درخت حوزه‌های تخصصی

از آنجا که پیش بینی سود نقدی شرکت ها یکی از منابع اطلاعاتی با ارزش برای سرمایه گذاران و دیگر افراد ذینفع است، پژوهش حاضر تلاش می کند مدل هایی برای پیش بینی متغیرهای تأثیرگذار بر سود نقدی سهام پیشنهاد کند. برای این کار از اطلاعات شرکت های شیمیایی پذیرفته شده در بورس تهران بین سال های 1385 تا 1389 استفاده شده است. متغیرهای مستقل این تحقیق نسبت های حسابداری و متغیر وابسته سود نقدی سهام است. چارچوب مدل، ترکیبی از الگوریتم های PSO-SVR و PSO-LARS است. الگوریتم PSO، ترکیب بهینه ای از متغیرها که بر پیش بینی سود نقدی تأثیر گذارند را شناسایی می کند. سپس داده های مربوط به متغیرهای انتخاب شده توسط PSO به طور جداگانه به الگوریتم های SVR و LARS وارد می شوند و این الگوریتم ها را آموزش می دهند. در ادامه الگوریتم های SVR و LARS با داده های ارزیابی آزموده می شوند و به این ترتیب می توان خطای پیش بینی را اندازه گیری و روش ها را با هم مقایسه کرد. نتایج این پژوهش نشان می دهد ترکیب الگوریتم PSO با الگوریتم SVR یا ترکیب PSO-LARS در مقایسه با استفاده از الگوریتم های LARS و SVR به تنهایی می تواند پیش بینی بهتری از عوامل تأثیرگذار مورد نظر داشته باشد. ضمن این که در مقایسه دو روش ترکیبی PSO-LARS و PSO-SVR، خطای پیش بینی PSO-SVR کمتر است.

این تحقیق به بررسی هموارسازی سود از طریق فروش دارایی های شرکت می پردازد. برای آزمون هموارسازی سطح سود عملیاتی انتخاب شده است. آزمون با بهره گیری از رگرسیون چندگانه خطی برای شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار طی دوره زمانی 1381 تا 1385 صورت پذیرفت. نتایج تحقیق حاکی از تأیید هموارسازی است، چنان که سود فروش دارایی ها تغییرات موقتی سود را هموار می سازد. همچنین میزان اثر هموارسازی سود در شرکت های دارای کاهش سود عملیاتی بیشتر از شرکت هایی است که افزایش سود عملیاتی را تجربه می کنند.

ظرفیت دریافت تسهیلات مالی بانکی، حداکثر توانایی شرکت در استفاده از تسهیلات است که تا آن مقدار، شرکت قادر به بازپرداخت اصل و سود تسهیلات است. شرکت­های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران به علت پذیرفته شدن در بورس، دارای استانداردهای قابل قبول به جهت رعایت ظرفیت تسهیلات مالی هستند. در عین حال، برخی شرکت­ها دارای جریمه تاخیر بازپرداخت هستند که نشان دهنده استفاده بیش از ظرفیت تسهیلات مالی بانکی آنهاست. در این تحقیق، شرکت­های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران که بدون جریمه تاخیر هستند، به عنوان شرکت­هایی که بر اساس ظرفیت اقدام به اخذ تسهیلات بانکی کرده­اند، و به عنوان معیار بررسی شده­اند. اطلاعات 128 شرکت در قالب 16 صنعت در طول سال­های 1383 تا 1388 با استفاده از مدل حداقل مربعات تعمیم­یافته ( GLS ) و ساختار داده­های تلفیقی نامتوازن و همچنین مدل حداقل مربعات ساده ( OLS ) و ساختار داده­های مقطعی و 622 مشاهده بررسی و در پایان، مدل­هایی ارائه شد که با استفاده از متغیرهای مالی، ظرفیت دریافت تسهیلات بانکی را برای شرکت­ها تعیین می­کند.

