حس وضعیت

با توجه به اینکه ناهنجاری های اسکلتی- عضلانی ممکن است عملکرد حس عمقی را دچار اختلال کنند، هدف تحقیق حاضر، مقایسه حس وضعیت مفصل مچ پا در دانشجویان دختر با و بدون پرونیشن و سوپینیشن افزایش یافته بود. بدین منظور 87 آزمودنی در قالب سه گروه 29 نفری شامل گروه های پرونیشن افزایش یافته، سوپینیشن افزایش یافته و گروه پای طبیعی قرار گرفتند. دقت حس وضعیت مفصل مچ پا از طریق اندازه گیری خطای مطلق بازسازی زوایای 10 درجه دورسی فلکشن و 20 درجه پلانتار فلکشن با استفاده از الکتروگونیامتر ارزیابی شد. نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد که از نظر آماری تفاوت معناداری در میانگین خطای مطلق بازسازی زوایای 10 درجه دورسی فلکشن و 20 درجه پلانتار فلکشن مچ پا بین سه گروه تحقیق وجود نداشت (58/0P=، 38/0P=). براساس نتایج تحقیق، از یک طرف، به نظر می رسد ناهنجاری های پرونیشن و سوپینیشن افزایش یافته نقش تعیین کننده ای در دقت عملکرد حس عمقی مفصل مچ پا نداشته باشند و تغییرات حاصله تنها از لحاظ ساختاری و بیومکانیکی باشد. از طرف دیگر، ممکن است درصورتی که تحقیق حاضر در افرادی با شدت بیشتر ناهنجاری صورت گیرد و برای بازسازی زاویه ای مفصل مچ پا از روشی در زنجیره حرکتی بسته (اما بدون درگیر شدن مفاصل مجاور) استفاده شود، نتایج متفاوتی حاصل شود.

هدف از این تحقیق، بررسی اثر تمرینات آکواژیمناستیک بر حس وضعیت زانو در زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت بود. به این منظور 26 زن 50 تا 65 سال مبتلا به استئوآرتریت زانو در شهر کرمان، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین در آب و کنترل  قرار گرفتند. حس وضعیت در زاویه 60 درجه فلکشن مفصل زانو آنها توسط روش مارکرگذاری پوستی و عکس برداری دیجیتال در قبل و بعد از 8 هفته تمرین، اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس ترکیبی با اندازه گیری مکرر در سطح معنا داری استفاده شد (05/0>P). با وجود کاهش محسوس در میانگین خطای مطلق بازسازی زاویه 60 درجه مفصل زانو گروه تجربی نسبت به پیش از تمرینات آکواژیمناستیک و همچنین در نتایج بین گروهی تغییر معناداری مشاهده نشد (134/0=P، 05/0P≥). با توجه به نتایج بالا با وجود معنا دار نبودن میزان تغییرات حاصل از تمرینات آکواژیمناستیک بر حس وضعیت مفصل زانوی زنان سالمند دارای استئوآرتریت، ولی از آنجا که بهبودی مشهود است، پیشنهاد می شود که تمرینات آکواژیمناستیک با شدت بالاتر و مدت زمان بیشتر ارزیابی شود.

بین تمامی آسیب های شانه، سندروم گیرافتادگی شانه بسیار رایج بوده و یکی از معمول ترین علت درد و محدودیت حرکتی منطقه شانه محسوب می شود. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات ثبات دهنده ریتمیک بر حس وضعیت، دامنه ی حرکتی، قدرت و ثبات عملکردی مفصل شانه دختران نوجوان شناگر مبتلا به سندروم گیر افتادگی شانه بود. در این تحقیق 30 نفر از دختران شناگر مبتلا به آسیب سندروم گیرافتادگی شانه به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. بعد از انجام ارزیابی های پیش آزمون هر دو گروه که شامل ارزیابی حس وضعیت، قدرت، دامنه حرکتی و ثبات عملکردی بود، گروه تمرینات به مدت چهار هفته به انجام تمرینات ثبات دهنده ریتمیک پرداختند و پس از آن پس آزمون مطابق پیش آزمون از هر دو گروه انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد که حس وضعیت، قدرت عضلات چرخاننده و ثبات عملکردی مفصل شانه دختران شناگر مبتلا به آسیب سندروم گیرافتادگی شانه پس از تمرینات ثبات دهنده ریتمیک به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل بهبود یافت. در متغیر دامنه حرکتی بین دو گروه تفاوت معناداری دیده نشد به نظر می رسد که تمرینات ثبات دهنده ریتمیک می تواند در بهبود حس عمقی، قدرت عضلات چرخاننده شانه و ثبات عملکردی شناگران دختر مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه مفید باشد.