مطالعات طب ورزشی

هدف این پژوهش، تعیین تأثیر ویبراسیون با دامنه مختلف و فرکانس ثابت بر روی استخوان ران و درشت نی رت اوراکتومی بود . 23 سر رت اوراکتومی در دو گروه تمرینی ویبراسیون با دامنه پایین (تعداد= نُه) و دامنه بالا   (تعداد= نُه) و گروه شم ( تعداد= پنج ) تقسیم شدند. شش سر رت سالم بدون جراحی نیز در گروه کنترل جای گرفتند . گروه های تمرینی به مد ت هشت هفته روی دستگاه ویبراسیون با زمان پیش رونده سه تا پنج دقیقه تناوب دو تا هفت بار تکرار و زمان استراح ت یک دقیقه قرار داده شدند. شاخص های مقاومت مکانیکی سفتی ، استرس، انرژی جذب شده و درصد جابه جایی استخوان ران و درشت نی، با آزمون خمش سه نقطه ای پس از اتمام پروتکل ویبراسیون کل بدن ارزیابی شدند. شاخص مکانیکی سختی استخوان بین گروه تمرینی دامنه بالا ( HA ) ) 024/0 (P= و گروه تمرینی دامنه پایین ( LA ) (006 /0 (P= در مقایسه با گروه شم در استخوان ران و درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص استرس بین گروه تمرینی HA   ) 0 00 /0 (P= و گروه تمرینی ) LA 0 01 /0 (P= نسبت به گروه شم، در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص انرژی جذب شده فقط در گروه تمرینی ) LA 0 06 /0 (P= با گروه شم در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. افزایش معناداری بین گروه کنترل نسبت به گروه شم، در شاخص های ذکرشده نیز مشاهده شد ) 0 11 /0 P= 0 00 /0 P= ، 0 14 /0 (P= . یافته های این پژوهش نشان داد که ویبراسیون با دامنه پایین اثر بیشتری بر افزایش مقاومت مکانیکی استخوان داشته است؛ . همچنین، پاسخ ارتعاشات مکانیکی بر پارامترهای مکانیکی استخوان درشت نی بیشتر بوده است و ارتعاشات کل بدن توانسته است مقاومت مکانیکی استخوان را در شرایط اوراکتومی به سطح استخوان سالم نزدیک کند.

هدف این پژوهش، مقایسه زمان شروع، فعالیت فیدفورواردی، فعالیت فیدبکی و اندازه فعالیت منتخبی از عضلات زانوی ورزشکاران مرد دانشگاهی مبتلا به محدودیت دامنه حرکتی دورسی فلکشن و سالم در پرش و فرود تک پا بود. 30 آزمودنی از سه رشته بسکتبال، والیبال و هندبال به دو گروه کنترل و آزمایشی تقسیم شدند. در پرش فرود تک پا، زمان شروع، فعالیت فیدفورداری، فیدبکی و اندازه فعالیت پنج عضله راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسررانی و نیم وتری با استفاده از روش الکترومایوگرافی اندازه گیری شدند. یافته ها نشان داد که در هر چهار عامل زمان شروع، فعالیت فیدفورداری، فعالیت فیدبکی و اندازه فعالیت عضلات منتخب زانو، بین ورزشکاران با محدودیت دورسی فلکشن در مچ پا با ورزشکاران سالم تفاوت معناداری وجود ندارد. نظریه زنجیره حرکتی بیانگر این است که نقص در یک بخش از زنجیره می تواند موجب تغییر فعالیت عضلات شود؛ اما یافته های پژوهش حاضر نشان داد که در فعالیت عملکردی پرش تک پا چنین تفاوتی در فعالیت عضلات منتخب وجود ندارد

