پژوهش حاضر به منظور بررسی وضعیت فضای فیزیکی و تجهیزات(آموزشی و پرورشی) و مقایسه آنها با استانداردها و شاخص های برنامه توسعه کشوری در مدارس دولتی و غیردولتی متوسطه عمومی در شهر تبریز در سال تحصیلی 1390-1389 انجام شده است. روش تحقیق از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ نوع، توصیفی پیمایشی می باشد. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه مدارس عمومی دولتی و غیردولتی به همراه مدیران مدارس، 321 می باشد. حجم نمونه ی آماری شامل 114 مدرسه متوسطه به همراه مدیران و 20 کارشناس آموزش متوسطه می باشد که به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای سنجش وضعیت فضا و تجهیزات از پرسشنامه و استانداردهای سازمان نوسازی مدارس و شاخص های برنامه توسعه کشوری استفاده شده است. نتایج مستخرج از SPSS وضعیت فضاهای آموزشی و ساختمان مدارس از نظر موقعیت مکانی(دور بودن از آلودگی هوا، صوتی، کارخانجات، ...) در حالت مطلوب و تجهیزات آموزشی و پرورشی در سطح متوسط و فضاهای پرورشی نامطلوب می باشند. میانگین سرانه فضاهای آموزشی و پرورشی به جز فضاهای پرورشی پایین تر از میانگین سرانه استاندارد نوسازی مدارس هستند. کلیه مدارس متوسطه نظری شهر تبریز به شاخص اوّل برنامه توسعه کشوری(شاخص تراکم دانش آموزی) رسیده اند و در حالت مطلوب می باشند و در سایر شاخص ها با سند توسعه کشوری فاصله دارند.
هدف از انجام این تحقیق ارزیابی اثر بخشی دوره های آموزشی برگزار شده برای شرکت های تعاونی استان آذربایجان شرقی می باشد. جامعه آماری تحقیق به تعداد 7593 نفر که شامل کلیه افراد شرکت کننده در کلاس های آموزشی می باشد که با استفاده از جدول مورگان حجم نمونه 357 نفر برآورد و به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه محقق ساخته ارزیابی اثربخشی آموزشی با استفاده از الگوی کرک پاتریک می باشد که پایایی آن (94/0 = α) می باشد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون T تک نمونه ای استفاده شد. نتایج نشان داد برگزاری دوره های آموزشی از طرف تعاونی استان برای شرکت های تعاونی بالاتر از حد متوسط و حدود (86/3) می باشد و در بین ابعاد 4 گانه اثربخشی بعد واکنش با میانگین (99/3) بعد یادگیری (84/3) بعد رفتار (72/3) و بعد نتایج (70/3) می باشد.
بنابراین می توان اظهار داشت که دوره های آموزشی تعاونی در بعد انتقال مفاهیم اثر بخش تر بوده است و هر چه وارد ابعاد عملیاتی می شویم از اثربخشی دوره ها کاسته می شود که این می توان بدلیل تأکید بر مباحث تئوریکی در طول دوره یا عدم وجود انگیزه لازم در فراگیران برای کسب دانش و ایجاد تحول در خودشان باشد
پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان استفاده از موبایل در سرکلاس درس در بین دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه ناحیه 1 و 2 شهر سنندج انجام شده است. این پژوهش از نوع توصیفی- پیمایشی است. جامعه آماری تحقیق، شامل 24450 نفر از دانش آموزان ناحیه 1 و 2 شهر سنندج بودند. از دو ناحیه مورد نظر تعداد 6 مدرسه دخترانه و 6 مدرسه پسرانه انتخاب شدند و با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تعداد 42 کلاس درس انتخاب شده و از این کلاس درس ها تعداد 1042 دانش آموز بصورت تصادفی انتخاب شدند. نتایج تحقیق نشان داد 4/82 درصد دارای موبایل و 6/17 درصد موبایل شخصی نداشتند. هم چنین 2/55 درصد دانش آموزان همیشه و گاهی اوقات موبایل شان را به مدرسه می برند و از این تعداد، 3/96 درصد موبایل شان را در حالت سایلنت و خاموش گذاشته اند و تنها 7/3 درصد آن را روشن و روی زنگ می گذارند. بررسی فرضیات نشان داد که تفاوت معنی داری بین جنسیت و خواندن پیام کوتاه دریافتی و پاسخ دادن به پیام کوتاه دریافتی در سر کلاس درس وجود دارد، اما در زمینه ارسال پیام کوتاه در سر کلاس درس بین دانش آموزان دختر و پسر تفاوت معنی داری وجود نداشت. هم چنین میان جنسیت دانش آموزان و بلوتوث بازی سرکلاس درس تفاوت معنی داری وجود داشت و در آخر اینکه، میان جنسیت دانش آموزان و تقلب در امتحانات تفاوت معنی داری وجود داشت.
