نوشین بنار

هدف از پژوهش حاضر ارائه چارچوبی برای تحلیل نقش دیپلماسی ورزشی در ارتقا تعاملات بین المللی بود. روش تحقیق از نوع کیفی با رویکرد تحلیل سیستماتیک می باشد. جامعه آماری شامل مدیران حال حاضر و سابق کمیته ملی المپیک و فدراسیون های ورزشی و ادارات ورزش و جوانان، اساتید علوم سیاسی و روابط بین الملل و اساتید مدیریت ورزشی و جامعه اطلاعاتی بود. از روش نمونه گیری غیراحتمالی هدفمند نظری و تکنیک گلوله برفی برای انتخاب اعضای شرکت کننده در تحقیق استفاده شد (16 نفر). ابزارهای پژوهش شامل مطالعه کتابخانه ای نظام مند و مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. روایی ابزار با استفاده از روش های روایی-سنجی کیفی مطلوب ارزیابی شد (روایی محتوایی، ضریب کاپا). از روش کدگذاری باز، محوری و انتخابی برای تحلیل یافته ها استفاده گردید. چارچوب تحلیلی ارائه شده شامل شش منظر اصلی شرایط علی، پدیده محوری، شرایط زمینه ای، عوامل مداخله-گر، راهبردها و پیامدها بود. درنهایت پیوند بین این مقوله ها در قالب مدل پارادایمی پژوهش تعیین گردید و نظریه نهایی شکل گرفت. از این رو، با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که، دیپلماسی ورزشی در جهان امروز، از جمله ابزارهای مهمی است که دولت ها برای رسیدن به اهداف خود از آن بهره برداری می کنند. در خصوص وضعیت دیپلماسی ورزشی کشور، اگرچه تا حدودی شاهد روند رو به رشدی هستیم ولی همچنان با فقدان فرایندی نظام مند و سازمان یافته مواجه هستیم. بنابراین، سازمان های متولی ورزش کشور نیازمند اتخاذ تدابیر لازم هستند تا از طریق توسعه دیپلماسی ورزشی، بهبود روابط صلح آمیز با کشورهای دیگر در سطح منطقه، قاره و جهان حاصل شده و این امر باعث ارتقا تعاملات بین المللی شود.

هدف از این پژوهش طراحی مدل عوامل اثرگذار بر ارتقا دیپلماسی ورزشی ایران بود. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی، از حیث ماهیت توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری شامل مدیران حاضر و سابق و کارشناسان روابط بین الملل کمیته ملی المپیک و فدراسیون های ورزشی و ادارات ورزش و جوانان، اساتید و دانشجویان مدیریت ورزشی، علوم سیاسی و روابط بین-الملل و ورزشکاران بودند. نمونه آماری به صورت هدفمند انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. روایی صوری پرسشنامه توسط صاحب نظران (16 نفر) تائید شد. پایایی آن با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ (95/0) و پایایی ترکیبی محاسبه شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها و بررسی برازش مدل از مدل سازی معادلات ساختاری در نرم افزار اس پی اس اس و پی ال اس استفاده شد. نتایج نشان داد که اثر شرایط علی و زمینه ای و مداخله گر بر ارتقا دیپلماسی ورزشی (34/0)، (37/0) و(27/0) معنی دار بود. همچنین شرایط زمینه ای و مداخله گر بر راهبرد ها (42/0) و (31/0) و اثر ارتقای دیپلماسی ورزشی بر راهبردها (35/0) و راهبردها بر پیامدها (70/0) معنی دار بودند. در مورد وضعیت دیپلماسی ورزشی ایران هنوز مسیر پرچالشی در پیش است و دستگاه های ذینفع از یک نگاه جامع و استراتژیک و اجرای برنامه های راهبردی برای توسعه دیپلماسی ورزشی فاصله دارند. از این رو، با همکاری سازنده بین سازمان های اجرایی ورزش کشور و در دستور کار قرار دادن و استفاده از پتانسیل ورزش بین الملل توسط این سازمان ها، می توان به بهبود شرایط موجود و در نتیجه ارتقا دیپلماسی ورزشی ایران امیدوار بود.