رویکرد امام رضا (ع) در گفت‌وگو با علمای ادیان دیگر
حوزه های تخصصی:
این مقاله در صدد تبیین رویکرد امام رضا (ع) در گفت‌وگو با علمای ادیان دیگر، با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی است. رابطه‌ی دین ها با یکدیگر، همواره یکی از دغدغه‌های پیروانِ ادیانِ گوناگون از یک‌سو و فرهیختگان و دانشمندان از سوی دیگر بوده است. امروزه داشتن ارتباط با دیگران و شناختن و فهمیدنِ آنان یک امرِ ضروری است و انسان تا کسی را نشناسد نمی‌تواند هیچ تصوری درباره‌ی او داشته باشد و هیچ گفتگوی معناداری میان آنها به وقوع نمی‌پیوندد. غرض از گفتگوی بین ادیان به این معنا است که هر کس پی ببرد که دیگری چه می‌گوید و بتواند او را بشناسد و خود را نیز به او بشناساند.تا بتوانند در کنار هم، با در نظر گرفتن وجوه مشترک و همدلی و تعاطی افکار در رشد، تعالی و سازندگی هم مؤثر باشند. مناظره و مباحثه درباره‌ی مسائل مختلف دینی، اعتقادی، سیاسی، اجتماعی و حتی علمی، جزء لاینفکِ سیره‌ی زندگانیِ پیامبر اسلام (ص) و ائمه‌ی شیعه اثنی عشری بوده است و برترین رابطه‌ی انسانی بین جوامع و ادیان، در زمان پیامبر اسلام (ص) و امامان شیعه (علیهم‌السلام) برقرار بوده است. پیامبر اسلام (ص) از ابتدای بعثت با ارسال نامه‌هایی به سران کشورها، باب گفتگو را باز کرد و ائمه(ع)، مخصوصاً امام رضا(ع) فعالیت‌های ویژه و گسترده‌ای در این راستا داشته‌اند. یکی از جنبه‌های مهم زندگی ایشان بحث علمی بوده و به همین دلیل زندگی وی‌همواره موردتوجه دانشمندان بوده است. امام رضا (ع)، در برابرِ عقایدِ دیگران، آن‌هم درنهایت احترام، تنها به مناظره با دیگران بسنده می‌کرد و سعی می نمود از راه برهان و استدلال به گفتگو و اقناع آنها بپردازد.