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر هشت هفته تمرین های ثبات مرکزی بر آمادگی حرکتی بازیکنان نخبه گلبال انجام شده است. 26 ورزشکار نخبه گلبال با دامنه سنی 25 تا 45 سال آزمودنی های این پژوهش را تشکیل دادند. این بازیکنان به صورت هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی (13 نفر) (نُه مرد و چهار زن) و کنترل (13 نفر) (نُه مرد و چهار زن) قرار گرفتند. برای ارزیابی تعادل ایستا، تعادل پویا، عملکرد اندام تحتانی، توان اندام فوقانی و عملکرد حرکتی، به ترتیب از آزمون های تعادل ایستای لک لک، تعادل پویای وای، سه پرش تک پا، مسافت پرتاب مدیسن بال و سرعت پرتاب توپ گلبال استفاده شد. هر دو گروه قبل و پس از پایان هشت هفته تمرین، در آزمون های عملکردی شرکت کردند. گروه تجربی تمرین های ثبات مرکزی را با استفاده از توپ سوئیسی به مدت هشت هفته و هفته ای سه روز و گروه کنترل تمرین های عادی گلبال را انجام دادند. برای تحلیل داده ها و با توجه به فرض توزیع طبیعی داده ها، همگنی شیب خطوط رگرسیون، و رابطه خطی بین متغیر کووریت و وابسته، از آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که میانگین تعدیل شده تعادل ایستای گروه تمرین های ثبات مرکزی (20/3 = M ) با گروه کنترل (35/2 = M ) تفاوت معناداری وجود دارد (59/0 =< 2 η ، 000/0 = P ، 66/33 = (23 ،1) F ). همچنین، بین میانگین تعدیل شده تعادل پویا در گروه تمرین های ثبات مرکزی (8/79 = M ) با کنترل (4/75 = M ) ورزشکاران نخبه تفاوت معناداری وجود دارد (38/0 =< 2 η ، 001/0 = P ، 04/14 = (23 ،1) F ). بین میانگین تعدیل شده سرعت پرتاب، مسافت پرتاب توپ مدیسن بال از جلو و عقب در گروه تمرین های ثبات مرکزی و کنترل نیز تفاوت معناداری وجود دارد  (001/0 = P ). تأثیر مثبت تمرین های ثبات مرکزی بر آزمون غربالگری عملکرد حرکتی بازیکنان گلبال، بر نقش سازنده این تمرین ها در آمادگی حرکتی تأکید دارد. نتایج پژوهش توصیه می کند از تمرین های ثبات مرکزی درکنار تمرین های عادی گلبال به عنوان شیوه مؤثری برای ارتقای عملکرد حرکتی و پیشگیری از آسیب استفاده شود.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر خستگی عملکردی عضلات مرکزی بدن بر برخی از متغیرهای کینماتیکی مؤثر بر آسیب لیگامان صلیبی قدامی( ACL )طی مانور برش بود. تعدادی از ورزشکاران دانشگاهی شامل 24 نفر در دو گروه تجربی (13 نفر) و کنترل (11 نفر) در پژوهش حاضر شرکت کردند. حرکت برش با استفاده از سیستم تحلیل حرکت و دوربین های پرسرعت وایکان، با فرکانس 240 هرتز ثبت شد و حرکات ثبت شده به وسیله نرم افزار نکسوس آنالیز شدند و زوایای مفصلی نمونه ها (فلکشن زانو، والگوس زانو، نسبت چرخش تیبیا به فمور در لحظه برخورد پا با زمین و میزان حداکثر میزان فلکشن زانو، والگوس زانو و همچنین، نسبت چرخش تیبیا به فمور در 50 درصد اولیه فاز سکون) استخراج شد و توسط آزمون آماری تی وابسته و تحلیل کوواریانس تک متغیره مقایسه شد. نتایج نشان داد که خستگی عضلات مرکزی بدن بر خطر آسیب ACL درطول مانور برش مؤثر است .

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ده هفته تمرین ترکیبی در سطوح پایدار و ناپایدار بر پارامترهای فضایی-زمانی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. 30 بیمار در دو گروه تمرینی قرار گرفتند. برای ارزیابی پارامترهای فضایی- زمانی از دوربین استفاده شد. آزمون های 25 فوت راه رفتن، شش دقیقه راه رفتن و مقیاس 12 آیتمی راه رفتن، به ترتیب برای ارزیابی سرعت، استقامت و توانایی راه رفتن استفاده شدند. نتایج نشان داد که در هر دو گروه تمرینی، افزایش معناداری در تمام پارامترهای اندازه گیری شده وجود دارد. همچنین، گروه تمرین در سطح ناپایدار، پیشرفت معنادارتری در توانایی راه رفتن، درصد حمایت تک گانه، کاهش عرض گام و درصد حمایت دوگانه در یک سیکل راه رفتن نسبت به گروه تمرین در سطح پایدار دارند. به طورکلی، می توان گفت تمرین در سطوح پایدار و ناپایدار منجر به بهبود معناداری در پارامترهای فضایی- زمانی و توانایی راه رفتن بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می شود.

در فوتبالیست ها، صدمات لیگامان متقاطع قدامی ( ACL ) رایج و همراه با عواقب جدی هستند. یافتن یک ابزار مناسب غربالگری برای شناسایی فوتبالیست های درمعرض خطر آسیب ACL ، گام مهمی درجهت توسعه برنامه های کارآمد پیشگیری از آسیب ACL است. 28 فوتبالیست مرد، دو تکلیف پرش- فرود کنترل شده و پرش- فرود ویژه فوتبالی را انجام دادند. براساس نتایج آزمون تی همبسته، میانگین نمرات مربوط به خطای فرود در تکلیف ویژه فوتبالی (30/1 ± 81/6) از میانگین نمرات تکلیف کنترل شده (41/1 ± 01/5) بیشتر بوده و این اختلاف ازنظر آماری معنادار است. با توجه به نتایج حاضر می توان نتیجه گیری کرد که مردان فوتبالیست راهبرد فرود متفاوتی را بین تکالیف کنترل شده و ویژه فوتبالی از خود نشان می دهند. تکلیف فرود ویژه فوتبالی ممکن است به شناسایی فوتبالیست های با تکنیک فرود ضعیف و احتمالاً بیشتر درمعرض خطر آسیب ACL ، بهتر کمک کند.