پژوهش حاضر در صدد پاسخ گویی به این سؤال اساسی است که آیا ریسک سیستماتیک سهام قیمتی در مقایسه با سهام رشدی، دارای ارتباط بیشتری با ریسک سیستماتیک بازار است؟ همچنین، آیا قدرت پیش بینی کنندگی ریسک سیستماتیک بازار توسط ریسک سیستماتیک سهام قیمتی بیشتر از سهام رشدی است؟ جامعه آماری پژوهش، شامل شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران بوده، نمونه آماری متشکل از ٢٧٤ شرکت از بین شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران برای بازه زمانی ١٣٧٩ تا ١٣٨٧ است. در این پژوهش، از هفت مدل رگرسیون چند متغیره برای آزمون فرضیه ها استفاده شده است و به منظور برآورد ضرایب رگرسیون برای آزمون فرضیه اول، از مدل داده های مقطعی و برای آزمون فرضیه دوم از مدل داده های ترکیبی بهره گرفته شده است. در این پژوهش، برای بررسی ارتباط بین ریسک سیستماتیک بازار و ریسک سیستماتیک سهام قیمتی و رشدی، بازه زمانی پژوهش به چهار گروه رکود، میانی، توسعه و اوج تقسیم شده است. همچنین، برای بررسی قدرت پیش بینی کنندگی ریسک سیستماتیک بازار توسط ریسک سیستماتیک سهام قیمتی و رشدی، از مدل قیمت گذاری دارایی های سرمایه ای شرطی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهدکه در گروه رکود، ارتباط بین ریسک سیستماتیک سهام رشدی با ریسک سیستماتیک بازار، بیشتر از سهام قیمتی است. در گروه های میانی و توسعه، این ارتباط برای ریسک سیستماتیک سهام قیمتی بیشتر از سهام رشدی است و در گروه اوج نیز هیچ گونه ارتباط معنی داری بین ریسک سیستماتیک بازار و ریسک سیستماتیک سهام رشدی و قیمتی وجود ندارد. همچنین، قدرت پیش بینی کنندگی ریسک سیستماتیک بازار توسط سهام قیمتی نسبت به سهام رشدی از برتری خاصی برخوردار نیست.

در این پژوهش بازدهی حاصل از به¬کارگیری راهبرد خرید و نگهداری به‌عنوان یک راهبرد غیر¬فعال و روش میانگین متحرک ساده دوگانه (DSMA) که از روش‌های متداول در تجزیه و تحلیل تکنیکی و یک نمونه بارز از راهبرد فعال سرمایه¬گذاری است. مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. بدین منظور از قیمت¬های روزانه سهام 31 شرکت عضو بورس اوراق بهادار تهران در دوره شش ساله ابتدای فروردین 1378 تا انتهای اسفند 1383 استفاده شده است و به منظور بررسی بهتر، این دوره به دو دوره سه ساله و یک دوره شش ساله تقسیم شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهد در دوره زمانی سه ساله و یک دوره شش ساله، میانگین بازدهی حاصل از به¬کارگیری راهبرد خرید و نگهداری و روش DSMA در هر دو حالت (با احتساب هزینه معاملات و بدون احتساب هزینه معاملات) نسبت به یک‌دیگر برتری ندارند. افزون بر آن یافته¬های پژوهش حاضر نشان می¬دهد که عامل هزینه معاملات، بازدهی حاصل از روش DSMA را به¬شدت کاهش می‌دهد.

مدیران مسئول تهیه صورت های مالی، از آگاهی بیشتری نسبت به عملیات و سیاست های گزارشگری مالی شرکت برخوردارند، به این ترتیب انتظار می رود مدیران، درک بهتری از پیامد های محافظه کاری سیستم حسابداری شرکت در سود های آتی نسبت به سایر مشارکت کنندگان در بازار داشته باشند و تا حدی پیش بینی هایشان را از بابت پیامدهای محافظه کاری تعدیل نمایند. پژوهش حاضر به مطالعه این موضوع می پردازد که آیا در پیش بینی سود مدیران به طور کامل پیامد های محافظه کاری حسابداری بر سود واقعی در نظر گرفته می شود یا خیر. همچنین دشواری پیش بینی سود ناشی از نوسان سود زیاد و چرخه عملیات طولانی، به عنوان یکی از دلایل احتمالی شکست مدیران در توجه کامل به پیامدهای محافظه کاری حسابداری مورد بررسی قرار می گیرد. در پژوهش جاری 86 شرکت در طی دوره زمانی 1390- 1386 بررسی شده و برای آزمون فرضیه های تحقیق نیز از رگرسیون معمولی با داده ترکیبی استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد بین محافظه کاری و سویه ی پیش بینی سود مدیران، رابطه منفی معنی دار وجود دارد و در شرکت های دارای نوسان سود بیشتر و چرخه عملیات طولانی تر، این رابطه منفی، قوی تر است.