خودگفتاری، از عوامل روان شناختی مؤثر بر بهبود و موفقیت اجرای حرکتی فرد است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خودگفتاری انگیزشی بر هماهنگی دودستی دانشجویان بود. به این منظور 24 دانشجوی رشته تربیت بدنی (12 دختر و 12 پسر با میانگین سنی 62/22 سال و انحراف استاندارد 081/2) به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از اجرای پیش آزمون با دستگاه هماهنگی دودستی به صورت انتخابی به دو گروه همگن خودگفتاری انگیزشی و گروه بدون خودگفتاری تقسیم شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون تی مستقل و تی وابسته در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد خودگفتاری موجب بهبود معنادار عملکرد هماهنگی می شود (05/0>P). همچنین گروه دختران در هماهنگی دودستی، به طور معناداری دقت بهتری داشتند (05/0>P). گروه پسران در هماهنگی دودستی، به طور معناداری سرعت بهتری داشتند (05/0>P). اما در پس آزمون در گروه خودگفتاری بین دختران و پسران تفاوت معناداری وجود داشت (05/0p <). با توجه به یافته های تحقیق حاضر پیشنهاد می شود که از خودگفتاری انگیزشی برای بهبود و ارتقای عملکرد هماهنگی دودستی استفاده شود.