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی موانع و شیوه های (راه حل های) توسعه ابعاد نظام حقوقی ورزش در ایران بود. روش تحقیق از نوع توصیفی بوده و جامعه آماری تحقیق، کلیه خبرگان حقوق ورزشی شامل مدیران سازمان های ورزشی اجرایی و دولتی، رؤسای کمیته انضباطی، کمیته استیناف، انجمن حقوق ورزشی، رؤسای دادگاه عمومی و تمام کسانی تشکیل می دادند که در زمینه پژوهش های حقوق ورزشی فعالیت داشتند. نمونه آماری با استفاده از روش گلوله برفی انتخاب شدند (72 نفر). ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود که روایی و پایایی آن را 9 تن از استادان صاحب نظر در عرصه حقوق ورزشی تایید کردند. پرسشنامه شامل 23 گویه بود و از مقیاس 5 ارزشی لیکرت استفاده شد. در نهایت از شاخص های توصیفی و آزمون تحلیل عاملی اکتشافی برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که با توجه به ضرایب رگرسیونی گزارش شده مهم ترین موانع به ترتیب: آموزشی، قانونی، منابع انسانی و همچنین مهم ترین راه حل های توسعه حقوق ورزشی به ترتیب: منابع انسانی، آموزشی، قانونی بودند. ضمناً، بعد موانع و شیوه مدیریتی تأثیری بر توسعه ابعاد حقوق ورزشی نداشت. با وجود تمامی اقدامات صورت گرفته، دانش حقوق ورزشی کشور از وضعیت مناسبی برخوردار نیست و تا رسیدن به وضع مطلوب و استاندارد فاصله زیادی وجود دارد. به طورکلی، تربیت نیروی انسانی مهم ترین عامل در توسعه حقوق ورزشی است که باید از طریق توسعه بعد آموزشی به نظام حقوقی ورزش کمک کند.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر هوش فناوری بر عملکرد پایدار کسب و کارهای ورزشی با نقش میانجی چابکی سازمانی و قابلیت های چابکی مشتری است. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های هوش فناوری، چابکی سازمانی، چابکی مشتری و عملکرد پایدار کسب و کارهای ورزشی استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مدیران و افراد مشغول در کسب و کارهای ورزشی بودند که از طریق نمونه گیری در دسترس و به صورت آنلاین انتخاب شدند (250 نفر). از نرم افزارهای SPSS نسخه 27 جهت آمار توصیفی و Smart PLS نسخه 3.2 جهت مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد اثر هوش فناوری بر عملکرد پایدار کسب و کارهای ورزشی معنی دار نبود (۰.۰۷۳β=)، اما هوش فناوری تأثیر مثبت و معنی داری بر چابکی سازمانی و قابلیت چابکی مشتری دارد (۰.۶۶؛ ۰.۶۰۴β=)؛ همچنین اثر چابکی سازمانی و قابلیت های چابکی مشتری بر عملکرد پایدار کسب و کارهای ورزشی مثبت و معنی دار بود (۰.۳۱۸؛ ۰.۵۱۳β=). در نهایت اثر هوش فناوری بر عملکرد پایدار کسب و کارهای ورزشی با نقش میانجی چابکی سازمانی و چابکی مشتری مثبت و معنی دار بود (0.210؛0.310β=). با توجه به یافته های حاضر عملکرد پایدار کسب و کار ورزشی را می توان از طریق نقش واسطه ای چابکی سازمانی و قابلیت های چابکی مشتری به دست آورد. در این میان هوش فناوری با نقش میانجی چابکی سازمانی و مشتری نقش مهمی در استفاده مؤثر و کارآمد در به کارگیری فناوری های نوین و تشخیص نیازهای مشتری و طراحی محصولات و خدمات جدید ایفا می کند که منجر به عملکرد پایدار می شود.