بررسی ویژگی های کینماتیکی در طرح طناب زنی و پیش بینی هماهنگی بین فردی دانش آموزان (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

طناب زنی هماهنگی را تقویت می کند و موفقیت در طناب زنی دونفره به هماهنگی فضایی و زمانی دقیقی نیاز دارد. هدف این پژوهش بررسی ویژگی های کینماتیکی در طرح طناورز و پیش بینی هماهنگی بین فردی بازیکنان نخبه بود. در پژوهش کاربردی حاضر، 12دختر در دسترس نخبه طناب زنی (13 تا 18 سال) آزمودنیهای تحقیق را تشکیل دادند. شرکت کنندکان به مدت یک ماه تکالیف مختلف طناب زنی (طناب زدن یک نفره و دونفره در مسافت های متفاوت با فرود هم زمان) را تمرین کردند تا موفق شدند به طور صحیح و بدون حضور بازخورد (دیدن یا شنیدن صدایی از هم گروهی) آن ها را اجرا کنند. محقق از دستگاه تحلیل حرکتی وایکان، با شش دوربین مادون قرمز، با قابلیت 120 فریم در ثانیه برای ثبت سه بعدی حرکات پاها و چرخش طناب ها استفاده کرد. نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که با تمرین کافی و در غیاب بازخورد، انحراف زمانی دست و پا و انحراف زمانی چرخش طناب در گروه های دونفره به سطحی مساوی یکدیگر رسید، درحالی که زمان حرکت، ارتفاع پرش و نقطه فرود بین افراد تفاوت معنی داری نشان دادند. در طناب زدن، حرکت زاویه ای طناب و جابجایی عمودی بدن با هم ترکیب می شوند یعنی جای گیری و زمان بندی در آن ضرورت دارد. بنابراین با افزایش دشواری تکلیف و همچنین با افزایش تقاضای تکلیف مشترک، میزان هماهنگی درون فردی و بین فردی افزایش می یابد و قدرت جفت شدن و پیش بینی افراد با توجه به قیود تکلیف انفرادی و مشترک تغییر می کند.