لیگامان صلیبی قدامی

در فوتبالیست ها، صدمات لیگامان متقاطع قدامی ( ACL ) رایج و همراه با عواقب جدی هستند. یافتن یک ابزار مناسب غربالگری برای شناسایی فوتبالیست های درمعرض خطر آسیب ACL ، گام مهمی درجهت توسعه برنامه های کارآمد پیشگیری از آسیب ACL است. 28 فوتبالیست مرد، دو تکلیف پرش- فرود کنترل شده و پرش- فرود ویژه فوتبالی را انجام دادند. براساس نتایج آزمون تی همبسته، میانگین نمرات مربوط به خطای فرود در تکلیف ویژه فوتبالی (30/1 ± 81/6) از میانگین نمرات تکلیف کنترل شده (41/1 ± 01/5) بیشتر بوده و این اختلاف ازنظر آماری معنادار است. با توجه به نتایج حاضر می توان نتیجه گیری کرد که مردان فوتبالیست راهبرد فرود متفاوتی را بین تکالیف کنترل شده و ویژه فوتبالی از خود نشان می دهند. تکلیف فرود ویژه فوتبالی ممکن است به شناسایی فوتبالیست های با تکنیک فرود ضعیف و احتمالاً بیشتر درمعرض خطر آسیب ACL ، بهتر کمک کند.

رایج ترین عارضه جانبی متاثر از فعالیت بدنی، خطر آسیب عضلانی اسکلتی است که آسیب لیگامان صلیبی قدامی، از شایع ترین آن ها است. هدف این تحقیق مقایسه تاثیر شش هفته تمرینات جامع پیشگیری از آسیب لیگامان صلیبی قدامی همراه بازخورد درونی و بیرونی بر حس عمقی و عملکرد مفصل زانو زنان فعال دانشگاهی بود. 45 زن فعال دانشگاهی 25- 18 سال، داوطلبانه و تصادفی در سه گروه (بازخورد درونی، بیرونی و کنترل) به مدت 6 هفته، سه جلسه در هفته پروتکل تمرینی را اجرا نمودند. برای اندازه گیری حس عمقی و عملکرد زانو از گونیامتر و آزمون های عملکردی در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. آزمون های آماری کواریانس، تی زوجی و آزمون تعقیبی کوکی برای تجزیه و تحلیل آماری با سطح معناداری 0/05 ≥ p استفاده شد. نتایج کلی تحقیق نشان داد پروتکل تمرینی حاضر همراه بازخورد درونی و بیرونی، تأثیر معنی داری بر حس عمقی p ≤ 0/001 و عملکرد p = 0/000 زانو داشته و تفاوت معناداری میان دو گروه تمرینی مشاهده نشد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، پیشنهاد می شود، این پروتکل تمرینی همچون ابزار و روشی مکمل در کنار روش های دیگر تمرینی برای افراد مستعد آسیب لیگامان صلیبی قدامی مورد استفاده مربیان و متخصصین علوم ورزشی قرار گیرد.

دستورالعمل های بازخوردی روشی تأییدشده برای تغییر الگوهای حرکتی به شمار می روند. با بررسی های انجام شده، تحقیقی در زمینه ترکیب تمرین های قدرتی با دستورالعمل های بازخوردی برای تغییر بیومکانیک اندام تحتانی مشاهده نشد. هدف تحقیق حاضر، مقایسه تأثیر تمرین های قدرتی با راهبرد های کانون توجه بیرونی و درونی بر متغیرهای کینتیکی و عملکردی ورزشکاران با الگوی فعالیت پلیومتریک بود. 36 ورزشکار داوطلب زن (هندبال، بسکتبال و والیبال) با میانگین سن 2/27 ± 22/3 سال انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه مساوی تمرین قدرتی، تمرین قدرتی با تمرکز درونی، و بیرونی تقسیم شدند. قبل و پس از هشت هفته تمرین، متغیرهای کینتیکی و عملکردی آزمودنی ها اندازه گیری شد. تأثیر تمرین های گروه قدرتی با کانون توجه بیرونی بر متغیرهای بیشینه نیروی عمودی واکنش زمین، بیشینه نیروی خلفی واکنش زمین، زمان رسیدن به پایداری در جهت داخلی-خارجی، نمره آزمون بازسازی خطای فرود و رکورد پرش لی سه گام نسبت به دو گروه دیگر معنی دار بود. به نظر می رسد، برنامه های تمرینی که هر دو دسته تمرین قدرتی و روش های کانون توجه بیرونی را به کار می برند، برای پیش گیری از آسیب دیدگی لیگامان صلیبی قدامی و افزایش عملکرد قابل استفاده است

هدف از مطالعه حاضر ارزیابی ارتباط بین راستای آناتومیک اندام تحتانی و استقامت عضلات مرکزی با حداکثر والگوس زانو طی فرود-پرش در زنان ورزشکار بود. در مطالعه مقطعی حاضر 44 زن ورزشکار 16 تا 26 سال شرکت کردند. زاویه والگوس زانو با استفاده از دوربین فیلم برداری طی فرود-پرش ثبت شد. زاویه Q، افت ناوی، آنتی ورژن ران، چرخش درشت نی، هایپر اکستنشن زانو اندازه گیری و استقامت عضلات مرکزی با از استفاده از روش های بالینی استاندارد ارزیابی شد. از روش همبستگی پیرسون برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد بین زاویه Q، استقامت عضلات خم-کننده جانبی راست و عضلات خم کننده جانبی چپ با حداکثر والگوس زانو ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0P≤). براساس نتایج پژوهش حاضر، ارزیابی زاویه Q و استقامت عضلات خم کننده جانبی تنه می تواند به شناسایی ورزشکاران در معرض خطر آسیب ACL و ارائه برنامه های پیشگیری از آسیب های اندام تحتانی کمک کند.