پژوهش در طب ورزشی و فنآوری

PRAS40 در انواع بافت های بدن بیان و در مسیر رشد عضلانی وجود دارد مطالعات نشان داده است که PRAS40در تنظیم رشد سلولی نقش دارد. هدف از این مطالعه تأثیر شش هفته تمرین مقاومتی و مکمل یاری پروتئین whey بر PRAS40 و هایپرتروفی عضله دوقلو رت های نر نژاد ویستار بود. این مطالعه تجربی که از لحاظ هدف توسعه ای بود در سال 1401 انجام شد 23 سر رت نر نژاد ویستار هشت هفته ای با وزن 250 گرم به طور تصادفی در چهار گروه: تمرین مقاومتی، تمرین مقاومتی+مکمل، شم و کنترل قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی و تمرین مقاومتی+مکمل دو هفته با تمرینات آشنا و شش هفته پنج روز در هفته به تمرین مقاومتی بالا رفتن از نردبان لدر پرداختند در گروه تمرین+مکمل بعد از تمرینات مکمل whey به میزان g/kg05/2 به صورت گاواژ داده شد. در پایان با خارج کردن خون از قلب بافت عضله دو قلو خارج و به تانک ازت منتقل و برای بررسی بیان ژن PRAS40 استفاده شد. شش هفته تمرین مقاومتی به همراه مکمل whey باعث کاهش معنی داری در بیان ژن PRAS40 و افزایش وزن عضله در گروه های تمرینی شد. پروتکل تمرین مقاومتی همراه با مکمل whey از طریق سرکوب مسیر PRAS40 می تواند منجر به هایپرتروفی عضلانی شود و مسیرهای آنابولیک در عضله بیشتر فعال کند.

هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر فعالیت ورزشی منظم بر نیمرخ اسیدهای آمینه افراد ساکن در استان های درگیر ذرات گردوغبار ایران است. روش ها: تعداد 50 مرد سالم غیر فعال (سن: 1/5±64/31 سال؛ شاخص توده بدن: 6/5±33/26) در استانهای خوزستان (15 نفر) و ایلام (15) و کرمانشاه (20) به صورت داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و فعالیت بدنی منظم تقسیم شدند. درصد چربی، اکسیژن مصرفی بیشینه، آمینو اسیدها قبل از مطالعه، 48 ساعت قبل از رخداد ذرات گرد و خاک و پس از پایان مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: تفاوت معناداری برای اثر زمان (پیش آزمون – 22 اردیبهشت 1402) برروی اسید آمینه آرژنین، آلانین، لوسین، ایزولوسین، والین، اکسیژن مصرفی بیشینه و درصد چربی بدن در گروه تمرین وجود داشت (05/0>p). با این وجود اثر زمان در گروه کنترل برای متغیرهای مطالعه تفاوت معناداری نشان نداد (05/0<p). تفاوت معناداری برای تغییر درصد چربی بدن بین دو گروه کنترل و تمرین (01/0=p) و نیز اکسیژن مصرفی بیشینه گروه کنترل و تمرین مشاهده گردید (01/0=p). نتبجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات ورزشی منظم میتواند آسیبهای ناشی از قرار گیری در معرض ذرات گرد و خاک را در جمعیت در معرض کاهش دهد.

هدف این تحقیق بررسی اثر 8 هفته تمرینات بازخوردی عصبی -عضلانی داخلی و خارجی بر تعادل وقدرت در دختران بسکتبالیست کرمان با ریسک آسیب زیاد می باشد. 20 بسکتبالیست به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه بازخورد داخلی و بازخورد خارجی به مدت 8 هفته 3جلسه ای پروتکل تمرینی را اجرا کردند.تعادل پویا با دستگاه بایودکس و قدرت با دستگاه MMT ، در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شدند و از آزمون آماری تحلیل کوواریانس جهت تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد.نتایج تفاوت معناداری دربین دوگروه در تعادل کلی و تعادل داخلی/خارجی نشان داد (001/0p=). در میزان قدرت عضله کوادریسپس و همسترینگ بین دو گروه تمرینات بازخوردی خارجی و داخلی تفاوت معنا داری مشاهده شد (05/0≥P). همچنین نتایج آزمونt زوجی نشان داد که پیشرفت تعادل کلی، تعادل قدامی /خلفی و تعادل داخلی/خارجی در گروه بازخورد خارجی و داخلی نسبت به پیش آزمون معناداربود ( 002/ <0p). پیشرفت قدرت عضله کوادریسپس و همسترینگ در گروه بازخورد خارجی و بازخورد داخلی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون معناداربود (001/0p=).تمرینات بازخوردی داخلی و خارجی عصبی-عضلانی یکی از شیوه های تمرینی مناسب جهت بهبود تعادل و قدرت عضلات زانو در دختران هست و تمرینات با بازخورد خارجی مؤثرتر از تمرینات با بازخورد داخلی بود.

