. آنها حتی از طریق مدل خود، در مدت 10 سال توانسته اند وضعیت محدوده های سکونت شامل جمعیتی حدود 60 میلیون نفر (معادل جمعیت ایران در سال 75) را ارتقا دهند. یافته های این مطالعه نشان می دهد که چگونه مدیریت شهری هند برای اسکان زاغه نشینان، به جای منابع مالی تبعیدی، به توانمندسازی ساکنان پرداخته و از این طریق به نوسازی مشارکتی بافت های شهری دست یافته اند. فرضیه این تحقیق عبارت است از اینکه تجربه هند به طور عام و مدیریت شهری به طور خاص، بهبود وضعیت این بافت ها را از طریق افزایش قابلیت ساکنین (مهارت آموزی) یا اصطلاحاً، افزایش توان تولید و قابلیت مدیریت پول گرم پی گیری می کند. این مدل کمتر به پول های سردی همچون وام های کم بهره و یا کمک های بلاعوض دولتی متکی است. برای اثبات این فرضیه با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بیان تجربه شهر احمدآباد و سازمان های مردم نهاد این شهر، از طریق جمع آوری اسناد و انجام مطالعات میدانی پرداخته خواهد شد.