درخت حوزه‌های تخصصی

The purpose of this study was to compare the EMG activity of Vastus Medialis Oblique (VMO) and Vastus Lateralis (VL) muscles in the single- joint knee extension (KE) and the multi- joint leg press (LP). Subjects performed two maximal voluntary isometric contractions (MVC) and LP and KE actions subsequently performed at individual load، equal 80% of MVC in each exercise modality. 15 healthy men، (mean age 31.93 ± 7.08 yrs، mean height 176.6 ± 5.93 cm، mean weight 72± 12.62 kg) with no previous of knee pain، trauma، surgery، or other joint disease participated in the study.The EMG signal of VMO and VL muscles was recorded bilaterally during both exercises. Results showed no significant difference between LP and KE. However when EMG activity of VMO and VL muscles were compared whit each other، a significant difference was found (p ≤ 0.05)، and in both action the activity of VMO was more than VL. Regardless of the exercise model this suggests the increased demand of involvement may not be equally shared among muscles possessing different anatomical origin and insertion. Motor control plays an important role in rehabilitation in general and patellofemoral joint problems in particular

As life grows more mechanized around the world، most individuals tend to lose interest and even the opportunity for an active life style. Subsequently، this leads to many psychological and physical ailments such as: overweight، muscular and joint pains، mental stresses and depression. To surmount the problem، governments and sport administrators in many countries، including Iran، have devised special procedures and methods in order to encourage participation in physical activities. This article aims to introduce and analyze the following items: A throughout survey of the formation of organized sport for all in Iran، especially after the Islamic Revolution. Definition of the organizations and departments concerned with promoting and developing sport for all among all the layers of society، a survey of objectives and performance of sport for all federation for men and the sport for all Association for women in Iran، Investigation of the performance of the concerned departments in promoting and developing sport for all in Iran، an analysis of current condition of sport for all in Iran. This article intends to present suggestions for the promotion and the improvement of sport for all in Iran، based on the identification of strong and weak points in its performance

هدف این پژوهش عبارت است از بررسی اثر افزایش بسامد بر ثبات نسبی الگوی هماهنگی نا متقارن دو دست. بدین منظور تعداد 20 نفر از دانشجویان پسر راست دست به صورت تصادفی به دو گروه خارج از مرحله و هم مرحله تقسیم شدندو طی پنج نوبت به تدریج با افزایس بسامد مواجه گردیدند...

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر دو کشش متفاوت ایستا و پویا بر عملکرد دو سرعت 20 متر بود. بدین منظور 97 بازیکن مرد فوتبال باشگاه های تبریز به صورت تصادفی در 4 گروه کشش ایستای غیر فعال (PSS) (28 = n) ، کشش پویای فعال (ADS) (22 = n) ، کشش ایستای فعال (ASS) (24 = n) و کشش ایستای پویا (SDS) (23 = n) قرار گرفتند. هر چهار گروه پس از گرم کردن با دو استاندارد 10 دقیقه ای جاگینگ، 2 بار دو سرعت 20 متر را اجرا کردند. پس از اجرای آزمودنی ها پروتکل های کششی متفاوت ، دو سرعت 20 متر را دوباره اجرا کردند. پس از تجزیه و تحلیل آماری براساس تحلیل واریانس افزایش معنی داری در زمان دو سرعت در گروه های ASS و PSS (P?0.05) و کاهش معنی داری در زمان دو سرعت در گروه های ADS و (P?0.05) SDSمشاهده شد. بنابراین محقق نتیجه گرفت که کشش ایستا به عنوان بخشی ازبرنامه گرم کردن، عملکرد دو سرعت 20 متر را کاهش می دهد در حالی که کشش پویای فعال عملکرد دو سرعت 20 متر را افزایش می دهد.