این مطالعه تأثیر برنامه پیشگیری از آسیب لیگامان صلیبی قدامی بر عملکرد کبدی کاران زن نخبه را بررسی کرده است. با توجه به عواقب ناتوان کننده آسیب این لیگامان، هدف اصلی ارزیابی اثرات هشت هفته برنامه پیشگیری بر بهبود عملکرد این ورزشکاران است. این تحقیق نیمه تجربی بر روی ۲۷ کبدی کار زن (۱۸ تا ۲۴ سال) انجام شد که به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله به مدت ۸ هفته تمرینات پیشگیری از آسیب را انجام دادند. آزمون ها شامل تی، دوی ۲۰ متر، وای بالانس، انعطاف پذیری، هاپینگ و غربالگری حرکت بودند و برای تحلیل داده ها از آزمون های لون و انکوا استفاده شد. نتایج آنالیز کوواریانس نشان داد که گروه مداخله امتیازات بهتری نسبت به گروه کنترل در آزمون های وای بالانس پای راست (002/0p=) و چپ (001/0p=)، پرش با یک پا (پای راست: (004/0p=) و پای چپ: (001/0p=))، کراس اوور هاپینگ پای راست ((02/0p=)) و آزمون انعطاف پذیری نشستن و رسیدن (003/0p=) کسب کردند. اما در آزمون های دوی سرعت، چابکی، تریپل هاپینگ و آزمون غربالگری حرکت تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتایج نشان داد که هشت هفته برنامه PEP تأثیر معناداری بر تعادل پویای پای راست و چپ، هاپینگ (پرش با یک پا و کراس اوور هاپینگ پای راست) و انعطاف پذیری همسترینگ و کمر کبدی کاران زن نخبه دارد. اما تأثیر معناداری بر هاپینگ پای چپ، سرعت، چابکی و امتیازات آزمون FMS نداشت.

به منظور رقابتی ماندن، ورزشکاران و مربیان دائماً به دنبال راه هایی برای افزایش عملکرد هستند. هدف این پژوهش تعیین تأثیر تمرینات HIFT و ماسک هایپوکسی بر حداکثر اکسیژن مصرفی و کارایی تنفسی بازیکنان تیم ملی مردان هاکی روی یخ ایران بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 14 بازیکن تیم ملی هاکی روی یخ ایران به دو گروه HIFT و HIFT همراه با ماسک هایپوکسی تقسیم شدند سپس هر دو گروه HIFT و تمرینات HIFT همراه با ماسک هایپوکسی، جلسات تمرینی HIFT با تکرار30 ثانیه و پنج ست در حدود یک ساعت، سه جلسه در هفته به مدت شش هفته اجرا کردند. حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) و کارایی تنفسی (vE/VCO2) با استفاده از گازآنالایزر اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تمرینات HIFT و تمرینات HIFT همراه با ماسک هایپوکسی بر VO2max تأثیر افزایشی دارد، اما بین اثر تمرینات HIFT و HIFT همراه با ماسک هایپوکسی بر VO2max تفاوت وجود نداشت (390/0=P). vE/VCO2 در هر دو گروه کاهش یافت؛ اما بین اثر تمرینات HIFT و ماسک هایپوکسی بر vE/VCO2 تفاوت وجود نداشت (05/0<P). باتوجه به مزایای عملکرد تنفسی مشابه، مردان نخبه هاکی روی یخ می توانند از تمرینات HIFT بهره ببرند.

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر تمرینات پیلاتس بر تعادل و حس عمقی در دانشجویان دختر بود. 98 نفر از دانشجویان دختر به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. از این تعداد 91 نفر دانشجو سالم در گروه آزمایش و 7 نفر دانشجو دارای معافیت ورزشی در گروه کنترل قرار گرفتند. حس وضیعت مفصل مچ پا و زانو با استفاده از آزمون بازسازی فعال زاویه مچ پا و زانو؛ تعادل ایستا با استفاده از آزمون شارپند رومبرگ در قبل و بعد از 16 جلسه مداخله اندازه گیری شد. نتایج آزمون ویلکاکسون نشان داد در گروه آزمایش، تعادل ایستا در پس آزمون نسبت به پیش آزمون افزایش معنادار یافت. حس وضعیت دورسی فلکشن، پلانتارفلکشن مچ پا و فلکشن زانو در گروه آزمایش در پس آزمون افزایش معنادار یافت. همچنین نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که در متغیرهای تعادل ایستا و حس وضعیت دورسی فلکشن و پلانتارفلکشن مچ پا و حس وضعیت فلکشن زانو بین دو گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معنادار وجود دارد که با توجه به میانگین تعدیل شده، گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل عملکرد بهتری داشت. نتایج نشان داد که تمرینات پیلاتس به منظور بهبود حس عمقی مچ پا و زانو و در نتیجه ارتقاء کنترل پاسچر در نوجوانان و جوانان مناسب است.