هدف این پژوهش بررسی ارتباط بین رویکردهای مطالعاتی و اضطراب ریاضی با پیشرفت تحصیلی در درس ریاضی دانشجویان بود. جامعه آماری این مطالعه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی آبادان است که در نیمسال اول سال تحصیلی 90-1389 در درس ریاضیات پیش دانشگاهی ثبت نام نموده اند، نمونه شامل 166 (98 مرد و 68 زن) دانشجو بود که به شیوه تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. برای سنجش رویکردهای مطالعاتی دانشجویان از مقیاس سیاهه رویکرد و مهارت های مطالعه برای دانشجویان که شامل خرده مقیاس های رویکرد مطالعه عمقی، راهبردی و سطحی می باشد استفاده شد. هم چنین برای اندازه گیری اضطراب ریاضی از مقیاس اضطراب ریاضی فنما-شرمن استفاده شده است. نمره امتحان نهایی نیز به عنوان پیشرفت ریاضی در نظر گرفته شده است. آزمون همبستگی بین متغیرهای پژوهش با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون رابطه معنی داری بین خرده مقیاس های رویکرد مطالعه عمقی، راهبردی و سطحی با پیشرفت ریاضی نشان نداد، اما بین اضطراب ریاضی و پیشرفت ریاضی رابطه معنی دار منفی مشاهده شد. هم چنین بین خرده مقیاس های رویکردهای مطالعه عمقی، راهبردی و سطحی با اضطراب ریاضی رابطه معنی دار بدست آمد. استفاده از مدل بندی معادلات ساختاری برای مشخص نمودن رابطه رویکردهای مطالعه با پیشرفت ریاضی در حضور متغیر اضطراب ریاضی نشان دهنده این است که رویکرد مطالعه سطحی در حضور اضطراب ریاضی با پیشرفت ریاضی اثر غیرمستقیم معکوس معنی دار دارد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که دانشجویان با رویکرد مطالعه سطحی حتی در امتحانات غیرعمقی عملکرد ریاضی ضعیف تری را نشان می دهند. نتایج این پژوهش می تواند در مشاوره های تحصیلی، برای افزایش پیشرفت ریاضی دانشجویان سودمند باشد.
هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر آموزش مهارت های زندگی بر سبک های مقابله ای دانش آموزان دختر دبیرستان های ناحیه 1 شهر تبریز بود. به منظور انجام این پژوهش، 60 دانش آموز دختر دبیرستانی به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند (هر گروه متشکل از 30 نفر). گروه آزمایش در طول 12 جلسه هفتگی آموزش گروهی مهارت های زندگی را دریافت کردند؛ اما گروه کنترل آموزشی دریافت نکردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه سبک های مقابله ای موس و بیلینگر (1981) بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون بر روی گروه آزمایش و گواه اجرا شد. برای تحلیل داده های پژوهش از روش آماری تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که آموزش مهارت های زندگی موجب افزایش معناداری در میانگین نمرات شیوه مقابله مسأله مدار می شود. با توجه به نتایج پژوهش، می توان گفت که آموزش مهارت های زندگی می تواند به عنوان یک روش مفید، برای نوجوانان در مقابله با نگرانی ها، مشکلات و مسائل شان به کار رود.