Muscular strength is generally measured using either of the following methods، one repetition maximum (1- RM) of a weight-lifting exercise، a resisted maximal effort and portable or laboratory-based dynamometry. The 1- RM method refers to measurements of maximum strength using a strength training device such as a barbell or stationary weight-lifting machine. Dynamometry can be divided into two separate methods according to the muscle action involved. Isometric dynamometers assess the force exerted during static muscular actions typically associated with the back، legs and upper limb، e.g. hand (grip). The classical method of recording isometric muscle strength was cable tensiometry، later replaced by use of load cells and force transducers. In experimental studies، maximal voluntary contraction (MVC) is employed as the criterion for muscle strength، typically registered using strain-gauge assemblies. Such devices are relatively inexpensive and convenient to use in and out of the laboratory. Hand grip dynamometers are possibly the most widespread devices for measuring strength however there is concern regarding the strength in the muscle involved in isometric gripping and the generalisation to large muscle group or whole-body strength.The main limitation of such dynamometers is that they do not replicate sport specific activity. Dynamic strength assessment is the preferred method when assessing athletic performances opposed to isometric testing because of the large neural and mechanical differences between isometric and dynamic muscular action. This recommendation is supported by a number of studies that have found a poor association between isometric strength and dynamic performance in strength-based activities.Isokinetic dynamometry is used to assess dynamic muscle action whereby the velocity of limb movement is held constant throughout the range of movement and the resistance applied is equal to the muscular torque during the movement. Such a device allows accurate measurement of torque throughout many limb movements under concentric and eccentric muscle actions. With the subject maintaining a static position، the dynamometer also allows measurement during isometric muscle action. In order to measure absolute strength it is advised that a relatively low velocity is used to allow for production of maximal torque throughout the movement. The protocol used to establish maximum torque can vary، but this function is most often evaluated following several submaximal repetitions and from the first two or six maximal repetitions. Although such dynamometers allow for isolation of specific muscle groups through a single joint motion، they are limited in their representation of typical sports activities. In this paper some important isokinetic parameters relevant to soccer will be discussed.

هدف از این تحقیق، مقایسه تاثیر دو نوع زانوبند نئوپرن نرم (حمایت کننده) و سخت (ثبات دهنده) بر حس وضعیت مفصل زانوی بیمارانی است که تحت عمل جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی قرار گرفته اند. حس وضعیت مفصل با گونیامتر الکتریکی به روش آزمایش بازسازی فعال زاویه هدف در زنجیره باز حرکتی اندازه گیری شد. زاویه های هدف 30، 45 و 60 درجه خمیدگی زانو مورد استفاده قرار گرفت. 11 بیمار مرد (با متوسط سن 6/4 ?8/30 سال و وزن 9 ?75 کیلوگرم) متعاقب جراحی بازسازی رباط متقاطع قدامی (به روش BPTB) قبل از پوشیدن زانوبند، بعداز 30 دقیقه پوشیدن زانوبند و پس از برداشتن زانوبند مورد آزمایش قرار گرفتند. این آزمایش ها در سه وضعیت با زانوبند نئوپرن نرم، با زانوبند نئوپرن سخت و بدون زانوبند با فاصله زمانی 24 ساعته انجام شد. میانگین های خطای مطلق بازسازی زاویه هدف پس از 5 بار تکرار آزمایش تجزیه و تحلیل آماری شد. نتایج آماری نشان داد که استفاده از زانوبند نئوپرن سخت در زاویه 30 درجه موجب بهبود معنی دار حس وضعیت مفصل زانو می شود (05/0P<). این بهبود حس وضعیت مفصل پس از برداشتن زانوبند نئوپرن سخت از بین می رفت.

تاکنون بر اساس فرضیات کندال و همکارانش، عقیده بر آن بوده است که ضعف عضلات شکم و باز کننده مفصل ران، سبب چرخش قدامی لگن و افزایش میزان قوس کمری می شود. اما برخی از تحقیقات اخیر صحت این فرضیه را مورد سئوال قرار داده اند(8،7،6،5،4،3،2). هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط قدرت عضلات شکم و باز کننده مفصل ران با میزان قوس کمر بود. آزمودنی های تحقیق، 90 مرد سالم غیر ورزشکار با میانگین سن79/1± 9/21 سال، وزن54/10 ± 44/70 کیلوگرم و قد07/6 ± 86/176 سانتی متر بودند. میزان قوس کمر، قدرت عضلات شکم و قدرت عضلات باز کننده مفصل ران، به ترتیب به وسیله خط کش منعطف، آزمون پائین آوردن مستقیم پاها و دینامومتر دیجیتال اندازه گیری شد. یافته های تحقیق با استفاده از روشهای آمار توصیفی و همبستگی میان متغیرها، تجزیه و تحلیل گردید. نتایج، رابطه معنی داری میان قدرت عضلات شکم با میزان قوس کمر(11/0 r= ) و قدرت عضلات بازکننده پای راست(11/0 r= ) و چپ(11/0 r= ) با میزان قوس کمر را نشان ندادند. بر اساس یافته های این تحقیق، به نظر نمی رسد که ضعف و یا قدرت عضلات شکم و باز کننده مفصل ران به صورت مطلق و بدون توجه به تعادل عضلانی موجود در ناحیه کمری- لگنی بتواند در تغییرات میزان قوس کمر موثر باشد. به بیان دیگر، باید عملکرد سایر عضلات ناحیه کمری- لگنی را نیز مورد توجه قرار داد و صرفا با توجه به میزان ضعف و یا قدرت برخی از عضلات این ناحیه، در مورد تجویز حرکات اصلاحی تصمیم گیری نشود.