به نظر می رسد که تمرینات هوازی در آب به دلیل نیروی مقاومتی بیشتر در مقایسه با محیط خشکی، بر ارتقا عوامل آمادگی حرکتی مؤثرتر باشد، بر همین اساس هدف از این مطالعه مقایسه اثر تمرین هوازی در آب و خشکی بر آمادگی حرکتی دختران غیرفعال است. 30 نفر دختر غیرورزشکار به طور تصادفی به دو گروه 15 نفری آب و خشکی تقسیم شدند، و به مدت شش هفته (3جلسه در هفته) با 70-60درصد حداکثر ضربان قلب به فعالیت هوازی پرداختند. پیش و پس از اجرای فعالیت، توان انفجاری (پرش عمودی سارجنت)، چابکی (تست 9×4)، سرعت عکس العمل (دستگاه Reaction time)، و تعادل ایستا (دستگاه Static balance) محاسبه گردید. جهت مقایسه ی پیش و پس آزمون، و مقایسه پس آزمون آب و خشکی از آنالیز واریانس یک سویه استفاده شد (05/0≥p). پس از فعالیت هوازی (آب و خشکی) در مقایسه با پیش، مقادیر توان انفجاری (001/0=p)، چابکی (001/0=p) و تعادل ایستا (003/0=p)، بهبود معنی داری یافت، با مقایسه تمرین در آب و خشکی، تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0p>). به نظر می رسد که شش هفته فعالیت هوازی در آب و خشکی بر توان انفجاری، چابکی و تعادل ایستا مؤثر، اما بر سرعت عکس العمل مؤثر نباشد، و بین این دو محیط تفاوتی وجود ندارد.

تکالیف حرکتی پرشی در افراد با نقص های کنترل حرکتی احتمالاً با الگوهای حرکتی ناقص همراه بوده که می تواند با آسیب های غیر برخوردی اندام تحتانی مرتبط باشد؛ بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی هشت هفته برنامه تمرینی بازخورد بر متغیرهای بیومکانیکی ورزشکاران با نقص های کنترل حرکتی منتخب در تکالیف پرش فرود است. مطالعه حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی قبل و بعد از مداخله است. 34 ورزشکار تفریحی مرد دارای نقص کنترل حرکتی بر اساس معیارهای مطالعه انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی به گروه های کنترل و بازخورد اختصاص داده شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای آماری آنالیز واریانس دوطرفه و بونفرونی برای هر تکلیف حرکتی در سطح معناداری 05/0 > P استفاده شد. نتایج مطالعه حاکی از افزایش فعالیت الکتریکی عضلات وستوس مدیالیس و گلوتئوس مدیوس در فازهای مختلف پرش در گروه بازخورد بود. همچنین گروه بازخورد کاهش زاویه ولگوس زانو را در صفحه فرونتال نشان داد (05/0 > P). نتایج مطالعه حاضر نشان داد بازخورد می تواند با هدف اصلاح الگوهای حرکتی ناقص در تکالیف پرش-فرود مورد استفاده قرار گیرد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تغییرات تعادل ایستا و پویا و دقت حس عمقی مفاصل زانو و مچ پای تکواندوکاران نوجوان، قبل و بعد از اعمال خستگی است. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی است. آزمودنی های تحقیق را تعداد 20 نفر از تکواندو کاران پسر نوجوان (4/4±86/17 سال، 2/5±37/174 سانتی متر، 1/6±61/65 کیلوگرم) از بین جامعه آماری تشکیل داده است. متغیرهای تعادل ایستا و پویا به ترتیب بوسیله آزمون تعادل ایستای استورک و آزمون تعادل پویای Y و همچنین حس عمقی مفاصل مچ پا و زانو به ترتیب در زوایای 10 درجه دورسی فلکشن مچ پا و 30 درجه فلکشن زانو بوسیله روش عکس برداری مورد اندازه گیری قرار گرفت. سپس پروتکل خستگی عملکردی اعمال شد. پس از اتمام پروتکل خستگی، مجدداً تمامی متغیرها مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که پس از اعمال پروتکل خستگی، بین میانگین امتیازات تعادل ایستا (028/0P=) و پویا در هر سه جهت قدامی (001/0P=)، خلفی-داخلی (012/0P=) و خلفی-خارجی (009/0P=) و همچنین دقت حس عمقی مفاصل زانو (003/0P=) و مچ پای (001/0P=) آزمودنی ها تفاوت معنی داری وجود دارد. به کلیه مربیان و ورزشکاران رشته تکواندو توصیه می شود نسبت به انجام تمرینات آماده سازی تخصصی رشته تکواندو و متناسب با سنین نوجوانی، اقدام نمایند.

