"روند گسترش رشتههای مرتبط با رسانه (broadcasting) کُند بوده است. رشتههای رسانه در مقطع کارشناسی در دهه 1930 در ده دانشگاه برتر و سایر مؤسسات آموزشی آغاز شد (استرلینگ 1994، ص 8). بر اساس بررسی ادارة آموزش ایالت متحدة امریکا، حدود 300 دانشگاه و کالج حداقل یک درس را در سال 1930 در زمینة رادیو ارائه کردهاند، که اساساً در گروههای آموزشی کلام و انگلیسی بوده است (هد و بارتین 1956).
اواخر دهة 1940 وقتی تلویزیون رسانهای فراگیر شد، کالجها و دانشگاهها درسهای مربوط به تلویزیون را به برنامههای آموزشی رشتة رسانه افزودند (نیون 1961).
از آن زمان شمار دانشجویانی که مشغول تحصیل در رشتة رسانه بودهاند، پیوسته افزایش یافته است. در حالی که در سال 1956 تعداد دورههای مربوط به رشتة رسانه در سطح لیسانس و فوقدیپلم 86 مورد بود. سه دهه بعد این رقم به 265 افزایش یافت (استرلینگ، ص 9-8). به همین ترتیب در حالی که در سال 1956 تعداد دانشجویان کارشناسی و کاردانی رشتههای آموزشی 3149 نفر بود، این تعداد در سال 1985 به 34600 و در سال 1996 به 42055 نفر افزایش یافته بود (استرلینگ، 1994، کوزیگی و بکر 1996). چنین رشدی تا اندازهای میتواند به دلیل به رسمیت شناخته شدن رسانه و پخش رادیو و تلویزیونی به عنوان یک موضوع مناسب و پذیرفته شده برای برنامههای درسی دانشگاهی باشد (هد و مارتین 1956).
از آن جا که آموزش در زمینه رسانه مورد پذیرش قرار گرفته است، سؤالی که باقی میماند این است که چطور آموزشدهندگان و مؤسسات آموزشی به این تقاضای رو به افزایش پاسخ میدهند. این مطالعه در پی آن است تا برنامههای آموزش رسانهای را در کالجها و دانشگاههای ایالت متحده مقایسه کند و بر مبنای یافتههای آن توصیههایی ارائه میدهد که یک برنامة درسی نمونه برای آموزش رسانهای چگونه باید باشد.
"