پیچ خوردگی مچ پا شایع ترین آسیب ورزشی بوده و عوارض دراز مدت پس از آسیب اولیه منجر به دور ماندن ورزشکار از میادین به مدت طولانی تر شده و عملکرد ورزشکار را با مشکل رو برو می کند. هدف از انجام این تحقیق بررسی قدرت عضلات اورتور و اینورتور در بیماران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و تاثیر تمرینات قدرتی به عنوان یک مداخله درمانی بود. 24 نفر از بازیکنان فوتبال در این تحقیق شرکت داشتند که به دو گروه سالم و مبتلا تقسیم گردیدند. پس از انجام معاینات بالینی، حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن اسنتریک و کانسنتریک حرکات اورژن و اینورژن مچ پا توسط نیروسنج ایزوکینتیک اندازه گیری شد. به دنبال اجرای برنامه تمرین شش هفته ای از گروه مبتلا در شرایط مشابه پس آزمون گرفته شد. سرعت ارزیابی ایزوکینتیک در این تحقیق 60 و 120 درجه بر ثانیه انتخاب گردید. به منظور تحلیل داده های خام از آزمون t استیودنت مستقل جهت مقایسه مقادیر حداکثر گشتاور بین دو گروه و آزمون t استیودنت زوج برای بررسی تاثیر تمرین در گروه بیمار استفاده گردید. نتایج اختلاف معنی داری را بین حداکثر گشتاور اسنتریک عضلات اورتور به وزن بدن در افراد مبتلا نسبت به گروه سالم با دو سرعت انتخابی آزمون ایزوکینتیک نشان داد. ضمنا اختلاف معنی داری بین حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن کانسنتریک اینورژن و حداکثر گشتاور اسنتریک اورژن بین دو گروه مشاهده نشد. ضمنا، مقدار حداکثر گشتاور و حداکثر گشتاور به وزن عضلات اورتور در افراد مبتلا به بی ثباتی پس از اجرای تمرین اختلاف معنی دار داشته و به طوریکه تمرین قدرتی باعث افزایش حداکثر گشتاور گردید. مطالعه حاضر نشان داد که ضعف عضلات اورتور می تواند یکی از عوامل بی ثباتی مزمن مچ پا باشد و تمرینات قدرتی پیش رونده می تواند باعث بهبود نسبت قدرت عضلات اورتور به اینورتور در مچ پای دچار بی ثباتی گردد.

هدف تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین های هوازی بر شاخص های التهابی خطر بیماری قلبی عروقی در مردان چاق است. به همین منظور 24 نفر (16 مرد چاق و 8 مرد لاغر) با دامنه سنی 48 – 35 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. مردان چاق به صورت تصادفی در دو گروه تمرین هوازی و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه سوم هم مردان لاغر بودند. از همه آزمودنی ها در حالت ناشتایی خونگیری (5 سی سی) به عمل آمد. گروه آزمایش 13 هفته هر هفته 3 جلسه تمرین های هوازی داشتند. برنامه تمرین های هوازی شامل دویدن در سالن با شدت 85 – 75 درصد حداکثر ضربان قلب بود. نتایج نشان داد تمرین های هوازی سبب کاهش معنی دار WBC و CRP در مردان چاق می شود (05/0 = ?). همچنین مشخص شد در حالت پایه غلظت های سرمی WBC و CRP در مردان چاق به طور معنی داری بیشتر از مردان لاغر است. می توان گفت انجام تمرین های هوازی سبب کاهش شاخص های التهابی و احتمالاٌ کاهش خطر حوادث قلبی عروقی بعدی در مردان چاق می شود.