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر خستگی ناشی از دو سرعت و دو استقامت بر هم انقباضی عضلات زانو در زنان جوان فعال بود. روش شناسی: سیزده زن جوان فعال (20-30 سال، BMI 20-25kg/m2)، بر اساس معیارهای پژوهش به طور تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی ها طی دو جلسه با فاصله زمانی چهار روز، پروتکل های خستگی را اجرا کردند. فعالیت عضلات پهن داخلی و پهن خارجی، به وسیله دستگاه الکترومایوگرافی قبل و بعد از دو مرحله دویدن 400 متر و 3000 متر حین اجرای حرکت اکستنشن زانو ثبت و هم انقباضی آنها محاسبه شد. برای آنالیز داده ها تحلیل واریانس دوطرفه با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: تفاوت معناداری در میزان هم انقباضی عضلات منتخب قبل و بعد از دو سرعت (3/0=p) و دو استقامت (19/0=p) مشاهده نشد. بین اختلاف میزان هم انقباضی پیش آزمون و پس آزمون دو سرعت و همچنین دو استقامت تفاوت معنادار (85/0=p) وجود نداشت. نتیجه گیری: ازآنجایی که تفاوتی بین تأثیر خستگی ناشی از دو سرعت و استقامت بر هم انقباضی عضلات پهن داخلی و خارجی وجود نداشت، احتمالاً درگیری عوامل مرکزی در ظهور خستگی ناشی از دو 400 متر سرعت و 3000 متر استقامت مشابه و ناچیز باشد. این احتمال وجود دارد که ظهور خستگی پس از اجرای هر دو پروتکل، بیشتر ناشی از عوامل محیطی باشد.

این تحقیق به طراحی، ساخت و اعتباریابی دستگاه تناسب اندام خانگی بدون وزنه با تنظیم دیجیتال برای تمرینات عضلانی پرداخته است. رویکرد تحقیق، ترکیبی از روش های کمی و کیفی بوده و ارزیابی جامعی از عملکرد دستگاه ارائه می دهد. ابتدا تجهیزات موجود و روش های تمرین مقاومتی بررسی و اطلاعات لازم جهت طراحی اولیه دستگاه جمع آوری شد. سپس با نرم افزارهای Rhino Cross 6 و AutoCAD 2018 مدل های سه بعدی و نمونه های اولیه ساخته شدند. در مرحله اعتبارسنجی، مقاومت دستگاه با نیروسنج دیجیتال در هشت وضعیت مختلف بررسی شد و نتایج نشان دهنده روایی بالای دستگاه با ضریب همبستگی ۰.۹ بودند. همچنین پایایی دستگاه در سه حرکت مختلف (جلو پا نشسته، پرس سینه نشسته، و جلوبازو نشسته) با وزنه ۱۰ کیلوگرم، در پنج نوبت سنجیده شد و ضریب پایایی ۰.۸ را نشان داد. این نتایج نشانگر دقت بالا و مقاومت یکنواخت دستگاه است. دستگاه طراحی شده، با تنظیم دیجیتال دقیق و امکان اجرای تمرینات قدرتی متنوع، به ورزشکاران امکان تمرینات مؤثر و باکیفیت در خانه را می دهد و نقش مؤثری در تقویت عضلات و بهبود تناسب اندام ایفا می کند.

ضرورت و اهمیت چنین تحقیقاتی بخصوص در بین افراد کم سن وسال کاملاً محسوس است، هدف از تحقیق حاضر مقایسه تأثیر 8 هفته تمرینات منتخب اصلاحی و ترکیبی کینزیوتیپینگ و تراباند بر زاویه کیفوز پسران نوجوان مبتلا به کیفوزیس می باشد. تعداد 36 نفر از پسران باشگاهی در اصفهان (15تا18سال) به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. نحوه ی انتخاب این افراد به صورت تصادفی و مشاهده ای صورت گردید. ابزار مورداستفاده برای اندازه گیری شامل: خط کش منعطف. جزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و آزمون تحلیل کوواریانس انجام شد. میزان زاویه کیفوز قبل از آزمون (9/0±8/48)، پس از استفاده تمرینات منتخب اصلاحی دارای کاهش معنی داری بود (8/0± 9/46). میزان زاویه کیفوز قبل از آزمون 7/0±71/49 و پس از انجام هم زمان کینزیوتیپینگ و تمرینات تراباند (8/0±97/46) و دارای کاهش معنی داری بود. تمرینات اصلاحی و یا به صورت ترکیب با روش ها نوین تمرینی تأثیر مثبتی بر بهبود کیفوزیس آزمودنی ها داشته است. اما طبق نتایج به دست آمده در این تحقیق بین تمرینات اصلاحی با روش ترکیبی تفاوت معنی داری یافت نشد.