کاتا

هدف از پژوهش حاضر، آزمایش فرضیة ویژگی تمرین رفتار حرکتی از طریق متغیر مکان به عنوان یک متغیر زمینه ای جدید است. شرکت کنندگان، 30 دانش آموز دختر نوجوان با میانگین سنی 50 /1 ± 50 /11 سال بودند که به مدت ده جلسه تحت آموزش مهارت ادراکی – حرکتی کاتا توسط مربی کاتا قرار گرفتند. پس از اتمام دورة آموزشی، آزمون یادداری در مکان اکتساب و سپس آزمون انتقال در مکانی متفاوت از مکان تمرین برگزار و نمره های اجرای کاتا اندازه گیری شد. برای تحلیل اطلاعات از آزمون آماری t همبسته استفاده شد. نتایج نشان داد که شرکت کنندگان اجرای بهینة خود را در مکان تمرین نشان دادند. درحالی که با تغییر مکان تمرین افت معناداری در اجرا داشتند. براساس نتایج حاصل، به نظر می رسد اجرای تکلیف با مکان تمرین مرتبط است. یافته های این تحقیق شواهدی را در جهت حمایت از فرضیة ویژگی تمرین فراهم کرد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات مرسوم یک ماهه در کاراته شامل تمرینات قدرتی، هوازی و کاتا بر گشتاورهای فلکشن و اکستنشن ران و زانو، استقامت عضلانی، توان هوازی و بی هوازی، ترکیب بدنی و اجرای کاتای قهرمانان بین المللی کاتای تیمی سه نفره ایران با سابقه قهرمانی لیگ های جهانی و آسیا بود. این کاتاروها با دامنه سنی 3 ± 5/31 سال، شاخص توده بدنی 5/1 ± 5/25 کیلوگرم بر مترمربع، چربی بدنی 5/1 ± 5/12 درصد در تمرینات یک ماهه شامل هشت جلسه هوازی، شش جلسه قدرتی، شش جلسه تکنیک و کاتا و چهار جلسه ترکیبی (قدرت و هوازی) شرکت کردند. از ابزار مختلف آمار توصیفی همچون میانگین، انحراف معیار و درصد تغییرات فردی و تیمی برای مقایسه اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. نتایج افزایش قابل توجهی را در تمامی گشتاورها نشان داد. همچنین، افزایش قابل توجهی در مقادیر استقامت عضلانی مرتبط با نیم اسکات با وزن بدن (50 درصد)، پرس سینه با 8/0 وزن بدن (5/19 درصد)، بارفیکس (5/33 درصد) و در اجرای کاتا بهبودی از نسبتاً قوی به قوی مشاهده شد؛ بااین حال، در مقادیر ترکیب بدنی، توان هوازی (دوی 1600 متر) و توان بی هوازی (پرش سارجنت) تغییر چندانی مشاهده نشد. به نظر می رسد باوجود مفیدبودن تمرینات مرسوم کاراته، برای اثربخشی بیشتر باید به نیازهای فردی، رژیم غذایی مناسب و تمرینات تکمیلی توجه ویژه ای شود.

هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر تمرین های ایروکامبت و تکنیک های کاتا بر بهبود تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود. در این مطالعه تعداد 54 کودک مبتلا به اوتیسم با دامنه سنی بین 6 تا 10 سال در سه گروه شامل گروه های ایروکامبت (18 نفر)، کاتا (18 نفر) و کنترل (18 نفر) قرار گرفتند. شرکت کنندگان به مدت 14 هفته، به صورت سه روز در هفته، تمرینات طراحی شده خاص گروه خود را انجام دادند. اندازه گیری تعاملات اجتماعی اوتیسم با استفاده از مقیاس تشخیصی اوتیسم گیلیام- ویرایش دوم (گارز-2) صورت پذیرفت. ارزیابی ها قبل از اعمال مداخله (پیش آزمون)، دو روز بعد از مداخله (پس آزمون) و سی روز بعد از اتمام مداخله (پیگیری) انجام گرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه های تکراری، تحلیل واریانس و t همبسته استفاده شد. یافته ها نشان داد تکنیک های کاتا و تمرینات ایروکامبت، هر دو به طور معنی داری تعاملات اجتماعی را به صورت پایدار در شرکت کنندگان بهبود بخشید. در تمایز بین تکنیک های کاتا و تمرینات ایروکامبت مشخص شد که تمرینات ایروکامبت نقش بسیار برجسته تر و ممتازتری در بهبود تعاملات اجتماعی داشت. با توجه به یافته ها، نتیجه می گیریم که استفاده از تمرینات ایروکامبت و کاتا می تواند به عنوان یک راهکار مناسب به منظور بهبود نشانگان اوتیسم در نظر گرفته شود و نقش ایروکامبت در تعدیل و بهبود تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم به صورت قابل ملاحظه ای بیشتر از تمرینات کاتا می باشد.

مقدمه و هدف: کمردرد غیراختصاصی یکی از شایع ترین انواع کمردرد است. که اکثریت مردم جامعه در طول عمرشان حداقل یکبار به این عارضه مبتلا می شوند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه میزان شیوع، شدت و ناتوانی ناشی از کمردرد غیر اختصاصی در زنان و مردان کاتارو نخبه ایران می باشد. روش شناسی: بدین منظور تعداد 94 کاتارو نخبه کشور (میانگین±انحراف استاندارد؛ 74/4±31/23 سال، قد 70/6±39/167 سانتی متر و وزن 37/9±13/65 کیلوگرم) در تحقیق حاضر شرکت کردند. جهت بررسی شیوع و تشخیص نوع کمردرد،کاتاروها از پرسشنامه انلاین خود ساخته دموگرافیک، و همچنین جهت بررسی شدت درد، میزان ناتوانی و اندازه گیری درد به ترتیب از پرسشنامه های آنلاین شدت درد کیوبک ، میزان ناتوانی اوسوستری استفاده شد. در نهایت به منظور تحلیل داده ها از آزمون آماری خی دو استفاده گردید. نتایج: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین شیوع کمردرد غیر اختصاصی در میان کاتاروهای زن و مرد نخبه کشور وجود دارد(ƛ2 = 11/14,p = 0/001).در حالی که تفاوت معناداری در شدت کمردرد غیر اختصاصی(ƛ2 = 0/53,p = 0/46) و ناتوانی ناشی از کمردرد غیر اختصاصی(ƛ2 =2/66,p = 0/26) در میان کاتاروهای زن و مرد نخبه کشور وجود ندارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج موجود در پژوهش حاضر، عارضه کمر درد غیر اختصاصی در مردان شایع تر می باشد. در این راستا پیشنهاد می شود که شناسایی تکنیک های پرخطر و همچنین اصلاح تکنیک های مربوطه در گروه با تاکید بیشتری اجرا شود.