هدف این تحقیق عبارت است از بررسی میزان شیوع و علل آسیب ورزشکاران شرکت کننده (سن 5/2± 7/22 سال، وزن 9/5 ± 4/71 کیلوگرم، و قد 9/5 ± 8/177 سانتی متر) در مسابقات فوتبال دسته یک دانشگاههای کشور. بدین منظور اطلاعات مربوط به آسیبهای رخ داده در تورنمنت فوق از طریق پرسشنامه فولر و همکارانش (9) ثبت شد. فاکتورهایی همچون زمان آسیب، ناحیه آسیب دیده، علت آسیب، و سازوکار وقوع آسیب بررسی شدند. از آزمون t وابسته و خی دو در تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد درصد بیشتری از آسیبها در ناحیه زانو، مچ پا، و سر و صورت رخ داده است. درصد بیشتری از آسیبها در اواخر هر نیمه اتفاق می افتد (45/27 درصد در آخر نیمه اول و 25/37 درصد در آخر نیمه دوم). میزان آسیب در پای بـرتر ورزشکاران (87/71 درصد) به طور معناداری بیشتر از پای غیربرتر (12/28 درصد) بود (05/0P<، 70/2 t= ). همچنین هافبکها و دفاعها بیشترین آسیبها را می بینند (3/33 درصد). 3/35 درصد از آسیب دیدگیها نیز از نوع آسیب مجدد بود. میزان آسیبهای برخوردی (35/82 درصد) به طور معناداری از آسیبهای غیربرخوردی (64/17 درصد) بیشتر بود ( 05/0 P< ، 77/6.( t= از نتایج این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد در دانشجویان فوتبالیست میزان آسیبهای پایین تنه، هر چند به طور غیرمعنادار، بیشتر از بالاتنه بوده است. در ضمن پای برتر در مقایسه با پای غیربرتر آسیب بیشتری می بیند. آسیبهای برخوردی نیز بیشتر از آسیبهای غیربرخوردی است. این اطلاعات در جهت تبیین برنامه پیشگیری از آسیب به دست اندرکاران تیمها و بخصوص کادر پزشکی تیمهای ورزشی کمک شایانی می کند.

به منظور تهیه نیمرخ آمادگی جسمانی کشتی گیران تیم ملی آزاد بزرگسالان، 73 کشتی گیر (میانگین سن 6/2 4/24 سال، و میانگین وزن 4/18 9/79 کیلوگرم) در سطح تیم ملی که طی 1 سال در تورنمنتهای معتبر بین المللی، مسابقات آسیایی، جهانی، و المپیک در اردوهای مختلف تیم ملی تمرین کرده بودند بررسی شدند و تمامی آزمودنیها آزمونهای زیر را انجام دادند: ترکیب بدن (درصد چربی3 موضعی، LBM و BMI)، قدرت نسبی عضلانی (قدرت پنجه های دست، پرس سینه، اسکات پا، و لیفت مرده)، استقامت عضلانی موضعی (دراز و نشست، شنای سوئدی، و بارفیکس)، استقامت قلبی - تنفسی (آزمون بروس)، سرعت (دوی 36 متر)، چابکی (دوی 9×4 متر)، انعطاف پذیری (خم شدن نشسته، بازکردن تنه، و بلندکردن شانه ها)، آزمون عکس العمل (عکس العمل دیداری دو جهته)، توان بی هوازی بی لاکتیک (ارگو جامپ 15 ثانیه، وینگیت دست 8 ثانیه، و وینگیت پا 8 ثانیه)، توان بی هوازی بالاکتیک (ارگوجامپ 30 ثانیه)، و قدرت انفجاری پاها (پرش طول درجا). میانگین و انحراف استاندارد رکورهای کسب شده کشتی گیران تیم ملی آزاد بزرگسالان (مجموع همه وزنها) عبارت اند از 5/3±5/11 درصد چربی بدن، 3/15±4/70 کیلوگرم LBM، 63±8/36 کیلوگرم بر مترمربع BMI، 12/0±92/0 وزن بدن بر نیرو قدرت پنجه های دست، 21/0±45/1 وزن بدن بر وزنه پرس سینه، 21/0±83/1 وزن بدن بروزنه اسکات پا، 24/0±87/1 وزن بدن بر وزنه لیفت مرده، 9/7±9/70 بار در دقیقه دراز و نشست، 5/7±3/69 بار در دقیقه شنای سوئدی، 9/10±9/35 عدد بارفیکس، 7/5±6/50 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه حداکثر اکسیژن مصرفی، 25/0±1/5 ثانیه دوی 36 متر، 38/0±43/8 ثانیه دوی 9×4 متر، 9/4±41 سانتی متر خم شدن نشسته، 12/0±61/0 قد نشسته بر فاصله بینی تا زمین بازکردن تنه، 16/0±55/0 طول دست بر فاصله مچ دست تا زمین بلندکردن شانه ها، 2/60±7/391 هزارم ثانیه عکس العمل دیداری دوجهته، 4/6±49 وات بر کیلوگرم از وزن بدن ارگو جامپ 15 ثانیه، 9/98±6/375 وات وینگیت دست 8 ثانیه، 1/101±1/496 وات وینگیت پای 8 ثانیه، 7/6±9/43 وات بر کیلوگرم از وزن بدن ارگوجامپ 30 ثانیه.پس از جمع آوری نتایج خام آزمونها، با کمک آمار توصیفی نیمرخ آمادگی جسمانی کشتی گیران در هر آزمون به تفکیک وزنهای مختلف تهیه شد. تمامی عملیات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS و EXCEL انجام شد.