این پژوهش با هدف تعیین تأثیر آزمون های مؤسسات آموزش آزاد علمی بر پیشرفت تحصیلی، اضطراب و عزت نفس دانش آموزان پسر چهارم دبیرستان رشته علوم تجربی در شهرستان خوی اجرا شد. این پژوهش با رویکرد توصیفی پیمایشی و روش تمام شماری بر روی نمونه ای به تعداد 360 نفر از دانش آموزان پسر پایه چهارم دبیرستان رشته علوم تجربی در شهرستان خوی انجام شد. از این تعداد 220 دانش آموز شرکت کننده و 140 دانش آموز غیرشرکت کننده در آزمون های مؤسسات آموزش آزاد علمی بودند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل نمرات زیست شناسی نیمسال اول دانش آموزان و پرسشنامه های سیاهه اضطراب امتحان ابوالقاسمی و همکاران و عزت نفس کوپر اسمیت بود. پایایی پرسشنامه ها با ضریب آلفای کرونباخ 94/0 و 83/0 محاسبه شد. در نهایت برای تجزیه و تحلیل اطلاعات در این پژوهش از دو دسته آزمون های توصیفی و استنباطی استفاده شد، از آزمون tاستودنت (با واریانس های ادغام شده و یا مجزا به تناسب) برای مقایسه میانگین ها و نمودار جعبه (Box plot) استفاده شد که این تحلیل ها بااستفاده از نرم افزار spss صورت گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد پیشرفت تحصیلی و اضطراب امتحان با توجه به شرکت در آزمون تفاوت معنی دار دارند، اما عزت نفس دانش آموزان شرکت کننده و غیرشرکت کننده تفاوت ندارند. بنابراین می توان گفت که آزمون ها بر پیشرفت تحصیلی و اضطراب امتحان دانش آموزان تأثیرگذار هستند و بر عزت نفس دانش آموزان تأثیرگذار نیستند.
هدف از پژوهش حاضر مقایسه رفتار اطلاع یابی آموزشی- پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلی علوم انسانی و فنی و مهندسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول در استفاده از منابع اینترنتی بوده که با روش توصیفی پیمایشی صورت گرفته است. جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان تحصیلات تکمیلی و نمونه پژوهش شامل250 نفر از این دانشجویان بوده که به روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شده اند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته رفتار اطلاع یابی آموزشی و پژوهشی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد در زمینه آشنایی با نحوه استفاده از ایمیل، استفاده از اینترنت بصورت آفلاین، نوع موتور مورد استفاده، استفاده از راهبردهای بهینه از موتورهای جستجو و چگونگی یادگیری استفاده از اینترنت بین دو گروه علوم انسانی و فنی مهندسی تفاوت معناداری وجود دارد. هم چنین نتایج نشان داد در ابعاد توانایی در راه اندازی وبلاگ، آشنایی با آدرس های اینترنتی در زمینه موفقیت در بازیابی اطلاعات، استفاده از اینترنت جهت مشاهده فیلم و موسیقی و نحوه آشنایی با منابع اینترنتی بین دو گروه تفاوت معناداری وجود ندارد.
پژوهش حاضر با هدف مطالعه ""اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر بهبود کیفیت زندگی زنان متأهل"" طراحی و اجرا شد. طرح این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه می باشد. نمونه شامل 30 نفر از زنان مراجعه کننده به مرکز مشاوره مهر قم بودند که به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند و 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه گواه قرار گرفتند. پرسشنامه کیفیت زندگی Whoqol-brief را در دو نوبت به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل نمودند. آموزش مهارت های ارتباطی طی 8 جلسه 2 ساعته به مدت 2 ماه بر روی گروه آزمایش انجام گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس نشان دهنده ی افزایش میانگین نمرات کیفیت زندگی در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه می باشد. بررسی میانگین نمرات مؤلفه های کیفیت زندگی به طور جداگانه در دو گروه آزمایش و گواه بیانگر آن است آموزش مهارت های ارتباطی بر مؤلفه های سلامت روانی و محیط تفاوت معنی داری را نشان می دهند. در حالی که در میانگین مؤلفه های سلامت جسمانی و روابط اجتماعی تفاوت معنی داری مشاهده نشد.