هدف پژوهش حاضر، تعیین رابطه وضعیت وزن بدن با ناهنجاری های کف پای صاف و زانوی ضربدری بود. جامعه آماری تحقیق را دختران دانش آموز مقطع متوسطه (11 تا 17 سال) مدارس دولتی و غیردولتی شهرستان رشت تشکیل می دادند (41511 = N) که با توجه به روش های برآورد نمونه و از طریق نمونه گیری تصادفی 454 آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. روش کار به این صورت بود که شاخص توده بدنی (BMI) از تقسیم وزن بدن (کیلوگرم) آزمودنی ها بر مجذور قد (سانتی متر) آنان محاسبه و برحسب BMI، Cut-off، نقطه درصدی 85 – 15 برای رده قابل قبول، کمتر از 15 برای رده کم وزنی و 95 – 85 برای رده اضافه وزن و بالاتر از 95 برای چاقی در نظر گرفته شد. همچنین ناهنجاری های اندام تحتانی که شامل کف پای صاف و زانوی ضربدری می شد، به ترتیب با روش های ترسیم نقش پا و کولیس اندازه گیری شد. در نهایت اطلاعات پس از بررسی توصیفی با روش خی دو (X2) در سطح 05/0 ? P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.پس از آزمون آماری مشاهده شد که بین اضافه وزن و چاقی با عارضه زانوی ضربدری و همچنین بین اضافه وزن و عارضه کف پای صاف رابطه معنی داری وجود دارد (05/0 ? P). از سوی دیگر، بین عارضه کف پای صاف با عارضه زانوی ضربدری نیز رابطه معنی داری (05/0? P) مشاهده شد که این نتایج نشان می دهد: 1. افزایش وزن به عنوان یک عامل خارجی می تواند با ایجاد استرس بر ساختارهای اسکلتی اندام تحتانی بویژه در دوران رشد سبب بروز برخی ناهنجاری ها شود، و2. عدم اصلاح هریک از ناهنجاری های زانوی ضربدری یا کف پای صاف می تواند عامل بروز و تشدید دیگری باشد.

هدف از این تحقیق ، بررسی تاثیر 8 هفته حرکات اصلاحی بر میزان قوس کمری است . به این منظور 30 دانشجوی دختر 25-19 ساله دانشگاه لرستان که مبتلا به لوردوز کمری بودند، با میانگین سنی 7/1 ? 21 سال به طور تصادفی به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. انحنای کمری با استفاده از روش خط کش منعطف در وضعیت ایستاده ، میزان انعطاف عضلات همسترینگ با استفاده از روش بالا آوردن مستقیم پا (SLR)، کوتاهی عضلات خم کننده ران با گونیامتر (آزمون توماس )، میزان انعطاف عضلات باز کننده کمر با استفاده از متر نواری و آزمون شوبر (Schober)، قدرت عضلات شکم از طریق آزمون دراز و نشست اندازه گیری شد. گروه تجربی به مدت 8 هفته ، هفته ای 3 جلسه و هر جلسه 60 دقیقه حرکات اصلاحی را انجام دادند. گروه کنترل در این مدت هیچ گونه حرکات اصلاحی انجام ندادند. در پایان دوره تمرین ، اندازه گیری ها در مورد دو گروه بار دیگر انجام و نتایج تحقیق با استفاده از برنامه آماری SPSS و آزمون t مستقل و همبسته در سطح 05 /0 = ? مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت .